ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 932

เมื่อองค์หญิงมิได้เอ่ย เซียวเฉวียนย่อมมิมีทางรู้เรื่อง อีกทั้งเซียวเฉวียนย่อมมิรู้ว่าของสองสิ่งนี้มีความสำคัญต่อองค์หญิงมากเพียงใด

ดังนั้น เขาจึงคิดว่าถือว่านี่เป็นเพียงความห่วงใยธรรมดา ๆ จากองค์หญิงเท่านั้น ที่ต้องการมอบของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ให้แก่สามีของพระนางเอง

หากเซียวเฉวียนรู้ว่านี่คือเครื่องรางเพื่อปกป้ององค์หญิงแล้วละก็ เขาคงไม่มีทางรับมันมาอย่างแน่นอน

“มา พวกเราไปดูลูกกันเถอะ”

องค์หญิงพลันลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทียากลำบาก หลังจากที่พระนางคลอดบุตรออกมาแล้วนั้น ร่างกายกลับอ่อนแอความอ่อนแอและเปราะบางลงเป็นเท่าตัว นั่นยิ่งขึ้นทำให้พระนางดูน่าสงสารยิ่งนัก

เด็กน้อยที่กำลังนอนหลับอุตุอย่างสงบอยู่ภายในเปลนั้น ยามที่เซียวเฉวียนมาพบองค์หญิง เขาหาได้รู้ไม่ว่าบุตรของตนเองมีหน้าตาเป็นเช่นไร

เซียวเฉวียนค่อย ๆ ช่วยพยุงองค์หญิงเดินมายังที่เปลของเด็กน้อย

เขาเห็นบุตรสาวของตนเองแล้ว

ตัวเล็ก

นิ่งเงียบ

ขนตายาวเป็นแพโดดเด่นยิ่งนักเมื่อมาอยู่บนใบหน้าเล็ก ๆ นั่น

เด็กเล็กตัวน้อยกำลังนอนหลับอุตุอยู่ พร้อมทั้งกางมือเล็กๆ ทั้งสองข้างออกมา ราวกับต้องการจะสื่อว่าตนเองหาได้เป็นปฏิปักษ์กับใต้หล้านี้ไม่

ภายในใจของเซียวเฉวียนกลับพลุ่งพล่านไปด้วยอารมณ์ที่ยากจะอธิบายออกมาได้

ในใต้หล้า มีบุคคลที่มีสายเลือดที่เกี่ยวข้องกับเขาเพิ่มขึ้นมาคนหนึ่งแล้ว

บนร่างของเด็กน้อยนั้น ยังมีจี้หยกและถุงผ้าที่องค์หญิงนำมาวางไว้ข้างกายเช่นกัน พลางกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มว่า "เป็นเสด็จพ่อและเสด็จแม่ที่มอบให้เป็นของขวัญแก่ลูกของพวกเราเพคะ"

องค์หญิงเพียงเอ่ยเล่าเรื่องราวออกมาคร่าว ๆ ให้ฟัง แต่พระนางหาได้เอ่ยว่ามันคือเครื่องรางประจำกายไม่

“เช่นนั้น ข้าคงต้องไปขอบคุณท่านพ่อตาแม่ยายที่มอบของขวัญให้กับลูกของเราแล้ว”

เซียวเฉวียนรู้สึกซาบซึ้งใจยิ่งนัก เด็กน้อยยังตัวเล็กมากนัก ทั้งยังนอนหลับสนิทอีก นั่นจึงทำให้เขามิกล้าอุ้มนางขึ้นมา

ด้วยร่างกายขององค์หญิงที่อ่อนแอเช่นนี้ เขาย่อมมิกล้าเอ่ยเรื่องที่มารดาของตนเองสุขภาพไม่ดีให้นางฟังอย่างแน่นอน เซียวเฉวียนกอบกุมมือขององค์หญิงเอาไว้ พร้อมทั้งพยุงนางมานั่งพักบนเก้าอี้ "เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดี หลังจากข้าเสร็จภารกิจทุกอย่างแล้ว ข้าจักกลับมาหาเจ้า"

องค์หญิงจึงพยักหน้าลงเล็กน้อย เซียวเฉวียนกำลังจะต้องจากไปอีกครั้งแล้ว

นางพลันเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาว่า "ท่านมาเยือนซินเจียงเช่นนี้ ท่านมาตามหาสิ่งใดหรือ?"

"หอกและมันเทศ"

เซียวเฉวียนตอบกลับไปตามตรง องค์หญิงจึงพยักหน้าตอบกลับไปเล็กน้อย พลางหยิบตราหงส์ของตนเองออกมาจากแขนเสื้อด้านใน "นี่คือตราประทับมือของข้า ในซินเจียงแห่งนี้ หากผู้ใดพบเห็นตราประทับย่อมเสมือนเห็นเจ้าของตรา ไม่ว่าท่านจักเดินทางไปจัดการเรื่องใดย่อมง่ายดาย ท่านรับไปเถิด”

องค์หญิงต้าถงชนะใจเหล่าราษฎรประชาชนในซินเจียงและเป็นที่รักของผู้คนในแว่นแคว้นอย่างสุดซึ้ง ฉะนั้นแล้ว ทั้งองค์จักรพรรดิและจักรพรรดินีแห่งซินเจียงจึงได้มอบสิทธิ์และอำนาจของนางเช่นเดียวกับองค์ชายในราชวงศ์ ให้สามารถเดินทางไปทั่วทุกที่ได้อย่างใจอยาก อีกทั้ง ข้าราชบริพารที่คอยดูแลอารักขาองค์ชายเช่นไร ย่อมสามารถปฏิบัติต่อองค์หญิงด้วยวิธีเช่นเดียวกันอย่างไม่มีข้อแบ่งแยก

ยามที่องค์หญิงอยู่ในซินเจียงนั้น พระนางเป็นหญิงสาวที่รักอิสระที่สุดในใต้หล้า

เมื่อพระนางมอบตราหงส์ให้กับเซียวเฉวียนแล้วไซร้ เซียวเฉวียนย่อมสามารถเดินทางไปที่ใดภายในซินเจียงได้โดยมิมีข้อจำกัด

“หากข้าเอาไปแล้ว ยามที่เจ้าต้องการใช้งานเล่าจักทำเช่นไร? นี่…”

เซียวเฉวียนทั้งรู้สึกตกตะลึงและซาบซึ้งใจไปในคราวเดียวกัน ในชีวิตของเขานั้น มักจะเป็นเขาที่คอยดูแลผู้อื่น คอยช่วยเหลือผู้อื่นมาโดยตลอด

แต่สำหรับองค์หญิงต้าถงแล้วนั้น เขากลับเป็นผู้ที่ได้รับความรัก ความเข้าใจ แรงสนับสนุนและการความช่วยเหลือจากนางตลอดเวลา

“ท่านมิต้องกังวลไป หาได้เป็นอันใดไม่” องค์หญิงเอียงหน้าลงเล็กน้อย “เพียงแค่มีสิ่งนี้ นอกจากเสด็จพ่อเสด็จแม่ข้าแล้ว ย่อมมิมีผู้ใดกล้ารังแกท่านอย่างแน่นอน ”

องค์หญิงเหม่อมองเซียวเฉวียนด้วยนัยน์ตาที่ฉายแววความอ่อนออกมา ก่อนจะจับมือเขาเอาไว้ "ท่านไปจัดการเรื่องของตนเองเถิด มิต้องเป็นกังวลเรื่องของข้า ข้าจักดูแลตนเองให้ดีสุด รวมไปถึงลูกของเราด้วย"

“เจ้ารอก่อน” เซียวเฉวียนจับมือนางเอาไว้แน่น การพบกันในครานี้เวลาช่างแสนสั้นยิ่งนัก เขามิอยากจะจะจากนางไปเลยแม้แต่น้อย

“รออะไรหรือ?” องค์หญิงแย้มยิ้ม “ดูเหมือนว่าวันเวลาที่ข้ามิได้พบเจอสามีนั้น สามีมิได้มีเพียงกลิ่นอายสังหารที่มากขึ้นกว่าเดิม ทว่า จิตใจกลับอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อยอีกด้วย”

ในใต้หล้านั้น คงมีเพียงองค์หญิงเพียงผู้เดียวเท่านั้นกระมัง ที่รู้สึกว่าเซียวเฉวียนอ่อนโยนขึ้น

“รอจนกว่าข้าจะกลับมา ข้าจะหาหมอที่ดีที่สุดในโลกมารักษาเจ้าให้ได้”

เซียวเฉวียนหาใช่คนที่ชอบเอ่ยพูดคำหวานหูออกมาไม่ เขารู้ดีว่า หากองค์หญิงต้องการสิ่งใด ต่อให้เขาต้องพลิกแผ่นดินในใต้หล้าเพื่อออกค้นหา เขาก็จักต้องหามันให้พบ