ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 888

หยวนเหยาตายไปแล้ว น่าเสียดายยิ่งนัก

เซียวเฉวียนมีสีหน้าเรียบเฉย แต่ในใจกลับเสียใจมาก

นี่คือความขัดแย้งที่ถูกกำหนดไว้แล้ว แต่ไหนแต่ไรมาเซียวเฉวียนเป็นคนสมัยใหม่และมีความคิดที่ทันสมัย ยากที่คนโบราณจะเข้าใจความคิดของเขา

แต่ต่อให้ลำบากเพียงใด เซียวเฉวียนก็ต้องไป

แต่ในตอนนี้เอง เสนาบดีสองคนที่อยู่ด้านหลังรีบวิ่งเข้ามา พลางตะโกนเสียงดังว่า “ผู้ตรวจการเหยา！”

สีหน้าของพวกเขาทั้งโกรธทั้งเสียใจ เสนาบดีหนึ่งในนั้นหันไปพูดกับเซียวเฉวียนด้วยความแค้นเคือง “เซียวเฉวียน ! เจ้ามันเพชฌฆาต!”

หากไม่ใช่เพราะเซียวเฉวียนหัวร้อน ไม่พาเหล่าจิ้นซื่อรุดหน้าไปหาประสบการณ์ที่ซินเจียง หยวนเหยาก็คงไม่ตาย！

ปกติแล้วสองคนนี้จะติดตามหยวนเหยาตลอด พวกเขาสนิทกันมาก แต่ดังคำกล่าวที่ว่า กาเข้าฝูงกา หงส์เข้าฝูงหงส์ โดยเฉพาะความหัวโบราณ ทำให้ทั้งสามคนเหมือนกันมาก

บัดนี้หยวนเหยาสละชีวิตเพื่อขัดขวางการไปซินเจียงของเซียวเฉวียน ในสายตาของพวกเขา เซียวเฉวียนคือคนร้าย พวกเขาไม่กล่าวหาว่าเซียวเฉวียนเป็นฆาตรกรนะสิแปลก

ในตอนนี้เอง จางจิ่นที่เฝ้าดูเหตุการณ์อยู่ในกองกำลังอย่างเงียบ ๆ มาตลอดก็มีสีหน้าโศกเศร้าไม่แพ้กัน ก่อนจะเอ่ยอย่างเนิบช้า “ท่านเสนาบดีทั้งสองอย่าทำให้ราชครูลำบากใจเลย การเดินทางไปซินเจียงของราชครูในครานี้ก็เพ่อปลูกฝังความสามารถรอบด้านเพื่อพัฒนาต้าเว่ยในอนาคต”

“เราเองก็คิดเช่นนี้ อย่าสร้างความลำบากใจให้ราชครูเลย”

คนชั่วย่อมไม่พูดสิ่งที่ดี！

เซียวเฉวียนส่งเสียง หึ หนึ่งเสียง เขาจะไม่รู้ความชั่วในใจของจางจิ่นได้อย่างไร

ทุกคนรู้ดีว่าจางจิ่นและเซียวเฉวียนไม่ลงรอยกัน ต่อให้เซียวเฉวียนพูดจาไม่ดี จางจิ่นก็ต้องพูดจาดี วันนี้จางจิ่นพูดแทนเซียวเฉวียน ดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกแน่เลย?

ไม่ใช่ล่ะ จางจิ่นต้องมีแผนการในใจ

ลองคิดดูสิ แม้แต่จางจิ่นที่ไม่เคยลงรอยกับเซียวเฉวียน ก็ยังพูดแทนเซียวเฉวียน เนื้อความโดยนัยคงไม่ได้กำลังบอกว่าขุนนางคนอื่นทำเป็นหลับหูหลับตา ปิดบังคนอื่นอยู่หรอกนะ?

ยิ่งมีคนพูดแทนเซียวเฉวียนเท่าไหร่ ก็ยิ่งสร้างความงุนงงให้กับเซียวเฉวียนมากขึ้นเท่านั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งคำพูดที่ฟังดูมีนำหนักของจางจิ่งก็เหมือนจะพูดแทนเซียวเฉวียน

เหล่าเสนาบดีต่างคิดว่าคนที่มีความแค้นกับเซียวเฉวียนอย่างจางจิ่นถูกเซียวเฉวียนปั่นหัวได้ ก็แสดงว่าจะดูถูกเซียวเฉวียนไม่ได้เด็ดขาด！

การปล่อยให้เซียวเฉวียนออกจากต้าเว่ยก็เหมือนกับการปล่อยเสือเข้าป่า ปัญหาคงได้ตามมาไม่มีที่สิ้นสุดแน่

เหล่าเสนาบดีพยายามจะสู้กับเซียวเฉวียนอย่างถึงที่สุด

แต่เซียวเฉวียนไม่เพียงแต่แน่วแน่จะไปซินเจียงแล้ว ต่อให้ท้องฟ้าจะทลายดินจะถล่มก็ต้องไป！

พอเป็นเช่นนี้ ความขัดแย้งของเสนาบดีและเซียวเฉวียนก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น กระทั่งเกิดเป็นสงครามยิ่งใหญ่

เหล่าเสนบดี ณ ที่นี่ต่างเป็นปัญญาชนผู้มีองค์ความรู้ หากมีการสู้กันจริง ๆ สองหมัดของเซียวเฉซีบนยากจะสู้สี่หมัด ถึงตอนนั้นหากเซียวเฉวียนเกิดพลาดขึ้นมา มันก็คือความประมาท การตายคือทางออกที่ดีที่สุด

แม้ว่าเซียวเฉวียนจะเอาชนะเหล่าเสนาบดีและเดินทางไปยังซินเจียงได้ ก็ยังมีการไล่ล่าของเว่ยเชียนชิวอยู่ดี โดยสรุปการเดินทางครานี้ล้วนเต็มไปด้วยอันตราย

เคล็ดลับการล่าถอยของจางจิ่นช่างน่าทึ่งมาก

จางจิ่นรู้สึกภูมิใจอยู่เงียบ ๆ ที่สามารถวางกับดักเซียวเฉวียนได้

ดูสิว่าเซียวเฉวียนจะสู้กับจางจิ่นอย่างไร！

ผลปรากฏว่า ทันทีที่เสนาบดีสองคนได้ยิน สีหน้าก็ซีดเผือดลง กลิ่นอายแผ่ขยายทวีคุณ พร้อมกับหายใจหอบถี่

ขืนปล่อยให้สถานการณ์เป็นเช่นนี้ต่อไป เซียวเฉวียนจะไม่วุ่นวายแย่หรือ?

ต้าเว่ยต้องเปลี่ยนผู้นำแล้ว！

ทันทีที่จางจิ่นโพล่งออกไป เสนาบดีทั้งสองคิดว่าบัดนี้ไม่ใช่แค่ขัดขวางการไปซินเจียงของเซียวเฉวียนธรรมดาแล้ว แต่มันหลายถึงชีวิตของเซียวเฉวียนด้วย

ขืนยื้อต่อต้องเกิดความวุ่นวายขึ้นแน่

เสนาบดีหนึ่งในหนึ่งตะโกนเสียงดัง “จางเหลียง！”

จางจิ่นเคยสู้กับเซียวเฉวียนมาก่อน พอจะเข้าใจตัวตนของเซียวเฉวียนได้ เขาหวังให้เซียวเฉวียนใช้เวลานี้หลบหนีไป ซึ่งเขาจะยั่วโมโหเสนาบดีสองคนนี้ได้มากขึ้นและโจมตีเซียวเฉวียนอย่างสุดกำลัง

ผลปรากฏว่าทันทีที่เสนาบดีสองคนนี้ได้ยิน ความโกรธเกรี้ยวก็ยิ่งทวีคูณ กระทั่งโกรธเป็นฟืนเปนไฟ

ให้ตายเถอะ！

หยวนเหยาถูกเซียวเฉวียนฆ่าตาย เซียวเฉวียนสมควรชดใช้ด้วยชีวิต ไอ้สารเลวผู้นี้ยังคิดจะไปซินเจียงอีกหรือ?

ช่วยไม่ได้！

ไม่ว่าอย่างไรจะให้เซียวเฉวียนหนีไปไม่ได้！

เสนาบดีทั้งสองคนตะโกนขึ้นพร้อมกัน “จางเหลียง เย่ว์อี้ ฆ่าเซียวเฉวียนเดี๋ยวนี้！”

ทันทีที่เซียวเฉวียนได้ยิน ก็รีบกระโดด แต่หนีตอนนี้ทันที่ไหนกันเล่า?

ทันทีที่ปลายเท้าของเขาเขย่งขึ้น มือของเขาก็ถูกผู้อารักขาสองคนกระชากไว้ซ้ายและขวา กระโดดไม่ขึ้น สุดท้ายก็ร่วงตกพื้น...

ปฏิกิริยาการตอบสนองของผู้อารักขาสองคนนี้รวดเร็วมาก

เซียวเฉวียนรวบรวมกำลังภายในอย่างเงียบ ๆ กลิ่นอายอันแข็งแกร่งแผ่ขยายออกมาจนเสื้อผ้าพลิ้วไหว ผมปลิวไสว ปราศจากความโกรธเคือง

กลิ่นอายแห่งจิตสังหารรอบตัวเขาสร้างความหวากกลัวให้กับผู้อารักขาทั้งสอง พวกเขาเพิ่งเคยเจอคนที่มีกลิ่นอายจิตสังหารเช่นนี้เป็นครั้งแรก...

จึงถือโอกาสตอนที่พวกเขากำลังอึ้งงัน เซียวเฉวียนพลิกตัว หนีรอดจากเงื้อมมือของพวกเขาอย่างง่ายดาย ก่นอจะทิ้งห่างไปหลายลี้

เสนาบดีเหล่านี้ไม่ได้มีความโกรธแค้นกับเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนเองก็ไม่อยากทำร้ายพวกเขา แม้ว่าจะเป็นผู้อารักขาของพวกเขา เซียวเฉวียนก็ไม่อยากทำร้ายพวกเขา

ขอแค่ให้เซียวเฉวียนหลบหนีได้ ทุกอย่างก็จบ

ตอนนี้เอง เสนาบดีทั้งสองคนก็พูดขึ้นพร้อมกัน “ตามไป！”