ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 97

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนรับใช้ของเหล่ากงเฉิงที่กำลังร้องไห้อย่างน่าสังเวช เพราะในที่สุดเจ้านายของพวกเขาก็ติดอันดับ แต่วันนี้เขาถูกคนของตระกูลฉินวางยาพิษ คนของตระกูลฉินทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร?

เหล่าคนรับใช้ร้องไห้ดังขึ้นเรื่อยๆ สำหรับเหล่ากงเฉิงมีเพียงอย่างเดียวที่ผู้ใหญ่ในตระกูลของพวกเขาต้องการคืออำนาจและเงิน พวกเขาเป็นบุคคลสำคัญในต้าเว่ย ถ้าวันนี้พวกเขาเสียชีวิตอย่างกะทันหัน ทาสรับใช้เหล่านี้ก็ไม่สามารถหลบหนีความรับผิดชอบได้!

“เจ้าไม่ได้ตรวจสอบสารพิษอย่างนั้นรึ?” แม่เฒ่าฉินไม่กล้าโกรธ เสียงของนางสั่นเครือ สำหรับเหตุการณ์ใหญ่เช่นนี้ แต่ตระกูลฉินคงไม่เพียงพอที่จะชดใช้ให้เก้าตระกูล!

"ข้าตรวจแล้ว..." ชุนหมิงร้องและตอบ เห็นได้ชัดว่าเหล้าไม่มีพิษและไม่เป็นอันตราย ข้าไม่ได้คิดว่าเขาจะหลอกคนตรวจสอบอาหารด้วย!

ที่เหนือความคาดหมายก็คือ เจ้าลูกเขยมันเป็นบ้ารึยังไง! ทำกับชีวิตคนอย่างกับเป็นผักเป็นปลา!

แม่เฒ่าฉิน เป็นนายหญิงแห่งตระกูลฉิน นางจึงต้องสงบสติอารมณ์แล้วหาวิธีแก้ปัญหา "มานี่ ให้คนไปเรียกหมอมาเร็ว!"

เอาเลย เข้ามาเลย ยิ่งการต่อสู้ยิ่งใหญ่เท่าไร ก็ยิ่งดี!

วันนี้ฉินซูโหรว ลูกสะใภ้กล้าปฏิบัติต่อท่านแม่ของสามีเช่นนี้ นางจะต้องได้รับโทษอย่างสาสม!

มิฉะนั้น แม้ในอนาคตเซียวเฉวียนจะมีตำแหน่งที่ยิ่งใหญ่เพียงใด สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้จะเป็นความอัปยศอดสูที่เขาไม่สามารถล้างออกไปได้ตลอดชีวิต!

ฉินซูโหรวโกรธมากจนนางแทบสิ้นสติ และตะโกนออกไปว่า "เซียวเฉวียน! เจ้าเป็นบ้าไปแล้วรึอย่างไร? เจ้ากล้าดียังไงถึงได้ทำเช่นนี้! เจ้าจะชดใช้อย่างไร? บ้าไปแล้วอย่างนั้นหรือ? บ้าไปแล้วงั้นหรือ?"

"ถ้าข้าชดใช้ไม่ไหว ข้าว่าตระกูลฉินของเจ้าก็น่าจะชดใช้ไหว" เซียวเฉวียนเย้ยหยันราวกับปีศาจ ซึ่งทำลายความคิดของทุกคนในตระกูลฉิน!

เขาจงใจทำมัน!

เขากำลังลากตระกูลฉินทั้งหมดลงไปในเหวหายนะ!

ฉากตรงหน้าอยู่ในความสับสนวุ่นวาย เซียวเฉวียนไม่สนใจฉินซูโหรว เขากลับก้มลงตรวจดูบาดแผลของท่านแม่เซียว

แขนทั้งสองข้างเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ รอยไม่ได้มาจากไม้! แต่เป็นการทุบตีอย่างต่อเนื่อง!

แม่เซียวส่ายหน้าทั้งน้ำตา "ลูก แม่ไม่เป็นอะไร แต่ถ้าลูกทำเรื่องแบบนี้ มันจะเป็นการไม่ดีเอาได้..."

เซียวเฉวียนสั่งให้ไป๋ฉี่พาแม่ของเขาออกไปก่อน แต่ฉินซูโหรวหยุดพวกเขาไว้ "หยุดเดี๋ยวนี้"!

กล้าอะไรขนาดนี้? เซียวเฉวียนพูดอย่างเย็นชา "ฉินซูโหรว ถ้าเจ้าดื่มเหล้าถ้วยนี้กับท่านย่าของเจ้า แล้วคารวะเก้าครั้งต่อแม่ของข้า ข้าก็จะยกโทษให้..."

"ฝันไปเถอะ!" นางเป็นหญิงสาวที่สง่างาม เซียวเฉวียนเองเป็นลูกเขยของตระกูล แล้วจะให้คุกเข่าลงต่อหน้าแม่ของเขาได้อย่างไร!

"ข้าชอบความฝันเช่นนี้นะ! เจ้าจะคุกเข่าหรือไม่!?"

เซียวเฉวียนดื่มเข้าไปอีกอึก เขาปล่อยความโกรธออกมาอย่างเกรี้ยวกราด! นางตัวสั่นด้วยความตกใจ ไม่ว่าในอดีตนางจะแกล้งเซียวเฉวียนยังไง นางก็ไม่เคยเห็นเขาโกรธขนาดนี้ วันนี้เขาเป็นบ้าอะไร?

"ถ้าไม่คุกเข่า! ตระกูลฉินของเจ้าก็จะตายพร้อมกับคนกลุ่มนี้! แต่ถ้าเจ้าคุกเข่า เซียวเฉวียนจะส่งยาแก้พิษให้ทันที!"

มียาแก้พิษอย่างนั้นหรือ? คนรับใช้ของแต่ละตระกูลได้ยินก็หูผึ่งทันที "เอามาให้ข้า! เอายาแก้พิษมาให้ข้า!"

จะได้ยาแก้พิษก็ต่อเมื่อฉินซูโหรวคุกเข่าขอโทษเท่านั้น!

สำหรับคนพวกนี้ คำขอโทษเบาๆคงไม่พอ

สิ่งแรกที่ต้องทำในการขอโทษคือการถอดหมวก ในสมัยโบราณ หมวกแสดงถึงภาพลักษณ์ มีเพียงนักโทษ คนป่าเถื่อนและคนที่มีฐานะต่ำต้อยเท่านั้นที่จะถักผมเปีย การถอดหมวกจึงเป็นการแสดงให้เห็นว่า ตอนนี้ไม่สนใจภาพลักษณ์ของตนเอง และต้องการที่จะขอโทษอย่างจริงใจ

ผู้ชายถอดหมวก ถ้าเป็นผู้หญิงถอดเครื่องประดับหัว ต่างหูและล้างเครื่องสำอางออก

แล้วก็เท้าเปล่า การเดินเท้าเปล่าเวลาขอโทษเป็นการแสดงถึงการลดฐานะและสถานะของตัวเองอย่างหนึ่งเพื่อให้อีกฝ่ายเห็นความจริงใจ

ในสมัยโบราณ เท้าของผู้หญิงไม่ได้รับอนุญาตให้ใครอื่นเห็น แต่ตอนนี้เซียวเฉวียนขอให้เท้าเปล่า ซึ่งมันไม่ต่างจากการเปลือยกายของนางให้ทุกคนได้เห็น

จากนั้นก็นำหวายมา กิ่งไม้เปล่าเรียวยาว ใช้เพื่อแทนคำขอโทษ

ผู้ที่ขอโทษต้องให้คนอื่นเฆี่ยนตีจึงจะถือว่าจริงใจ

การใช้หวายลงโทษก็ยังเป็นที่ยอมรับสำหรับคนสมัยใหม่ แต่สำหรับคนโบราณ การลงโทษเช่นนี้ไม่ต่างกับการประจานต่อหน้าสาธารณชน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับหญิงสาวเช่น ฉินซูโหรว ที่คิดว่าตนเองมีเกียรติ การปล่อยให้นางเปลือยเท้าต่อหน้าผู้คนจำนวนมากไม่ต่างจากการฆ่านาง!