ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 839

เซียวเฉวียนรีบดึงกำลังภายในกลับทันที และเมื่อเริ่มดึงพลังภายในกลับมานั้น ความรู้สึกปวดตุบ ๆ ก็เริ่มเบาลงเรื่อย ๆ จนหายไปในที่สุด

โจวหลี่ที่หนีจากความตาย ท่ามกลางความตื่นตระหนก เขาได้วิ่งออกไประยะหนึ่งแล้ว ในขณะที่เขาหันหลังกลับไปมองว่าเซียวเฉวียนตามมาหรือไม่นั้น ก็เห็นว่าเซียวเฉวียนมีสีหน้าที่เจ็บปวด คิดว่าเป็นโอกาสที่ดีที่จะเอาชีวิตเขาในขณะที่เซียวเฉวียนกำลังเจ็บอยู่

ดังนั้น โจวหลี่จึงวิ่งกลับมาด้วยใบหน้าที่ชื่นมื่น

และเมื่อใกล้ถึงตัวของเซียวเฉวียน โจวหลี่จึงนึกได้ว่าเซียวเฉวียนผู้นี้ที่มีเล่ห์เหลี่ยมมากมาย เขากังวลว่าจะมีแผนลวง

ดังนั้น โจวหลี่จึงยกมีดสั้นขึ้นและชะลอความเร็วลง จากนั้นก็เดินเข้าไปอย่างเบา ๆ ด้วยความไม่แน่ใจ เขากังวลมากจนได้ยินเสียงเต้นตึกตักของหัวใจได้ชัดเจน

ด้วยความคิดเช่นนี้แล้ว โจวหลี่ยังกล้าสังหารผู้ที่หันกลับมาโจมตีข้าศึกอย่างฉับพลันอีกหรือ?

เซียวเฉวียนเผยความรู้สึกเยาะเย้ยอย่างรุนแรงในดวงตาของเขา รอให้เจ้าสุนัขอย่างโจวหลี่เข้ามาใกล้อีกหน่อย เขาจะซัดให้ลงนรกไปเลย!

โจวหลี่เข้ามาใกล้มากขึ้น ในขณะที่ห่างจากเซียวเฉวียนเพียงสองก้าว และในตอนที่เขาคิดจะลงมือนั้น เซียวเฉวียนก็ใช้กำลังภายในโดยทันทีและตะคอกออกมาเสียงดัง “เจ้าผู้ฝ่าฝืนกฎหมาย! ตายเสียเถอะ!!”

เสียงตะคอกนี้ ทำให้โจวหลี่หวาดกลัวเสียจนโยนมีดสั้นออกมาโดยไม่รู้ตัว และนั่งลงบนพื้นดังปึง พลางมองเซียวเฉวียนราวกับว่าเขาเห็นยมทูต

“ข้า... ข้า...”

โจวหลี่ตกใจจนอ้าปากค้าง อยากจะคำที่กล้าหาญแต่ก็พูดไม่ได้

อาวุธก็ไม่มีแล้ว จักใช้อะไรต่อสู้?

จบกัน!

รอบนี้ไม่อาจหนีได้อีกแล้ว!

โจวหลี่ตบหน้าตัวเองอย่างแรง และเสียใจอย่างมากที่ย้อนกลับมาเมื่อครู่ ข้าคงบ้าไปแล้วแน่ ๆ!

“อาจารย์เซียว ข้าสำนึกผิดแล้วขอรับ ท่านปล่อยข้าไปเถอะ”

เมื่อเห็นว่าฝ่ามือของเซียวเฉวียนกำลังจะซัดเข้ามา โจวหลี่กลัวจนปิดตาร้องขอชีวิต...

โจวหลี่ฆ่านักเรียนสองคน เขารู้ดีว่าไม่มีประโยชน์ที่จะร้องขอชีวิต แต่เขาก็ยังอยากลองดูก่อน หากว่าเขาลองขอร้องดู ไม่แน่ว่าเซียวเฉวียนอาจจะปล่อยเขาไปจริง ๆ

“เหอะ!”

เซียวเฉวียนทำเสียงฮึดฮัด

สำนึกผิดรึ?

โจวหลี่ทำให้นักเรียนสองคนนั้นฟื้นขึ้นมาได้หรือไม่?

เซียวเฉวียนขี้เกียจพูดมากกับโจวหลี่ สีหน้าของเขาเคร่งขรึม และฝ่ามือจ่อไปยังโจวหลี่!

ทว่าฝ่ามือยังไม่ทันโดนตัวโจวหลี่ หัวใจของเซียวเฉวียนก็เริ่มปวดตุบ ๆ อย่างแรงขึ้นมาอีกครั้ง

เซียวเฉวียนที่มีประสบการณ์ก็อดกลั้นไว้ ไม่ยอมดึงพลังภายในกลับไป และต้องการเอาชีวิตของโจวหลี่ให้ได้

ทว่าฝ่ามือของเซียวเฉวียนค้างกลางอากาศ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจเพิ่มพลังภายในได้ ฝ่ามือของเขากลับหนักอึ้งดั่งหินผา และขยับไม่ได้แม้แต่น้อย!

ตำแหน่งของหัวใจก็เจ็บมากขึ้นทวีคูณ เจ็บปวดไปทั่วร่างกาย เจ็บเสียจนสีหน้าของเซียวเฉวียนขาวซีด ราวกับไปเยี่ยมชมยมโลกมาแล้วหนึ่งรอบ

เซียวเฉวียนดึงมือกลับอย่างไร้เรี่ยวแรง ขณะนั้น ความเจ็บปวดในร่างกายของเขาก็ค่อย ๆ หายไป ไม่นานนัก เซียวเฉวียนก็กลับมาเป็นปกติดังเดิม

เหตุใดจึงแปลกประหลาดเช่นนี้?

เซียวเฉวียนยกมือขึ้นอย่างฉงนในใจ และลองกระตุ้นกำลังภายในอีกครั้ง ครั้งนี้ในใจของเขาไม่ได้คิดอยากฆ่าผู้ใด ฝ่ามือก็กลับมาเป็นอิสระดังเดิม

นี่มัน...

เซียวเฉวียนอ้ำอึ้งอยู่ในใจ

หรือว่าจิตแห่งอักษรเป็นผู้ทำสิ่งนี้?

หรือว่ามันไม่ยอมให้เซียวเฉวียนฆ่าปัญญาชนด้วยมือของตัวเอง?

เพื่อตรวจสอบการคาดเดานี้ เซียวเฉวียนคิดอยู่ในใจและตัดสินใจที่จะลองชกโจวหลี่ดูสักครั้ง

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เซียวเฉวียนก็หยิบหินขึ้นมาก้อนหนึ่ง กระตุ้นกำลังภายใน และเล็งไปยังทิศทางของโจวหลี่พร้อมกับโยนออกไป...

เกิดเสียงดังปิ้ว ก้อนหินโดนหน้าแข้งของโจวหลี่อย่างแม่นยำ ขาโจวหลี่อ่อนแรงลง พลางคุกเข่าลงพื้นดังตุบ

เมื่อครู่โจวหลี่จะหนีเอาตัวรอดอีกครั้ง เขาไม่มีอาวุธอยู่ในมือจึงไม่อยากยั่วโมโหเซียวเฉวียนอีก ดังนั้นจึงคลานอย่างฮึดฮัดและวิ่งหนีเพื่อเอาชีวิตรอด!

นึกไม่ถึงว่า ยังไม่ทันได้วิ่งไปไกลก็ถูกก้อนหินโยนเข้าใส่ ความเสียใจและความอึดอัดใจที่มากมายก็ถาโถมเข้ามาในใจของโจวหลี่!

ให้ตายเถอะ!