ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 22

"หานเซียวท่านปล่อยข้านะ"

สายตาของหานเซียวบัดนี้เย็นเยียบยิ่งกว่าน้ำแข็ง เขายกมุมปากพร้อมกับเอ่ยเสียงต่ำ

"หานเซียวเช่นนั้นหรือ เจ้าเรียกข้าว่าหานเซียวหรือ?"

ชื่อนี้ของเขามีเพียงฝ่าบาทเท่านั้นที่เรียกขาน นางเป็นผู้ใดกันถึงบังอาจได้เพียงนี้ 

น้ำในตาของหนานอิงเอ่อคลอ นางยังดิ้นรนขัดขืนแต่ก็ไม่อาจสู้แรงของเขาได้ ฉับพลันนางก็ถูกเขาทาบทับลงมาทั้งตัว

"ขะ ข้า"

หนานอิงเสียงสั่น นางเองที่พลาดไปนางไม่รู้ว่าคนผู้นี้มีตำแหน่งใหญ่โตเพียงใด ขุนนางในราชสำนักนางไม่อาจล่วงเกินเขาอาจจะเป็นขุนพลคนสนิทของท่านแม่ทัพก็เป็นได้

"ขะ ข้า ไม่ได้ตั้งใจ ท่านปล่อยข้าเถิด ขอขอโทษนายน้อยข้าขอโทษ"

หนานอิงเปลี่ยนสรรพนามเรียกเขาอย่างว่องไว คำนี้นางได้ยินท่านตาเรียกเขานางเรียกบ้างก็คงจะไม่ผิดกระมัง

หานเซียวหน้าเขียวกลับทำเสียงต่ำลงจนน่ากลัว

"นายน้อยหรือ เจ้าเป็นบ่าวบ้านข้าหรืออย่างไรผู้ใดอนุญาตให้เรียกกัน เห็นทีว่าเจ้ายังต้องการที่จะตายอยู่ใช่หรือไม่!!"

"มะ ไม่ใช่เช่นนั้น"

"เจ้ายิ่งปฏิเสธ ข้าก็ยิ่งไม่พอใจกล้าทำก็ต้องกล้ารับ ข้าหลอกลวงผู้อื่นได้แต่ข้าไม่ชอบให้ผู้ใดหลอกลวง"

หนานอิงอ้าปากค้าง นี่มันความคิดบิดเบี้ยวอันใดกัน หลอกผู้อื่นได้แต่ห้ามผู้อื่นหลอกตัวเองคนผู้นี้ช่างเห็นแก่ตัวเกินให้อภัยแล้ว

หานเซียวไล้นิ้วไปตามกรอบใบหน้างามของนางช้า ๆ สัมผัสความขาวนุ่มดุจแป้งฟูของนางอย่างพึงพอใจ จับเส้นผมของนางขึ้นมากำหนึ่งแล้วสูดดมความหอมลื่นที่ปลายนิ้วของตนเองช้า ๆ

เพียงสูดความหอมนี้ลมหายใจของเขาพลันถี่กระชั้น ดวงตาของเขาเบิกกว้างทันใดเขารู้สึกเหมือนตนเองกำลังหลงใหลความหอมนี้ เขาใช้นิ้วจิ้มแก้มของนางทั้งยังตื่นตะลึง หนานอิงผู้นี้มีร่างกายนุ่มนิ่มยิ่งกว่าเต้าหู้หากเขากัดแก้มของนางให้สงสัยว่าจะมีน้ำไหลออกมาหรือไม่

ในขณะที่หานเซียวคิดเตลิดไปไกลหนานอิงยังวุ่นวายอยู่กับการคิดคำเรียกขานเขา หรือจะเรียกเขาว่านายท่านดี หากเป็นนายท่านจะสามารถเรียกได้หรือไม่ ในที่สุดนางก็ตัดสินใจอ้อนวอนเขาอีกครั้ง

"นะ นายท่าน ขะ โปรดปล่อยข้าเถิด"

ครานี้หานเซียวหัวเราะเสียงดัง หนานอิงกลอกตาหรือว่าเรียกเช่นนี้จะถูกต้องแล้ว แต่เมื่อหานเซียวกล่าวคำนี้นางถึงกับร่างกายแข็งทื่อ

"คนที่เรียกข้าว่านายท่าน ก็มีเพียงแต่นางโลมที่ปรนนิบัติบนเตียง เช่นนั้น....เจ้าอยากปรนนิบัติข้าใช่หรือไม่"

"ขะ ข้า...ไม่...อย่าทำข้า... ข้าไม่คิดจะเป็นนางโลมของท่าน ปล่อยข้าเถิด"

หนานอิงส่ายหน้าปัดป้องเขาอย่างเต็มที่แต่หาได้เป็นผลเมื่อหานเซียวใช้ขาของเขาแยกขาของนางออกอย่างชำนาญ พลางกดทับเอาไว้ไม่ให้นางขยับ

เขาบังกดร่างของตัวเองลงมาให้นางได้สัมผัสว่าบัดนี้ตรงส่วนนั้นของเขาต้องการเพียงใด

"ไม่ต้องการเป็นนางโลมของข้าหรือ แล้วตำแหน่งที่สูงกว่านั้นเจ้าจะปฏิเสธว่าไม่ต้องการใช่หรือไม่ เจ้าบอกมาเถิดว่าเจ้ารู้แล้วว่าข้าคือผู้ใด จึงได้ใช้เล่ห์กลเช่นนี้ ยังเข้ามาหาข้าด้วยร่างกายนุ่มนิ่มของเจ้า..."

เขาก้มลงดอมดมเรือนผมของนางอีกครั้งก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำอย่างน่าหวาดผวา

"ด้วยกลิ่นหอมที่เจ้าตั้งใจผสมน้ำเช็ดตัวให้ข้า ทั้งหมดนี้มิใช่แผนการของเจ้าหรอกหรือ แผนการต่ำช้าที่หมายจะใช้กลิ่นกระตุ้นกำหนัดของข้า คิดว่าข้าผู้นี้โง่เง่าจนรู้ไม่ทันเจ้าหรือ?"

หนานอิงไม่คิดว่าคนผู้นี้จะคิดไปไกลเพียงนี้ แค่สมุนไพรกลิ่นอ่อนผสมน้ำเช็ดตัวจะกลายเป็นยากระตุ้นกำหนัดได้อย่างไร อีกอย่างในตัวของนางตอนนี้ห่างน้ำอบกลิ่นร่ำร่างกายมานับเดือนแล้ว เหตุใดเขาจึงคิดว่านางกำลังยั่วเขากัน

คนผู้นี้ประหลาดเกินไปแล้ว นางไม่เคยพบเจอผู้ใดที่คิดเองเออเองเก่งเช่นเขามาก่อน ถึงนางอยากจะก่นด่าแต่นางก็ต้องเอาตัวรอด ทั้งผลักไสทั้งอธิบายไปพร้อม ๆ กัน

"ปล่อยข้า นายท่าน ไม่ใช่ ท่านปล่อยข้า ข้าเพียงแต่หวังดีกับท่าน ข้าหวังดีจริง ๆ หาใช่ตั้งใจ...."

"เจ้าอย่างไรก็ไม่ใช่สตรีที่บริสุทธิ์แล้ว เจ้ากำลังจะเป็น..."

หานเซียวกลืนคำว่า พระชายาของข้า ลงไปในลำคอ เมื่อหนานอิงโพล่งคำพูดที่ทำให้เขาประหลาดใจออกมาด้วยความคับแค้น

"ใช่ข้าถูกโจรชั่วสองคนวางยาแล้วข่มเหงโดยไม่เต็มใจแล้วอย่างไร ถึงข้าหาใช่สตรีที่ยังบริสุทธิ์แต่ก็มิใช่หมายความว่าท่านจะย่ำยีข้าได้เยี่ยงโจรใจสกปรกเช่นนี้"

หานเซียวเอียงคอ เขาบีบคางนางให้หันมามองเขาอีกครั้ง

"เจ้าบอกข้าว่าผู้ใดที่ย่ำยีเจ้า"

หนานอิงเจ็บช้ำใจยิ่ง ส่งเสียงต่ำลอดไรฟันออกมา

"ไอ้โจรชั่วมันวางยาข้าและข่มขืนข้า คนเลวพวกนั้นที่มันย่ำยีข้า"

"เจ้าแน่ใจหรือว่าถูกวางยา ไม่ได้เต็มใจหรือ อย่างในตอนนี้เจ้าก็พยายามที่จะยั่วยวนข้าเช่นกัน"

"คนเลวเช่นท่านก็คงจะคิดแต่เรื่องเลว ๆ กระมัง....หากท่านคิดว่าการที่ข้าถูกย่ำยีเป็นความเต็มใจของข้า ข้าก็ไม่มีสิ่งใดจะพูดแล้ว พวกเลวนั่น พวกชั่วนั่น สมควรตาย สมควรถูกสับร่างกายเป็นหมื่น ๆ ชิ้น"

หนานอิงพ่นคำด่าออกมาอย่างคับแค้นจนแทบจะกระอักเลือด บัดนี้นางกลายเป็นสตรีไร้ค่าเพราะคนสองคนนั้นนางเจ็บแค้นและหวังจะสังหารมันด้วยตัวเองแม้จะรู้มาว่าโจรพวกนั้นถูกกองทัพของท่านแม่ทัพสังหารไปแล้วแต่หากนางได้มีโอกาสพบศพของพวกมัน หนานอิงก็อยากจะขุดศพของพวกมันขึ้นมาแล้วสับมันเป็นหมื่น ๆ ชิ้นโยนให้สุนัขมันกินเสีย

ยิ่งคิดยิ่งเจ็บแค้นเมื่อบัดนี้นางยังมาโดนหานเซียวผู้นี้ข่มเหงด้วยวาจาและการกระทำอีก

ใบหน้าเล็กงดงามแดงก่ำ สายตาอำมหิตเต็มไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง ช่างดูแข็งแกร่งน่ายกย่อง หนานอิงในตอนนี้ช่างน่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง 

"เจ้าอยากแก้แค้นหรือไม่"