ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 958

ต้าเว่ย?

ฮ่าฮ่า…

ต้าเว่ยใกล้ถึงคราวจะโชคร้ายแล้วสินะ!

วันนี้คงเป็นวันวิปลาส คราวนี้ต้าเว่ยหนีไม่พ้นแล้ว

หมิงเย๋อส่ายแขนที่ว่างเปล่าของเขาอย่างภาคภูมิใจและยิ้มอย่างเย็นชา

...

...

ทางด้านซินเจียง ค่ายทหารหลุนคุนของแคว้นเล็ก ๆ

อวิ๋นเฮ่อและผู้อาวุโสอีกสี่คนตกตะลึง “ฝ่าบาทองค์ชายเล่า! เขาอยู่ที่ใด? เขาเล่า! ”

“หม่อมฉันมิทราบเพคะ” นายทหารคนหนึ่งได้ส่ายหน้า “แต่ว่าก่อนหน้านี้ได้มีคนมารายงาน ว่ากันว่าหอคอยดาบในเทือกเขาคุนหลุนส่องแสงขึ้น พระองค์จึงเสด็จออกไปท่องเที่ยว หลังจากนั้นก็มิได้เจอพระองค์อีกเลยเพคะ”

หอคอยดบส่องแสงอย่างนั้นหรือ?

ดาบหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษหรือ?

ผู้อาวุโสทั้งสี่คนรีบบึ่งไปยังหอคอบดาบที่เทือกเขาคุนหลุน แต่สุดท้าย ก็ไม่เจอชิงหลงแม้แต่เงา

ผู้พิทักษ์หอคอยอาบเต็มไปด้วยเลือดและตกลงไปไม่ไกลจากหอคอยดาบพอได้เห็นอวิ๋นเฮ่อ ก็ร้องไห้ทันที “ฝ่าบาทองค์ชาย…พระองค์ทรงออกจากที่นี่ไปแล้วเพคะ”

ที่แท้ ผู้พิทักษ์หอคอยเห็นชิงหลงนอนอยู่ในหอคอยดาบที่อาบไปด้วยเลือด ก็คิดอยากจะพาชิงหลงไปหาผู้อาวุโสเพื่อไปรักษา แต่สุดท้ายเดินออกจากหอคอยดาบไม่กี่ก้าวชิงหลงก็ได้ผลักผู้พิทักษ์หอคอยออก และตัวเขาก็ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เลือดที่เต็มกายบนตัวผู้พิทักษ์หอคอย เป็นเลือดของชิงหลง

การโจมตีซินเจียงอยู่ข้างหน้า แต่กลับไม่มีฝ่าบาทองค์ชาย จะได้อย่างไรกัน?

อวิ๋นเฮ่อตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ชิงหลงไปที่ใดกัน?

“หัวใจดาบเล่า!” ผู้อาวุโสท่านหนึ่งหลับตาและสำรวจหอคอยดาบ เมื่อเขาลืมตา เขาถามผู้พิทักษ์หอคอยด้วยความโกรธ “เหตุใดหัวใจดาบจึงมิอยู่แล้ว!”

“ฝ่าบาทองค์ชายท่านทรงตรัสว่าท่านเอาไปด้วยขอรับ!”

“ว่าอย่างใดนะ!”

อวิ๋นเฮ่อขมวดคิ้ว จบกัน หากหัวใจดาบตื่นขึ้น เกรงว่ามันตามหาตัวดาบ

ถ้าดาบหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษหวนกลับมา หลังจากหัวใจและร่างกายของดาบรวมเป็นหนึ่งเดียว มันก็จะได้พบกับปรมาจารย์ในโลกนี้

ถ้าหากเป็นคนแห่งเขาคุนหลุนก็ยังถือว่าดี พวกเขาจะได้มีพลังราวกับเสือมากขึ้น แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าดาบเทพเซียนเล่มแรกไม่อยู่ในคุนหลุน นี่คือศัตรูตัวฉกาจที่สุดของคุนหลุน

นอกจากผนึกจูเสิน มีเพียงดาบหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษเท่านั้นที่สามารถทำให้ชาวคุนหลุนตัวสั่นกลัว

“ ไป! ไปตามหา! รีบไปหาเร็วเข้า!”

อวิ๋นเฮ่อโกรธมากจนเกือบหักไม้ค้ำยัน นอกจากนี้ยังมีผู้อาวุโสถามด้วยความร้อนรนว่า “เช่นนั้นเรื่องต่อสู้กับซินเจียงเล่า…”

“ยังหาคนและหัวใจดาบไม่เจอ แม้แต่คุนหลุนก็ไม่ปลอดภัย! ยังจะคิดต่อเรื่องต่อสู้กับซินเจียงอย่างนั้นหรือ! เราต้องไปห้ามชิงหลงไว้ก่อน!”

อวิ๋นเฮ่อโกรธจนตัวสั่น เกิดอะไรขึ้นกับชิงหลงกัน! เหตุใดถึงได้ทำเรื่องโดยพลการเช่นนี้! แม้แต่จะปรึกษาเขาเขาก็ไม่ได้มาปรึกษา!

บนเทือกเขาคุนหลุน คนสี่คนได้กระจัดกระจาย คนที่หนึ่งไปที่ต้าเว่ย คนที่สองไปที่ซินเจียง คนที่สามไปที่แคว้นเล็กๆ โดยรอบ และอีกคนก็ไปไกลกว่านั้น

จุดประสงค์ของเขาก็คือหาชิงหลงให้เจอ! เก็บหัวใจดาบคืน!“

สำหรับดาบหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษแล้ว มันเป็นเพียงดาบเล่มหนึ่งเท่านั้น ไม่ว่าระหว่างคุนหลุน ซินเจียง และต้าเว่ย ไม่ว่าใครก็ตามที่เป็นเจ้านาย มันก็จะยอมจำนนแต่โดยดี

อวิ๋นเฮ่อไม่กล้ารับประกัน ดาบเล่มนี้จะยอมจำนนต่อคุนหลุนอย่างแน่นอน ดังนั้นจึงต้องยอมทำลายมันให้สิ้นซาก!

ถ้าหัวใจดาบได้ตื่นขึ้น แผ่นดืนใต้หล้าผืนนี้คงอยู่ไม่สุขเป็นแน่

พลังดาบนั้นช่างแรงกล้า เรียกได้ว่าเป็นผู้ให้กำเนิดคุนหลุนเลยก็ว่าได้ ถ้าหากดาบนี้ได้ไปอยู่ในมือผู้ใดล่ะก็ คุนหลุนไม่รอดแน่!

ชิงหลง!

อวิ๋นเฮ่อเจ็บปวดมากอยู่ข้างใน คิดไม่ถึงว่าลูกที่ตนพาด้วยตนเอง จะแอบทำเรื่องบ้าได้ถึงเพียงนี้

นี่มันช่างโง่เขลาซะจริง！

เนื่องจากใจดาบได้ตื่นขึ้นมา ชิงหลงก็หายตัวไป และผู้อาวุโสทั้งสี่คนกำลังรับสมัครคนจากทั่วทุกแห่ง ทันใดนั้น คุนหลุนก็ไร้ผู้นำและเตรียมพร้อม

เขตซินเจียงจึงจำเป็นต้องสงบศึกไว้ชั่วครู่

เข้าเมืองอย่างนั้นหรือ?

หากเว่ยเป้ยเข้าเมือง ได้นำเมฆก้อนนั้นเข้ามา เช่นนั้นข่าวลือก็เป็นความจริงน่ะสิ

เซียวเฉวียนคงตั้งใจกลั่นแกล้งจริง ๆ ที่ให้เว้ยเป้ยกลับมา หากเป็นผู้อื่น เว่ยเชียนชิวคงฆ่าให้สิ้นไปแล้ว แต่เป็นบุตรชายแท้ ๆ ในไส้ของตน

“ให้เขาอยู่นอกเมืองน่ะดีแล้ว ”

“หากองค์ชายทรงประชวรเล่าเพคะ พระองค์ทรงเปียกฝนมาตลอดทั้งทาง ต้องให้ท่านหมอมาพระอาการนะเพคะ”

“ก็จัดให้ไปก็ได้แล้วมิใช่หรือ! ” เว่ยเขียนชิวตะคอกใส่ “โง่เง่าเสียจริง! "

"แต่…แต่ว่าเซียวเชียนชิวมิให้ผู้ใดเข้าใกล้องค์ชายเลยนะเพคะ! ”

จางจิ่ร้อนใจจนอยากจะกระทืบเท้า ตอนนี้เว่ยเป้ยจะเดินทางไปเมืองหลวงเพื่อพบหมอ หรือเว่ยเป้ยจะเสียชีวิตด้วยอาการป่วย เห็นได้ชัดเซียวเฉวียนได้ทำให้เว่ยเชียนชิวเลือกทางใดทางหนึ่ง!

ให้ตายเถอะ!

เว่ยเชียนชิวโกรธมาก กลยุทธ์ของเซียวเฉวียนนั้นยอดเยี่ยมซะจริง

“พระองค์เพคะ ให้องค์ชายเสด็จเข้าเมืองเถอะเพคะ มิใช่ว่า…พระองค์ตรัสแล้มิใช่หรือเพคิว่ามันก็แค่เมฆก้อนหนึ่งเท่านั้น“

ตอนที่จางจิ่นพูดประโยคนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขากำลังตบหน้าเว่ยเชียนชิวอยู่ มิใช่ว่าเขาพูดว่ามันเป็นเพียงแค่ข่าวลือไม่ใช่หรือไร! มิใช่ว่าเมฆดำก้อนนี้เป็นแค่ข่าวลือที่น่าขันหรืออย่างไร! ในเมื่อเมฆมาถึงหน้าประตูแล้ว! แต่เขากลับไม่ให้บุตรชายตนเข้ามา ! ให้ตายเถอะ!

ดวงตาของเว่ยเชียนชิวเต็มไปด้วยคำพูดสองคำนี้ ถ้าเจ้าพูดอีกประโยคหนึ่ง คงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่หรือไม่?

จางจิ่นสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตของเว่ยเชียน เขาจึงเงียบปากลง

“หากมันทำให้ฝ่าพระบาททรงหนักใจ สู้ให้โอกาสหม่อมฉันจัดการปัญหานี้เถิดเพคะ ”

ทันใดนั้น เสียงชายชราเฒ่าก็ปรากฏเสียงขึ้น

“ผู้ใดกัน!” เว่ยเชียนชิวรู้สึกรำคาญ เขาหันศีรษะและเห็นชายชราเฒ่าคนหนึ่ง

“ฝ่าบาท นี่เป็นรับใช้ของหม่อมฉันเองเพคะ วันนี้ได้ยินว่าหม่อมฉันจะเข้ามาที่จวนเจียนกั๋ว ดังนั้นเลยติดสอยห้อยตามมาน่ะเพคะ อยากจะออกมาเห็นโลกกว้างน่ะเพคะ ”

จางจิ่นตกใจแทบตาย ทำไมชายชราผู้เฒ่าคนนี้ถึงได้กล้าขนาดนี้ เขากล้าพูดต่อหน้าเจียนกั๋วขนาดนี้เชียวเหรอ?