ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 955

แต่ความเสียใจแบบนี้คงอยู่เพียงชั่วครู่เท่านั้นเขาแค่โกรธว่าทำไมเขาถึงทำให้น้องร้องไห้

ผิดที่ทำให้น้องร้องไห้

ไม่ใช่ว่าเขารู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติกับการล่าเซียวเฉวียน ใช่สิ แล้วเขาทำอะไรผิด เขากำลังคิดถึงซินเจียงทั้งหมดอยู่

ตอนนี้ข้อผิดพลาดคือข้าไม่ควรให้น้องรู้เรื่องนี้ และข้าก็ไม่ควรทำให้น้องเสียใจอีก

องค์หญิงคาดหวังว่าจะขาดการกลับใจของหมิงเจ๋อ เมื่อเห็นเขาเช่นนี้ด้วยตาของนางเอง องค์หญิงก็รู้สึกราวกับว่ามีมือนับหมื่นจับหัวใจของนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันเจ็บปวดมากจนหายใจลำบาก

สำหรับองค์หญิงนี่คือการต่อสู้ระหว่างญาติหมิงเจ๋อและเซียวเฉวียนเป็นทั้งญาติสนิทของนางเอง

เมื่อสิ่งต่างๆ มาถึงจุดนี้* องค์หญิงก็ไม่ต้องการพูดอะไรกับหมิงเจ๋ออีกต่อไป

นางถอนหายใจเบา ๆ และมองไปที่หมิงเจ๋อ "เปลี่ยนเสื้อผ้าของเจ้า เจ้าเห็นเสด็จพ่อของเจ้าเป็นแบบนี้ได้อย่างไร"

เมื่อหมิงเจ๋อได้ยินสิ่งนี้ก็คิดว่าการมีน้องทางสายเลือดดีกว่า ในช่วงเวลาวิกฤติ เป็นน้องทีรู้ว่าจะรู้สึกเสียใจกับน้องชายของนางอย่างไร หมิงเจ๋อกังวลว่าจะติดต่อกับเสด็จพ่อของเขาอย่างไร

“บอกเซียวเฉวียนว่าข้าจะพาหมิงเจ๋อออกไปเอง”

น้ำเสียงขององค์หญิงเย็นชาเล็กน้อยเมื่อนางพูดกับอาจื่อ และนางไม่แม้แต่จะมองอาจื่อเมื่อนางพูดถึง

"ใช่..." อาจื่อไม่กล้ามองนาง ดังนั้นนางจึงเพียงแค่พยักหน้าอย่างอ่อนแรง

ดีเลย ถ้าหากหมิงเจ๋อถูกจับตัวไป นางก็ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานจากการทุบตี การดุด่า และการบีบบังคับทุกรูปแบบจากนายท่านของนาง

อาจื่อมีความสุขมากอยู่ข้างใน แต่นางไม่กล้าแสดงออกอย่างชัดเจน

หมิงเจ๋อล้างหน้า สวมเสื้อผ้าที่ค่อนข้างสะอาด และกลับมาดูเหมือนองค์ชายอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม ทั้งหมิงเจ๋อและองค์หญิงไม่สามารถเปิดเผยตัวตนของพวกเขาได้ ดังนั้นพวกเขาจึงยังคงสวมเสื้อคลุมยาวเพื่อซ่อนตัวจากผู้อื่น

หมิงเจ๋อรู้สึกตื่นเต้นที่ได้กลับบ้าน เขาเป็นองค์ชาย ไม่ว่าเขาจะทำอะไรผิด เสด็จพ่อเสด็จแม่ของเขาจะต่อว่าเขามากที่สุดหรือลงโทษเขาเล็กน้อย

หลายปีที่ผ่านมา ไม่ว่าเสด็จพ่อ เสด็จแม่ของเขาจะโกรธแค่ไหน พวกเขาก็จะขังเขาไว้ในภูเขาจงหนาน ดังนั้นหมิงเจ๋อจึงกล้าหาญมากขึ้นเรื่อยๆ

ความโกรธก็คือความโกรธ บุตรทางสายเลือดก็ยังเป็นบุตรทางสายเลือดอยู่ดี

เช่นเดียวกับตอนนี้ที่น้องข้ารู้ว่าเขาทำอะไรเขายังคงเป็นพี่ชายแท้ๆของนางในช่วงเวลาวิกฤติครอบครัวจะยืนเคียงข้างเขา

หมิงเจ๋อลืมสิ่งที่เขาทำไปและดื่มด่ำไปกับความสุขที่ได้พบกับน้องเขา

เป็นความจริงที่ว่าเขาและองค์หญิงไม่ได้เจอกันมานานแล้ว คนหนึ่งถูกจองจำในภูเขาจงหนาน และอีกคนอยู่ที่ต้าเว่ย มีจดหมายน้อยมากระหว่างพวกเขา

หมิงเจ๋อมีความสุขมากจนเขาไม่รู้ว่าจี้หยกที่เป็นสัญลักษณ์ขององค์ชายนั้นถูกองค์หญิงแอบคว้าไปซ่อนไว้

หมิงเจ๋อกำลังจะออกเดินทางเมื่อสักครู่นี้ และอาจื่อก็กระตือรือร้นมาก นางรินชาและน้ำล้างหน้าของหมิงเจ๋อด้วยแผ่นหน้า และช่วยผูกเข็มขัดของเขา

อาจื่อแทบจะไม่สามารถแสดงความสุขบนใบหน้าของนางได้

“เอาล่ะท่านพี่ เราไปกันได้แล้ว”

เมื่อหมิงเจ๋อพูดแบบนี้อาจื่อมีความสุขมากจนเลิกคิ้วจนแทบเลิกคิ้ว

องค์หญิงไม่เคลื่อนไหว

ท่าทางภาคภูมิใจของอาจื่อทำให้องค์หญิงนึกถึงบางสิ่งบางอย่าง

“ท่านพี่” องค์หญิงหันศีรษะของนางแล้วถามหมิงเจ๋อด้วยสายตาที่ตื่นตระหนก “ท่านเป็นคนสั่งให้ฉินซูโหรวโยนข้าลงไปในบ่อน้ำหรือไม่?”

หมิงเจ๋อมีตาโต

รอยยิ้มของอาจื่อจางหายไปทันที

...

...

ความเงียบอันน่าสยดสยองได้ชะล้างความสุขทั้งหมดออกไป

มีเพียงความตึงเครียดและการบีบบังคับที่หายใจไม่ออกในอากาศ

หมิงเจ๋อหันหน้ายกมือขึ้นและตบอาจื่อทันที "ไอ้สารเลว! เจ้าเคยทำอะไรกับน้องของข้าบ้างไหม?"

"อา!" อาจื่อปิดหน้านางแล้วตัวสั่น: "ข้า...ข้า..."