ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 932

เมื่อองค์หญิงมิได้เอ่ย เซียวเฉวียนย่อมมิมีทางรู้เรื่อง อีกทั้งเซียวเฉวียนย่อมมิรู้ว่าของสองสิ่งนี้มีความสำคัญต่อองค์หญิงมากเพียงใด

ดังนั้น เขาจึงคิดว่าถือว่านี่เป็นเพียงความห่วงใยธรรมดา ๆ จากองค์หญิงเท่านั้น ที่ต้องการมอบของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ให้แก่สามีของพระนางเอง

หากเซียวเฉวียนรู้ว่านี่คือเครื่องรางเพื่อปกป้ององค์หญิงแล้วละก็ เขาคงไม่มีทางรับมันมาอย่างแน่นอน

“มา พวกเราไปดูลูกกันเถอะ”

องค์หญิงพลันลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทียากลำบาก หลังจากที่พระนางคลอดบุตรออกมาแล้วนั้น ร่างกายกลับอ่อนแอความอ่อนแอและเปราะบางลงเป็นเท่าตัว นั่นยิ่งขึ้นทำให้พระนางดูน่าสงสารยิ่งนัก

เด็กน้อยที่กำลังนอนหลับอุตุอย่างสงบอยู่ภายในเปลนั้น ยามที่เซียวเฉวียนมาพบองค์หญิง เขาหาได้รู้ไม่ว่าบุตรของตนเองมีหน้าตาเป็นเช่นไร

เซียวเฉวียนค่อย ๆ ช่วยพยุงองค์หญิงเดินมายังที่เปลของเด็กน้อย

เขาเห็นบุตรสาวของตนเองแล้ว

ตัวเล็ก

นิ่งเงียบ

ขนตายาวเป็นแพโดดเด่นยิ่งนักเมื่อมาอยู่บนใบหน้าเล็ก ๆ นั่น

เด็กเล็กตัวน้อยกำลังนอนหลับอุตุอยู่ พร้อมทั้งกางมือเล็กๆ ทั้งสองข้างออกมา ราวกับต้องการจะสื่อว่าตนเองหาได้เป็นปฏิปักษ์กับใต้หล้านี้ไม่

ภายในใจของเซียวเฉวียนกลับพลุ่งพล่านไปด้วยอารมณ์ที่ยากจะอธิบายออกมาได้

ในใต้หล้า มีบุคคลที่มีสายเลือดที่เกี่ยวข้องกับเขาเพิ่มขึ้นมาคนหนึ่งแล้ว

บนร่างของเด็กน้อยนั้น ยังมีจี้หยกและถุงผ้าที่องค์หญิงนำมาวางไว้ข้างกายเช่นกัน พลางกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มว่า "เป็นเสด็จพ่อและเสด็จแม่ที่มอบให้เป็นของขวัญแก่ลูกของพวกเราเพคะ"

องค์หญิงเพียงเอ่ยเล่าเรื่องราวออกมาคร่าว ๆ ให้ฟัง แต่พระนางหาได้เอ่ยว่ามันคือเครื่องรางประจำกายไม่

“เช่นนั้น ข้าคงต้องไปขอบคุณท่านพ่อตาแม่ยายที่มอบของขวัญให้กับลูกของเราแล้ว”

เซียวเฉวียนรู้สึกซาบซึ้งใจยิ่งนัก เด็กน้อยยังตัวเล็กมากนัก ทั้งยังนอนหลับสนิทอีก นั่นจึงทำให้เขามิกล้าอุ้มนางขึ้นมา

ด้วยร่างกายขององค์หญิงที่อ่อนแอเช่นนี้ เขาย่อมมิกล้าเอ่ยเรื่องที่มารดาของตนเองสุขภาพไม่ดีให้นางฟังอย่างแน่นอน เซียวเฉวียนกอบกุมมือขององค์หญิงเอาไว้ พร้อมทั้งพยุงนางมานั่งพักบนเก้าอี้ "เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดี หลังจากข้าเสร็จภารกิจทุกอย่างแล้ว ข้าจักกลับมาหาเจ้า"

องค์หญิงจึงพยักหน้าลงเล็กน้อย เซียวเฉวียนกำลังจะต้องจากไปอีกครั้งแล้ว

นางพลันเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาว่า "ท่านมาเยือนซินเจียงเช่นนี้ ท่านมาตามหาสิ่งใดหรือ?"

"หอกและมันเทศ"

เซียวเฉวียนตอบกลับไปตามตรง องค์หญิงจึงพยักหน้าตอบกลับไปเล็กน้อย พลางหยิบตราหงส์ของตนเองออกมาจากแขนเสื้อด้านใน "นี่คือตราประทับมือของข้า ในซินเจียงแห่งนี้ หากผู้ใดพบเห็นตราประทับย่อมเสมือนเห็นเจ้าของตรา ไม่ว่าท่านจักเดินทางไปจัดการเรื่องใดย่อมง่ายดาย ท่านรับไปเถิด”

องค์หญิงต้าถงชนะใจเหล่าราษฎรประชาชนในซินเจียงและเป็นที่รักของผู้คนในแว่นแคว้นอย่างสุดซึ้ง ฉะนั้นแล้ว ทั้งองค์จักรพรรดิและจักรพรรดินีแห่งซินเจียงจึงได้มอบสิทธิ์และอำนาจของนางเช่นเดียวกับองค์ชายในราชวงศ์ ให้สามารถเดินทางไปทั่วทุกที่ได้อย่างใจอยาก อีกทั้ง ข้าราชบริพารที่คอยดูแลอารักขาองค์ชายเช่นไร ย่อมสามารถปฏิบัติต่อองค์หญิงด้วยวิธีเช่นเดียวกันอย่างไม่มีข้อแบ่งแยก

ยามที่องค์หญิงอยู่ในซินเจียงนั้น พระนางเป็นหญิงสาวที่รักอิสระที่สุดในใต้หล้า

เมื่อพระนางมอบตราหงส์ให้กับเซียวเฉวียนแล้วไซร้ เซียวเฉวียนย่อมสามารถเดินทางไปที่ใดภายในซินเจียงได้โดยมิมีข้อจำกัด

“หากข้าเอาไปแล้ว ยามที่เจ้าต้องการใช้งานเล่าจักทำเช่นไร? นี่…”

เซียวเฉวียนทั้งรู้สึกตกตะลึงและซาบซึ้งใจไปในคราวเดียวกัน ในชีวิตของเขานั้น มักจะเป็นเขาที่คอยดูแลผู้อื่น คอยช่วยเหลือผู้อื่นมาโดยตลอด

แต่สำหรับองค์หญิงต้าถงแล้วนั้น เขากลับเป็นผู้ที่ได้รับความรัก ความเข้าใจ แรงสนับสนุนและการความช่วยเหลือจากนางตลอดเวลา

“ท่านมิต้องกังวลไป หาได้เป็นอันใดไม่” องค์หญิงเอียงหน้าลงเล็กน้อย “เพียงแค่มีสิ่งนี้ นอกจากเสด็จพ่อเสด็จแม่ข้าแล้ว ย่อมมิมีผู้ใดกล้ารังแกท่านอย่างแน่นอน ”

องค์หญิงเหม่อมองเซียวเฉวียนด้วยนัยน์ตาที่ฉายแววความอ่อนออกมา ก่อนจะจับมือเขาเอาไว้ "ท่านไปจัดการเรื่องของตนเองเถิด มิต้องเป็นกังวลเรื่องของข้า ข้าจักดูแลตนเองให้ดีสุด รวมไปถึงลูกของเราด้วย"

“เจ้ารอก่อน” เซียวเฉวียนจับมือนางเอาไว้แน่น การพบกันในครานี้เวลาช่างแสนสั้นยิ่งนัก เขามิอยากจะจะจากนางไปเลยแม้แต่น้อย

“รออะไรหรือ?” องค์หญิงแย้มยิ้ม “ดูเหมือนว่าวันเวลาที่ข้ามิได้พบเจอสามีนั้น สามีมิได้มีเพียงกลิ่นอายสังหารที่มากขึ้นกว่าเดิม ทว่า จิตใจกลับอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อยอีกด้วย”

ในใต้หล้านั้น คงมีเพียงองค์หญิงเพียงผู้เดียวเท่านั้นกระมัง ที่รู้สึกว่าเซียวเฉวียนอ่อนโยนขึ้น

“รอจนกว่าข้าจะกลับมา ข้าจะหาหมอที่ดีที่สุดในโลกมารักษาเจ้าให้ได้”

เซียวเฉวียนหาใช่คนที่ชอบเอ่ยพูดคำหวานหูออกมาไม่ เขารู้ดีว่า หากองค์หญิงต้องการสิ่งใด ต่อให้เขาต้องพลิกแผ่นดินในใต้หล้าเพื่อออกค้นหา เขาก็จักต้องหามันให้พบ

ในฐานะที่หมิงเจ๋อเป็นถึงองค์รัชทายาทนั้น แม้ว่าตนเองจะถูกกักขังอยู่ในถิ่นที่แดนไกลทุรกันดาร แต่เขาก็กลับแสดงศักยภาพของตนเองออกมาได้เป็นอย่างดี

ไม่ว่าภูเขาจักสูงส่งไกลจากเมืองหลวงเพียงใด แต่หมิงเจ๋อก็สามารถปลูกฝังและฝึกฝนกองกำลังของตนเองที่ความมั่นใจและความกล้าหาญออกมาได้ เพื่อส่งไปสังหารบุรุษต้าเว่ยที่มีนามว่าเซียวเฉวียนโดยเฉพาะ

ในยามที่องค์ชายหมิงเจ๋อถูกจับโดยเซียวเฉวียนจนไม่มีข่าวคราวอันใดส่งกลับมานั้น เมื่อการมีอยู่ขององค์รัชทายาทหายตัวไปจากภูเขาจงซาน พวกเขาย่อมนำเรื่องทูลกล่าวรายงานจ่อองค์จักรพรรดิและจักรพรรดินีให้ทรงทราบแทน

พระนางโกรธโมโหเสียจนตนเองต้องล้มหมอนนอนเสื่อ พร้อมกับต้องการเหลียนซินเฉ่าเป็นอย่างมากเพื่อมาเป็นยารักษาตัว

ในสายพระเนตรพระกรรณขององค์จักรพรรดิและองค์จักรพรรดินีนั้น องค์ชายหมิงเจ๋อนับว่าเป็นองค์รัชทายาทที่สร้างแต่ความวุ่นวาย นับว่าเป็นบุตรที่อกตัญญูเป็นอย่างยิ่ง

ความสัมพันธ์ของซินเจียงและต้าเวยที่มีมาอย่างยาวนาน หากแต่จะเป็นจะตายเช่นไรองค์ชายหมิงเจ๋อกลับต้องการจักไปสังหารคนของต้าเว่ย เขาช่างทำความสัมพันธ์ระหว่างสองแคว้นวุ่นวายเสมือนเป็นการเล่นของเล่นเด็กก็ไม่ปาน

เนื่องด้วยโอรสที่ไม่เอาไหนของพระองค์ องค์จักรพรรดิจึงได้ทำการส่งตัวองค์หญิงต้าถงเพื่อสานสัมพันธ์ไมตรีต่อต้าเว่ยแทน

อย่างที่สอง ก็เพื่อที่จะสร้างสัมพันธไมตรีกับต้าเว่ยให้กลับมาอีกครั้ง

หากแต่เขามิคิกเลยว่า หลังจากงานอภิเษกสมรสสิ้นสุดแล้วนั้น การแต่งงานสิ้นสุดลงโดยไม่คาดคิด

สถานการณ์ที่แปลกประหลาดพลันจับพลัดจับผลูเข้าด้วยกัน พร้อมกงล้อแห่งโชคชะตาที่มิยอมให้ผู้ใดหลีกหนีไปง่าย ๆ

องค์หญิงต้าถงกลับแต่งให้กับบุรุษที่มีนามว่าเซียวเฉวียนแทน

นั่นจึงทำให้ผู้คนในซินเจียงรู้สึกวิตกกังวลยิ่งนัก

ทั้งยังเกือบทำให้ผู้คนเป็นบ้าคลั่งเฉกเช่นองค์ชายหมิงเจ๋อไปเล็กน้อย ราวกับว่าเซียวเฉวียนจักเป็นผู้มาทำลายซินเจียงให้ย่อยยับ

หากแต่ผลลัพธ์ที่ได้นั้น ทั้งองค์จักรพรรดิและจักรพรรดินีได้ส่งคนมาสอดแนมเพื่อสืบเรื่องราวของเซียวเฉวียน พวกเขากลับพบว่า ถึงแม้ว่าเซียวเฉวียนจะมีพฤติกรรมที่แปลกแยกไปบ้าง หากแต่เขาเป็นคนซื่อตรงยิ่งนัก ทั้งยังเป็นมิตรกับครอบครัวและมิตรสหาย จนไปถึงคนแปลกหน้า อีกทั้งเขายังกตัญญูต่อมารดาผู้ให้กำเนิดอีกด้วย ยามที่แต่งกับองค์หญิงไปแล้วนั้น เขาก็ดูแลองค์หญิงเป็นอย่างดีด้วยเช่นกัน นั่นจึงทำให้ผู้คนในซินเจียงรู้สึกโล่งใจมากยิ่งขึ้น

ดังนั้น การเดินทางมาที่ซินเจียงของเซียวเฉวียนในครานี้ องค์จักรพรรดิจึงได้จัดเตรียมบัตรผ่านซินเจียงให้เขาเป็นอย่างดี

แต่เรื่องที่ไม่คาดฝันก็คือ ฝ่าบาทที่ปกปิดเรื่องการหายตัวขององค์ชายหมิงเจ๋อมานมนาน กลับถูกจักรพรรดินีล่วงรู้เข้าจนได้ นั่นจึงทำให้พระนางทรุดป่วยลงในทันที

หากแต่สิ่งที่เหนือความคาดหมายนั่นก็คือ ราชบุตรเขยที่เขาทั้งหวาดกลัวและละวาดระแวงมาโดยตลอด กลับพกเหลี่ยงซินเฉ่าที่ช่วยชีวิตมาด้วย