ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 14

เสียงตะโกนด่าทอดังออกมาจากตำหนักหลังในจวนซู่อ๋อง บ่าวสองคนเดินออกมาจากตำหนักนั้นด้วยใบหน้าบวมเป่งพลางสะอื้น เสื้อผ้าเลอะเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำแกงพวกเขาก้มหน้ารีบเดินจนกระทั่งชนกับคนผู้หนึ่งเมื่อเงยหน้าขึ้นต่างตกใจคุกเข่าลงทันใด

ซวยซ้ำซวยซาก

นี่คือความคิดของพวกนางทั้งคู่

ซู่อ๋องลู่หนิงหวังถูกบ่าวรับใช้ชนเข้าอย่างแรง เขาเองเห็นพวกนางแล้วไม่คิดจะหลบจึงยืนนิ่ง ๆ ให้พวกนางเดินมาชนและยังกล่าวข่มขวัญสตรีทั้งสอง

"เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ อยากตายหรืออย่างไร"

คนผู้นี้ใบหน้าหล่อเหลาดุจเทพเซียน แต่วาจาร้ายกาจและไม่เคยโอนอ่อนแม้จะเป็นสตรี บ่าวทั้งสองก้มลงกับพื้นตัวสั่นงันงกแม้จะเอ่ยปากขอโทษยังไม่กล้า

 อวิ๋นอ๋องหานเซียวผู้ที่เดินเคียงกันมาถึงกับหัวเราะดังลั่น

"พวกเจ้าไปเถิดจะคุกเข่าทำไมกันขัดหูขัดตาคนเข้ารังแต่จะถูกสังหารเพื่อคลายโทสะ"

"ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ"

พวกนางกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือแล้วลุกขึ้นวิ่งหนีไม่คิดชีวิต อวิ๋นอ๋องหานเซียวส่ายหน้า

"เห็นสภาพพวกนางแล้วคงทำสิ่งใดไม่ถูกพระทัยเสด็จแม่อีกเป็นแน่"

ลู่หนิงหวังเอ่ยเสียงเย็นชา

"สตรีผู้นั้นหลายปีมานี้ไม่รู้วิปริตไปเพียงใดแล้ว"

ลู่หนิงหวังไม่เรียกผู้หญิงคนนั้นว่าแม่มานานแล้ว

หานเซียวไม่ตอบคำถามผู้เป็นพี่ชาย พวกเขาเดินเคียงกันอย่างเงียบกริบ จนกระทั่งก้าวเข้าไปในตำหนักหลัง

เมื่อเปิดประตูเข้าไปพบบ่าวไพร่หลายคนกำลังช่วยกันเก็บกวาดด้านในที่เต็มไปด้วยเศษจานชามที่แตกกระจายเต็มพื้น

เมื่อทุกคนเห็นว่าเป็นผู้ใดบ่าวไพร่จึงทำความเคารพ พ่อบ้านประจำจวนอดีตเคยเป็นขันทีชั้นสูงรับใช้ลู่ไท่เฟยที่ติดตามออกมาจากวังอย่างซื่อสัตย์รีบรายงาน

"ทูลท่านอ๋องไท่เฟยกลับตำหนักในแล้วขอรับ พระนางไม่พอใจอาหารวันนี้บอกว่าร้อนเกินไปก็เลยทำลายอาหารทิ้งขอรับ"

"อืม"

เป็นคำที่อวิ๋นอ๋องเอ่ยออกมาสั้น ๆ แค่คำเดียว ในขณะที่ลู่หนิงหวังเองก็ไม่สนใจเช่นกัน

เมื่อเป็นเช่นนั้นลู่หนิงหวังกับหานเซียวจึงเดินอ้อมมายังทางเดินเล็ก ๆ ด้านข้างตำหนักกลางตรงไปที่ตำหนักหลัง จนกระทั่งได้ยินเสียงของสตรีชราผู้หนึ่งตะคอกคน

"ใครกล้าให้พวกเจ้าทำผมข้าขาด ไสหัวไป จุนมามาเจ้ามาทำแทนหวีผมให้ข้า"

ลู่หนิงหวังได้ยินเสียงนั้นเขาจึงทำท่าจะหันกลับแต่ถูกน้องชายดึงแขนเอาไว้

"ท่านพี่เดินมาจวนจะถึงแล้วเหตุใดถึงเปลี่ยนใจเล่า"

"ข้ากลัวใจตัวเองจะอดลงมือกับนางไม่ได้"

หวังเซียวหัวเราะ

"ท่านเอ่ยประโยคนี้มาตั้งแต่ข้าจำความได้ แต่ไม่เคยลงมือสักครั้งเดียว ข้าว่าท่านแค่ไม่อยากพบเสด็จแม่ที่มีสภาพเช่นนั้นอีก ขี้ขลาดเกินไปหรือไม่"

ลู่หนิงหวังถูกน้องชายหยามเกียรติเขามีหรือจะยอม

"เจ้าเองก็เถิด ไม่อยากพบนางเพียงลำพังเพราะบาดแผลในใจไม่ใช่หรือ เด็กน้อยเช่นเจ้ายังหวาดกลัวอยู่หรือ"

หานเซียวกลับส่ายหน้าดวงตาหม่นแสง

"ข้าลืมไปนานแล้ว อย่างไรก็เป็นคำสั่งของฝ่าบาทในเมื่อเรารับปากแล้วย่อมต้องทำตามนั้น ไปเถิด"

สองพี่น้องเดินเคียงกันกระทั่งไปถึงตำหนัก บ่าวหน้าตำหนักค้อมคำนับอย่างนอบน้อมกำลังจะอ้าปากรายงานลู่หนิงหวังพลันส่ายหน้า แล้วผลักประตูบานนั้นทันใด

คนทั้งสองก้าวเข้าไปด้วยใบหน้าเฉยชา สตรีผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ มีรัศมีแห่งความสูงศักดิ์เย็นชาเปล่งประกายออกทำให้คนที่เพิ่งพบเจอตัวสั่นได้โดยไม่มีเหตุผล โดยบ่าวชราผู้หนึ่งกำลังหวีผมยาวสลวยดำขลับไม่มีสักเส้นที่จะกลายเป็นสีขาวตามวัยอันสมควร

ลู่หนิงหวังเห็นเพียงด้านหลังของนางไม่มีกระทั่งจะกล่าวทักทายหานเซียวเองก็เช่นกันพวกเขายังยืนอย่างเงียบกริบ

บ่าวผู้นั้นเห็นผู้มาใหม่จึงประสานมือไว้ที่บั้นเอวยอบกายทำความเคารพด้วยกิริยาที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดี ก่อนจะค่อย ๆ ถอยห่าง

ลู่ไท่เฟยเห็นพวกเขาจากกระจกหลัง ภาพที่พระนางเห็นสะท้อนภาพเด็กชายสองคนอายุไม่เกินเจ็ดขวบที่รูปร่างผอมแห้งใบหน้าซีดเซียว และบุรุษที่ตัวเล็กกว่าผู้หนึ่งกำลังยืนตัวสั่นอยู่ในนั้น

เพียงเห็นเท่านั้นพระนางพลันเกิดโทสะ เขวี้ยงตลับแป้งและตลับชาดที่อยู่ตรงหน้าใส่สองพี่น้องทันใด สองพี่น้องไม่หลบ อาภรณ์ของพวกเขาเปื้อนทั้งแป้งขาวและเปื้อนทั้งฝุ่นสีแดงของชาด

"คนหนึ่งก็ผอมยังกับพวกชั้นต่ำ อีกคนก็ไร้ความสง่างาม ข้าล่ะสมเพชพวกเจ้าพี่น้องเสียจริง พวกเจ้ามันตัวซวยยังกล้าโผล่หน้ามาอีก ไปให้พ้น ไปให้พ้น"

ลู่หนิงหวังยิ้มเย็น เขายกมือขึ้นกอดอกในขณะที่หานเซียวยืนนิ่งใบหน้าราบเรียบ

ลู่ไท่เฟยกำลังคลุ้มคลั่งนางเสียสติไปแล้ว พ่นวาจาไม่น่าฟังออกมา

"ลู่หนิงหวังหากไม่ใช่เพราะเจ้ามีดวงพิฆาตเสด็จพ่อของเจ้าคงไม่ตาย คนอื่นคงไม่ได้ครองบัลลังก์เจ้าก็จะกลายเป็นรัชทายาทไปแล้ว ข้าก็จะมีอำนาจที่สุดในวังหลังแล้ว ส่วนเจ้าหานเซียวข้าตั้งใจเอาเจ้ามาเลี้ยงดูหวังให้เจ้าเป็นตัวแทนของเขา เจ้ากลับป่วยกระเสาะกระแสะทำสิ่งใดไม่ได้สักอย่าง รู้ความผิดตนเองหรือไม่ รู้หรือไม่ พวกเจ้ามันตัวซวยทำลายทุกสิ่งในชีวิตของข้า"

อวิ๋นอ๋องกระแอมแล้วกระซิบเสียงเบา

"เสด็จแม่เป็นบ้าไปจริง ๆ แล้วพวกเราโตกันเพียงนี้ยังเห็นเป็นเด็กอยู่ได้ นางคงไม่สั่งให้เราไปนั่งคุกเข่าตากหิมะข้ามวันข้ามคืนเพื่อสำนึกผิดอีกหรอกนะ"

ลู่ไท่เฟยลุกจากเก้าอี้ พระนางยังคงงดงามดังวันวานแม้เวลาจะผ่านมานับสิบปีแล้วที่จากกัน ผิวพรรณเนียนผ่องใบหน้างามปราศจากริ้วรอย แต่งหน้าด้วยเครื่องสำอางหนาเตอะ วาดคิ้วเป็นวงพระจันทร์ ปากสีแดงสดยิ่งกว่าสตรีแรกรุ่น

 ในมือของนางมีกระจกบานนั้นกลับทุ่มใส่ลู่หนิงหวังและหานเซียวที่ยืนอยู่ข้างกันเต็มแรง คนทั้งคู่ย่อมไม่หลบ กระจกกระแทกแขนพวกเขาคนละข้างแล้วตกกระจายเกลื่อนพื้น

ลู่ไท่เฟยก้มลงเก็บเศษกระจก นางกำมันเอาไว้แม้กระจกนั้นจะบาดมือพระนางก็ไม่ปล่อย ในขณะที่บุรุษทั้งสองต่างยังยืนมองพระนางอย่างเฉยชา

"ออกไปข้าสั่งให้ออกไป อย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีก"

"ไท่เฟยเพคะ"

บ่าวชราผู้นั้นตกใจเป็นอย่างยิ่ง เลือดจากฝ่ามือของพระนางกำลังไหลออกมา ลู่หนิงหวังขยับกายว่องไวดึงกระจกนั้นออกมาจากมือของพระนางแล้วโยนทิ้ง

"เจ้าลูกทรพี เจ้ากล้าแย่งของของข้าหรือ? ทหารลากมันออกไปตัดคอมันเสีย ทหาร"

ลู่หนิงหวังหัวเราะเสียงเย็น เขาดึงดาบออกจากฝักแล้วส่งให้พระนางด้วยดวงตาอำมหิต

"อยากฆ่าก็ฆ่าเถิด พวกเราสมควรตายตั้งนานแล้วไม่สมควรมีชีวิตอยู่ดูความเลวร้ายของท่านมาจนถึงตอนนี้ด้วยซ้ำ"

เขายืดอกและไม่ถอยหนี ลู่ไท่เฟยหัวเราะหยัน

"คิดว่าข้าไม่กล้าหรือ อยากลองดีกับข้าหรือ"

ไม่มีใครเอ่ยสิ่งใด มีเพียงสายตาเฉยชาที่มองเท่านั้น

ลู่ไท่เฟยเงื้อดาบขึ้นนางฟันเข้าที่แขนของลู่หนิงหวังโดยไม่รอช้า ในขณะที่ขยับมาฟันเข้าที่ขาของหานเซียวอย่างสุดแรง

ทั้งสองคนที่ผ่านสนามรบมาอย่างยาวนานรู้จักหลบหลีกศัตรูอย่างชำนาญรอดพ้นคมหอกคมดาบมาอย่างยากลำบาก แต่กลับยืนนิ่งยินยอมให้สตรีผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นมารดาสังหารอย่างไม่หวาดกลัว

สุดท้ายเป็นลู่ไท่เฟยที่เห็นเลือด พลันปล่อยกระบี่ลงพระนางทรุดลงตรงนั้นกรีดร้องด้วยความไม่พอใจเหมือนเด็ก ๆ 

ลู่หนิงหวังก้มลงเก็บกระบี่ตนเอง เขาใช้ชายเสื้อเช็ดเลือดที่ติดกระบี่จนสะอาดก่อนจะเก็บเข้าฝักดังเดิม สองคนบัดนี้ทำตามที่ฝ่าบาทรับสั่งแล้ว จึงได้หลบออกไปอย่างเงียบเชียบ

เสียงร้องไห้และก่นด่าโชคชะตาอีกทั้งยังด่าพวกเขาว่าเป็นตัวซวยยังดังลั่นในตำหนักแห่งนั้น หานเซียวเดินเกาะไหล่ของพี่ชายออกมา ลู่หนิงหวังช่วยพยุงเขา

"เหตุใดไม่หลบ"

"ท่านพี่เล่า เหตุใดไม่หลบยังยื่นดาบให้เสด็จแม่อีก"

"ก็นางอยากฆ่าก็แค่ให้นางสมใจ จะได้จบ ๆ"

อวิ๋นอ๋องหานเซียวหัวเราะหยัน