ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 857

”เคร้ง !” เสียงดังขึ้น เหล่าลูกศิษย์ก็เงียบลงดั่งเป่าสาก มองดูเจ้าหน้าที่คุมสอบเซียวเฉวียน จ้าวหลาน และจางจิ่นที่ปรากฏตัวบนสังเวียนอย่างตื่นเต้น

ครั้งนี้เจ้าหน้าที่คุมสอบก็ได้รับการแต่งตั้งเป็นพิเศษโดยองค์จักรพรรดิเช่นเดิม

เดิมที องค์จักรพรรดิเลือกเพียงเซียวเฉวียนและจ้าวหลาน แต่จางจิ่น มนุษย์วัตถุโบราณคนนี้ขอร้องอย่างเสียงแข็งว่าอยากจะเป็นผู้คุมสอบด้วยในห้องโถงใหญ่ของตำหนัก

องค์จักรพรรดิก็ขี้เกียจจะโต้เถียงกับจางจิ่น แต่อย่างไรนี่เป็นการแข่งขันบทกวี ภายใต้สายตาของทุกๆ คน จางจิ่นถึงไปก็ไม่อาจสร้างปัญหาใดๆ ได้ ในเมื่อจางจิ่นชอบร่วมสนุก องค์จักรพรรดิก็ทำตามความปรารถนาของเขาและปล่อยให้เขาร่วมสนุกให้หนำใจ !

คนที่ตีระฆังเมื่อกี้คือจางจิ่นนั่นเอง

จางจิ่นเหลือบมองเซียวเฉวียนด้วยท่าทางหยิ่งผยอง ราวกับจะบอกว่าข้าเป็นคนตีระฆัง ข้ามีความดีความชอบอันใหญ่หลวง

ข้าใหญ่สุด !

เซียวเฉวียนไม่แม้แต่จะสนใจของโบราณเก่าแก่สันดานอนุบาลคนนี้

คนโบราณครั้นจะอนุบาลขึ้นมา ไม่เลือกว่าจะเป็นวัยอาวุโสหรือวัยเด็กเล็กจริง ๆ !

จางจิ่นสีหน้าอวดดีแลกกลับมาด้วยความเมินเฉยของเซียวเฉวียน หน้าชรารู้สึกแตกเล็กน้อยและบ่นด้วยความเคืองในใจ "เซียวเฉวียนไร้ผู้คนในสายตาคนนี้ ! ฮึ !"

ข้างล่างมีศิษย์หัวดำๆ กลุ่มหนึ่ง ดวงตาของทุกคนก็เฉียบคม แน่นอนมีบางคนเห็นจากฉากนี้ว่าเซียวเฉวียนและจางจิ่นไม่ลงรอยกัน

เงียบไม่ถึงสามวินาที ก็มีลูกศิษย์กระซิบกระซาบกันข้างล่าง ในขณะที่ซุบซิบ ดวงตาของพวกเขายังจ้องมองไปที่จางจิ่นเป็นครั้งคราว

จางจิ่นไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูด แต่จางจิ่นเห็นอากัปกิริยาของพวกแล้วรู้สึกว่าพวกเขากำลังหัวเราะว่าจางจิ่นจิตใจคับแคบ

หน้าของจางจิ่นกระตุกเป็นจังหวะ ความโกรธทวีแรงมากขึ้น "เงียบๆ ! ตอนนี้ข้าจะประกาศหัวข้อสอบ"

ข้อสอบยังคงออกโดยเซียวเฉวียน หลังจากที่เซียวเฉวียนเขียนเสร็จแล้ว องค์จักรพรรดิก็คัดลอกหนึ่งฉบับ จากนั้นองค์จักรพรรดิก็มอบฉบับคัดลอกนั้นให้กับจ้างจิ่นซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ชั่วคราวในครั้งนี้

ให้จางจิ่นนำมาที่สนามสอบ

จางจิ่นเห็นว่าตัวอักษรบนกระดาษไม่ใช่ลายมือของเซียวเฉวียน

ดังนั้นจางจิ่นจึงคิดด้วยสมองขี้เลื่อยออกมาว่า ข้อสอบนี้องค์จักรพรรดิเป็นผู้ออกเองและมอบให้จางจิ่นเอง

องค์จักรพรรดิทรงไว้วางใจตัวเองมากเพียงใด ? จางจิ่นรู้สึกภาคภูมิใจ

นี่ก็เป็นอีกต้นทุนหนึ่งที่จางจิ่นนำไปคุยโม้โอ้อวดได้

เซียวเฉวียนเป็นมหาราชครูมิใช่หรือ ?

ทุกคนไม่ได้บอกว่าองค์จักรพรรดิให้ความสำคัญกับเซียวเฉวียนหรือ ?

ข้อสอบในการสอบนั้นสำคัญไฉน องค์จักรพรรดิยังมอบให้เขา และให้เขานำมาตรงนี้

เห็นได้ว่า ตัวเองต่างหากเป็นผู้ได้รับความโปรดปรานของพระองค์ จางจิ่นกวาดมองลูกศิษย์ข้างล่างด้วยท่าทางหยิ่งผยอง มองดูพวกลูกศิษย์ที่ตั้งหน้าเฝ้ามองเขาอยู่ จางจิ่นก็รู้สึกว่าใบหน้าของเขามีประกาย ความโกรธก็หายเป็นปลิดทิ้ง ใบหน้ามีแต่ความเบิกบานใจ

หารู้ไม่ว่า เป็นเพราะข้อสอบอยู่ในมือของจางจิ่น สิ่งที่ลูกศิษย์เฝ้ามองคือข้อสอบ ลูกศิษย์ไม่มองไปที่จางจิ่นจะให้มองไปที่เซียวเฉวียนและจ้าวหลานหรือไง ?

จะไม่ทำให้จางจิ่นโกรธจนตรมใจตายหรือ ?

เซียวเฉวียนมองดูจางจิ่นด้วยความรังเกียจ ของโบราณชิ้นนี้เก่าเกินไปแล้ว ถือขนไก่มาทำเป็นลูกศร

ในชั่วพริบตาที่จางจิ่นจมอยู่ในอารมณ์ครึ้มนั้น สำหรับลูกศิษย์ มันเป็นเวลาที่ยาวนานมากแล้ว

พวกลูกศิษย์ต่างรอคอยอย่างกระตือรือร้นมาเป็นเวลานาน จางจิ่นไม่อ่านข้อสอบซะที พวกเขาเริ่มมีสีหน้าหมดความอดทน แต่พวกเขาไม่มีภูมิหลัง ไม่กล้าที่จะล่วงเกินเจ้าหน้าที่ จึงทำได้แต่รอคอยอย่างใจจดใจจ่อเท่านั้น

แต่เว่ยเป้ยไม่เหมือนกัน เขาเห็นเพื่อนศิษย์รอกันจนร้อนอกร้อนใจ เขาก็เต็มใจที่จะช่วยเหลือพวกเขา เว่ยเป้ยจึงเร่งเร้าให้ "ใต้เท้าจาง ท่านรีบประกาศข้อสอบหน่อยสิ"

คนไหนไม่รู้จักมารยาทถึงขนาดนี้ ?

จางจิ่นมองลงจากสังเวียนด้วยสีหน้าบูดบึ้ง กำลังจะตำหนิคนที่พูด แต่เมื่อเขาเห็นว่าเป็นลูกรักของเว่ยเชียนชิว ใบหน้าชราของเขาก็นิ่งชาลงทันที และก็ท่องข้อสอบอย่างเชื่อฟัง “ให้ศิษย์ทุกคนเอาเรื่องสอบคัดเลือกขุนนางเป็นหัวข้อ แต่งบทกวีอย่างสดๆ ให้ผู้อารักขาของศิษย์ต่อสู้รวมกัน ให้ผู้ชนะสามคนสุดท้ายต่อสู้กันเองอีกครั้งเพื่อกำหนดอันดับของสามอันดับแรก”

“ส่วนลูกศิษย์ที่เหลือจะกำหนดไว้เป็นอย่างอื่น”