ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 970

“เจ้านายของเราคือท่านหญิงฉือหลิ่ว” เจ้าของร้านพูดด้วยรอยยิ้ม “ไอ๊หยา ท่านหญิงฉือหลิ่วของเรา ความงดงามของนางเป็นที่เลื่องลือ”

"ตอนนี้นางอยู่ที่ไหน?"

เซียวเฉวียนรู้สึกตื่นเต้น ผู้หญิงคนนี้อาจเป็นหญิงในยุคปัจจุบัน นางคงข้ามเวลามาเช่นเดียวกับเขา คงจะดีหากได้พบเจอกัน

เซียวเฉวียนคิดอย่างมีความสุข แต่เว่ยหยู้และเว่ยเป่ยคงไม่ได้รู้สึกเช่นนั้น: “ให้ตายสิ ข้าก็เป็นเพื่อนร่วมโลกเช่นกัน ข้ามาจากที่เดียวกับท่านไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงไม่เคยตื่นเต้นเช่นนี้เล่า? หรือเพราะว่านางเป็นผู้หญิงกัน!”

"ท่านหญิงฉือหิ่วของเรา อาศัยอยู่ที่สุดถนนสายนี้" เจ้าของร้านดูมีความสุขมาก เซียวเฉวียนเป็นลูกค้าที่ใจดีที่สุดที่เขาพบเจอตั้งแต่เปิดร้านมา หากเขาสามารถวิจารณ์ลูกค้าได้ ท่านหญิงฉือหลิ่วคงจะมอบรางวัลอะไรสักอย่างให้เขาเป็นแน่

เซียวเฉวียนและโย่วควนจากไปด้วยความเร่งรีบ หากสำนักหมิงเซียนเป็นไปตามที่ตราประทับจูเสินกล่าวไว้ เซียวเฉวียนไม่สามารถทำอะไรบุ่มบ่ามได้และต้องวางแผนให้รัดกุมเท่านั้น

เนื่องจากเราต้องเตรียมพร้อม ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการพบกับแม่นางฉือหลิ่ว

เซียวเฉวียนยุ่งอยู่กับการซื้ออาวุธ จนเว่ยหยู้แทบจะร้องไห้ออกมา

......

......

ณ สถานศึกษาชิงหยวนแห่งต้าเว่ย

เซียวเฉวียนไม่ได้อยู่ที่แห่งนี้ ดังนั้นเว่ยหยู้จึงใช้เวลาทั้งวันเพื่อจัดการสิ่งต่างๆ และฝึกฝนวิชาดาบของเขา

ครั้งสุดท้ายที่เขาไปหาอี้กยข เขาได้เลือกดาบที่ดีและสะดวกสายที่สุดในศาลาคุนหวู่ และตอนนี้เขาก็ฝึกฝนมันทุกวัน

เมื่อเซียวเฉวียนกลับมาพบเขาจัดระเบียบสถานศึกษาชิงหยวน และฝึกวิชาดาบได้อย่างดี เซียวเฉวียนจะมีความสุขอย่างแน่นอน

ใครจะรู้ แทนที่จะเป็นเซียวเฉวียน กลับเป็นชิงหลงซะอย่างนั้น

จู่ๆ ชิงหลงก็เข้ามา เว่ยหยู้รู้ดีว่าชิงหลงไม่ใช่คนเลว ทันทีที่ชิงหลงมา เขาก็เข้าคว้าตัวเว่ยหยู้ แล้วตะโกนเสียงดัง “มารวมกันเถอะ”

รวมหาน้องแกหรอ!

รวมหาปู่แกหรอ!

รวมหาย่าแกหรอ!

ผู้ชายสองคนจะรวมกันได้อย่างไร?

เว่ยหยู้ตะโกน: "อย่าดูถูกความชอบของข้า! ข้าชอบผู้หญิง! ข้าไม่ชอบผู้ชาย!"

แต่ดูเหมือนว่าชิงหลงจะถูกบางอย่างครอบงำและติดตามเขาไปทุกหนแห่ง

เว่ยหยู้เหมือนจะร้องไห้ มันเกิดอะไรขึ้นกับชิงหลง?

ชิงหลงเคยเป็นคนที่น่าเชื่อถือ

จริงจัง

และน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก

ทำไมชิงหลงถึงดื้อรั้นขนาดนี้?

"มารวมกัน"

"มาเร็วเข้า"

"มารวมกัน"

เว่ยหยู้ทนไม่ได้กับคำพูดของชิงหลง ดังนั้นเขาจึงสั่งให้คนจับตัวชิงหลงไปขังไว้ในเพิงไม้และนำผ้ามัดปากเขาไว้

แต่ไม่ว่าเขาจะผูก มัด หรือทำอย่างไร ทุกๆเช้าเว่ยหยู้ก็จะเห็นชิงหลงยืนอยู่ตรงประตูและมองมายังเขาและยิ้มกรุ่มกริ่มให้: “มารวมกันเถอะ”

“อ๊ากกกกกกกกกกก!”

"ข้าอยากจะบ้าตาย!"

เสียงร้องอันบ้าคลั่งของเว่ยหยู้ทำให้นกบนต้นไม้ตกใจจนบินหนีไป

เว่ยหยู้คุกเข่าลงต่อหน้าชิงหลง เสียงดัง “ปัก” ไม่เพียงแต่คุกเข่าเขายังกอดขาชิงหลงไว้อีกด้วย: “พี่ พี่ใหญ่ ข้าขอร้อง ปล่อยข้าไปเถอะ ได้ไหม?”

“ผู้หญิงสวยๆ หรือสาวคนไหนที่ท่านต้องการ ข้าจะหามาให้ท่าน ปล่อยข้าไปได้หรือไม่”

ดวงตาของเว่ยหยู้เต็มไปด้วยความอ้อนวอน ความหวัง และน่าสงสาร