ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 849

ไม่......

องค์ชายเช่นข้าจักต้องมีคุณธรรมและจิตใจที่แน่วแน่!

แม้ว่าคนในสมัยยุคโบราณมักจะแต่งงานกันเร็วก็ตาม แต่อายุอานามของอาจื่อก็นับว่ายังเด็กอยู่มากนัก

หมิงเจ๋อที่มีความคิดมากพอ พลันส่ายหัวไล่ความคิดออกไปในทันที เพื่อกลับมาดึงสติของตนเองเอาไว้ ก่อนจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า "เจ้าฝึกคัดลอกแบบอักษรในตำราเล่มนี้เสีย อย่าได้ผิดแม้แต่ตัวเดียวเชียว!"

หลังจากที่หมิงเจ๋อโยนตำราบันทึกให้กับอาจื่อแล้วนั้น เขาพลันเดินหันหลังกลับเข้าไปในห้องในทันที

เช่นนี้ หลังจากที่ได้รับคำสั่งจากหมิงเจ๋อมานั้น อาจื่อก็สุ่มเอาแต่นั่งฝึกคัดลายมือวันแล้ววันเล่า พร้อมทั้งเริ่มเรียนรู้รู้บทกวี บทเพลง ดนตรี หมากล้อม ตัวอักษรและภาพวาดจากหมิงเจ๋อ

จนกระทั่งห้าปีที่แล้ว เมื่ออาจื่อได้ร่ำเรียนจนแตกฉานแล้วนั้น รวมไปถึงกิริยาท่าทาง แม้แต่กลิ่นอายบรรยากาศจนมีความคล้ายคลึงกับฉินซูโหรวแล้วนั้น จวบจนสามารถที่ทำให้ผู้คนสามารถเข้าใจผิดได้แล้ว

หมิงเจ๋อจึงพานางไปที่ตระกูลฉินในทันที เพื่อให้นางใช้นามแทนฉินซูโหรว ทั้งยังใช้ชีวิตในจวนตระกูลฉินแทนฉินซูโหรวอีกด้วย

นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา อาจื่อก็ได้ใช้ชีวิตดี ๆ ทั้งยังได้สวมใส่เสื้อผ้าอาภรณ์ตัวงาม ทุกอย่างล้วนได้แต่ในสิ่งที่นางต้องการ!

อาจื่อมิเคยคิดมิเคยฝันว่าตนเองจะสามารถเข้ามาใช้ชีวิตเช่นนี้ได้! นางชื่นชอบชีวิตเช่นนี้มากนัก! จนกระทั่งนางค่อย ๆ หลงลืมตัวตนของตนเองไป...

จวบจนเซียวเฉวียนเอ่ยเตือนนางในวันนี้

หากอาจื่อสูญเสียสถานะและตัวตนของนางในฐานะคุณหญิงคนโตของตระกูลฉินไปแล้วไซร้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่นางลงแรงไป นางก็จักสูญเสียฐานะคุณหญิงแห่งต้าเว่ยไปด้วย!

เมื่อแสงไฟเหล่านี้ได้ห่างหายไปแล้วนั้น ย่อมทำให้นางรู้สึกว่าตนเองที่สามารถบินขึ้นไปบนที่สูงกลับต้องมาตกอับจมอยู่ในโคลนตมเช่นเดิม นางที่คุ้นชินกับการใช้ชีวิตเป็นคุณหนูเสียสบายแล้วนั้น จักอยากสูญเสียทุกอย่างไปได้อย่างไรกัน?

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อตัวตนของอาจื่อถูกเปิดเผยโดนโทษฐานหลอกลวงเบื้องสูงด้วยก็เป็นได้!

โทษทัณฑ์ย่อมถึงแก่ความตายโดยไม่ต้องสงสัย!

ไม่!

ข้ามิใช่อาจื่อ!

ข้าคือฉินชูโหรวตัวจริง!

เมื่ออาจื่อคิดเช่นนี้ พร้อมทั้งหันมาจ้องตามองเซียวเฉวียนด้วยความเย็นชา

ความรักของสามีและภรรยาย่อมมีความลึกซึ้ง!

ทว่า เซียวเฉวียนกลับต้องการผลักนางเข้าไปอยู่ในกองไฟด้วยมือของเขาเอง เขานับว่าโหดร้ายยิ่งนัก!

เซียวเฉวียนที่อ่านความคิดการอ่านภายในใจของอาจื่อได้นั้น ได้แต่ยกยิ้มเยาะเย้ยออกมาที่มุมปาก "อาจื่อ..."

เมื่อได้ฟังคำพูดขี้เล่นของเซียวเฉวียนเอ่ยขึ้นมานั้น หัวใจของอาจื่อพลันสั่นสะท้านไปในทันที เขารู้จริง ๆ ว่านางมีนามว่าอาจื่อหรือ?

เขาตรวจสอบนางละเอียดยิ่งนัก!

ราวกับเซียวเฉวียนต้องเปิดโปงอาจื่อเข้าแล้ว!

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อาจื่อก็คงไม่มีเหตุผลที่จะต้องเสแสร้งอีกต่อไป

ในขณะเดียวกัน เพียงชั่วพริบตาเดียวนางก็พุ่งจิตสังหารเข้าหาเซียวเฉวียนในทันที!

การฆ่าปิดปากเซียวเฉวียน เป็นหนทางเดียวที่จะทำให้อาจื่อมีชีวิตรอดต่อไปได้!

ไม่นานนัก อาจื่อพลันร้องตะโกนออกมาว่า "เว่ยอู๋จี้!"

เว่ยอู๋จี้เป็นองครักษ์ที่ไทเฮามอบใ้กับนาง นัว่ามีพละกำลังแข็งแกร่งยิ่งนัก ขอเพียงแค่เว่ยอู๋จี้ปรากฎตัวออกมา เซียวเฉวียนก็มิมีทางหนีรอดไปได้!

ความมั่นใจที่ล้นฟ้าเช่นนี้ เซียวเฉวียนนึกอยากปรบมือชื่นชมนางยิ่งนัก

จนถึงตอนนี้ ภายในใจของอาจื่อยังคงมีความหวังว่า ตราบใดที่เซียวเฉวียนร้องขอความเมตตาจากนาง และกลับมายืนอยู่ข้างกายของนางอีกครั้ง นางจะไว้ชีวิตเซียวเฉวียนไป

อาจื่อยังคงวางท่ากล่าวออกมาด้วยท่าทีสูงส่ง "เซียวเฉวียน ตราบใดที่เจ้าคิดจะสมานฉันท์กับข้า อะไรที่ผ่านไปแล้วข้าจักปล่อยผ่านมันไปเอง"

“ถึงอย่างไร องค์หญิงต้าถงของเจ้าก็ตกตายไปแล้วมิใช่หรือ ช้าเร็วเจ้าก็จะต้องตบแต่งกับผู้อื่นอยู่ดี เหตุใดเจ้าถึงไม่กลับมาหาข้าเล่า? หากเจ้ากลับมารักใคร่ปรองดองกับข้าเช่นในวันวานอีกครั้ง ตระกูลฉินของข้าย่อมต้องช่วยปกป้องเจ้าอย่างแน่นอน"

“ในยามนี้ มีเพียงตระกูลฉินเท่านั้นที่จะสามารถปกป้องเจ้าได้”

อาจื่อจ้องมองไปที่เซียวเฉวียนด้วยสีหน้าหยิ่งผยอง พลางกล่าวถึงข้อดีและข้อเสียออกมาให้เซียวเฉวียนฟังจนหมด นางมิเชื่อว่าเซียวเฉวียนยังคิดที่จะปฏิเสธนางไปอีก!

ในครานี้ หากว่าเซียวเฉวียนยอมเห็นด้วยละก็นับว่าดียิ่งนัก หากว่าเขายังไม่เห็นด้วยอีกก็มีแต่ต้องทำให้เขายอมรับในข้อเสนอของนางเท่านั้นแล้ว!

มิคาดคิดเลยว่า เซียวเฉวียนจักไม่เห็นด้วยทั้งยังส่งเสียงฮึดฮัดออกมาอย่างเย็นชาว่า "เหอะ!"

"ขอบคุณสุนัขเช่นเจ้าที่คิดถึงคนแซ่เซียวเช่นข้า!"

คำพูดเหล่านี้ทำเอาอาจื่อสั่นสะท้านไปด้วยความโกรธ นางเป็นองค์หญิงผู้สง่างามและเป็นถึงเชื้อสายราชวงศ์ขององค์จักรพรรดิ!

เซียวเฉวียนกล้าดีอย่างไรมาเรียกนางว่าสุนัขกัน?

เบื่อชีวิตตนเองแล้วหรืออย่างไร!

มิเห็นโลงศพมิหลั่งน้ำตาเสียจริง!

“เว่ยอู๋จี้!”

เซียวเฉวียนผู้ที่สามารถอ่านจิตใจของผู้คนได้นั้น อดมิได้ที่จะยอมรับว่า ความอดทนภายในใจจิตใจของหุ่นจำลองพวกนี้น่าทึ่งยิ่งนัก

หากเป็นผู้อื่น เขาคงหวาดกลัวกลางเอ่ยเล่าความจริงทุกอย่างออกมา ก่อนจะคุกเข่าลงเพื่อร้องขอความเมตตาไปแล้ว!

ทว่า คนเช่นอาจื่อนั้นยังคงคนหน้าซื่อใจคด ทั้งยังยึดติดกับความเชื่อที่ว่าจักโกหกทั้งทีต้องทำไปให้จนถึงที่สุด และจะมิมีวันเปลี่ยนคำพูดเป็นอันขาด!

ในเมื่อนางชอบแสดงมากถึงเพียงนี้ เช่นนั้นเซียวเฉวียนก็จะแสดงร่วมกับนางเอง

เซียวเฉวียนกล่าวออกมาด้วยท่าทีหนักแน่น "เชื่อ!"

ใบหน้าของอาจื่อพลันฉายแววโล่งใจออกมาในทันที ก่อนที่จะแย้มยิ้มออกมาด้วยความเบิกบาน

"ผลัก!"

เซียวเฉวียนหันไปตบโต๊ะข้าง ๆ ในทันใด พร้อมกับโต๊ะตัวนั้นที่แตกสลายกลายเป็นผุยผงในทันที ในใจของอาจื่อรู้สึกหวาดกลัวมากนัก หากแต่ใบหน้าของนางยังคงแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง ก่อนจะเหม่อมองเซียวเฉวียนด้วยความสับสน

"ไสหัวออกไปจากตระกูลเซียวเสีย!"

เสียงของเซียวเฉวียนราวกับสายฟ้าฟาดที่ดังสนั่นไปทั่วจวนตระกูลเซียว

ตัวปลอมเช่นนาง จนถึงตอนนี้ยังมิรู้จักเปลี่ยนแปลงตนเอง! ทั้งยังกล้าที่จะคิดสังหารเซียวเฉวียนเสียอีก

หากเซียวเฉวียนไม่สังหารนางด้วยมือของตนเองละก็ เมันคงมิอาจลบล้างความเกลียดชังที่เกิดขึ้นภายในใจของเขาไปได้แน่!

หากแต่อาจื่อเองก้เป็นหนึ่งในปัญญาชน เซียวเฉวียนในยามนี้ยังไม่สามารถสังหารนางโดยตรงได้ ในยามนี้ เขาคงได้แต่ไว้ชีวิตนางเป็นการชั่วคราวลงเท่านั้น!

อาจื่อนึกสับสนในการกระทำของเซียวเฉวียนยิ่งนัก แต่นางมิกล้าเอ่ยถามอันใดให้มากความ พลางพึมพำอยู่แต่ในใจเอาไว้ว่า "มิใช่ว่าเขาเชื่อแล้วหรือ... เหตุใด จู่ ๆ ถึงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาได้เล่า?"

หรือว่า...

เซียวเฉวียนกำลังวางแผนที่จะกำจัดนาง?

เขามิได้อยากคืนดีกับนาง จึงคิดที่จะรื้อสะพานทิ้งงั้นหรือ?

เมื่อคิดได้เช่นนี้ อาจื่อพลันรู้สึกว่าตนเองกำลังถูกหลอกขึ้น ความโกรธภายในใจจึงเพิ่มทวีคุณขึ้นมาเป็นเท่าตัว "ท่านมันคนใจร้าย เลือดเย็น! ไปตายเสีย!"

พูดจบ อาจื่อพลันเคลื่อนกายไปด้วยความเร็วไว ราวกับนกนางแอ่นที่กำลังโบยบินก็ไม่ปาน พร้อมทั้งดึงกริชออกมาพุ่งตรงไปหาเซียวเฉวียนในทันที

เซียวเฉวียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจออกมา ตัวปลอมเช่นนางมิใช่คนไร้ความสามารถหรือ?

เหตุใดจึงลงมือว่องไวเช่นนี้เล่า?