ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 990

เมื่อนักปราชญ์เห็นสถานการณ์ ก็รีบเข้าปลอบทันที “ไม่เป็นไร”

“มีอาจารย์อยู่ทั้งคน แค่คนคุนหลุนคนเดียว จะอ่านใจได้หรือไม่ได้ก็ไม่ใช่ปัญหา”

เมื่อได้รับการปลอบใจเช่นนี้ สีหน้าของเสวียนอวี๋ก็ค่อย ๆ กลับมาสดใสขึ้น “อาจารย์ไม่โทษเสวียนอวี๋หรือ?”

“ไม่โทหรอก” นักปราชญ์เอ่ยอย่างหนักแน่น เขาจะกล้าโทศจอมยุ่งตัวน้อยผู้นี้ได้อย่างไร เกิดทำอีกฝ่ายร้องไห้ขึ้นมา สถานการณ์อาจเลวร้ายกว่านี้ก็ได้！

“อาจารย์ช่างแสนดีกับเสวียนอวี๋ยิ่งนัก！” เสวียนอวี๋คลี่ยิ้ม

เมื่อเห็นเสวียนอวี๋ยิ้มอย่างสดใส ในที่สุดนักปราชญ์ก็ทอดถอนใจ

แต่ก็ผ่อนคลายได้เพียงไม่นาน แม้ว่าเสวียนอวี๋จะสงบลงแล้ว แต่ชิงหลงมือใหม่ผู้นี้ก็ยังรู้เคล็ดลับพิเศษของสำนักหมิงเซียนอยู่ดี จึงสกัดกั้นการอ่านใจ แม้แต่ศักยภาพของเสวียนอวี๋ก็ยังอ่านไม่ได้ เหลือเชื่อยิ่งนัก！

นักปราชญ์ต้องให้ความสนใจกับชิงหลง ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน ก่อนหน้านั้นเขาเฝ้าสังเกตชิงหลง แต่กลับไม่เคยเห็นว่าชิงหลงจะมีความสามารถพิเศษเช่นนี้ หรือว่าก่อนหน้านั้นชิงหลงจะตั้งใจปกปิดมันไว้?

การปกปิดศักยภาพไม่ใช่เรื่องน่ากลัว แต่สิ่งที่น่ากลัวคือ นักปราชญ์ที่คิดว่าตัวเองแข็งแกร่งมากแล้ว แต่ชิงหลงกลับผกปิดท่าไม้ใต้อย่างแนบเนียนภายใต้จมูกของเขา...

พอนักปราชญ์ได้ยินชิงหลงคิดในใจ ใบหน้าก็เผยรอยยิ้มอันมืดมนออกมา ก็แค่อ่านความคิดของชิงหลงไม่ได้ จทำให้เป็นเรื่องใหญ่ทำไม? เรื่องนี้ทำให้นักปราชญ์จมอยู่ในความคิดพักใหญ่

หากพวกเขารู้ว่าชิงหลงอ่านความคิดของอาจารย์และลูกศิษย์คู่นี้ได้ เขาคงตื่นตระหนกจนกินไม่ได้นอนไม่หลับแน่?

พอคิดได้ รอยยิ้มบนหน้าของชิงหลงก็ยิ่งหม่นหมองมากขึ้น เห็นนักปราชญ์ตัวสั่นสะท้าน ทำไมกลิ่นอายที่แผ่ขยายออมาจากตัวของชิงหลงถึงเย็นเข้ากระดูเช่นนี้?

ขณะที่นักปราชญ์รับรู้นั้น ความเย็นยะเยือกนั้นก็หายไป ใบหน้าของชิงหลงค่อย ๆ กลับมาดูสงบอีกครั้ง....

นักปราชญ์อดพึงพำในใจไม่ได้ ‘หรือว่าเมื่อครู่จะเป็นภาพลวงตา?’

ในตอนนี้เอง ชิงหลงก็อดพูดไม่ได้ว่า “ไม่ใช่ภาพลวงตา

น้ำเสียงที่เบาบาง แต่เมื่อดังขึ้นในหูของนักปราชญ์เหมือนเสียงระเบิด ดังเสียงจนผมสีขาวโพลนพลิ้วไสวไปตามคลื่นเสียง ก่อนจะหันไปมองชิงหลงด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ

ชิง...ชิงหลงชักจะเก่งกาจ...เกินไปแล้ว ไม่สิ ในสายตาอขงนักปราชญ์มันน่าทึ่งมาก！

โชคดีที่เอาความลับซ่อนไว้ในตัวของเสวียนอวี๋ ไม่อย่างนั้นหากชิงหลงผู้นี้ได้ยินเรื่องนี้เขา ความสูญเสียครั้งใหญ่ก็บังเกิดขึ้นเป็นแน่！

เสวียนอวี๋เป็นมือซ้ายและมือขวาของนักปราชญ์

อื้อ ไม่สิ ตั้งแต่บัดเนี้ไป นักปราชญ์ห้ามคิดอะไรยามอยู่ต่อหน้าชิงหลงเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นความลับถูกเปิดเผยแน่

ชิงหลงมักพูดเช่นนี้โดยไม่มีเหตุผล นักปราชญ์คือคู่กรณีที่เข้าใจโดยธรรมชาติ คนอื่นไม่เข้าใจ ต่างทยอยกันมองชิงหลงด้วยสีหน้าประหลาดใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเว่ยเชียนชิว พลางครุ่นคิดในใจ รัชทายาทแห่งคุนหลุนมักชอบพูดกับตัวเองเช่นนั้นหรือ?

แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเว่ยเชียนชิว เขาแค่อยากให้ตัวซวยที่ถล่มประตูใหญ่ของจวนเจียนกั๋วออกไปโดยเร็ว

ถูกต้อง ชิงหลงคือตัวซวยในสายตาของเว่ยเชียนชิว ถล่มประตูใหญ่ของจวนเจียนกั๋ว พาไป๋ฉีและคนอื่นเข้าไปถึงตำหนักของฮ่องเต้อย่างเต็มกำลัง แม้แต่เว่ยอวี๋องค์ชายที่วัน ๆ เอาแต่เอ้อระเหยลอบชายไปมาคนนี้ก็ยังตามเขามาดูความสนุกตรงหน้า

เว่ยเชียนชิวเห็นเว่ยอวี๋ที่ติอตามชิงหลงและคนอื่น ๆ กับตาตัวเอง โดยเฉพาะเด็กเหลือขอที่ไร้ยางอายผู้นี้

ทันทีที่เขาเข้าจวนเจียนกั๋ว เขาพยายามตัดความสัมพันธ์กับชิงหลง จึงเอ่ยกับเว่ยเชียนชิวว่า “เสด็จอา หลานมาที่นี่ก็เพราะอยากชื่นชมจวนเจียนกั๋วเท่านั้น”

เว่ยเชียนชิวเอ่ยด้วยสีหน้าปกติ “ชิงหลง เจ้าให้ข้าปล่อยเสี่ยวเซียนชิว ไม่ใช่ว่าไม่ปล่อย แต่ไม่ใช่ตอนนี้”

“ได้โปรดอดทนอีกสักสองสามวันเถอะ”

บัดนี้การปล่อยให้เว่ยเชียนชิวปล่อยเสี่ยวเซียนชิวเท่ากับปลดปล่อยดวงวิญญาณของทหารแห่งตระกูลเซียวกว่าห้าหมื่นดวงเข้าสู่เมืองหลวง แบบนั้นไม่เรียกว่าขุดหลุมตัวเองหรอกหรือ?

เรื่องโง่เขลาเช่นนี้ เว่ยเชียนชิวไม่ทำ！

เกลี้ยกล่อมให้ชิงหลงและคนอื่นกลับมาก่อน ทำเวลา แล้วค่อยหาทางช่วยเหลือดวงวิญญาณตระกูลเซียวที่เข้าสู่เมืองหลวงกว่าห้าหมื่นดวงนั้นภายหลัง

ส่วนเสี่ยวเซียนชิว ชายชรากล่าวไว้ ขังนางสักสองสามวัน พลังชีวิตของนางได้รับความเสียหาย นางคงก๋ากั๋นไม่ได้อีกสามถึงห้าปี

เช่นนี้ เรื่องราวต่าง ๆก็อาจจะพัฒนาไปในทางที่ดี

แม้ว่าเว่ยเชียนชิวจะติดต่อกับชิงหลงไม่ได้ แต่เขารู้ว่าชิงหลงสนิทสนมกับจักรพรรดิแห่งต้าเว่ย สมัยโบราณกาลเคยว่าไว้ กาเข้าฝูงกา หงส์เข้าฝูงหงส์ ซึ่งชิงหลงก็มักมีส่วนที่คล้ายคลึงกับฮ่องเต้ไม่น้อย

ในความเข้าใจของเว่ยเชียนชิวที่มีต่อฮ่องเต้ หากฮ่องเต้มีวิธี ย่อมช่วยเหลือเสี่ยวเซียนชิวออกมาแน่นอน แทนที่นั่งดื่มช้าอยู่ที่นี่ อาจไปขอร้องให้เว่ยเชียนชิวปล่อยตัวเลยก็ได้

เนื่องจากเหตุนี้ ชิงหลงจึงไม่ยอมปล่อยตัว ไม่ใช่เพื่อช่วยเสี่ยวเซียนชิว ชิงหลงแค่ยังหาทางช่วยไม่ได้

ในเมื่อหมดหนทาง เว่ยเชียนชิวจึงไม่ปล่อย ชิงหลงได้แต่จนปัญญากับเว่ยเชียนชิว

อย่างที่รู้กัน ใช่ว่าชิงหลงจะช่วยเสี่ยวเซียนชิวไม่ได้ แต่หัวใจดาบคิดว่าตนเป็นบรรพบุรุษ คงจะรังแกลูหลายไม่ได้ ต่อให้เว่ยเชียนชิวจะชั่วช้า แต่สุดท้ายก็ยังเป็นลูกหลายอยู่ดี ถึงอย่างไรก็ต้องเจรจากันก่อนลงมือ