ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 991

คำพูดของเว่ยชียนชิวเกือบทำให้ชิงหลงหลุดหัวเราะในทันที ชิงหลงสะบัดพัดไปมาพร้อมกับขบขันหนึ่งเสียง “เจ้าว่าอย่างไรนะ?”

ฮ่า ๆ เว่ยเชียนชิวกล่าวว่าให้อดทนสักสองสามวันอย่างนั้นหรือ?

ชิงหลงไม่ใช่คนที่ไม่มีความอดทน เขารอมาเป็นพันปีแล้ว กระทั่งฟื้นตื่น บัดนี้จะให้รออีกสองสามวันย่อมไม่ใช่ปัญหาใหญ่

แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่รอหรือไม่รอนี่ ดาบวิญญาณของเขาคงทนเปลวไฟที่หล่อหลอมดาบได้ไม่นาน

เว่ยเชียนชิวอยากเอาชนะดาบวิญญาณ ชิงหลงย่อมรู้ดี

ดังนั้นชิงหลงจึงรอไม่ได้ และไม่อยากรอด้วย

พัดของชิงหลงสะบัดจนเกิดลมที่เย็นยะเยือกระลอกหนึ่ง ไป๋ฉีผู้มีร่างกายแข็งแกร่งก็ยังหนาวสะท้านอยู่หลายครั้ง เดิมทีเวลานี้คือช่วงฤดูหนาว ร่างกายของไป๋ฉีแข็งแกร่ง ไม่รู้สึกหนาว แต่ลมที่ออกมาจากพัดของชิงหลงเหมือนดาบน้ำแข็งในฤดูหนาว จนรู้สึกปวดร้าวเข้ากระดูกดำ

ไป๋ฉียังรู้สึกเช่นนี้ ไม่ต้องพูดถึงคนอื่น

คนอื่น ๆ รู้สึกว่าห้องนี้พลันเย็นยะเยือก กระทั่งชาเข้ากระดูก ขยับไม่ได้

เสวียนอวี๋ขมวดคิ้วแน่น จ้องเขม็งไปยังชิงหลงอย่างไม่เป็นมิตร เตรียมลงศึกได้ทุกเวลา

“เจ้าว่าอย่างไรนะ? พูดอักครั้งสิ?” ชิงหลงมองเว่ยเชียนชิวด้วยรอยยิ้ม “อือ? รอ?”

เว่ยเชียนชิวอึ้งงัน เขาไม่กล้า

บัดนี้ศัตรูอยู่ในที่มืด เขาอยู่ในที่สว่าง เขาอยู่ในศาลเฉษมาหลายปี รู้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้เป็นอันตรายต่อเขามาก

อารมณ์ของชิงหลงเปลี่ยนไป กลายเป็นศัตรูกับเขาอย่างเปิดเผย เป็นชาวยุทธ์แท้ที่กำหราบเขาอย่างง่ายดาย คล้ายกับว่าเขาไม่ได้ออกแรงแต่อย่างใด เว่ยเชียนชิวไม่กล้าเสี่ยงกับเรื่องนี้

ชาวยุทธ์แท้เป็นที่พึ่งขั้นพื้นฐานที่สุดของเว่ยเชียนชิว จะให้ไปอยู่ในมือของชิงหลงไม่ได้เด็ดขาด

“ข้า...ข้าไม่ได้พูดอะไร ข้าบอกว่าให้รอครู่เดียว แค่แนะนำ เจ้าไม่เห็นด้วยก็ได้”

เว่ยเชียนชิวรู้สึกอึดอัดเป็นครั้งแรก อึดอัดกับการถูกคนกดขี่ อีกฝ่ายไม่เพียงแต่มีศักยภาพที่เหนือกว่า ท่าทีก็ยังหยิ่งผยองไม่น้อย

ลูกน้องของเซียวเฉวียนแปลกทุกคน

ในสายตาอของคนนอก คนเหล่านี้กำลังนั่งดื่มชา คนที่ไม่รู้ต่างคิดว่าพวกเขากำลังคุยเช่นกัน

ความจริงแล้ว ทั้งสองฝ่ายกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียด

โดยเฉพาะเสวียนอวี๋ ทันทีที่ได้ยินว่าชิงหลงมาช่วยเสี่ยวเซียนชิว ก็รีบล้วงหยิบกิ่งหลิวออกมา หมายจะเอาชนะชิงหลงด้วยวิธีการเดียวกัน

“เฮ้ เด็กน้อย ฉุนเฉียวแล้วสินะ”

ชิงหลงยิ้มเยาะ นัยน์ตาฉายแววโกรธเคือง กระทั่งมีพายุระลอกหนึ่งถาโถมเข้ามา！

เสวียนอวี๋ชักกิ่งหลิวออกมา แล้วหวดมันอย่างแรง ！พายุถูกหวดจนแตกสลายไป ！เสวียนอวี๋คิดว่าชิงหลงเป็นแค่คนคุนหลุน กิ่งหลิวของสำนักหมิงเซียนจะมีผลกระทบต่อคนคุนหลุน ดูจากตอนนี้ มันกลับหวดพายุจนแตกสลายอย่างง่าย

“คนคุนหลุนกล้าเรียกอาวุธนี้ออกมา!” เสวียนอวี๋ผู้นี้มองไปยังชิงหลงด้วยสีหนาไม่พอใจ “กิ่วหลิวของข้าสับเจ้าเป็นชิ้น ๆ แม้แต่ร่างก็ไม่มีให้เห็นต่างหน้าได้นะ ！รีบไสหัวออกไปเสีย！”

“ตัวแค่นี้ แต่อารมณ์ร้ายถึงเพียงนี้ จบเห่แล้ว จบเห่แล้ว” ชิงหลงไม่ได้รู้สึกว่าเป็นอุปสรรคแต่อย่างใด ตรงกันข้ามกลับหัวเราะเยาะออกมา “กิ่งหลิวของเจ้าเป็นแค่ต้นหลิวที่เติบโตมาขากขี้เถ้าเท่านั้นไม่ใช่หรือ? ไอหยา ขี้เถ้าแค่นี้ นอกจากรังแกดาบวิญญาณได้แล้วยังทำอะไรได้อีกล่ะ?”

กล่าวจบ ชิงหลงก็เอื้อมมือออกไปบีบเบา ๆ

“กรอบ！”

กิ่งหลิวในมือของเสวียนอวี๋ถูกชิงหลงบีบจนหัก

นักปราชญ์ตื่นตกใจ สีหน้าของเสวียนอวี๋เหมือนกับนักปราชญ์ ดาบวิญญาณและคนคุนหลุนจะแตะต้องกิ่งหลิวก้านนี้ไม่ได้ ！แตะครั้งเดียว เบาสุดก็แค่ทำลายผิวหนังภายนอก ร้ายแรงคือทำลายถึงขั้วกระดูก ชิงหลงกลับหักมันอย่างง่ายดาย?

“ไอหยา หักแล้ว จึ๊ ๆ” ท่าทางของชิงหลงไม่ต่างอะไรกับเซียวเฉวียน “ดูท่านายท่านของข้าจดจำผลงานชิ้นใหญ่ของข้าได้ขึ้นใจแล้ว นักปราชญ์ เจ้าว่าไหม?”

สีหน้าของนักปราชญ์เปลี่ยนไป

.......

.......

อีกด้านหนึ่งของจวนเจียนกั๋ว

เว่ยอวี๋และอันเอ๋อนอกอยู่ห้องหนังสือของนักปราชญ์ เฝ้ากระถางธูปใบหนึ่ง “อันเอ๋อ นี่แหละ！เชื้อเพลิง ！เป่าเลย ข้าจะดับมัน！”

“พะยะค่ะ ท่านอ๋อง”

อันเอ๋อรับคำสั่ง ก่อนจะเขย่งปลายเท้าและกระโดดเข้าไปในหน้าต่างที่ไม่สูงและไม่ต่ำบานหนึ่ง

ทางนั้นเซียวเฉวียนก็เคลื่อนไหวแล้วเช่นกัน