ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 909

อาจื่อเบิกตากว้างมองเจ้านายของตัวเองถูกทิ้ง

องค์ชายแห่งซินเจียง ไม่ดูไร้ศักดิ์เกินไปหน่อยหรือ

“ปัง！

ทันทีที่หมิงเจ๋อถูกโยนออกไป ประตูก็ปิดทันใด

จะมีศักดิ์ศรีหรือไม่มันไม่สำคัญแล้ว

เซียวเฉวียนเป้าหมายของเขา

ถูกคนของเซียวเฉวียนสบประมาทก็สมควรแล้ว

หมิงเจ๋อเพิ่งเคยรู้สึกอยากยอมจำนนต่อโชคชะตาเป็นครั้งแรก

ไม่อย่างนั้น จะทำอย่างไรล่ะ?

เขาสู้ไม่ได้อยู่แล้ว

หมิงเจ๋อแทบอยากจะร้องไห้ออกมา แต่ทันทีที่เขาคิดได้ว่าอายุของตัวเองโตเกินกว่าจะร้องไห้แล้ว และคงจะไร้มารบาท จึงได้แต่อดกลั้นไว้

“น้องข้า... เหตุใดเจ้าถึงแต่งงานกับคนเช่นนี้?”

หมิงเจ๋อเงยหน้าถามสวรรค์อย่างหมดคำพูด

ใช่ ทำไมถึงต้องเป็นเซียวเฉวียน

เป็นเซียวเฉวียนที่นักปราชญ์หมายจะฆ่า

เป็นเซียวเฉวียนที่ต่อไปต้องสร้างความหายนะให้กับซินเจียง

หมิงเจ๋อที่มีแขนข้างเดียวเดียวเดินไปยังทิศทางของบ่อปลาอย่างทอดถอนใจ อดทน อดทนไว้

เดี๋ยวก็ถึงซินเจียงแล้ว ที่นั้นเป็นอาณาเขตของเขา ดูสิว่าเซียวเฉวียนจะหยิ่งผยองไปถึงเมื่อไหร่

....

หมู่บ้านแห่งหนึ่งในซินเจียง

เสียงร้องไห้อันสดใสดังขึ้นในขณะที่ดวงอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า

“องค์หญิง องค์หญิงน้อยเจ้าค่ะ”

สาวใช้คนหนึ่งยื่นทารกหน้าตาหน้ารักคนหนึ่งไปข้างกายขององค์หญิงต้าถง “ท่านดูสิ！หน้าตาน่ารักมาก！ตากลมโต ！ดูฉลาดอยู่ไม่น้อยนะเจ้าคะ！”

“ลูกแม่...”

องค์หญิงต้าถงที่มีเม็ดเหงื่อผุดพรายเต็มหน้ารับเด็กน้อยวัยแรกเกิดด้วยความดีใจ

นี่คือบุตรสาวของนางและเซียวเฉวียน

ท่าทางของนางช่างคล้ายคลึงกับเซียวเฉวียนยิ่งนัก

“องค์หญิง หม่อมฉันจะไปรายงานนะเจ้าคะ！กราบทูลฮ่องเต้และฮ่องเฮา พวกเขาได้หลานชายน้อย！”

สาวใช้กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ แต่จู่ ๆ องค์หญิงต้าถังก็ร้งนางไว้ “ต้องบอกเซียวเฉวียนด้วยนะ”

“องค์หญิงวางใจเถอะ ！หม่อมฉันต้องส่งคนไปแจ้งข่าวดีนี้แน่นอน！”

ในห้องอบอวลไปด้วยความสุข

“ผู้อาวุโส！องค์ชายทรงรับสั่งไม่ให้ท่านแตะต้ององค์หญิงและองค์ชายน้อย！ทรงกลับไปเสียเถิด！”

อาหนานขมวดคิ้ว มองดูอผู้อาวุโสที่มีท่าทีโหดร้าย จึงตะโกนห้ามปรามเสียงดัง

ทันทีที่ประชิดตัวพวกเขา สายลับที่คอยคุ้มกันองค์หญิงก็ล้มตึงกับพื้น

เป็นอย่างที่ชิงหลงคาดการณ์ไว้ อวิ๋นเฮ่อไม่สนใจคำเตือน เตรียมจะลักพาตัวองค์หญิงต้าถงและองค์ชายน้อย ทำเช่นนี้เพื่อขู่เซียวเฉวียน

อาหนานส่ายหน้า “เซียวเฉวียนทำลายผนึกจูนเสินได้ ไม่ธรรมเ！ผู้อาวุโส！หยุดเสียเถอะ！”

“ก็แค่ลูกเขยแห่งต้าเว่ย จะกลัวทำไม！” อวิ๋นเฮ่อตะโกนด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อาหนาน! ปล่อยเขาไป! ข้าเห็นแก่ที่เจ้าอยู่รับใช้ฝ่าบาทมาหลายปี ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า! เจ้าก็รู้ว่าเจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฮูหยิน!”

“เหตุใดผู้อาวุโสถึงโง่เขลาเช่นนี้ ！” อาหนานโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “ท่านยึดซินเจียงไปแล้ว！เหตุใดต้องสร้างปัญหาใหม่ให้กับเซียวเฉวียนอีก”

สีหน้าของอวิ๋นเฮ่อเคร่งขรึมลง “เด็กน้อย ！เจ้าไม่มีสิทธิ์สั่งสอนข้า！เจ้าเคียงข้างฝ่าบาทมานาน ลืมสถานะทาสของเจ้าไปแล้วหรือ”

“ทุกคนทำเพื่อฝ่าบาท ผู้อาวุโส ข้ากับเจ้ามีสถานะไม่เหมือนกัน”

“เจ้า！” อวิ๋นเฮ่อขุ่นเคือง “ปากเก่งดีนี่ ดูท่าฝ่าบาทคงจะตามใจเจ้าขนเคยตัว ！เช่นนั้นก็อย่ามาหาว่าข้าไม่เกรงใจก็แล้วกัน！”

“ใครขวางทางข้า ฆ่าไม่ยั้ง！”

กลิ่นอายจิตสังหารของอิว๋นเฮ่อแผ่ขยาย ถ้าเป็นเมื่อก่อน อาหนานต้องหนีไปแล้ว

การหนีคือกฎของการรอดชีวิตประการแรกของอาหนาน

แต่ครานี้ไม่ได้

ในช่วงที่องค์หญิงประทับอยู่ต้าเว่ย นางรู้ว่าสวีซูผิงเป็นคนที่ซื้อสัตย์มาก บัดนี้ได้รับคำสั่งให้มาปกป้องตน นับว่าสวีซูผิงเป็นแขกคนสำคัญทีเดียว

สวีซูผิงอยู่ที่นี่มานาน ไม่เคยเห็นหัวขโมยสักคน ที่นี่ยังมีสายลับจากซินเจียง ดังนั้นความปลิดภัยขององค์หญิงถือว่าอยู่ในเกณฑ์ดี

แต่ก็คาดไม่ถึงว่าตอนที่สวีซูผิงออกไปซื้อชาซูโหยว กระทั่งกลับมาเห็นอาวุโสท่านหนึ่งกำลังกวาดพื้น

สวีซูผิงรู้ทันทีว่าเจอดีเข้าแล้ว

แต่เซี่ยวเฟิงและกิเลนอยู่ สวีซูผิงจึงไม่กลัว ดังนั้นจึงยืนดูความสนุกต่อไป

เซี่ยวเฟิงและกิเลนเป็นสัตว์สงครามที่อยู่มานานหลายพันปีแล้ว กำลังต่อสู้ไม่ต้องพูดถึง แม้แต่คนคนหลุนก็ปราบปรามมาแล้ว

สรรพสิ่งเชื่อมโยงกัน สำหรับชาวคุนหลุนแล้ว จะดูถูกสัตว์สงครามไม่ได้

พวกสัตว์ไม่สนใจว่าเจ้านายของมันเป็นคนต้าเว่ยหรือคนคุนหลุน ตราบใดที่ภักดีต่อผู้เป็นนายแล้ว ก็คือเจ้านาย

เซียวเฟิงภักดีต่อเซียวเฉวียน

ส่วนกิเลนที่เชื่องยากก็ภักดีต่อสวีซูผิง

ดังนั้นพวกมันจึงไม่อ่อนข้อให้กับชาวบ้านแห่งคุนหลุน พวกมันรู้แค่ว่าใครแตะต้ององค์หญิงและองค์ชายน้อย ตายสถานเดียว

“โฮก...”

เซี่ยวเฟิงและกิเล่นก้าวขึ้นหน้า พร้อมกับส่งเสียงคำราม จากนั้นก็เดินไปหาอวิ๋นเฮ่อทีละก้าว

อวิ๋นเฮ่อขุนลุกซูทั้งตัว น่าผงายิ่งนัก วันนี้โชคไม่ดีเอาเสียเลย

ต้องโทศข้อมูลสายลับไม่ถูกต้อง ไม่ได้บอกว่าการที่มีสัตว์สงครามยู่ที่นี่ คนที่อวิ๋นเฮ่อพามาไม่กล้าเล่นกับเซี่ยวเฟิงและกิเลน

เซี่ยวเฟิงรุดหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกับครุ่นคิดบางอย่าง ก่อนจะบอกเซียวเฉวียนด้วยสีหน้าระรื่นว่า “นายท่าน！เจ้ามีผู้หญิง！”

“อ่อนช้อย หอมรัญจวน ท่าทางจะงดงามเอาเรื่อง”

นี่คือระดับสูงสุดของคนเซี่ยวเฟิง

.....

.....

ห่างออกไปหนึ่งพันเมตร เซียวเฉวียนใจเต้นเร็วรัว เขาได้ยินเซี่ยวเฟิง

เขากระโดดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น