ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 90

ตระกูลเซียวถูกคนวิพากษ์วิจารณ์ให้ร้ายเสมอ ทุกคนแทบไม่ลังเลที่จะละเลงน้ำลายป้ายใส่กำแพงบ้านของตระกูลเซียว ยิ่งครั้งนี้เซียวเฉวียนสอบได้ตำแหน่งสูงสุด คนไม่น้อยต้องเสียเงินเดิมพัน จึงเครียดแค้นในตัวเซียวเฉวียนยิ่งนัก กระทั่งจะแงะกะโหลกศีรษะของเซียวเฉวียนออกเพื่อดื่มเลือดของเขา

ถึงเกลียดแค่ไหนก็กล้าแต่เก็บไว้ในใจ ผู้ที่สูญเสียเงินในจำนวนไม่น้อย ต้องการจะถอนเงินที่เสียไปคืนจากตัวเซียวเฉวียน

หากพวกเขาสามารถซื้อบทกวีของเซียวเฉวียนได้ เวลานี้เซียวเฉวียนมีชื่อลือเป็นเทพดาวเหวินชาง ขอให้มีบทกวีของเขาอยู่ในมือ นำไปขายต่อ จะร่ำรวยได้อย่างไม่มีปัญหา

พวกคนที่มีความคิดเช่นนี้ คือพวกนักพนันที่เสียเงินไปจำนวนมาก

พอผู้คนที่ประตูบ้านของเซียวแยกย้ายกันไป พวกเขาแอบเรียกเซียวจิงพร้อมกับขนมอบว่า "คุณหนูเซียว ขอถามอะไรหน่อยสิ ฮิ ฮิ ฮิ"

”มีอะไรเหรอคะ?” เซียวจิงหันไปถามด้วยความสงสัย มองไปที่คนแปลกหน้าที่ทำตัวลับๆ ล่อๆ เหล่านี้ นอกจากคนรับใช้ที่บ้านแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนนอกเรียกเธอด้วยความเคารพว่าคุณหนู

”เมื่อวานนี้ คุณบอกว่าจะขายบทกวีของเซียวฮุ่ยหยวนมิใช่หรือ พวกเราจะมาขอซื้อ” ผู้นำเป็นชายร่างผอมบาง ชนิดลมพัดแรงหน่อยก็อาจจะปลิวไปได้ เขาจับที่ขอบประตูมองซ้ายมองขวา กลัวคนอื่นจะมาแย่งพูด

"คุณไม่มีปัญญาซื้อหรอก"

ในคำพูดของเซียวจิง มีความมั่นใจเช่นเดียวกับเซียวเฉวียน พี่ใหญ่สั่งไว้ว่า หนึ่งตัวอักษรหนึ่งพันตำลึงถึงจะขายได้

บทกวีทั้งบทชื่อ ดื่มเหล้า ของถาวยวนหมิง บทกวีทั้งหมดรวมชื่อแล้วมี 52 ตัวอักษรดังนี้

พักอยู่ในแหล่งคน ไร้ซึ่งเสียงเกรียวกราว

ถามว่าได้อย่างไร จิตไกลถิ่นจึงสงบ

เก็บดอกรั้วบูรพา เย็นใจชมหนานซาน

อากาศรื่นยามเย็น นกหวนคู่เพื่อนกัน

ในนั้นมีความแท้ จะแยกกลับลืมคำ

หากต้องการซื้อบทกวีทั้งหมด ต้องจ่ายห้าหมื่นสองพันตำลึง

ไม่กี่วันก่อน เซียวจิงถูกเยาะเย้ยมากมายบนท้องถนน ว่าเธอกำลังฝันกลางวัน จะขายบทกวีแลกเงิน?

วันนี้เซียวจิง จริงๆ อยากเอาเครื่องหมายวรรคตอนนับรวมเข้าไปด้วย แต่พี่ใหญ่ของเธอบอกว่า ช่างเถอะ การค้าการขายเอาแค่พอเหมาะพอควร เอาแค่หัวข้อรวมเข้าไปก็พอ

ดังนั้นชื่อเดิมของบทกวีนี้คือ "ดื่มเหล้า" แต่พี่ใหญ่ได้แก้ไขเพิ่มเติมและตอนนี้เรียกว่า "ดื่มเหล้าระรื่นกับคนในภูสงบ" เพิ่มอักขระอีก 7 ตัวซึ่งคิดเป็นเจ็ดพันตำลึง

ชื่อบทบวกกับเนื้อบทกวี 59 ตัวอักษร บทกวีนี้วันก่อนมีราคาเพียง 500 ตำลึง แต่ตอนนี้ราคา ห้าหมื่นเก้าพันตำลึงถึงจะขายได้!

ฮ่า ฮ่า ฮ่า!

เซียวจิงยกย่องพี่ใหญ่ว่าฉลาดหลักแหลมเป็นที่สุด!

คนเหล่านี้รู้เพียงว่าเซียวจิงมีบทกวี แต่พวกเขาไม่รู้เนื้อหาของบทกวี มือของชายร่างผอมที่จับขอบประตูอ่อนลง เขาไม่อยากเชื่อ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินว่าชื่อบทก็คิดเงิน แถมชื่อบทยาวเสียด้วย! มีตั้งเก้าตัวอักษร?

นี่อดอยากจนบ้าไปแล้วเหรอ?

คนเหล่านั้นมองกันไปมองกันมา ด้วยหน้าตาโศกเศร้า ถึงแม้จะขายให้ พวกเขาก็ไม่มีปัญญาซื้อ!

พวกเขานึกเสียดาย เสียดายมาก!

ถ้าหากเมื่อวานนี้ซื้อไปเลย จะดีแค่ไหน?

แต่อักษรตัวหนึ่งขายตั้งหนึ่งพันตำลึง คนโง่เท่านั้นถึงจะซื้อ!

มีฮุ่ยหยวนมากมายในราชวงศ์ต้าเว่ยเท่าที่ผ่านมา ไม่มีใครขายบทกวีอย่างเซียวเฉวียน และไม่มีใครกล้าขายมันแพงขนาดนี้!

เซียวเฉวียนคงอดอยากจนบ้าคลั่ง ถึงแหกปากเรียกราคาสูงขนาดนี้!

พวกเขาถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า เซียวจิงยิ้มอย่างมีชัย ไอ้พวกนี้เคยบอกว่าบทกวีของพี่ใหญ่จะกลายเป็นใบหญ้าข้างถนน แถมเงินให้พวกเขายังไม่เอา ยังกล้ามาขายห้าร้อยตำลึง!

ตอนนี้จะขายกว่าห้าหมื่นตำลึง พวกเขากลับคิดอยากได้! ไม่มีปัญญาซื้อ ยังมีความโกรธแค้นอยู่ในดวงตา เซียวจิงถอยหลังห่าง กลัวว่าพวกเขาพาลโกรธขึ้นมา

"คุณหนูเซียว เอาบทกวีนี้ให้ผู้เฒ่าคนนี้เถอะ"

ชายชราแต่งกายหรูหราเดินเข้ามาพร้อมกับผู้อารักขาหลายคน

เซียวจิงผงะ พี่ใหญ่บอกว่าเธอต้องเดินไปที่ถนนใหญ่ก่อนถึงจะมีใครเต็มใจซื้อบทกวีนี้ ตอนนี้บ้านยังไม่ทันออก ก็มีคนมาซื้อถึงบ้านแล้ว?

คนผอมบางไม่มีความหวังที่จะได้ซื้อบทกวี จะชิงก็ไม่กล้า เมื่อมีคนอื่นมาขอซื้อ จึงได้แต่ยืนก้มหน้าหงุดหงุดอยู่ข้างๆ อยากดูว่าคนโง่คนไหนมีเงินมากพอที่จะมาซื้อบทกวีนี้!

อักษรหนึ่งตัวหนึ่งพันตำลึง!

นั่นมันหนึ่งตัวอักษรขายหนึ่งพันตำลึง!

ไม่ใช่คนรวยธรรมดาทั่วไปสามารถจะซื้อได้!

ห้าหมื่นเก้าพันตำลึง เป็นเงินกองดุจเกล็ดหิมะ เอามาถลุงใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายไม่ดีกว่าเหรอ?

ซื้อบทกวีบทหนึ่ง กินไม่ได้ดื่มไม่ได้ กอดนอนก็ไม่ได้ จะมีประโยชน์อะไร?