ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 971

“เหล่าเซียว รีบกลับมาเถอะ…”

“ปู่น้อย กลับมาได้แล้ว…”

เว้ยหยู้และอี้กุยคิดอยู่ภายในใจ พวกเขาไม่เข้าใจคนและสิ่งต่างๆเหล่านี้ ในหมู่พวกเขา มีเพียงเซียวเฉวียนที่ฉลาดที่สุด

คนน่าสงสารทำท่ารอเซียวเฉวียนกลับมา ส่วนเซียวเฉวียนนั้นหยอกล้ออยู่กับแม่นางฉือหลิ่ว แม่นางฉือหลิ่วหัวเราะ และมองไปที่เซียวเฉวียนด้วยความเขินอาย นางพูดว่า: “คุณชายคนนี้มีอารมณ์ขันเสียจริง ทำเอาข้าหัวเราะเกือบสิ้นใจ มามามา ดื่นชากันเถิด”

หลังจากพูดจบ แม่นางฉือหลิ่วก็เหลือบมองไปที่โย่วควน นางไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยิ้มออกมาเล็กน้อย: “ข้าสงสัยว่าคุณชายผู้นี้ แต่งงานแล้วหรือยัง? ตัวข้ามีน้องสาวอยู่คนหนึ่ง นางอยู่ในช่วงแรกแย้ม แม้นางจะไม่ใช่หญิงที่งามที่สุดในแผ่นดิน แต่นางก็ถือว่าเป็นหญิงงามคนหนึ่ง ถ้าคุณชายไม่รังเกียจ ข้าอยากให้คุณชายพบน้องสาวข้าสักครา ได้หรือไม่?”

โย่วควนถือได้ว่ามีใบหน้าเป็นอาวุธในการหลบเลี่ยงหญิงสาว แต่มนตอนนี้ แม่นางฉือหลิ่วกำลังหมั้นหมายน้องสาวของนางให้กับโย่วควนอย่างนั้นหรือ

โย่วควนหน้าแดงและมองไปที่เซียวเฉวียนอย่างอ้อนวอน

เซียวเฉวียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม: "ข้าเกรงว่ามันจะทำให้ความตั้งใจดีของแม่นางเสียไป เพื่อนของข้าค่อนข้างเก็บตัวและขี้อาย เขาไม่มีความคิดที่จะแต่งงานในขณะนี้ เขาอยากที่จะอยู่เป็นคนโสด"

คนโสดเป็นคำสมัยใหม่ที่ใครๆ ก็เข้าใจ

เซียวเฉวียนจงใจพูดคำนั้นออกไปเพราะอยากเห็นปฏิกิริยาของฉือหลิ่ว ในที่สุด แม่นางฉือหลิ่วก็ปิดปากแล้วยิ้ม: "ช่างเป็นคำพูดที่ตลกจริงๆ นายน้อยรู้วิธีตลกเสียจริง คนโสด ฮ่าฮ่าฮ่า"

เจ้าของหอเทียนเซียง ไม่ใช่นาง

เซียวเฉวียนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เป็นไปได้ไหมที่ฉือหลิ่วเป็นเพียงหุ่นเชิดที่มีคนเชิดอยู่เบื้อหลัง?

ฉือหลิ่วยิ้มออกมา นางดูเป็นมิตรและมอบความบันเทิงให้แก่เซียวเฉวียนและโย่วควนอย่างกระตือรือร้น นางนำชาและขนมชั้นดีออกมา

จวนที่ฉือหลิ่วอาศัยอยู่นั้น อยู่ในสถานที่ห่างไกลเมืองหลวงของซินเจียงเป็นอย่างมาก แม้ว่าจะอยู่ในที่ที่ยังไม่เจริญ แต่ข้าวของในบ้านก้ประณีตและสง่างาม ทุกอย่างได้รับการตกแต่งอย่างพิถีพิถัน

เซียวเฉวียนอยู่ที่นี้มาครู่ใหญ่แล้ว เขามองสำรวจไปรอบๆ พบว่าที่นี้มีเพียงคนรับใช้ที่เป็นผู้หญิงเท่านั้น ไม่มีคนรับใช้ผู้ชายเลยแม้แต่คนเดียว

เซียวเฉวียนและโย่วควนเป็นผู้ชายเพียงสองคนในห้องนี้

“ข้าขอถามสักหน่อย แม่นางฉือหลิ่วแต่งงานแล้วอย่างนั้นหรือ?” เซียวเฉวียนถามด้วยท่าทางที่สบายๆ จวนหลังนี้สร้างมาเพื่อลูกสาว มีอะไรแปลกๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่?

“ยังหรอก” ฉือหลิ่วยิ้มเล็กน้อย “ตัวข้าอยากอยู่ในหอเทียนเซียงจนแก่ตายกันไปข้าง ข้าไม่คิดที่จะแต่งงาน”

“มีลูกค้ามากมายมาที่หอเทียนเซียน แม่นางคงจะเหนื่อยอยู่ทุกวัน”

“ไม่หรอก” ใบหน้าของฉือหลิ่วนั้นอ่อนโยน แต่คำพูดคำจานั้นช่างหลักแหลม: “ข้าต้องซื้อและส่งสินค้า ไหนจะเรื่องทำบัญชี ทำความสะอาดอีก ทุกวันนี้งานยุ่งจนดึกดื่น เสร็จงานจึงจะพักผ่อน”

“เป็นงานที่หนักเอาเรื่อง” เซียวเฉวียนยิ้ม “พูดตามตรง ตัวข้าก็เปิดร้านอาหาร ยุ่งทั้งวันทั้งคืนเหมือนกัน”

ทันใดนั้นฉือหลิ่ว ก็ได้หัวข้อสนทนาใหม่: "โอ้? อย่างนั้นหรือ?"

“แต่ร้านอาหารของข้า ไม่สามารถเทียบร้านของแม่นางได้ มันเป็นแค่ร้านอาหารธรรมดาฉัน” เซียวเฉวียนยิ้ม “ข้าคิดว่าอาหารและการบริการในร้านของแม่นางนั้นมีความพิเศษ แม่นางคงต้องให้คำแนะนำแก่ข้าบ้างแล้ว”

เมื่อฉือหลิ่วได้ยิน นางก็หัวเราะทันที: "แน่นอน ไม่อย่างนั้น ข้าคงไม่สามารถจัดการร้านใหญ่ๆเช่นนี้ได้"

เซียวเฉวียนรู้ว่ามีคนอยู่เบื้องหลัง แต่ถ้าถามต่อมันก็จะดูโจ่งแจ้งเกินไป เซียวเฉวียนจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที: "แม่นางไม่ต้องการแต่งงาน หรือว่าแม่นางกำลังรอใครสักคน? ”

ฉือหลิ่วหน้าแดง ยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดปากและกระแอมเบาๆ: “คุณชาย ท่านล้อข้าเล่นอีกแล้ว ด้วยคุณสมบัติของข้า พวกเขาจะชอบข้าได้อย่างไร พวกเขาคงจะสนใจหอเทียนเซียนมากกว่าตัวข้า”

เมื่อเห็นท่าทางเขินอายเช่นนี้ เซียนเฉวียนก็สามารถยืนยันได้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลัหอเทียนเซียงจะต้องเป็นผู้ชาย

“แม่นางดูแลหอเทียนเซียงอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยและมีลูกค้าหลั่งไหลเข้ามาอย่างต่อเนื่อง หากแม่นางมีชื่อเสียงในเมืองหลวงได้ นี่ก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงให้เห็นว่าแม่นางมีความสามารถในการบริหารไม่ธรรมดา ผู้ชายคนอื่นอาจไม่มีความสามารถเช่นนี้ ถึงแม้จะเป็นผู้หญิง ก็อย่าได้ดูถูกตัวเองไปเลย