ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 909

อาจื่อเบิกตากว้างมองเจ้านายของตัวเองถูกทิ้ง

องค์ชายแห่งซินเจียง ไม่ดูไร้ศักดิ์เกินไปหน่อยหรือ

“ปัง！

ทันทีที่หมิงเจ๋อถูกโยนออกไป ประตูก็ปิดทันใด

จะมีศักดิ์ศรีหรือไม่มันไม่สำคัญแล้ว

เซียวเฉวียนเป้าหมายของเขา

ถูกคนของเซียวเฉวียนสบประมาทก็สมควรแล้ว

หมิงเจ๋อเพิ่งเคยรู้สึกอยากยอมจำนนต่อโชคชะตาเป็นครั้งแรก

ไม่อย่างนั้น จะทำอย่างไรล่ะ?

เขาสู้ไม่ได้อยู่แล้ว

หมิงเจ๋อแทบอยากจะร้องไห้ออกมา แต่ทันทีที่เขาคิดได้ว่าอายุของตัวเองโตเกินกว่าจะร้องไห้แล้ว และคงจะไร้มารบาท จึงได้แต่อดกลั้นไว้

“น้องข้า... เหตุใดเจ้าถึงแต่งงานกับคนเช่นนี้?”

หมิงเจ๋อเงยหน้าถามสวรรค์อย่างหมดคำพูด

ใช่ ทำไมถึงต้องเป็นเซียวเฉวียน

เป็นเซียวเฉวียนที่นักปราชญ์หมายจะฆ่า

เป็นเซียวเฉวียนที่ต่อไปต้องสร้างความหายนะให้กับซินเจียง

หมิงเจ๋อที่มีแขนข้างเดียวเดียวเดินไปยังทิศทางของบ่อปลาอย่างทอดถอนใจ อดทน อดทนไว้

เดี๋ยวก็ถึงซินเจียงแล้ว ที่นั้นเป็นอาณาเขตของเขา ดูสิว่าเซียวเฉวียนจะหยิ่งผยองไปถึงเมื่อไหร่

....

หมู่บ้านแห่งหนึ่งในซินเจียง

เสียงร้องไห้อันสดใสดังขึ้นในขณะที่ดวงอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า

“องค์หญิง องค์หญิงน้อยเจ้าค่ะ”

สาวใช้คนหนึ่งยื่นทารกหน้าตาหน้ารักคนหนึ่งไปข้างกายขององค์หญิงต้าถง “ท่านดูสิ！หน้าตาน่ารักมาก！ตากลมโต ！ดูฉลาดอยู่ไม่น้อยนะเจ้าคะ！”

“ลูกแม่...”

องค์หญิงต้าถงที่มีเม็ดเหงื่อผุดพรายเต็มหน้ารับเด็กน้อยวัยแรกเกิดด้วยความดีใจ

นี่คือบุตรสาวของนางและเซียวเฉวียน

ท่าทางของนางช่างคล้ายคลึงกับเซียวเฉวียนยิ่งนัก

“องค์หญิง หม่อมฉันจะไปรายงานนะเจ้าคะ！กราบทูลฮ่องเต้และฮ่องเฮา พวกเขาได้หลานชายน้อย！”

สาวใช้กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ แต่จู่ ๆ องค์หญิงต้าถังก็ร้งนางไว้ “ต้องบอกเซียวเฉวียนด้วยนะ”

“องค์หญิงวางใจเถอะ ！หม่อมฉันต้องส่งคนไปแจ้งข่าวดีนี้แน่นอน！”

ในห้องอบอวลไปด้วยความสุข

“ผู้อาวุโส！องค์ชายทรงรับสั่งไม่ให้ท่านแตะต้ององค์หญิงและองค์ชายน้อย！ทรงกลับไปเสียเถิด！”

อาหนานขมวดคิ้ว มองดูอผู้อาวุโสที่มีท่าทีโหดร้าย จึงตะโกนห้ามปรามเสียงดัง

ทันทีที่ประชิดตัวพวกเขา สายลับที่คอยคุ้มกันองค์หญิงก็ล้มตึงกับพื้น

เป็นอย่างที่ชิงหลงคาดการณ์ไว้ อวิ๋นเฮ่อไม่สนใจคำเตือน เตรียมจะลักพาตัวองค์หญิงต้าถงและองค์ชายน้อย ทำเช่นนี้เพื่อขู่เซียวเฉวียน

อาหนานส่ายหน้า “เซียวเฉวียนทำลายผนึกจูนเสินได้ ไม่ธรรมเ！ผู้อาวุโส！หยุดเสียเถอะ！”

“ก็แค่ลูกเขยแห่งต้าเว่ย จะกลัวทำไม！” อวิ๋นเฮ่อตะโกนด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อาหนาน! ปล่อยเขาไป! ข้าเห็นแก่ที่เจ้าอยู่รับใช้ฝ่าบาทมาหลายปี ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า! เจ้าก็รู้ว่าเจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฮูหยิน!”

“เหตุใดผู้อาวุโสถึงโง่เขลาเช่นนี้ ！” อาหนานโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “ท่านยึดซินเจียงไปแล้ว！เหตุใดต้องสร้างปัญหาใหม่ให้กับเซียวเฉวียนอีก”

สีหน้าของอวิ๋นเฮ่อเคร่งขรึมลง “เด็กน้อย ！เจ้าไม่มีสิทธิ์สั่งสอนข้า！เจ้าเคียงข้างฝ่าบาทมานาน ลืมสถานะทาสของเจ้าไปแล้วหรือ”

“ทุกคนทำเพื่อฝ่าบาท ผู้อาวุโส ข้ากับเจ้ามีสถานะไม่เหมือนกัน”

“เจ้า！” อวิ๋นเฮ่อขุ่นเคือง “ปากเก่งดีนี่ ดูท่าฝ่าบาทคงจะตามใจเจ้าขนเคยตัว ！เช่นนั้นก็อย่ามาหาว่าข้าไม่เกรงใจก็แล้วกัน！”

“ใครขวางทางข้า ฆ่าไม่ยั้ง！”

กลิ่นอายจิตสังหารของอิว๋นเฮ่อแผ่ขยาย ถ้าเป็นเมื่อก่อน อาหนานต้องหนีไปแล้ว

การหนีคือกฎของการรอดชีวิตประการแรกของอาหนาน

แต่ครานี้ไม่ได้