ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 912

ขอเพียงเซียวเฉวียนตาย หมิงเจ๋อก็จะไม่ต้องดิ้นรนเพื่อมาทำสิ่งเหล่านี้อีกต่อไป เพื่อสังหารเซียวเฉวียน เขาใช้ความพยายามและพลังงานไปแล้วกี่ปี ?

สุดท้าย เขาสังหารเซียวเฉวียนไม่สำเร็จ แต่กลายมาเป็นผู้รับใช้ของเซียวเฉวียนแทน !

ฮ่า ๆ ๆ ๆ !

หมิงเจ๋อยิ้มขมขื่นอย่างบ้าคลั่งในใจ นี่เป็นความล้มเหลวครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขาจริงๆ

หมู่บ้านซิ่วสุ่ย ท้องฟ้ามืดครึ้ม

เซียวเฉวียนทั้งสามคนลอยตัวอยู่กลางอากาศ ด้วยเสียงคำรามอันดุเดือดดังก้องไปทั่วทั้งเชิงเขา "ใครเป็นคนสร้างปัญหาที่นี่ ! ทำร้ายคนดี ! ทำลายบ้านช่อง ! รู้ผิดหรือไม่ !"

พู่กันเฉียนคุนส่องแสงสีแดงในท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมน ส่องสว่างให้กับสายลมที่หมุนวนอย่างแปลกประหลาดนั่น !

“อู ๆ ๆ !”

"วา ลา ๆ !"

"ฮ่า ๆ ๆ !"

แสงสีแดงสว่างจ้า ลมดูเหมือนเร่าร้อนมากขึ้น พอมีอาวุธปรากฏ เสียงร้องไห้ก็จะยิ่งรุนแรงขึ้น ยังมีเสียงยิ้มอันขมขื่นด้วย

เมื่อมีเซียวเฉวียนอยู่ด้วย เสียงที่ไป่ฉีและเหมิงเอ้าได้ยินก็เข้มข้นขึ้น ไม่เพียงแต่มีเสียงร้องไห้ ยังมีเสียงหัวเราะอีกด้วย

”ฟังนะ มีคนพูดอีกแล้ว !”

ดวงตาของเหมิงเอ้าสว่างขึ้นและเขามองไปรอบ ๆ แต่เขาไม่สามารถแยกแยะแหล่งที่มาของเสียง ฟังไม่ชัดว่าพวกเขาพูดอะไร

ไป่ฉีก็ได้ยินไม่ชัด แต่เซียวเฉวียนได้ยินพอได้แล้ว

ท่ามกลางสายลมที่พัดแรง เสียงผู้ชายเป็นหมื่นๆ คนกระซิบซ้ำแล้วซ้ำเล่า ซ้ำกันอยู่สองคำ “กลับบ้าน......”

"กลับบ้าน......"

"กลับบ้าน......"

กลับบ้าน ?

เซียวเฉวียนขมวดคิ้ว แรงอาฆาตจะมีบ้านได้อย่างไร ?

“เฉาเชา เห็นอะไรหรือเปล่า ?”

ตอนนี้ไม่มีคนนอกอยู่ เฉาเชาในพู่กันเฉียนคุนเอ่ยปากพูด "เจ้านาย พวกนี้...... ดูเหมือนจะเป็น......"

"มันเป็นอะไร !"

ท่าทางลังเลของเฉาเชาทำให้เหมิงเอ้าร้อนใจ "พูดมาเร็ว ๆ ! มีอะไรที่พูดไม่ได้หรือ ?"

“พวกนี้ ไม่ใช่แรงอาฆาต !”

เสียงของเฉาเชาตกตะลึงมาก !

เหลือเชื่อสุดๆ !

มีแม้กระทั่งความโกรธแค้น !

เซียวเฉวียนกำหมัดแน่นและดวงตาแดงก่ำ เขาสัมผัสรับรู้ถึงความโกรธแค้นของพู่กันเฉียนคุน

"เจ้านาย !"

”นี่......นี่มันคือกองทัพตระกูลเซียว !”

ทันทีที่เฉาเชาพูดจบไป่ฉีและเหมิงเฮ้าก็ตกตะลึงเป็นที่สุด !

“เจ้านาย ! นี่เกรงว่ามีคนบังคับนำแก่นเลือดของกองทัพตระกูลเซียวเก็บไว้อยู่ในโลกนี้ ! นี่ทำให้พวกเขากลายเป็นแรงอาฆาตและออกอาละวาด !”

พู่กันเฉียนคุนหนุนวนอย่างบ้าคลั่งในอากาศ ผู้คนบนพื้นดินไม่สามารถมองเห็นได้ แต่ในกลางอากาศ จะเห็นหยดเลือดสีแดงของแก่นเลือดระหว่างคิ้วลอยสูงในอากาศ

พวกมันกลายเป็นแรงอาฆาต ติดอยู่ที่นี่ กลางวันสะสมอยู่ในบ่อปลา บางครั้งกลายเป็นฝนและเมฆ กลางคืนก็กลายเป็นลม

กองทัพเซียว......

กองทัพเซียว ?

กองทัพเซียว !

เซียวเฉวียน จู่ๆ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

"เจ้านาย ! แค่แรงอาฆาตจากแก่นเลือดระหว่างคิ้วของคนๆ เดียวก็ไม่ใช่เรื่องง่าย นี่ตั้งห้าหมื่นคน! ประมาทไม่ได้ !"

”ถอยไปก่อน !”

"ไป !"

เซียวเฉวียนตัดสินใจอย่างฉับพลัน ถ้าเป็นจำพวกสิ่งชั่วร้ายจริงๆ เซียวเฉวียนอาจจะกำจัดมันได้ด้วยกำลัง

แต่นี่เป็นกองทัพตระกูลเซียวที่เสียชีวิตอย่างน่าอนาถตอนนั้น !

ใคร !

ใครกันที่ทำให้พวกเขาไม่สามารถไปสู่สุคติได้ !

มิน่า พวกเขาพร่ำว่าอยากกลับบ้าน

ชายเหล่านี้ที่เสียชีวิตบริเวณชายแดนของราชวงศ์ต้าเว่ย ถูกคนเอาแก่นเลือดออกจากระหว่างคิ้ว พวกเขาจึงแปลงเป็นความคิดที่ยึดติด พลังรุนแรง ต้องการกลับไปยังบ้านที่ต้าเว่ย

แต่ว่า พวกเขาถูกปิดกั้นโดยหมู่บ้านซิ่วสุ่ย

หมู่บ้านซิ่วสุ่ยอุดมไปด้วยสมุนไพรและระดับความสูงพ้นจากทะเลมีความเกี่ยวข้อง

แถบนี้ล้วนเป็นภูเขาที่สูงชัน พวกเขาไม่สามารถปีนข้ามได้

ก่อนตาย พวกเขาก็อยู่ท่ามกลางภูเขาที่สูงชันนี้ หลังตาย พวกเขาจึงติดอยู่ในแถบนี้ไปด้วย

ในปีนั้น คนที่นำกองทัพตระกูลเซียวคือเซียวเทียน พ่อของเซียวเฉวียน และปีศาจกวี ชายสองคนนี้ติดอยู่ในทะเลกวีคุนหลุน ดังนั้นทหารห้าหมื่นนายนี้จึงขาดผู้นำ

พวกเขาล้มลุกคลุกคลาน อาศัยจิตใต้สำนึกและความยึดติด มุ่งหน้าไปยังราชวงศ์ต้าเว่ย โดยไม่คิดว่ามาติดอยู่ในฝูงเขาสูงชันของหมู่บ้านซิ่วสุ่ยอีก

เมื่อสักครู่นี้ เซียวเฉวียนส่งเสียงกึกก้องกลางท้องฟ้า ดังทั่วกลางอากาศ แต่ไม่มีใครตอบสนอง

พวกเขาเป็นแค่หยดแก่นเลือด เซียวเฉวียนไม่สามารถสื่อสารกับพวกเขาได้

ตอนนี้มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่อาจสื่อสารสนทนากับพวกเขาได้

นั่นก็คือเซียนชิวน้อย ผู้ซึ่งเกิดมาจากแก่นเลือด

เซียวเฉวียนจ้องหมิงเจ๋ออย่างดุดัน แล้วรีบออกไปหาลูกสาวทันที

หมิงเจ๋อถูกทุบตีโดยไม่รู้อีโหน่อีเหน่จึงโมโหมาก "อยากจะตีข้าก็ตี ! ยังไม่บอกเหตุผล ! ไม่ทำเกินไปหรือ ! ฮ่ะ !"

หมิงเจ๋อตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยเห็นใครเหมือนเซียวเฉวียน !

“ไว้ข้ากลับไปยังภูมิภาคตะวันตก ข้าจะทำอะไรดีๆ ให้เจ้าดู !”

หมิงเจ๋อกุมท้องอันเจ็บปวดไว้ รู้สึกยิ่งมายิ่งปวดร้าวใจ

เขาก็ทำเพื่ออนาคตของภูมิภาคตะวันตก จึงได้มาเป็นศัตรูของเซียวเฉวียน

ปรากฎว่าคนในภูมิภาคตะวันตกไม่เข้าใจ ตอนนี้ยังตกมาเป็นเช่นนี้ !

พอเซียวเฉวียนออกมา ทุกคนก็เข้าไปหา โดยเฉพาะฉินซูโหรว ซึ่งมีความกังวลเป็นพิเศษ ใบหน้าของเซียวเฉวียนตึงเครียดมาก "ท่านราชครู มีอะไรให้ช่วยไหม ?"

”พ่อ! ทำไมไม่ตีมันให้ตายเลย !” เซียนชิวน้อยกระโจนออกมาเหมือนกระต่าย เธอได้ยินหมิงเจ๋อพูดว่าเมื่อเขาไปถึงภูมิภาคตะวันตกเขาจะทำอะไรดีๆ กับพ่อ ไม่รู้ว่าหมิงเจ๋อทำไมถึงถูกตี ตีเขาให้ตายตอนนี้ เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

เซียนชิวน้อยพับแขนเสื้อขึ้น เตรียมเข้าไปรับหน้าที่ทุบตีผู้คนต่อจากเซียวเฉวียน แต่เซียวเฉวียนคว้าตัวเธอไว้ "พ่อมีเรื่องสำคัญกว่า ให้เจ้าไปทำ "