ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 911

วิญญาณดาบมีธรรมชาติที่บริสุทธิ์ และจริงๆ แล้วไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเอาใจ

มิฉะนั้น หนังสือโบราณของคุนหลุนจะไม่บันทึกว่าวิญญาณดาบนั้นโหดร้ายและน่าพรั่นพรึงเพียงใด

หากวิญญาณดาบตกอยู่ในสภาวะวิตกกังวลและรุนแรง พลังแห่งการทำร้ายของมันไม่น้อยไปกว่าอาวุธสมัยใหม่

ถึงอย่างไรเซียวเฉวียนก็ประโลมใจของเซียนชิวน้อยจนได้

“พ่อ ถ้าอย่างนั้น หนูกับโย่วควนจะไปจักสานจิ้งหรีดให้น้องสาว !” เซียนชิวน้อยลุกขึ้นยืน ทั้งร่างของเธอตกอยู่ในอาการร่าเริงตื่นเต้น แต่เธอก็ฉลาดมากเช่นกัน "แล้ว กำเนิดของน้อง ให้โย่วควนรู้ได้ไหม”

“ได้ เขาเป็นเพื่อนของพ่อ ไว้ใจได้”

”ตกลง! เดี๋ยวหนูจะบอกเขา !”

เซียนชิวน้อยปัดมือแล้วไปที่ห้องหลังบ้าน

วันนี้เซียนชิวน้อยและโย่วควนไปถอนใบหญ้ากองหนึ่งกลับมา ไหนๆ ก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว พวกเขาอยากเล่นจักสานจิ้งหรีดและตั๊กแตนตำข้าวมานานแล้ว

เซียนชิวน้อยกำลังมองหาใบไม้ที่สวยที่สุดและอ่อนนุ่มที่สุดเพื่อสร้างจิ้งหรีดที่เท่ที่สุดในโลกให้กับน้องสาว !

ส่งผลให้ทุกคนต้องตะลึงเมื่อเห็นครอบครัวสี่คนนี้ ร้องไห้ หัวเราะ และสนุกสนาน

ในเมื่อพวกเขาไม่ได้ยินการแลกเปลี่ยนเสียงในใจระหว่างเซียวเฉวียนกับพวกด้วยกัน

โลกของผู้ยอดฝีมือ พวกเขาไม่รับรู้อะไรเลย

พวกเขาเป็นผู้รู้หนือสือ ปกติก็ท่องจำแต่หนังสือที่ตายตัว ท่องจำตัวอักษรที่มิอาจดิ้น จะไปรู้อะไรว่ายังมีวิชามากมายนอกเหนือไปจากนั้น ?

ในทางกลับกัน ฉินซูโหรวมาจากตระกูลแม่ทัพ รู้ว่าทุกคนในครอบครัวนี้กำลังแอบคุยกัน

แต่ว่า เธอแสร้งทำเป็นไม่รู้และหลับตาเพื่อพักผ่อน

อีกไม่นานก็จะค่ำแล้ว ลมแปลกๆ นั้นจะกลับมาพัดอีกครั้ง

วันนี้ฝนตกมาทั้งวันเต็มๆ บ้านของชาวนาหลังนี้สภาพไม่สู้ดี เม็ดฝนรั่วเป็นแห่งๆ

เซียวเฉวียนให้ไป่ฉีสองคนซ่อมแซมหลังคาให้เสร็จ ตอนนี้ฝนไม่รั่วแล้ว แต่ในบ้านมีแต่กลิ่นดินโคลนที่อับชื้น

อากาศในหมู่บ้านซิ่วสุ่ยเปียกชื้นมาก ผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่เป็นเวลานานอาจเป็นโรคไขข้ออักเสบได้

“ฟู ๆ ๆ ๆ !”

"วิว ๆ ๆ !"

"ซู่ซ่า ๆ "

หลังจากแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์อัสดงหายไป ลมนั้นก็เริ่มพัดขึ้นมาอีกแล้ว

ฝนที่ตกลงมาถูกลมพัดปลิวเอนไปด้านข้าง เซียวเฉวียนกับคนอื่น ๆ กำลังรอข่าวของหมิงเจ๋อและพู่กันเฉียนคุน

”ปัง ปัง ปัง !”

ทันใดนั้น ประตูก็ดังขึ้นมาอย่างแรง

เว่ยเป้ยและพวกตกใจมาก "ใคร ! ใครเคาะประตูอยู่นั่น !"

”เปิดประตู! เปิดประตู! ข้าเอง !”

นอกบ้าน หมิงเจ๋อตะโกนด้วยความหวาดกลัวอย่างยิ่ง เป็นเจ้าชายแท้ๆ หวาดกลัวถึงขนาดนี้หรือ ?

เซียวเฉวียนส่งสายตา ไป่ฉีก็เปิดประตู แผงกั้นก็คลายออกตามด้วย พู่กันเฉียนคุนชิงหน้าหมิงเจ๋อไปหนึ่งก้าวเข้ามาก่อนและรายงาน

“เจ้านาย” เสียงของเฉาเชาดังขึ้นในพู่กันเฉียนคุน มีเพียงเซียวเฉวียนเท่านั้นที่ได้ยิน "มีบางอย่างแปลก ๆ ในบ่อปลาจริงๆ"

ปรากฏว่ายามกลางวัน บ่อปลาก็เป็นบ่อปลา

พอตกกลางคืนน้ำในบ่อปลาจะกลายเป็นลมที่พัดวนทั้งหมู่บ้าน

บ่อปลากลายเป็นว่างเปล่า มองปุ๊บก็จะเห็นโคลนแห้งที่อยู่ก้นบ่อ

โคลนแห้ง ?

ไม่นา ฝนตกตลอดทั้งปีในหมู่บ้านซิ่วสุ่ย บ่อปลาจะแห้งได้อย่างไร ?

“เจ้านาย ข้าเกรงว่าน้ำในบ่อปลานี้ ไม่ใช่น้ำจริงๆ “

”มันน่าจะเป็นแรงอาฆาตลำหนึ่ง”

เสียงของเฉาเชาค่อยแต่นิ่ง "ฝนที่ตกต่อเนื่องมานี้ น่ากลัวก็ไม่ใช่ฝน"

”นอกจากนี้แล้ว ข้าน้อยก็มองไม่เห็นมีอะไรอื่น”

"ดีล่ะ เอ่าเก็บ !"

เซียวเฉวียนออกคำสั่ง และพู่กันเฉียนคุนก็กลับเข้ามาในแขนเสื้อของเขา

คนไม่น้อยหาว่าคนในหมู่บ้านซิ่วสุ่ยเห็นแก่ตัว ให้แต่คนในหมู่บ้านของตนเองเก็บเกี่ยว แต่หมู่บ้านซิ่วสุ่ยก็ไม่มีอะไรผิด ป่าบนภูเขาแห่งนี้ได้รับการดูแลรักษาโดยบรรพบุรุษของหมู่บ้านซิ่วสุ่ยมาหลายชั่วอายุคน สิ่งต่าง ๆ บนภูเขาจึงเป็นของพวกเขาโดยธรรมชาติ

ดังนั้นจึงมีคนจำนวนมากที่ไม่พอใจกับหมู่บ้านซิ่วสุ่ย ต่อมาได้กลายเป็นหมู่บ้านหมื่นผี คนที่เยาะเย้ยหมู่บ้านซิ่งสุ่ยจึงมีมากทีเดียว

“แล้วหมู่บ้านซิ่วสุ่ยกับหมู่บ้านข้างนอกเคยมีเรื่องถึงตายเกิดขึ้นไหม ?”

พอชายชราได้ยิน เขารีบปัดมือให้เซียวเฉวียน "นั่นไม่มีอย่างแน่นอน ! แม้ว่าพวกเขาจะอิจฉา แต่พวกเขาก็แค่กล้าพูดที่ปากเท่านั้น หมู่บ้านซิ่วสุ่ยของเรายืนยันความสงบสุขมาก่อน โดยปกติ ผู้คนจากหมู่บ้านอื่น ๆ มาขอยา เราก็เพียงขอเงินเป็นสัญลักษณ์เท่านั้น หากมีความลำบาก เราจะให้เปล่าๆ เลย”

“ฉะนั้น คนจากหมู่บ้านอื่นคงไม่ถึงกับมาเอาชีวิตของพวกเรา”

นั่นก็แปลกละสิ

เซียวเฉวียนเงยหน้าขึ้น มองดูสายฝนที่ตกลงมา งั้นแรงอาฆาตอันท่วมท้นนี้ มาจากไหน ?

ความแค้นหรือความคับข้องใจอะไร มาทำให้แรงอาฆาตนี้เกาะติดกับหมู่บ้านซิ่วสุ่ยไม่ยอมเลิก ?

ถ้าบ่อปลาแห่งนี้มีแรงอาฆาต งั้นลูกชายทั้งสามของคุณยายชราก็คงไม่ใช่จมน้ำตาย

แต่ตายเพราะการกระทำของแรงอาฆาตนี้หรือ ?

”ไป่ฉีเหมิงเอ้า เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องธรรมดา ระวังตัวให้ดี”

เซียวเฉวียนหยิบพู่กันเฉียนคุนออกมา "คืนนี้ เราคงต้องรบกับมันสักหน่อยแล้ว"

"ขอรับ" ไป่ฉีและเหมิงเอ้าพยักหน้า ชักดาบจิงหุนออกมา

"แล้วพวกเราล่ะ !"

เว่ยเป้ยเห็นว่าเซียวเฉวียนพวกสามคนมีการเคลื่อนไหว ก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว "พวกเราช่วยอะไรได้ไหม ?"

"อยู่เฉย ๆ "

เซียวเฉวียนสามคนพูดออกมาพร้อมกัน ผู้เรียนหนังสือเหล่านี้แค่ไม่หาเรื่อง ก็ถือว่าช่วยแล้ว

เห็นเซียวเฉวียนสามคนแวบหายตัวไปในบ้าน

”ปล่อยพวกเขาไปเถิด ถ้าพวกเจ้าไป อาจตายฟรีก็ได้”

หมิงเจ๋อโบกมือ เซียวเฉวียนตายได้ก็ดี เขาก็จะได้บรรลุเป้าหมายของเขา