ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 887

เพื่อไม่ให้ฮ่องเต้ทรงลำบากใจ สายตาของเซียวเฉวียนจึงเบี่ยงไปยังคนด้านหลังพลางออกคำสั่ง "ออกเดินทาง ทุกคนตามข้ามา"

ในเมื่อขุนนางดื้อรั้นไม่มีเหตุผล เสียงฮือฮาจึงดังขึ้นอีกครั้ง ยิ่งทำให้สถานการณ์ตึงเครียดมากขึ้น เสียเวลาและไร้ประโยชน์

ตราบใดที่เซียวเฉวียนออกจากเมืองหลวง เหล่าขุนนางกลุ่มนี้ก็ยิ่งไม่พอใจ ต่อให้คัดค้านอย่างไรก็ถูกกล่าวว่าเป็นกบฏอยู่ดี

สุดท้ายก็ต้องออกเดินทาง!

ทันทีที่เหล่าขุนนางจิ้นซื่อได้รับคำสั่ง ก็ทยอยกันเดินตามหลังเซียวเฉวียนต้อย ๆ ฝ่ากลุ่มขุนนางที่นืนออกันอยู่สองข้างทาง ทำเหมือนกับว่าเหล่าขุนนางกำลังยืนส่งพวกเขาด้วยความยินดี

ขุนนาง...กลุ่มนี้โง่เขลายิ่งนัก

ใช้ได้ที่ไหน?

ขุนนางเหล่านี้คือปัญญาชน เป็นนักเรียน เป็นขุนนางแห่งราชสำนัก จะออกหน้าขัดขวางเซียวเฉวียนและคนอื่นได้อย่างไร?

ทำเช่นนี้ช่างไรจิตสำนึกยิ่งนัก!

ยิ่งไปกว่านั้นเซียวเฉวียนก็ดื้อรั้นไม่ฟัง อีกทั้งศักยภาพก็ไม่ธรรมดาอีกด้วย พวกเขาขวางไม่ได้หรอก!

โดยเฉพาะหยวนเหยา เขาคาดไม่ถึงว่าเซียวเฉวียนจะยโสโออังเช่นนี้ เดินเข้าไปในกองทัพของพวกเขา

ไหนเลยจะเป็นตัวอย่างที่ดีได้?

หา?

ไหนจะราชครูล่ะ?

แล้วเซียวเฉวียนจะเป็นอาจารย์ของฮ่องเต้ได้อย่างไร

หยวนเหยาโกรธมาก ！

หยวนเหยาจ้องเขม็งไปยังแผ่นหลังของเซียวเฉวียนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเคือง ก่อนจะหันไปเอ่ยด้วยความเสียใจว่า “ความปรารถนาครั้งสุดท้ายของกระหม่อม ได้โปรดทรงยกเลิกคำสั่งที่ประกาศไปด้วยเถิด เห็นแก่อนาคตของต้าเว่ย！”

บัดนี้มีแต่คำสั่งของฮ่องเต้เท่านั้นที่จะขัดขวางเซียวเฉวียนได้...

พอคิดได้ หยวนเหยาก็ชักกริชด้ามหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อและจี้คอของตัวเอง ก่อนจะเอ่ยด้วยความตื่นเต้นว่า “ได้โปรดฝ่าบาททรงยกเลิกคำสั่งด้วย”

“หากฝ่าบาททรงปรารถนาเช่นนี้ กระหม่อมก็ไม่เสียดายชีวิต！”

ในฐานะที่หยวนเหยาเป็นผู้ตรวจการราชสำนัก เป็นหนึ่งในสามขุนนางที่มียศสูงสุดในราชสำนัก แต่ก็ยังไม่อาจโน้มน้าวพระทัยของฮ่องเต้ให้ทรงเปลี่ยนพระทัยได้ ได้แต่เฝ้ามองหายนะที่กำลังจะมาเยือน จนต้าเว้ยตกอยู่ในอันตรายโดยที่เขาทำอะไรไม่ได้！

หยวนเหยาพยายามโน้มน้าวอยู่หลายวัน แต่ก็ไม่เห็นว่าฮ่องเต้จะทรงมีท่าทีอ่อนลงแต่อย่างใด เขารู้ดีว่าฮ่องเต้ทรงสนับสนุนการเดินทางไปยังซินเจียงของเซียวเฉวียน

วันนี้เป็นโอกาสสุดท้ายที่หยวนเหยาจะโน้มน้าวฮ่องเต้ หากถึงตอนนั้น เขาก็คงจะใช้ความตายมาบีบบังคับให้ฮ่องเต้กลับใจ ขัดขวางไม่ให้เซียวเฉวียนไปซินเจียง！

ด้วยเหตุนี้ หยวนเหยาจึงได้พกกริชมาด้วย

กริชเปล่งแสงยามตกกระทบแสง ดูคมกริบอย่างไร้ที่เปรียบ ปลายกริชที่เย็นยะเยือกได้จี้ลงบนคอของหยวนเหยา เขายืนตัวตรง นัยน์ตาไม่กระพริบ สีหน้าสิ้นหวัง

ฮ่องเต้ทรงตื่นตระหนก รีบโน้มน้าวทันที “หยวนเหยา！ เจ้าวางกริชลงก่อนเถอะ！”

“ฝ่าบาททรงรับปากกระหม่อมสิพะยะค่ะ?”

หยวนเหยายังคงสู้สุดฤทธิ์ แต่นัยน์ตาเปล่งประกายวิบวับ คิดว่าฮ่องเต้ต้องตกลงแน่นอน

“ข้าบอกให้เจ้าวางกริชลง”

เขาคงจะรับปากหยวนเหยาไม่ได้ การเดินทางไปซินเจียงของเซียวเฉวียนเป็นเรื่องที่สำคัญมากสำหรับต้าเว่ย ถึงอย่างไรก็ต้องไป！

แต่หยวนเหยาเป็นุขนนางคนสำคัญของต้าเว่ย จงรักภักดีเช่นนี้มักหาได้ยากยิ่ง ฮ่องเต้ไม่อยากเสียหยวนเหยาไป เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหานี้จึงรีบออกคำสั่ง

เหล่าขุนนางต่างเชื่อฟังคำสั่งของพระมหากษัตริย์ นี่คือหนทางการเป็นขุนนาง การที่หยวนเหยาหัวโบราณเช่นนี้ ความคิดนี้จึงยิ่งซึมซับเข้ากระดูกดำ ด้วยเหตุนี้ ฮ่องเต้จึงคิดว่าคำสั่งของตนมีผลต่อหยวนเหยา

เขาประเมินความคิดที่จะขัดขวางของหยวนเหยาต่ำเกินไป ไม่เพียงแต่หยวนเหยาที่ไม่วางกริชแล้ว ยังพูดด้วยความฮึกเหิมกว่าเดิมว่า “ฝ่าบาททรงไม่ตอบตกลงกระหม่อม เช่นนั้นกระหม่อมก็คงต้องรับโทษด้วยการตายสถานเดียว”

“กระหม่อมไม่อาจทนเห็นต้าเว่ยตกอยู่ในอันตรายต่อไปได้！”

หาวันนี้หยวนเหยาขัดขวางเรื่องที่เซียวเฉวียนต้องเดินทางไปซนเจียงไม่ได้ หยวนเหยาก็ผิดในหน้าที่อย่างร้ายแรง สุดท้ายก็นำไปสู่หายนะ ประเทศชาติดับสูญ ชีวิตก็คงไม่ต่างกับต้นไม้ริมทาง！

แต่หากเขาช่วยต้าเว่ยด้วยชีวิตของเขาได้ เหตุใดต้องกลัวตายเล่า?

คิดได้ หยวนเหบาก็ดึงปิ่นปักผมที่เตรียมการไว้แล้วออกมาจากแขนเสื้อ จากนั้นก็เสียบหน้าอกของตัวเอง...

พลางเอ่ยว่า “ได้โปรด....ฝ่าบาทยกเลิกคำสั่ง”

เลือดสดไหลซึมออกมาจากหน้าอกของเขา...

ติ๋ง...

ติ๋ง...

เลือดสีแดงฉานไหลลงมาตามปิ่นก่อนหยดลงพื้น

ฮ่องเต้มองหยวนเหยาด้วยความเสียใจ ก่อนจะรุดหน้าเข้าไปประคองหยวนเหยา “หยวนเหยา！การเดินทางไปซินเจียงของเซียวเฉวียนก็เพื่อราษฎร์เพื่อประเทศชาติ....”

ไหน ๆ เรื่องก็มาถึงเช่นนี้แล้ว ฮ่องเต้ยังไม่ละทิ้งความคิด

หยวนเหยามองเขาอย่างผิดหวัง อยากจะพูดบางอย่าง แต่กลับพูดไม่ออก

หยวนเหยามือไวเกินไป เร็วเสียจนเซียวเฉวียนขวางไว้ไม่ทัน

ได้แต่มองร่างของเขาล้มลงไป เซียวเฉวียนรีบเข้าไปรับร่างของเขามาไว้ในอ้อมกอด อยากจะยื้อชีวิตเฮือกสุดท้ายที่เหลือยู่ของเขา ผู้เป็นขุนนางที่จงรักภักดีต่อฮ่องเต้และต้าเว่ย

แต่ก็จนปัญญา หยวนเหยากุมหน้าอกไว้แน่น ปิ่นเสียบลึกเกินไป เซียวเฉวียนดึงอย่างไรก็ดึงไม่ออก

ชีวิตที่สดใสของคนผู้หนึ่งหายวับไปกับตา เซียวเฉวียนปวดใจ ใช่ว่าเขาไม่อยากบอกเป้าหมายที่แท้จริงของการไปซินเจียงครานี้กับเหล่าขุนนาง แต่ด้วยความที่ฮ่องเต้มีอคตดิต่อเซียวเฉวียนมากเกินไป พวกเขาไม่รู้เรื่องมันเทศและปืนผาหน้าไม้ เซียวเฉวียนจะไม่ได้สนใจพวกเขานัก ด้วยเหตุนี้ไม่ว่าจะพูดหรือไม่พูด พวกเขาก็ขัดขวางการไปซินเจียงของเซียวเฉวียนอยู่ดี

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เหตุใดต้องเปิดเผยความจริง?