ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 993

ยกเตาไฟแขวนขึ้น เซียวเฉวียนพูด ：“ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุน ถึงตาเจ้าแล้ว！”

ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุนให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ปล่อยพลังออกมาอย่างรวดเร็ว ปล่อยพลังออกมาก่อตัวเป็นกระแสน้ำขนาดใหญ่ เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียว ก็ดูดเปลวไฟจากเตาไฟเข้าไปแล้ว！

ยอดเยี่ยม！

ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุนทำภาระกิจเสร็จเรียบร้อย และยังภาคภูมิใจเคลื่อนไหวร่างกายไปมา เหมือนกับต้องการคำชื่นชมจากเซียวเฉวียน

“ยอดเยี่ยม！” เซียวเฉวียนยื่นมือไป ：“เก็บภาพกลับมา！”

ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุนก็กลับเข้าไปอยู่ในแขนเสื้อของเซียวเฉวียน

ในขณะเดียวกันนั้น ร่างกายของเซียวเฉวียนลอยขึ้น ก่อนที่สำนักหมิงเซียนจะก้าวเท้าเข้ามา ได้ออกไปจากถ้ำแล้ว

......…

......…

จวนเจียนกั๋ว

ชิงหลงปล่อยพลังออกมาอย่างไม่สนใจอะไร จนทำให้คนที่อยู่ตรงนั้นต่างตกตะลึงอย่างมาก

ทางฝั่งของเสวียนอวี๋จ้องมองชิงหลงอย่างดุเดือด

นักปราชญ์ยังตกใจไม่หาย ตกใจแล้วตกใจอีก เขารู้สึกได้ถึงความผิดปกติของสำนักหมิงเซียน

ที่จริงแล้ว กำแพงที่กั้นอยู่ทั้งภายในและภายนอกถ้ำบนเขา มีเพียงกำแพงเพลิงชุ้ยเจี้ยนเป็นสิ่งที่นักปราชญ์ลงมือทำด้วยตนเอง ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุนพยายามโจมตีกำแพงเข้าไป แน่นอนว่านักปราชญ์สัมผัสรับรู้ได้

แย่แล้ว！

มีคนบุกเข้ามาในถ้ำบนภูเขา

คนนี้สามารถเข้ามาที่สำนักหมิงเซียนอย่าลับๆได้โดยที่ไม่มีใครรู้ และขึ้นไปถึงจุดยอดของบนภูเขา ผ่านด่านผีประหลาดไปได้ และทำลายกำแพงประตูถ้ำ เข้าไปภายในถ้ำ จะต้องเป็นคนที่มีพลังไม่ธรรมดา！

ช่างกล้ามากที่บุกมาตอนที่นักปราชญ์ไม่อยู่ บุกรุกเข้ามาที่ภูเขาหมิงเซียน！

สิ่งที่สำคัญก็คือ โลกใบนี้ยังมีคนที่มีความอดทนเช่นนี้？นักปราชญ์ไม่เคยรู้มาก่อน！

ประมาทเกินไปแล้ว！

ตอนนี้เขาและเสวียนอวี๋อยู่ห่างไกลจากต้าเว่ย วิธีการที่เชื่องช้าไม่สามารถแก้ไขเหตุฉุกเฉินได้ทัน กลับไปก็ไม่ทันแล้ว ไม่แน่ว่าตอนนี้คนที่บุกเข้าไปในถ้ำอาจจะหนีหายไปหมดแล้ว！

เท่าที่เห็นตอนนี้นักปราชญ์ต้าเว่ยคนนี้ชนะไปแล้ว ชิงหลงและคนอื่นๆยังอยู่ที่จวนเจียนกั๋ว เรื่องของจวนเจียนกั๋วถ้ายังไม่จัดการให้เรียบร้อย นักปราชญ์ก็ไม่สามารถจากไปได้

มิฉะนั้นความพยายามก่อนหน้านี้ทั้งหมดก็เปล่าประโยชน์！

ช่างใจเลือกจากข้อดีข้อเสียอย่างไหนที่มีมากกว่ากัน นักปราชญ์ตัดสินใจเรื่องของสำนักหมิงเซียนตอนนี้ยังไม่ต้องไปสนใจ

โชคดีที่นักปราชญ์เตรียมพร้อมไว้บ้าง เอาไฟของเพลิงชุ้ยเจี้ยนติดตัวมาด้วย

ระมัดระวังอย่างมากมาเป็นเวลานาน！

แต่ว่า นักปราชญ์ดีใจเร็วเกินไปแล้ว......

และเสวียนอวี๋ตอนอยู่ที่ห้องโถงได้พยายามยื้อเวลาของชิงหลงและคนอื่นๆไว้ คิดไม่ถึงว่าเว่ยอวี๋ที่ไม่อยู่ในสายตา ได้พาอันเอ๋อร์ไปแล้ว วนไปวนมาอยู่ในจวนเจียนกั๋ว หลบหนีสายตาของคนทั้งหมดในจวนเจียนกั๋ว ค่อยตรวจสอบตามห้องต่างๆมากมายแล้ว

เขาเสาะหาทั่วทั้งจวนเจียนกั๋ว ไม่เห็นว่าห้องไหนมีเตาไฟ นี้เป็นที่สุดท้ายแล้ว ดูตามอย่างในโทรทัศน์ที่เว่ยอวี๋เคยดู นักปราชญ์จะต้องพักอยู่ที่นี่แน่นอน

หน้าต่างของที่นี่เหมือนกับหน้าต่างในยุคโบราณของฮวาเซี่ย ทุกอย่างทำจากกระดาษ เพียงแค่ใช้แรงเล็กน้อยก็สามารถเจาะเป็นรูได้

เว่ยอวี๋ค่อยๆเข้าใกล้หน้าต่างและเจาะรู มองเห็นในห้องมีเตาไฟอยู่หนึ่งอัน ในตอนนี้เตาไฟยังคงติดไฟอยู่ เขาตรวจเช็คให้มั่นใจว่าข้างในไม่มีคน ดังนั้นก็ใช้มือและเท้าผลัดประตูเข้าไป

“อันเอ๋อร์ ข้าจะรออยู่ตรงนี้ค่อยบังลมไว้ให้ เจ้าเขาไปดับไฟ” เว่ยอวี๋ใช้มือและเท้าค่อยปิดประตู หลังจากนั้นดวงตาก็ค่อยมองผ่านรูที่เขาเจาะไว้ ค่อยระแวดระวังดูสถานการณ์ด้านนอก

อันเอ๋อร์เป็นคนที่ฉลาดลงมือทำงานได้อย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินคำสั่งของเว่ยอวี๋ ก็ไม่ลังเลเร่งลงมือ เดินหน้าเข้าไปใกล้กับเตาไฟนั้น

เป็นครั้งแรกที่เว่ยอวี๋ทำเรื่องที่น่าละอายอย่างนี้ เว่ยอวี๋รู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย เขาค่อยหันมองอันเอ๋อร์เป็นระยะ มองดูว่าเขาจัดการเสร็จเรียบร้อยหรือยัง

ในขณะที่อันเอ๋อร์ยื่นมือออกไปเพื่อจะพลิกเตาไฟให้คว่ำลง มือของนางยังไม่ทันได้จับเตาไฟ ก็ถูกพลังบางอย่างที่รุนแรงสะท้อนกลับมาล้มลงกับพื้น ดีที่ว่าตั้งแต่เด็กอันเอ๋อร์ได้ฝึกวรยุทธ์ พอมีฐานรองรับไว้ ไม่อย่างนั้นคงจะได้รับบาดเจ็บภายใน

เว่ยอวี๋รู้สึกสงสารต้องการปกป้องอย่างที่สุด เมื่อเห็นหญิงสาวสวยมีท่าทางอับอาย เป็นห่วงทนไม่ได้ที่จะเข้าไปดูแล：“อันเอ๋อร์ เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”

อันเอ๋อร์บีบนวดข้อมือตัวเอง：“ไม่เป็นไร แต่ที่นี่การสร้างมีกำแพงกั้นไว้ ไม่ง่ายที่จะทำลายกำแพงกั้น ต้องการที่จะดับไฟไม่ใช่สิ่งที่จะทำได้ง่ายๆ”

นักปราชญ์มีกลยุทธ์ในการต่อสู้ มีหลักการในการตัดสินใจต่อเหตุการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไป ไม่มีใครรู้มาก่อนว่าจะโดนศัตรูโจมตีตลบหลัง！

ไม่รู้ว่าทำผิดตรงไหน！

แต่ไหนแต่ไรนักปราชญ์ชนะมาตลอดไม่เคยแพ้ ไม่มีอะไรหลุดรอดออกไป เหตุการณ์วันนี้ที่เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เห็นว่าได้รับความท้าทายอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

ศัตรูบุกมาถึงที่แล้ว นักปราชญ์ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าศัตรูเป็น ช่างน่าอัปยศจริงๆ！

ถ้านักปราชญ์รู้ว่าเซียวเฉวียนเป็นคนที่อยู่เบื้องหลัง เขาก็คงจะไม่รู้สึกอัปยศอย่างนี้ เพราะว่าเขานอกจากจะตกใจแล้ว คงไม่มีเวลาที่จะมีความรู้สึกอื่นๆได้อีก

นักปราชญ์คงคิดไม่ถึงว่าจะป็นเซียวเฉวียน ในสายตาของนักปราชญ์ เซียวเฉวียนเป็นเพียงลูกเขยที่ไม่ได้เก่งกาจอะไรมากมาย จะเอาความสามารถที่ไหน มาต่อสู้กับคนที่มีอำนาจใหญ่โตกว่าได้！

คนๆนี้เป็นใครกัน！

วันนี้นักปราชญ์จะต้องจับตัวเขาออกมาให้ได้！

“เสวียนอวี๋ พวกเราไปกันเถอะ！” ถึงนั่งต่อไป คนหยิ่งยโสกล้าหาญคนนั้น ไม่แน่ว่าอาจจะกำลังต้องการหนีแล้ว！

“เสวียนอวี๋？” เมื่อเห็นว่าเสวียนอวี๋ไม่ตอบกลับ ดวงตาทั้งสองข้างยังคงจับจ้องมองชิงหลงนิ่ง นักปราชญ์ส่ายหัว

ลูกศิษย์ตัวน้อยของเขาคนนี้ผ่านเรื่องราวทุกอย่างมาอย่างราบรื่นเกินไป เมื่อเจอกับความผิดหวังพ่ายแพ้ก็ยากที่จะยอมรับได้ จะต้องทำลายกลับให้ได้

“ฮ่าฮ่า เด็กน้อย ทำไมจะไปแล้วละ？”

ในตอนนี้ น้ำเสียงที่หัวเราะเยาะเย้ยของชิงหลงดังขึ้นอย่างไม่ค่อยถูกจังหวะเท่าไร

เสวียนอวี๋ที่ลุกยืนขึ้นอย่างไม่ค่อยเต็มใจกำลังจะตามนักปราชญ์ออกจากห้องโถงไป เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของชิงหลง ขาของเขาก็หยุดชะงักลงไม่กล้าก้าวเดินไป：“ท่านอาจารย์......”

นักปราชญ์รู้ว่าเสวียนอวี๋คิดอะไร แต่ตอนนี้มีเรื่องที่สำคัญยิ่งกว่า เพลิงชุ้ยเจี้ยนเป็นสมบัติที่ล้ำค่าของสำนักหมิงเซียน สำนักหมิงเซียนถูกคนบุกรุก ไฟที่อยู่ในถ้ำภูเขายังอยู่หรือไม่ก็ไม่อาจรู้ได้

ไฟของนักปราชญ์ที่นำมาจากต้าเว่ยจะต้องห้ามเกิดข้อผิดพลาดใดๆขึ้นอีกเด็ดขาด

พวกเราจะต้องรีบกลับไปที่ห้องโดยเร็ว！

“ช้าก่อน！” ชิงหลงพับพัดเก็บลง น้ำเสียงเยือกเย็นพูดว่า “นักปราชญ์ท่าทางเร่งรีบ จะไปไหน？”