ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 953

องค์หญิงไม่ได้ตอบคำถามนี้ นางพูดออกมาต่อว่า “ข้าสงสัยว่าท่านพี่ของข้าเป็นคนทำลายตระกูลเซียว”

โย่วควนตกใจเป็นอย่างมาก!

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง!

แม้เขาจะเตรียมใจมาเป็นอย่างดี รู้ว่าหมิงเจ๋อนั้นเป็นอันตรายต่อเซียวเฉวียน แต่ก็คิดไม่ถึงว่าหมิงเจ๋อจะเป็นคนที่ทำลายครอบครัว!

ขาทั้งสองข้างของเขาอ่อนลง ก้าวถอยหลังไปสองก้าว “แต่.....แต่ว่า......”

แต่ในตอนที่ครอบครัวถูกทำลาย องค์หญิงได้เป็นภรรยาของนายท่านแล้ว ทั่วทั้งใต้หล้าต่างรู้เรื่องนี้!

หมิงเจ๋อรู้ดีอยู่แก่ใจว่านี่คือสามีสุดที่รักของน้องสาว แต่เขาก็ยังปฏิเสธที่จะลงมือ?

“ข้ารู้ว่าเจ้าตกใจอะไร” องค์หญิงต้าถงยิ้มอย่างขมขื่น “ท่านพี่ของข้าผู้นี้ไม่เคยยอมแพ้ง่าย ๆ เขามีนิสัยเย่อหยิ่ง เรื่องนี้ข้ารู้ดี หากเขาตั้งใจทำสิ่งใดแล้ว แน่นอนว่าไม่มีทางย้อนกลับไปได้”

“ต่อให้......” องค์หญิงผงะอยู่ครู่หนึ่ง “ต่อให้รู้ว่าเซียวเฉวียนเป็นสามีของข้า ต่อให้การตายของเซียวเฉวียนจะทำให้ข้าต้องเจ็บปวดไปทั้งชีวิต เขาก็ยังยอมรามือ”

ความสัมพันธ์ของราชวงศ์ ไม่มีเวลาไหนที่ไม่มีผลประโยชน์เข้ามาเกี่ยวข้อง สุดท้ายแล้วจะมีอยู่ทุกครั้ง ไม่ว่าจะมากหรือน้อยก็ตาม

และเมื่อมีผลประโยชน์เข้ามาเกี่ยวข้อง สิ่งที่หมิงเจ๋อสามารถทำได้ดีที่สุดก็คือ ไม่เอาน้องสาวของตนเองเข้ามาเกี่ยวข้อง

ดังนั้นก่อนที่ตระกูลเซียวจะถูกทำลาย หมิงเจ๋อเห็นน้องชายสองคนกวาดต้อนองค์หญิงต้าถงจากต้าเว่ยให้กลับไปยังซินเจียง หมิงเจ๋อถึงลงมือได้อย่างสบายใจ เขาใช้ประโยชน์จากความปรารถนาที่จะแก้แค้นของเว่ยเป่า ส่งคนไปพร้อมกับกระบี่ชีวัน ทำให้ตระกูลเซียวต้องนองเลือด

ร่างกายของโย่วควนสั่นไหวไปทั้งตัว

เขายังจำได้

เขาได้ว่ายอดฝีมือระดับสูงอย่างเจี้ยนเหล่าถูกตอกตะปูกับกำแพงหินหนาในสภาพเช่นไร!

เขายังจำได้ ในกระท่อมหลังเล็ก จิ่นเซ่อถูกทำให้อับอายจนต้องตายในสภาพเช่นไร และศพของพวกเขาถูกวางกองอยู่บนพื้นในสภาพแบบไหน!

“อร๊าก......”

โย่วควนรู้สึกว่าหัวของตนเองกำลังจะระเบิด เขามองมาที่องค์หญิง “เพราะเหตุใด เพราะเหตุใดต้องเป็นท่านพี่ของเจ้า! เพราะเหตุใดต้องเป็นเจ้า!”

“ขอโทษ......” องค์หญิงต้าถงมีน้ำตาคลอเบ้า “ขอโทษ......ข้าขอโทษ......”

องค์หญิงมองมาที่โย่วควน คิดจะก้าวมาด้านหน้า แต่โย่วควนก็ถอยหลังกลับมาอย่างต่อเนื่อง “เหตุใดต้องบอกเรื่องพวกนี้กับข้า! เจ้ารู้หรือไม่ว่าก่อนที่จะตาย จิ่นเซ่อยังคงบ่นคิดถึงเจ้า!”

“เจ้ารู้หรือไม่! ก่อนที่ฮูหยินผู้เฒ่าจะจากไป นางยังเป็นห่วงเจ้า!”

“แต่พวกนางทั้งหมดกลับต้องมาตายด้วยเนื้อมือท่านพี่ของเจ้า! กระบี่ชีวันเล่มนั้น! สังหารพวกเราจนหมดสิ้น!”

โย่วควนก้าวถอยหลังอย่างต่อเนื่อง “เพราะเหตุใด......เพราะเหตุใดต้องเป็นเจ้า......”

“เป็นท่านพี่ของเจ้า......”

ดวงตาขององค์หญิงต้าถงเป็นสีแดง มองมาที่โย่วควน นั่งลงบนเก้าอี้ “ใช่ เพราะเหตุใดต้องเป็นท่านพี่ของข้า......เพราะเหตุใด......”

น้ำตาร่วงหล่นจากใบหน้าบาง ๆ ขององค์หญิง

โย่วควนส่ายหน้า มันยากที่จะยอมรับ “นายท่านของข้า......รู้หรือไม่ว่าเป็นหมิงเจ๋อ?”

คำพูดนี้ของโย่วควน ทำให้องค์หญิงยิ่งรู้สึกเจ็บปวด “เขา......รู้......”

ใช่ เซียวเฉวียนรู้

องค์หญิงต้าถงเข้าใจในตัวเซียวเฉวียนเป็นอย่างมาก เรื่องที่นางสามารถตรวจสอบได้ เซียวเฉวียนจะต้องรับรู้ก่อนหน้านางมาเป็นเวลานานแล้ว

ดังนั้นผู้หญิงที่ชาญฉลาดจึงแอบส่งคนไปยังเมืองอีหลิน ไปดูเหล่าทหารผู้มากประสบการณ์ที่เซียวเฉวียนพามาจากซินเจียงนั้น มีหมิงเจ๋อปนอยู่ในนั้นหรือไม่

และเป็นอย่างที่คิด ท่านพี่ได้อยู่ในมือของสามีแล้ว

เซียวเฉวียนรู้ไปเสียทุกเรื่อง

เห็นได้ชัดว่าเขารู้ทุกอย่างเป็นอย่างดี แต่เขาไม่ได้ดึงนางเข้าไปเกี่ยวข้อง

เซียวเฉวียนพยายามตามหาหมอให้นาง

รักษานางให้หายจากความเจ็บป่วยของการคลอดบุตร

ดูแลและช่วยเหลือเป็นอย่างดี

เมื่อมองย้อนกลับไปในช่วงเกือบครึ่งเดือนที่ผ่านมา องค์หญิงเหมือนกับถูกมีดกรีดหัวใจ หัวใจของนางมีเลือดออก

หากเซียวเฉวียนโกรธนาง เกลียดนาง ตำหนินาง หรือแสดงความโกรธใส่นาง นางคงจะไม่รู้สึกอึดอัดขนาดนี้

แต่เขาไม่เคยทำเช่นนั้นเลย

ด้วยเหตุนี้ องค์หญิงจึงรู้สึกละอายใจเป็นอย่างมาก นางรู้สึกผิดกับตระกูลเซียว รู้สึกผิดกับจิ่นเซ่อ รู้สึกผิดกับฮูหยินผู้เฒ่า และรู้สึกผิดกับราชองครักษ์ที่ภักดีเหล่านั้น

และนางก็รู้สึกผิดมากสำหรับเซียวเฉวียน

นางเถียงไม่ออก

“เซี่ยวเฟิง! ไล่ตามไป! รีบตามไป!”

โย่วควนคำรามออกมา “จับนางกลับมาให้ได้!”

เซี่ยวเฟิงตะลึงงัน คำรามออกมาจากนั้นพุ่งออกไปอย่างสุดชีวิต!

......

......

ลึกเข้าไปในป่าภูเขา เซียวเฉวียนอยู่ในสภาพที่ไม่ค่อยรู้สึกตัว

เพื่อลดความเจ็บปวดของเซียวเฉวียน มู่เวยใช้ยาชา ดังนั้นตอนนี้เซียวเฉวียนจึงตกอยู่ในอาการงุนงง แต่เขาก็ได้ยินเสียงของเซี่ยวเฟิงอย่างคลุมเครือ

แต่เขาได้ยินไม่ค่อยชัด

เขารู้ว่ามันคือเสียงของเซี่ยวเฟิง

แต่เขาก็ไม่ค่อยแน่ใจ

เกิดเรื่องที่บ้านของเขาอย่างนั้นหรือ?

“นี่! เจ้ายังเจ็บอยู่หรือไม่?” มู่เวยพันแผลของเขาพร้อมกับร้องไห้ออกมา “ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ควรถีบเจ้าลงมา”

ไม่ สิ่งที่เขาอยากได้ยินไม่ใช่เสียงนี้

เซี่ยวเฟิงกำลังพูดอะไร?

เซียวเฉวียนส่ายหน้า เขากำลังพูดอะไร?

“เอ่อ......” ที่นี่อยู่ในป่าลึก มู่เวยที่อ่อนแอไม่สามารถเซียวเฉวียนออกไปจากภูเขาได้

นางร้องไห้ออกมาเพราะว่ากลัวสัตว์ร้ายจะออกมาทำร้าย เมื่อถึงเวลาพวกเขาทั้งสองอาจจะถูกกิน

“มู่เวย”

และในตอนนั้น ชายร่างสูงผู้หนึ่งก็เดินออกมาจากความมืด “อยู่ที่เอง ในที่สุดข้าก็เจอเจ้า”

“ศิษย์พี่?” มู่เวยมองเห็นคนที่ปรากฏตัวออกมาอย่างชัดเจน นางร้องไห้ออกมาทันใด