ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 22

"หานเซียวท่านปล่อยข้านะ"

สายตาของหานเซียวบัดนี้เย็นเยียบยิ่งกว่าน้ำแข็ง เขายกมุมปากพร้อมกับเอ่ยเสียงต่ำ

"หานเซียวเช่นนั้นหรือ เจ้าเรียกข้าว่าหานเซียวหรือ?"

ชื่อนี้ของเขามีเพียงฝ่าบาทเท่านั้นที่เรียกขาน นางเป็นผู้ใดกันถึงบังอาจได้เพียงนี้ 

น้ำในตาของหนานอิงเอ่อคลอ นางยังดิ้นรนขัดขืนแต่ก็ไม่อาจสู้แรงของเขาได้ ฉับพลันนางก็ถูกเขาทาบทับลงมาทั้งตัว

"ขะ ข้า"

หนานอิงเสียงสั่น นางเองที่พลาดไปนางไม่รู้ว่าคนผู้นี้มีตำแหน่งใหญ่โตเพียงใด ขุนนางในราชสำนักนางไม่อาจล่วงเกินเขาอาจจะเป็นขุนพลคนสนิทของท่านแม่ทัพก็เป็นได้

"ขะ ข้า ไม่ได้ตั้งใจ ท่านปล่อยข้าเถิด ขอขอโทษนายน้อยข้าขอโทษ"

หนานอิงเปลี่ยนสรรพนามเรียกเขาอย่างว่องไว คำนี้นางได้ยินท่านตาเรียกเขานางเรียกบ้างก็คงจะไม่ผิดกระมัง

หานเซียวหน้าเขียวกลับทำเสียงต่ำลงจนน่ากลัว

"นายน้อยหรือ เจ้าเป็นบ่าวบ้านข้าหรืออย่างไรผู้ใดอนุญาตให้เรียกกัน เห็นทีว่าเจ้ายังต้องการที่จะตายอยู่ใช่หรือไม่!!"

"มะ ไม่ใช่เช่นนั้น"

"เจ้ายิ่งปฏิเสธ ข้าก็ยิ่งไม่พอใจกล้าทำก็ต้องกล้ารับ ข้าหลอกลวงผู้อื่นได้แต่ข้าไม่ชอบให้ผู้ใดหลอกลวง"

หนานอิงอ้าปากค้าง นี่มันความคิดบิดเบี้ยวอันใดกัน หลอกผู้อื่นได้แต่ห้ามผู้อื่นหลอกตัวเองคนผู้นี้ช่างเห็นแก่ตัวเกินให้อภัยแล้ว

หานเซียวไล้นิ้วไปตามกรอบใบหน้างามของนางช้า ๆ สัมผัสความขาวนุ่มดุจแป้งฟูของนางอย่างพึงพอใจ จับเส้นผมของนางขึ้นมากำหนึ่งแล้วสูดดมความหอมลื่นที่ปลายนิ้วของตนเองช้า ๆ

เพียงสูดความหอมนี้ลมหายใจของเขาพลันถี่กระชั้น ดวงตาของเขาเบิกกว้างทันใดเขารู้สึกเหมือนตนเองกำลังหลงใหลความหอมนี้ เขาใช้นิ้วจิ้มแก้มของนางทั้งยังตื่นตะลึง หนานอิงผู้นี้มีร่างกายนุ่มนิ่มยิ่งกว่าเต้าหู้หากเขากัดแก้มของนางให้สงสัยว่าจะมีน้ำไหลออกมาหรือไม่

ในขณะที่หานเซียวคิดเตลิดไปไกลหนานอิงยังวุ่นวายอยู่กับการคิดคำเรียกขานเขา หรือจะเรียกเขาว่านายท่านดี หากเป็นนายท่านจะสามารถเรียกได้หรือไม่ ในที่สุดนางก็ตัดสินใจอ้อนวอนเขาอีกครั้ง

"นะ นายท่าน ขะ โปรดปล่อยข้าเถิด"

ครานี้หานเซียวหัวเราะเสียงดัง หนานอิงกลอกตาหรือว่าเรียกเช่นนี้จะถูกต้องแล้ว แต่เมื่อหานเซียวกล่าวคำนี้นางถึงกับร่างกายแข็งทื่อ

"คนที่เรียกข้าว่านายท่าน ก็มีเพียงแต่นางโลมที่ปรนนิบัติบนเตียง เช่นนั้น....เจ้าอยากปรนนิบัติข้าใช่หรือไม่"

"ขะ ข้า...ไม่...อย่าทำข้า... ข้าไม่คิดจะเป็นนางโลมของท่าน ปล่อยข้าเถิด"

หนานอิงส่ายหน้าปัดป้องเขาอย่างเต็มที่แต่หาได้เป็นผลเมื่อหานเซียวใช้ขาของเขาแยกขาของนางออกอย่างชำนาญ พลางกดทับเอาไว้ไม่ให้นางขยับ

เขาบังกดร่างของตัวเองลงมาให้นางได้สัมผัสว่าบัดนี้ตรงส่วนนั้นของเขาต้องการเพียงใด

"ไม่ต้องการเป็นนางโลมของข้าหรือ แล้วตำแหน่งที่สูงกว่านั้นเจ้าจะปฏิเสธว่าไม่ต้องการใช่หรือไม่ เจ้าบอกมาเถิดว่าเจ้ารู้แล้วว่าข้าคือผู้ใด จึงได้ใช้เล่ห์กลเช่นนี้ ยังเข้ามาหาข้าด้วยร่างกายนุ่มนิ่มของเจ้า..."

เขาก้มลงดอมดมเรือนผมของนางอีกครั้งก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำอย่างน่าหวาดผวา

"ด้วยกลิ่นหอมที่เจ้าตั้งใจผสมน้ำเช็ดตัวให้ข้า ทั้งหมดนี้มิใช่แผนการของเจ้าหรอกหรือ แผนการต่ำช้าที่หมายจะใช้กลิ่นกระตุ้นกำหนัดของข้า คิดว่าข้าผู้นี้โง่เง่าจนรู้ไม่ทันเจ้าหรือ?"

หนานอิงไม่คิดว่าคนผู้นี้จะคิดไปไกลเพียงนี้ แค่สมุนไพรกลิ่นอ่อนผสมน้ำเช็ดตัวจะกลายเป็นยากระตุ้นกำหนัดได้อย่างไร อีกอย่างในตัวของนางตอนนี้ห่างน้ำอบกลิ่นร่ำร่างกายมานับเดือนแล้ว เหตุใดเขาจึงคิดว่านางกำลังยั่วเขากัน

คนผู้นี้ประหลาดเกินไปแล้ว นางไม่เคยพบเจอผู้ใดที่คิดเองเออเองเก่งเช่นเขามาก่อน ถึงนางอยากจะก่นด่าแต่นางก็ต้องเอาตัวรอด ทั้งผลักไสทั้งอธิบายไปพร้อม ๆ กัน

"ปล่อยข้า นายท่าน ไม่ใช่ ท่านปล่อยข้า ข้าเพียงแต่หวังดีกับท่าน ข้าหวังดีจริง ๆ หาใช่ตั้งใจ...."

"เจ้าอย่างไรก็ไม่ใช่สตรีที่บริสุทธิ์แล้ว เจ้ากำลังจะเป็น..."

หานเซียวกลืนคำว่า พระชายาของข้า ลงไปในลำคอ เมื่อหนานอิงโพล่งคำพูดที่ทำให้เขาประหลาดใจออกมาด้วยความคับแค้น

"ใช่ข้าถูกโจรชั่วสองคนวางยาแล้วข่มเหงโดยไม่เต็มใจแล้วอย่างไร ถึงข้าหาใช่สตรีที่ยังบริสุทธิ์แต่ก็มิใช่หมายความว่าท่านจะย่ำยีข้าได้เยี่ยงโจรใจสกปรกเช่นนี้"

หานเซียวเอียงคอ เขาบีบคางนางให้หันมามองเขาอีกครั้ง

"เจ้าบอกข้าว่าผู้ใดที่ย่ำยีเจ้า"

หนานอิงเจ็บช้ำใจยิ่ง ส่งเสียงต่ำลอดไรฟันออกมา

"ไอ้โจรชั่วมันวางยาข้าและข่มขืนข้า คนเลวพวกนั้นที่มันย่ำยีข้า"

"เจ้าแน่ใจหรือว่าถูกวางยา ไม่ได้เต็มใจหรือ อย่างในตอนนี้เจ้าก็พยายามที่จะยั่วยวนข้าเช่นกัน"

"คนเลวเช่นท่านก็คงจะคิดแต่เรื่องเลว ๆ กระมัง....หากท่านคิดว่าการที่ข้าถูกย่ำยีเป็นความเต็มใจของข้า ข้าก็ไม่มีสิ่งใดจะพูดแล้ว พวกเลวนั่น พวกชั่วนั่น สมควรตาย สมควรถูกสับร่างกายเป็นหมื่น ๆ ชิ้น"

หนานอิงพ่นคำด่าออกมาอย่างคับแค้นจนแทบจะกระอักเลือด บัดนี้นางกลายเป็นสตรีไร้ค่าเพราะคนสองคนนั้นนางเจ็บแค้นและหวังจะสังหารมันด้วยตัวเองแม้จะรู้มาว่าโจรพวกนั้นถูกกองทัพของท่านแม่ทัพสังหารไปแล้วแต่หากนางได้มีโอกาสพบศพของพวกมัน หนานอิงก็อยากจะขุดศพของพวกมันขึ้นมาแล้วสับมันเป็นหมื่น ๆ ชิ้นโยนให้สุนัขมันกินเสีย

ยิ่งคิดยิ่งเจ็บแค้นเมื่อบัดนี้นางยังมาโดนหานเซียวผู้นี้ข่มเหงด้วยวาจาและการกระทำอีก

ใบหน้าเล็กงดงามแดงก่ำ สายตาอำมหิตเต็มไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง ช่างดูแข็งแกร่งน่ายกย่อง หนานอิงในตอนนี้ช่างน่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง 

"เจ้าอยากแก้แค้นหรือไม่"

"เจ้าจะไปที่ไหนก็ไปเถิด เลิกร้องไห้ได้แล้วรำคาญยิ่ง"

หนานอิงได้ยินดังนั้นและรู้ว่าเขาไม่ได้เหนี่ยวรั้งนางเอาไว้แล้วจึงรีบกระโดดเป็นกวางตื่นลงจากเตียงนอนอย่างว่องไว จวบจนนางเกือบจะโผล่พ้นประตูได้ยินเสียงหานเซียวเรียกนางหนึ่งครั้ง

แต่นางมีหรือจะหยุดมือเล็กรีบเปิดประตูอย่างรวดเร็วคล้ายเสียงลมหวีดหวิวพัดผ่านใบหน้าและเส้นผมของนางบางเส้นพลันหลุดร่วงลงบนพื้น มีดสั้นเล่มหนึ่งปักเข้าที่ประตูนั่นอย่างแน่นหนา หนานอิงเข่าอ่อนจนแทบทรุดนางยืนแข็งค้างอยู่ตรงนั้นกระทั่งได้ยินเสียหานเซียวเอ่ยขึ้น

"ต่อไปหากข้าเรียกให้เจ้าหยุดฟังให้ดี ข้าบอกแล้วเจ้ายังมีประโยชน์ในเมื่อเปลี่ยนใจไม่ฆ่าตัวตายแล้วก็จงอย่าให้ผู้อื่นมาฆ่า หันหน้ามาแล้วฟังข้าให้ดี"

หนานอิงยังน้ำตาไหลเป็นสายน้ำแต่ไร้เสียงสะอื้น นางหมุนกายเหมือนหุ่นไม้ตัวหนึ่ง สมองบัดนี้ขาวโพลนไปหมด 

"อาหารของเจ้านับว่า..." เขากระแอมครั้งหนึ่งแล้วเอ่ยต่อ "อาหารของเจ้านับว่าพอกินได้บ้าง ดีกว่ากินแป้งแข็งอยู่เล็กน้อยดังนั้นทำเพิ่มให้ข้าอีกชาม หลังกินข้าวให้เตรียมน้ำอุ่นมาสระผมให้ข้าด้วย"

หนานอิงได้ยินแล้วแต่ยังยืนนิ่ง หานเซียวจึงตวาดเสียงดังออกมา

"ยืนเซ่ออยู่ด้วยเหตุใด จำไว้อย่าได้คิดหนีข้าขอเตือนเจ้าว่าเจ้าไม่มีทางรอดแน่"

และนั่นเองทำให้หนานอิงรู้ว่าตนเองในตอนนี้วิ่งเก่งเพียงใด นางวิ่งออกมาจากกระท่อมน้อยหลังนั้นอย่างว่องไวและบัดนี้กำลังนั่งอยู่บนขอนไม้อันเดิม ทั้งยังสงสัยว่าหากตนเองจะหลบหนีจะสามารถหลบหนีได้หรือไม่

เมื่อหวาดกลัวเพียงนี้หนานอิงตัดสินใจอย่างไม่รอช้า นางคิดไปตายเอาดาบหน้าดีกว่าต้องอยู่กับบุรุษอารมณ์แปรปรวนผู้นั้น บุญคุณของนายท่านหนานอิงค่อยคิดตอบแทนในภายหลัง

เส้นทางเล็ก ๆ ที่นางวิ่งมาในคราแรกคิดว่าคงลงเขาได้อย่างง่ายดาย แต่นางหารู้ไม่ว่าแถบนี้เต็มไปด้วยกับดักของนายพราน อีกทั้งยังเป็นเส้นทางเขาวงกตหากไม่ชำนาญทางไม่มีทางที่จะพ้นจากหุบเขาแห่งนี้

นี่เป็นสาเหตุว่าเหตุใดคนที่ตามล่าหานเซียวและลู่หนิงหวังจึงตามพวกเขามาที่นี่ไม่ได้ ที่นี่แต่เดิมเป็นที่หลบซ่อนอันปลีกวิเวกของอาจารย์ของลู่หนิงหวังและหานเซียว 

ท่านอาจารย์ของพวกเขาเดิมเป็นแม่ทัพใหญ่ที่เลี้ยงดูคนทั้งสองที่ชายแดนจนเติบใหญ่ หลังจากที่ท่านแม่ทัพใหญ่เกษียณจึงต้องการหาที่สงบอยู่อาศัยในบั้นปลายชีวิตหลังสละตำแหน่ง สองพี่น้องจึงได้สร้างที่นี่ขึ้นมาหวังให้อาจารย์อยู่อย่างสงบสุขโดยมีบ่าวผู้นี้พร้อมทั้งภรรยาของเขาคอยดูแลจนกระทั่งอาจารย์ตายไป

ไม่นานหลังจากนั้นภรรยาของท่านหมอก็ได้ตายจากเช่นกัน บัดนี้จึงเหลือเพียงชายชราที่กลายเป็นนายพรานอาศัยอยู่ที่นี่เพียงลำพัง โดยนาน ๆ ครั้งที่ลู่หนิงหวังและหานเซียวมีโอกาสได้มาเยี่ยมเยียนสักครา

หนานอิงยิ่งวิ่งก็ยิ่งเหนื่อยหอบ นางมึนงงกับเส้นทางอันสับสนเป็นอย่างมากคล้ายเหมือนว่านางจะผ่านมาทางนี้แล้ว หรือยังไม่ผ่านกันแน่ สุดท้ายหนานอิงทำสัญลักษณ์ที่ต้นไม้และเป็นจริงดังคาดนางวิ่งกลับมาทางเดิมอีก

เสียงร้องของสัตว์ป่าอันน่ากลัวดังขึ้น หนานอิงเริ่มหวาดระแวงว่าที่นี่จะมีเสือหรือสัตว์ร้ายอันใดบ้าง หรือหากนางโชคร้ายไปเจอโจรร้ายอีกจะทำเช่นไร 

หนานอิงไร้หนทางแล้วเมื่อขาของนางเหนื่อยล้าจนเดินไม่ไหว สุดท้ายจึงตะโกนลั่นป่าหวังว่าผู้อาวุโสคงจะกลับมาจากซื้อข้าวสารที่หมู่บ้านด้านล่างได้ยินนางเข้า

แต่ยิ่งร้องก็ยิ่งคอแห้ง หนานอิงบัดนี้ไม่มีแม้แต่น้ำที่ติดกาย นางก่นด่าตนเองที่ตัดสินใจอย่างไร้สติ จนทำให้ตนเองลำบากเช่นนี้ หนานอิงสะอื้นในลำคอแต่ไม่มีน้ำตาสักหยด

นางเป็นเช่นนี้แล้วจะคิดแก้แค้นผู้ใดได้ นางในตอนนี้แม้แต่ตัวเองยังเอาตัวไม่รอด 

เวลาผ่านไปนับชั่วยามจวบจนกระทั่งเดินวนไปเวียนมาที่เดิมอยู่หลายรอบ หนานอิงก็พลาดท่าจนได้ เมื่อนางเดินเหยียบเข้ากับกับดักสัตว์ ถูกเชือกรัดพันเท้าแน่นหนายังมีตาข่ายดักสัตว์ที่ตกลงมาพันร่างของหนานอิงเอาไว้แล้วดึงขึ้นไปห้อยหัวอยู่กลางอากาศ

บัดนี้แม้แต่เสียงร้องขอความช่วยเหลือหนานอิงยังไม่มีแล้ว