ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 959

ไม่ต้องพูดถึงจางจิ่นตนก็สงสัยว่าทำไมชายชราเฒ่าถึงกล้าหาญขนาดนี้ แม้แต่เว่ยเชียนชิวก็อดไม่ได้ที่จะหรี่ตาลงครึ่งหนึ่งและมองดูชายชราเฒ่าที่พูดอย่างหุนหันพลันแล่น

ไม่เพียงแต่ทั้งจวนเจียนกั๋ว แต่ทุกสายตาของเมืองหลวง ใครถูกเว่ยเชียนชิวเจอเข้าก็เหมือนหนูที่เจอแมวอย่างนั้นหรือ?

กลัวว่ามันสายเกินไปที่จะซ่อน!

แต่ชายชราเฒ่าผู้นี้ไม่รู้ว่าไปกินดีหมีหัวใจเสือมาจากไหน ถึงได้กล้าถึงเพียงนี้ หรือว่าใช้ชีวิตมานานแล้วจึงอยากรนหาที่ตายหรืออย่างไร?

สีหน้าเว่ยเชียนชิวแผ่รังสีอำมหิตขึ้น มองไปยังชายชราเฒ่านั้นอย่างเย็นชา

นี่เป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก และเว่ยเป้ยบุตรชายคนสำคัญของเว่ยเชียนชิวก็ถูกใช้เป็นอาวุธอย่างโง่เขลาโดย เซียวเฉวยียนไอสารเลวคนนั้น ด้วยความงุนงง เขากลับมายังเมืองหลวงพร้อมกับดวงวิญญาณห้าหมื่นดวงของกองทัพตระกูลเซียว แม้ตอนนี้พวกเข้ยัไม่ไเลด้เข้ามายังตัวเมืองหลวง แต่เมืองหลวงตอนนี้ก็ได้ตกในความสับสนอลหม่านแล้ว

การเคลื่อนไหวของเซียวเฉวียนนั้นทำลายล้างจริงๆ ไม่เพียงแต่บอกเว่ยเชียนชิวให้ชัดเจน แต่เซียวเฉวียนยังชักศึกเข้าบ้านตนอีกด้วย!

เซียวเฉวียน!

เป็นเจ้าเซียวเฉวียนอีกแล้ว!

เขายังเป็นคนอยู่หรือไม่?

เขาเป็นแค่ลูกเขยเหตุใดถึงมีความสามารถนัก! ผู้คนที่อยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์ยังคงสามารถกระตุ้นลมและฝนได้ ซึ่งทำให้เว่ยเชียนชิวอยากจะร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา

ไร้ร่องรอยหญ้าอสุรา ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ วิญญาณดวงหนึ่งของกองทัพตระกูลเซียวกลับมายังเมืองหลวง!

ถึงแม้วิญญาณห้าหมื่นดวงจะไม่ใช่เว่ยเชียนชิวทำ แต่ทุกคนรู้ถึงการกระทำชั่วร้ายของเว่ยเชียนชิว แม้แต่ตัวเขาเองก็รู้สึกอย่างนั้นเป็นอย่างดี เรื่องนี้แม้จะกระโดดลงไปล้างตัวในแม่น้ำฮวงโหก็ล้างมลทินไม่ได้ ถ้าพูดว่าเขาไม่ได้ทำ ไม่มีใครเชื่อ!

นอกจากเขาใครมันจะกล้าทำเรื่องบ้าดีเดือดแบบนี้ได้เล่า?

เว่ยเชียนชิวไม่รู้สึกเสียใจที่เขาได้ทำสิ่งชั่วร้ายมามากมาย!

วาจาคนช่างน่ากลัว ผู้คนมักจะกระตุ้นอารมณ์ที่รุนแรง เรื่องนี้หากถูกกลุ่มทหารชาวยุทธ์แท้รู้เข้า

มันจะสั่นคลอนขวัญกำลังใจของทหารอย่างแน่นอน!

ให้ตายเถอะ!

คลื่นลูกหนึ่งยังไม่ทันสงบ คลื่นอีกลูกก็ม้วนมาอีกระลอก!

เว่ยเชียนชิวปวดหัวกะทันหัน เขาชำเลืองมองชายชราเฒ่าที่ดูธรรมดาคนนี้อย่างเฉียบแหลม “แก้ได้อย่างนั้นหรือ? ไหนว่ามาสิ! ถ้าเจ้าพูดเหตุผลมิได้ ตัวข้าเจียนกั๋วผู้นี้จะตัดคอเจ้าป้อนให้สุนัขกิน! ”

ชายชราเฒ่าผู้นี้เป็นนักปราชญ์ที่เซียวเฉวียนใฝ่หา พอนักปราชญ์ได้ฟังคำพูดของเว่ยเชียนชิว เขาก็ไร้ซึ่งแสดงอาการขี้ขลาดตาขาว นอกจากนี้เขายังลูบเคราขาวอย่างใจเย็น ก้าวไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มจาง ๆ และกระซิบคำสองสามคำในหูของเว่ยเชียนชิว ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ถ่อมตัวหรือเอาแต่ใจ

พอเว่ยเชียนชิวได้ฟัง คิ้วที่ขมวดเป็นปมหนักก็คลายออกไป เขายิ้มชื่นและตะโกนทันที “แผนดีนี่เจ้า! ”

.........

.........

บนถนนเส้นหนึ่งในซินเจียง ม้าตัวหนึ่งและคนสามคนกำลังมาอย่างเร่งรีบ พูดให้ถูกคือ เป็นเซียวเฉวียนที่เร่งรีบเองเสียมากกว่า มู่เวยที่กำลังควบม้าอย่างบ้าระห่ำ แต่ก็ยังไม่เร็วเท่าความเร็วของเซียวเฉวียน ราวกับว่าเจอผีกลางวันแสก ๆ เซียวเฉวียนอ่อนแอเกินกว่าจะยืนได้ในตอนนี้ แต่ตอนนี้เขากลับวิ่งได้เร็วกว่าม้าเสียอีก ต้องพูดว่าวิชาตัวเบาของเซียวเฉวียนนั้นช่างพริ้วไหวเสียจรืง

ความปรารถนาที่จะกลับบ้านนั้นมากขนาดนี้เชียวหรือ?

ชายผู้นี้ดูเย็นชา แต่เขาใจดีกับภรรยาของเขา

สมกับเป็นชายที่ดีอย่างยิ่ง!

ในใจของมู่เวยได้ยกนิ้วหัวแม่มือให้กับเซียวเฉวียน

ชมไปชมมา มู่เวยก็ได้ควบม้าได้มาถึงถนนภูเขาใหญ่ ถนนบนภูเขาที่เป็นหลุมเป็นบ่อทำให้เธอเจ็บก้นและเขาแทบจะนั่งนิ่งไม่ได้

ถ้าขืนนั่งต่อไป ก้นเธอต้องบานเหมือนดอกไม้เป็นแน่

ใครก็ได้ ! ช่วยหยุดที!

เธออยากจะตะโกนให้เซียวเฉวียนนั้นหยุดพักสักครู่ อย่างน้อยช้าลงอีกนิดก็ดี แต่ว่าเธอไม่รู้จักชื่อเซียวเฉวียน เลยไม่รู้จะเรียกเขาอย่างไร

มู่เวยอดไม่ได้ที่จะตะโกนด้วยความสิ้นหวัง “นี่! ท่านอย่าเร็วนักสิ รอพวกเราด้วย ข้าจะตกม้าตายอยู่แล้ว! ”