ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 95

ไม่ใช่แค่ลุงเขย! มีไป่ฉีมาด้วย!

เด็กชายกลุ่มนี้ทำงานตามหน้าที่จิปาถะมาตลอด วันนี้เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นไป่ฉี

ทั้งนายและบ่าวสองคนเข้ามาด้วยความอาฆาต เด็กชายที่หวาดกลัวก็เข้าใจว่าทำไม เขาถ่มน่องไก่ในปากทิ้ง และกระแทกปิดประตูที่เปิดแง้มเพียงนิด คำรามเสียงดัง รูขุมขนสั่นระริก “ลุงเขยมาแล้ว! ลุงเขยมาแล้ว!"

คนรับใช้คนนี้ปิดประตูดังปัง เด็กรับใช้คนอื่นก็ตกตะลึงและโกรธ "ทำไมต้องตกใจ นี่เป็นบ้านตระกูลฉิน! ต้องไปกลัวเขาอีกหรือ คุณหนูใหญ่ให้เราไปทำ ทำไมต้องมากลัว!"

"ปัง!"

"ปัง!"

"ปัง!"

เด็กๆ กลัวหรือไม่กลัว ไม่ได้ทำให้เสียงทุบประตูเบาลงแต่อย่างใด

เสียงนี้ทำให้หนังศีรษะของคนรู้สึกเสียวซ่า ราวกับว่าความโกรธที่สะสมมาแรมปีถูกระบายออกทางประตูนี้!

เมื่อสิ้นเสียงประตูไม้ก็แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย มีประตูเพียงบานเดียวในลาน เด็กๆ ก็เหมือนเต่าในโกศ รอให้คนมาจับ

เซียวเฉวียนและไป่ฉีปรากฏตัวขึ้นที่กลางประตูอย่างเย็นชา กลิ่นอายอาฆาตห่อหุ้มด้วยลมฤดูใบไม้ร่วงพัดเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ในยามค่ำคืน มีเพียงดวงตาของพวกเขาที่ส่องประกายบรรเจิดจ้า

คนรับใช้ตัวน้อยตกใจกรีดร้องเหมือนผีเข้า เมื่อกี้พวกเขาพาแม่เซียวมาด้วยความรุนแรง คาดว่าลุงเขยจะต้องโกรธแน่ แต่ไม่คิดว่าลุงเขยจะมาได้รวดเร็วและรุนแรงขนาดนี้!

พวกเขาถือตัวเป็นคนรับใช้ของตระกูลฉิน ในระหว่างที่ยื้อยุดกันนั้น พวกเขาใช้กำลังไปค่อนข้างหนัก

ตอนที่ฉุดลากแม่เซียว พวกเขารู้สึกมีความสุขอย่างแท้จริงจากใจ แม่ของฮุ่ยหยวนแท้ๆ แต่มาให้พวกเขาทั้งลากทั้งดึงเหมือนสุนัขตัวหนึ่ง ไม่ว่านางจะขัดขืนอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์!

ลุงเขยเป็นฮุ่ยหยวนแล้วเป็นไง? เป็นสมาชิกในตระกูลตกอับ ต่อหน้าตระกูลฉินอันใหญ่โต มันจะมีค่าอะไร ใครจะทำอะไรกะมันก็ได้

แม้แต่คนรับใช้ของตระกูลฉินคนหนึ่ง ก็ยังเหนือกว่าแม่เซียวตั้งไหนๆ !

ตอนนี้แม่เซียวอยู่ในงานเลี้ยงข้างหน้า ถูกคนกรอกเหล้า เหมือนกับหญิงโสเภณีที่ขายบริการอยู่ข้างถนน นางยังต้องทนดื่ม!

เมื่อก่อนเคยคิดว่าลุงเขยเก่งแค่ไหน แต่พวกเขาก็พาคนในบ้านเขามาที่นี่อย่างง่ายดาย!

พูดแล้วหน้าแหก! ทุกคนให้ความเคารพต่อบ้านตระกูลเซียว มีเพียงตระกูลฉิน ซึ่งแค่คนรับใช้ก็สามารถแตะต้องแม่ของเซียวได้

”ทำไง ทำไงดี?” ผู้คนกว่าสิบคนเบียดเสียดกันอยู่ที่มุมลานบ้าน ตัวสั่นเทามองไปที่เซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนยืนอยู่ที่ประตู จ้องมองพวกเขาอย่างเย็นชา สิ่งที่คนรับใช้พูดก่อนหน้านี้ เขาได้ยินหมดแล้ว

เช่น หญิงชรา

เช่น ทำอย่างไรก็ได้

เช่น หญิงโสเภณีขายบริการ

จู่ๆ บ้านตระกูลเซียวก็ถูกคนรับใช้ของตระกูลฉินบุกรุก ถือไม้กระบอง พวกเขายังภูมิใจและชอบใจ ทุบข้าวของในบ้านตระกูลเซียวพังเป็นชิ้นๆ !

แม้แต่แม่และน้องสาวก็ยังถูกทุบตีด้วยกระบอง

แม่ของเซียวมีอายุมากกว่าครึ่งร้อยปี ผมหงอกและร่างกายอ่อนแอ นางไม่เคยพูดเสียงดังด้วย

เซียวเฉวียนไม่คาดคิดมาก่อนว่าคนในตระกูลฉินจะโหดร้ายถึงขนาดทำร้ายแม่และลูกสาวที่อ่อนแอได้ ทั้งที่เป็นญาติกัน!

ยิ่งกว่านั้น ยังลงมือด้วยความเหี้ยมโหดยิ่งนัก!

กองทัพตระกูลเซียวปกป้องครอบครัวและประเทศด้วยชีวิตจนเหลือเพียงเด็กกำพร้าและหญิงม่ายในตระกูลเซียว เพื่อแลกมากับผลลัพธ์ที่ทุกคนสามารถมาข่มเหงรังแกได้งั้นเหรอ?

”มือไหนแตะต้องแม่ฉัน”

เซียวเฉวียนพูดเฉื่อยๆ เขาหันศีรษะไปด้านข้าง คนรับใช้ไม่กล้าพูด ลุงเขยขัดแย้งกับตระกูลฉินมาโดยตลอด มันไม่มีประโยชน์สำหรับพวกเขาที่จะพูดอะไรในตอนนี้

”ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร ถ้างั้น......”

เขาชักดาบสวยอี้ออกและมองไปที่แสงเยือกเย็นบนคมดาบ "คุณแค่ทำตามคำสั่ง ฉันก็จะไม่ทำให้ต้องลำบากใจ แค่ไว้ชีวิตคุณก็เพียงพอแล้ว"

ชีวิต?

คนรับใช้ตกตะลึงและส่ายหัวอย่างสุดชีวิต "ลุงเขย! ลุงเขย โปรดยกโทษให้ผู้น้อยด้วย! มันไม่เกี่ยวกับพวกเรา! คุณหนูใหญ่เป็นผู้สั่งให้พวกเราไปเชิญคุณนายเซียวเอง!"

คุณนายเซียว? เมื่อครู่นี้ปากสุนัขของพวกเขาไม่ใช่เอาแต่ หญิงชรา หญิงโสเภณีหรือ เปลี่ยนไวเหมือนกันเฮะ

ทุกคนในโลกล้วนเป็นคนเห็นแก่ได้ เซียวเฉวียนเข้าใจดี

ทำอะไรก็ให้เหลือทางหนีไว้ วันข้างหน้าเจอกันจะได้ทักทายกันได้ ตระกูลฉินจะเห็นแก่ได้อย่างไงก็ไม่ควรหมดสิ้นน้ำใจถึงขนาดนี้

เหือกแห้งน้ำใจแม้กระทั่งแม่เฒ่าของเซียวเฉวียนก็ไม่ยอมละเว้นนางไป!

ในต้าเว่ย สถานะถูกแบ่งออกเป็นสูงและต่ำ ชีวิตของไพร่ก็เหมือนใบหญ้า ไม่มีค่าและต่ำต้อย ในฐานะผู้มีอารยธรรมในยุคสมัยใหม่ เซียวเฉวียนปฏิบัติต่อคนรับใช้และสาวใช้ที่ต่ำต้อยอย่างเสมอภาค

เราต่างก็เป็นมนุษย์ อยู่ในยุคเดียวกัน จะมาดูถูกกันทำไม?

แต่ไม่ได้คิดว่าคนกลุ่มนี้กลับมาดูถูกเขา คิดว่าเซียวเฉวียนรังแกได้! แม่เซียวล่วงเกินได้! ตระกูลเซียวข่มเหงได้!

จุ๊จุ๊ เมื่อเซียวเฉวียนมีความพอใจ คนใช้กลุ่มนี้ก็ยังถือเป็นมนุษย์ ถ้าเขาไม่พอใจ คนกลุ่มนี้ก็ไม่แม้แต่จะเป็นต้นหญ้า!