ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 889

เจ้านายออกคำสั่ง จางเหลียงและเล่ออี้ไวราวกับสายลม ร่างทั้งสองก็แวบเดียวถึงหน้าเซียวเฉวียน ขวางทางไปของเขาไว้

ให้ตายเถอะ !

ความไวนี้แม้ไม่ดีเท่าเซียวเฉวียน แต่ก็เทียบได้กับไป่ฉี

ด้วยความแข็งแกร่งขนาดนี้ เซียวเฉวียนสามารถรับมือได้ แต่พวกบัณฑิตยังไม่ได้ไปไกล กำลังผู้อารักขาของบัณฑิตเทียบไม่ได้กับของเสนาบดีทั้งสองคนนี้ การเดินทางไปยังภูมิภาคตะวันตกครั้งนี้เพิ่งเริ่มต้น จึงไม่สามารถกระทบพวกเขา จะให้ผู้อารักขาของบัณฑิตกับผู้อารักขาของสองเสนาบดีรบกันขึ้นมาไม่ได้

ดูท่าทางเซียวเฉวียนจะไม่รับมือก็ไม่ได้แล้ว

ไม่รู้ว่าผลจะเป็นยงไง ถ้าไป่ฉีตัวคนเดียวต่อสู้กับจางเหลียงและเล่ออี้ ?

หายากที่ไป่ฉีนานๆ จะเจอคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งเช่นนี้ซะที พอดีได้ใช้โอกาสนี้ทดสอบเขาและดูว่าไป่ฉีช่วงนี้ได้พัฒนาศิลปะการต่อสู้ดีขึ้นหรือไม่

พอคิดได้ เซียวเฉวียนจึงตะโกน "ไป่ฉี !"

ในสายตาของทุกคน เซียวเฉวียนเป็นคนวิเศษที่สามารถทำลายจูเสินได้ หากเขาสังหารจางเหลียงและเล่ออี้ไป บรรดาเสนาอำมาตย์คงไม่ยอมสยบและพูดพล่อยๆ อย่างแน่นอน

ให้ไป่ฉีมารับศึก เป็นการเหมาะสมที่สุด

หากไป่ฉีเอาชนะเขาไม่ได้ ก็เรียกเหมิงเอ้ามาอีกคนได้

สองต่อสอง ยุติธรรมดี

ร่างสูงของไป่ฉีโจนลงมาตามเสียง มือถือดาบจิงหุน ยืนอย่างสง่าผ่าเผยต่อหน้าเซียวเฉวียน และพูดด้วยความเคารพ "เจ้านายขอรับ !"

เซียวเฉวียนพยักหน้าและพูดอย่างใจเย็น "ไป อย่าทำร้ายใคร เอาแค่พอหอมปากหอมคอ ถ้าสู้ไม่ได้ก็กลับมา"

ไม่ใช่ว่าเซียวเฉวีนไม่เชื่อฝีมือของไป่ฉี เพราะเซียวเฉวียนยังไม่รู้ว่าจางเหลียงและเล่ออี้ร้ายกาจขนาดไหน และ ไป่ฉีก็เป็นเด็กซื่อ หากเซียวเฉวียนไม่กำชับเขาล่วงหน้า เขาจะสู้ตลอดจนถึงที่สุด

เอาชนะเขาไม่ได้ก็ถอย อย่าเสียมารยาท

"ขอรับ !"

ไป่ฉีรับคำสั่งแล้วออกไป

ชั่วครู่หนึ่ง ผู้คนในที่เกิดเหตุสมัครใจถอยห่างเปิดพื้นที่โล่งให้ผู้อารักขาทั้งสามประลองต่อสู้ พวกเขาสามคนห้าคนจับตัวเป็นกลุ่มๆ มองดูทั้งสามคนที่ต่อสู้ขึ้นมาแล้วอย่างตื่นเต้น

ไม่สิ มันเป็นเงาสามเงา หรือถ้าให้พูดให้ถูกต้องคือลมสามกระโชก

ยอดฝีมือแลกหมัดกันและฉากนั้นดูวุ่นวายมาก ไม่ว่าลมแรงจะพัดผ่านที่ไหนเหมือนเกิดพายุรุนแรง ฝุ่นทรายตลบลอยเต็มท้องฟ้า ทางนี้ลมยังไม่สงบทางโน้นก็ขึ้นมาอีก

ผู้คนในที่เกิดเหตุตื่นตาตื่นใจ ยิ่งดูยิ่งเครียดมากขึ้น หัวใจของพวกเขาก็อดไม่ได้ต้องลุ้นขึ้นมา

ทันทีนั้นทุกคนจดจ่ออยู่กับดูผู้อารักขาสู้รบกัน ลืมสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไปชั่วคราว

”โอ้แม่เจ้า! มันเก่งกาจเหลือหลาย !” ลมทั้งสามกระโชกเข้าพัวพันกันทำให้ยากที่จะแยกออกจากกัน บางคนถึงกับเปล่งเสียงอุทานด้วยความชื่นชม

"เคร้งคร้าง !"

"ปัง !"

เสียงดาบปะทะกันทำให้บางคนอดไม่ได้ที่จะสั่นไหวในใจ จนส่งเสียง "ซีด" บางคนขนลุกไปทั้งตัวและบางคนก็เอามือปิดหู

เสียงก็ฟังน่ากลัวๆ นิดหน่อย

มีเพียงเซียวเฉวียนที่มองดูอย่างแน่นิ่ง

ไป่ฉียังสามารถต่อสู้ได้อย่างสบายๆ เป็นเวลานาน ดูสภาพแล้วเขามั่นใจได้ชัยชนะแน่ ๆ !

ไม่เลว !

ดูลักษณะ ความแข็งแกร่งของไป่ฉีได้เพิ่มขึ้นอีกไม่น้อย

เวลาผ่านไปราวครึ่งถ้วยชา สถานการณ์เริ่มเห็นชัดเจนขึ้น การเคลื่อนไหวของจางเหลียงและเล่ออี้ค่อยๆ ช้าลง ร่างทั้งสองค่อยๆ มองเห็นชัดเจน ในขณะที่ไป่ฉียังคงว่องไวราวกับลมกระโชก

ไม่ต้องสงสัยเลย ไป่ฉีจะชนะแน่นอน

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี เสนาบดีทั้งสองก็สบตากันด้วยจิตร้อนแรง ดึงปิ่นปักผมบนหมวกขุนนางออกมาดังเฟี้ยว ทั้งคู่พร้อมกันกระโจนหาเซียวเฉวียนและเริ่มโจมตี

พวกเขาเป็นผู้รู้หนังสือจากตระกูลแม่ทัพนายพล เช่นเดียวกับฉินหนานและฉินเป่ย พวกเขาร่ำเรียนฝึกฝนวิชาทั้งบุ๋นและบู๊มาตั้งแต่เด็ก ทักษะวิชาการต่อสู้ก็ดีพอ ๆ กับทหารบางคนในเมืองหลวง

ถึงพวกเขาจะไม่ดีเท่าเซียวเฉวียน แต่ในฐานะเจ้าหน้าที่ของราชวงศ์ต้าเว่ย พวกเขาไม่อาจนิ่งดูดายทั้งที่เห็นว่าเซียวเฉวียนกำลังจะทำให้ต้าเว่ยตกอยู่ในอันตราย