ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 974

เหมิงเอ้าขอความช่วยเหลือจากเซียวเฉวียนทันที แบบนี้เขาไม่เคยเจอมาก่อน

เหมิงเอ้าสื่อสารทางไกล บอกกล่าวสถานการณ์ให้กับเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนกำลังงีบหลับกลางวันอยู่ ถูกเหมิงเอ้าปลุกให้ตื่น หลังจากทราบเหตุการณ์แล้วเอ่ยอย่างเย็นชา "ให้พวกเขากิน ต้อนรับให้ดี แล้วรายงานสถานการณ์ให้ข้าทราบตลอดเวลา"

“ขอรับ” เหมิงเอ้าเก็บดาบจิงหุนขึ้น แต่ความระมัดระวังของเขาไม่ได้ลดลง

เมื่อเสวียนอวี๋เห็นว่าไม่มีใครเคลื่อนไหว เขาก็พูดด้วยสำเนียงเด็กอมนิ้วอีก "จะสั่งอาหารแล้ว ไม่ได้ยินหรือ ? ตีนไก่สามที่"

ไป่ฉีเอาตาส่งสัญญาณ สั่งให้เด็กเสิร์ฟคนหนึ่งไปเอามันมาเร็วๆ เด็กเสิร์ฟทำท่าเหมือนเห็นผี รีบไปที่ห้องครัวด้างหลังเพื่อยกอาหาร

เสวียนอวี๋มีความสุขมากที่ได้นั่งบนเก้าอี้ ห้อยน่องสองข้างพลางแกว่งไปมา เขาได้ยินมานานแล้วว่าฝีมือการทำอาหารของเซียวเฉวียนยอดเยี่ยม จัดการร้านอาหารหอปี้เซิ่งจนเจริญรุ่งเรือง คิดอยากจะมาลองนานแล้ว

เสวียนอวี๋มีความสุข แต่เว่ยเชียนชิวกลับกระสับกระส่ายมาก ให้ตายเถอะ เขาไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตของเขาจะมากินอาหารของตระกูลเซียวเฉวียน

“คุณชายน้อย อาจารย์ของเจ้าเกลียดชังเซียวเฉวียนมากขนาดนี้ แต่เจ้ามากินข้าวในหอปี้เซิ่ง มันไม่เหมาะกระมัง ?”

เว่ยเชียนชิวพูดอย่างใจเย็น บางทีเสวียนอวี๋อายุน้อย อาจไม่รู้ข้อได้ข้อเสียในเรื่องนี้

”ศัตรูก็ต้องสู้ แต่นั่นมันไม่เป็นอุปสรรคที่ข้าจะกินข้าวบ้านของศัตรูนี่ !”เสวียนอวี๋พูดจบทั้งอมยิ้มแสนหวาน

”ระวังเขาวางยาพิษฆ่าเจ้าตาย” เว่ยเชียนชิวพูดด้วยความโมโห

“มาเทียบกับข้า ข้าว่าเจ้าต้องกังวลว่าพวกเขาจะวางยาพิษเจ้ามากกว่า” เสวียนอวี๋พูดด้วยน้ำเสียงเด็กๆ มันชวนโมโหจริงๆ

“เจ้า......” เว่ยเชียนชิวโกรธจนพูดไม่ออก เขาเหลือบมองไป่ฉีที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ จะปล่อยให้ไป่ฉีและคนอื่น ๆ รู้ว่าเขาถูกไอ้สารเลวตัวน้อยบีบคออยู่ไม่ได้ " งั้นเจ้าก็รอกินให้เต็มที่ก็แล้วกัน”

“แน่นอน” เสวียนอวี๋ถือตะเกียบและพยักหน้าอย่างสำราญใจ

เว่ยเชียนชิวหายใจเข้าลึกๆ อดทน ข้าต้องอดทน

เว่ยเชียนชิวและเสวียนอวี๋นั่งอยู่ในหอปี้เซิ่ง ด้านนอกมีพวกเฮยหลางเฝ้าอยู่เต็มไปหมด ท่าทางที่ห้อมล้อมอยู่นั้น เหมือนจะโค่นล้มหอปี้เซิ่งให้พังทลายลงให้ได้

เมืองหลวงไม่เคยขาดแคลนชาวมุง ชาวบ้านไม่น้อยรวมตัวกันล้อมวงอยู่ด้านนอกเพื่อดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น เว่ยเชียนชิวเดือดเนื้อร้อนใจมาก ให้คนมากมายขนาดนี้มาคอยดูเรื่องตลกของเขาหรือไง ?

“เฮยหลาง ไล่พวกมันออกไปให้พ้น !”

เฮยหลางไม่ทันจะตอบ เสวียนอวี๋ก็ขมวดคิ้ว "ทำไมถึงจะไล่ชาวบ้านออกไป ? เจ้าไม่ได้บอกว่าเจ้ามีความสัมพันธ์ที่ดีกับชาวบ้านหรือ เจ้าไม่ได้บอกว่าเจ้าไม่ใช่นักเลงหรือ ?"

ขอร้องหยุดพร่ำเถอะ พ่อคุณทูนหัว ท่าทางที่เย่อหยิ่งและยโสโอหังของเว่ยเชียนชิวถูกทำลายโดยเสวียนอวี๋จนแหลกลาญ เว่ยเชียนชิวฝืนยิ้ม "หรือ ข้าไม่ได้เป็นนักเลงอย่างแน่นอน แต่มีคนมากมายล้อมอยู่อย่างนั้น ข้ากลัวว่าจะรบกวนการทานข้าวของคุณชายน้อยละสิ"

"ไม่หรอก" เสวียนอวี๋ยิ้มหวานๆ "ถ้าจะทำเพื่อข้า ก็ไม่ต้องไปไล่เขาแล้ว"

"......ก็ได้" เว่ยเชียนชิวฝืนยิ้มทำหน้าเหมือนคนใจดี

"ท่านเจียนกั๋ว ยังจะไล่หรือไม่ไล่......" เฮยหลางเพิ่งมาเจอเหตุการณ์เช่นนี้เป็นครั้งแรก เว่ยเชียนชิวหันกลับมาและตะโกน "เจ้าไม่ได้ฟังที่คุณชายน้อยพูดหรือ ! ไม่ไล่ ไม่ไล่แล้ว !"

“หรือ ๆ ๆ ได้ขอรับ งั้นผู้น้อยขอตัว” เฮยหลางถอยหลังออกไปอย่างตระหนกตกใจ

ในอีกด้านหนึ่ง เซียวเฉวียนที่เห็นเหตุการณ์นี้ผ่านไป่ฉีเหมิงเอ้า เอามือจับท้องหัวเราะ "ฮ่าๆๆ น่าสน ๆ "

ดูท่า ต้นกำเนิดของเด็กน้อยคนนี้ไม่ง่ายซะแล้ว

เซียวเฉวียนตัดสินใจทันทีและให้ไป่ฉีเหมิงเอ้าหาโอกาสติดตามตัวเด็กน้อย แล้วไปดูว่าอาจารย์ของเด็กน้อยที่เว่ยเชียนชิวว่านั้นเป็นใคร

แต่ตอนนี้สิ่งที่ไป่ฉีและเหมิงเอ้าต้องทำคือปล่อยให้แขกพิเศษสองคนนี้ได้กินและดื่มอย่างดี

เหมิงเอ้าจิตใจไม่จำยอมนัก รู้อยู่ว่าพวกเขาเป็นศัตรูแต่ก็ยังต้องไปรับใช้พวกเขา เขาไม่ยินดีจริงๆ

เด็กเสิร์ฟยกตีนไก่ขึ้นมาสามหม้อ "ท่านทั้งสอง...... เชิญขอรับ"

เสิร์ฟตีนไก่เสร็จ เด็กเสิร์ฟก็ถอยออกไปทันที ดวงตาโตของเสวียนอวี๋สว่างขึ้นทันที กระดูกถูกถอดออกจากตีนไก่ มีสีสันสดใสและแช่ในซุปรสเผ็ดสีแดง เรียกน้ำย่อยเป็นอย่างยิ่ง

”มากินกันเลย !” เสวียนอวี๋หยิบตะเกียบขึ้นด้วยความดีใจและกินอย่างเอร็ดอร่อย

มีเพียงเว่ยเชียนชิวเท่านั้นที่ไม่ขยับ เขาต้องรักษาศักดิ์ศรีอันสูงส่งของท่านเจียนกั๋ว

คนข้างนอกอยู่ไม่สุขแล้ว พวกเขาดูยังไงก็ไม่เข้าใจ "เฮ้ ๆ ๆ แปลกเฮ้ ทำไมมากินกันล่ะวา ?"