ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 969

ผนึกจูเสินไม่ได้พูดปด

พันปีมานี้มันกดคนแห่งเขาคุนหลุนได้ แต่ในระดับหนึ่งกล่าวได้ว่ามันก็ปกป้องคนแห่งเขาคุนหลุนไว้

คนในโลกภายนอกไม่ทราบว่ายังมีเมล็ดพันธุ์แห่งเพลิงที่เป็นเพลิงชุ้ยเจี้ยนอยู่มาโดยตลอด แต่ผนึกจูเสินทราบดี

ทันทีที่คนแห่งเขาคุนหลุนเกิดสังหรใจหรือผุดความคิดขึ้นมา เพลิงชุ้ยเจี้ยนของสำนักหมิงเซียนย่อมต้องลงมือจัดการอีกครั้งอย่างแน่นอน

พันปีก่อนในยุคสมัยเทพเซียนล้วนไม่ใช่คู่มือของเพลิงชุ้ยเจี้ยน คนแห่งเขาคุนหลุนรุ่นหลังที่ตกต่ำยิ่งแล้วใหญ่?

อย่างไรคนแห่งเขาคุนหลุนก็ชอบทำสงครามและหาญกล้า ดังนั้นผนึกจูเสินจึงทำได้เพียงยับยั้งคนแห่งเขาคุนหลุนไว้

มันบังคับให้คนแห่งเขาคุนหลุนพักผ่อนฟื้นฟูพลัง ไม่ให้ก่อเรื่อง ใครก็ตามที่ก่อเรื่องผนึกจูเสินก็จะตอบโต้ทันที

พันปีมานี้ผนึกจูเสินที่ว่าสุขุมรอบคอบมีรับผิดชอบสูง ได้ปรามปราบคนแห่งเขาคุนหลุนที่ชอบทำสงครามไว้อยู่หมัด หากคนแห่งเขาคุนหลุนผุดความคิดต่อต้านก่อกบฏเมื่อใด ผนึกจูเสินสังหารคนผู้นั้นโดยไม่เสียดาย และจะปกป้องคนแห่งเขาคุนหลุนทั้งเผ่า

มิเช่นนั้นเพลิงชุ้ยเจี้ยนของสำนักหมิงเซียนสามารถสังหารสายเลือดคุนหลุนที่เหลือเพียงน้อยนิดเอาเสียได้

เซียวเฉวียนตะลึง “นายท่านของเจ้าคือผู้ใด?”

“ข้าไร้นาย เป็นเพียงชิ้นส่วนหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษ กลายร่างเป็นยันต์ผนึก โดยมีเกาะจูเสินเป็นศูนย์กลาง ดูแลควบคุมคนแห่งเขาคุนหลุนในใต้หล้า นี่คือหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษ ซึ่งก็หมายความว่าเป็นร่างจริงของข้าเช่นกัน”

ในเวลานั้นเองผนึกจูเสินเริ่มกัดฟันกรอด “หากมิใช่เจ้า ผนึกกักกันคนแห่งเขาคุนหลุนก็จะไม่ถูกทำลาย ข้าว่าอีกไม่นานสำนักหมิงเซียนก็จะเคลื่อนไหวแล้ว”

“ผนึกกักกันคุนหลุนพันปีของเจ้านั้นก็เพื่อรอหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษหวนคืนสินะ”

“มิผิด เจ้าก็ไม่นับว่าโง่เกินไป หมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษเพื่อให้กำเนิดการสลายตัวของคุนหลุน ทุกสรรพสิ่งในคุนหลุนจะไปหล่อเลี้ยงหัวใจดาบที่เหลืออยู่ของหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษ ทว่าจำเป็นต้องใช้ระยะเวลานานเกินไป หรืออาจต้องพันปี ไม่ก็หมื่นปีก็ไม่แน่ชัด” ผนึกจูเสินกล่าวอย่างจริงจัง “แต่โชคดีไม่เลว ตอนนี้มันได้ตื่นขึ้นแล้ว”

เซียวเฉวียนขมวดคิ้วแน่น สิ่งที่ผนึกจูเสินกล่าวกับสิ่งที่เขารู้ทำไมถึงคลาดเคลื่อน “รอเดี๋ยว ข้าจำได้ว่ามีคนเคยกล่าวไว้ ยุคสมัยเทพเซียนของคุนหลุน เป็นเจ้าที่ปิดฉาก เจ้าสังหารพวกเขา ดังนั้นเจ้าจึงถูกเรียกว่าผนึกจูเสิน”

“เหลวไหล!” ผนึกจูเสินกัดฟันกรอด “คนเช่นพวกเจ้ามิใช่มีประโยคหนึ่งที่กล่าวว่า ผู้ชนะย่อมเป็นผู้เขียนประวัติศาสตร์?”

“ก็มิผิด”

“เพื่อปกปิดว่าสำนักมีเพลิงชุ้ยเจี้ยนและมีความสามารถสังหารคนแห่งเขาคุนหลุนได้ สำนักหมิงเซียนจึงเอาทุกสิ่งอย่างมาลงที่ตัวข้าทั้งสิ้น พวกมันรังแกข้าที่พูดไม่ได้!”

เสียงจริงจังหนักแน่นของผนึกจูเสินเริ่มอัดอั้นตันใจและก็แค้นเคืองขึ้นมา

“เจ้าพูดไม่ได้?” เซียวเฉวียนกินเนื้อแพะคำใหญ่ “ข้าเห็นว่าตอนนี้เจ้าค่อนข้างพูดเก่งเลยเชียว?”

“เจ้ารับข้า ประสาทสัมผัสทั้งห้าของเจ้าเชื่อมโยงกับข้า ย่อมพูดได้โดยปริยาย”

เซียวเฉวียนฟังจนเข้าใจ เขารับผนึกจูเสินเป็นเรื่องที่อันตรายอย่างแท้จริง หากรับเอาผนึกจูเสินแล้ว หมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษยังไม่ฟื้นคืนขึ้นมา คนแห่งเขาคุนหลุนก็จะได้รับการฆ่ากวาดล้างเป็นครั้งที่สอง

“ที่แท้เจ้าอยู่ฝั่งคุนหลุนนี่เอง อย่างไรดี บางทีข้าอาจจะเป็นศัตรูกับองค์ชายชิงหลงของพวกเจ้าก็ว่าได้” เซียวเฉวียนกล่าวพร้อมขมวดคิ้ว

“ไม่ เจ้าจะไม่”

ผนึกจูเสินกล่าวจริงจัง

“เพราะเหตุใด? ข้าเป็นคนแห่งต้าเว่ย เจ้าลองคิดดูทุกวันนี้คนแห่งเขาคุนหลุนก่อสงครามในใต้หล้า ไม่นานต้องมีสักวันที่จะสามารถขัดแย้งกับต้าเว่ย”

“ต้าเว่ยก็คือคนแห่งเขาคุนหลุนเช่นกัน”

คำพูดของผนึกจูเสินถูกกล่าวออกมา เซียวเฉวียนถึงกับอึ้ง “เป็นจริงหรือ?”

“ใช่”

ประโยคจากใจของผนึกจูเสินในน้ำเสียงแฝงความเศร้า “ต้าเว่ยคือหนึ่งในสาขาย่อยของคุนหลุน เพียงแต่พวกเขาปัจจุบันไม่ยอมรับว่าแยกมาจากคุนหลุนก็เท่านั้น”

“ทว่ายอมหรือไม่ ที่จริงแล้วเดิมทีต้าเว่ยและคุนหลุนล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน”

“นี่ข้ารู้” เซียวเฉวียนพยักหน้า

“เจ้ารู้?”

“ที่บ้านเกิดข้า ใต้หล้ารวมเป็นหนึ่ง เมืองสงบสุข ประชาชนอยู่เย็นเป็นสุข ต้าเว่ยกับบ้านเกิดข้าล้วนมีจุดที่เหมือนกันหลายส่วน ทว่าที่บ้านเกิดข้านั้นล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน ไร้สิ่งกีดขวางใด”

ผนึกจูเสินค่อนข้างประหลาดใจแต่ไม่กล่าววาจาใด “ไม่ว่าคนแห่งเขาคุนหลุน หรือคนแห่งต้าเว่ยก็ดี ล้วนคือโลกที่หมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษให้กำเนิด ปัจจุบันนี้เข่นฆ่ากันเสียเองช่างเศร้านัก”