ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 15

ที่แท้ผู้ที่ขอมาพบกับหนานอิงก็คู่อดีตคู่หมั้นของนางหวังเหยียน หวังเหยียนบุรุษผู้เพียบพร้อมมีความสามารถทั้งบุ๋นและบู๊ อีกทั้งยังผูกใจชอบพอหนานอิงมาเนิ่นนาน เขาเพิ่งสอบได้จอหงวนและฝ่าบาทกำลังพิจารณาตำแหน่งที่เหมาะสมเพื่อรับราชการ

หลายวันก่อนที่กลับมายังบ้านเกิดสกุลหวังจัดงานเลี้ยงคนแทบจะทั้งเมือง ก่อนหน้านั้นสตรีน้อยใหญ่ต่างอิจฉาหนานอิงที่มีคู่หมั้นเพียบพร้อมทั้งหน้าตาฐานะศักดิ์ศรีเช่นนี้ แต่เมื่อนางถูกโจรจับไปแน่นอนว่าสกุลหวังย่อมไม่ยินดีที่จะรับนางเข้าไปเป็นลูกสะใภ้ จึงบอกเลิกสัญญาหมั้นหมายสร้างความอับอายให้กับท่านหนานเป็นอย่างยิ่ง

ท่านหนานถูกผู้คนหัวเราะเยาะไปทั้งเมือง สายตาของผู้คนที่เหยียดหยามทำให้เขาไม่กล้าที่จะออกไปพบผู้คนแล้ว

ความรักที่หวังเหยียนมีต่อหนานอิงค่อนข้างลึกซึ้ง เขาเป็นบัณฑิตการจะมีใจให้สตรีสักคนย่อมไม่ใช่เพียงเพราะหน้าตาฐานะ แต่หมายรวมถึงความเป็นตัวตนของหนานอิงด้วย

ถึงที่บ้านของเขาและนางจะยกเลิกสัญญาหมั้นหมาย เขาก็ยังหวังว่านางจะปลอดภัยกลับมา แม้เป็นภรรยาเอกไม่ได้ในใจของหวังเหยียนก็ยังยินดีรับหนานอิงเป็นภรรยารอง

ในสังคมนี้ยังมีครอบครัวผู้มีอันจะกินหลายครอบครัวไถ่นางโลมมาเป็นอนุ เขาจึงคิดว่าเรื่องนี้ไม่มีสิ่งใดเสียหาย บิดามารดาคงจะไม่คัดค้านหากเขาไม่ได้ยกย่องนางเป็นภรรยาเอก

ตั้งแต่มีข่าวกลุ่มโจรถูกฆ่าตาย เขาหวังว่าหนานอิงจะยังมีชีวิต ยังให้บ่าวออกตามหาอย่างลับ ๆ แต่หาเท่าใดก็ไม่พบหวังเหยียนยังไม่ละความพยายามเขาให้บ่าวเฝ้าที่หน้าคฤหาสน์ของท่านหนานทุกวันหากได้ข่าวคราวของนางให้รีบไปรายงานทันที

เมื่อรู้ว่านางกลับมาแล้ว เขาจึงไม่รอช้าที่จะมาพบนาง

มีบ่าวผู้หนึ่งที่ยังซื่อสัตย์ต่อหนานอิง เมื่อรู้ว่าหวังเหยียนมาขอพบคุณหนู บ่าวผุ้นั้นจึงดีใจเป็นอย่างยิ่ง รีบวิ่งไปหาหนานอิงที่เรือนทาส 

ถึงผู้เป็นเจ้านายในบ้านนี้จะไม่ชอบหนานอิงและต่างอิจฉานางและมารดา แต่หนานอิงเป็นคนมีความเมตตาบ่าวไพร่จึงรักนางยิ่งนัก หลายคนที่ทั้งสงสารและเห็นใจในโชคชะตาของนาง

ในเรือนทาสถึงจะมีคนคอยเฝ้าอยู่ แต่บ่าวผู้นั้นก็รู้จักคนที่เฝ้ายามเป็นอย่างดี จึงเข้าไปส่งข่าวให้หนานอิงรู้ ยังเอายามาช่วยทำแผลให้หนานอิงอย่างเงียบเชียบ

"คุณหนูคุณชายหวังมาขอพบคุณหนูเจ้าค่ะ ช่วงที่คุณหนูหายไปข้าได้ข่าวว่าเขาให้คนออกตามหาคุณหนู เขารักคุณหนูจริง ๆ นะเจ้าคะ เขามาช่วยคุณหนูแล้ว"

ในดวงตาที่แห้งแล้งของหนานอิงเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ปากของนางแห้งผากยังเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก

"จริงหรือ พี่เหยียนมาหาข้าหรือ"

"จริงเจ้าค่ะ คุณชายหวังมาช่วยคุณหนูแล้วนะเจ้าคะ ข้าเห็นกับตาท่าทางของเขาเป็นกังวลมาก เขาอยากพบท่านเจ้าค่ะ"

หนานอิงหัวเราะแหบแห้ง

"แต่ข้าไม่มีหน้าไปพบเขาแล้ว ข้าไม่คู่ควร...."

หนานอิงที่คิดว่าตนเองจะไม่มีน้ำตาอีก แต่เมื่อนึกถึงเรื่องบุรุษผู้ที่เป็นคู่หมั้นของนางนางกลับร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด

ที่ผ่านมานางไม่ได้รักเขา แต่เพราะเขาเป็นคนดีนางจึงยินยอมหมั้นหมายตามคำสั่งบิดา ยิ่งนานวันความดีของเขาก็ยิ่งทำให้หนานอิงซาบซึ้งจนคล้ายจะมีใจให้

จวบจนเกิดเรื่องที่นางถูกลักพาตัว นางก็ตัดใจจากเขาไปแล้ว พยายามไม่คิดถึงเขาอีก หนานอิงรู้ดีว่าไม่มีบุรุษใดจะเอาสตรีสกปรกเช่นนางเป็นภรรยาเป็นแน่ อย่างไรนางกับเขาก็ไม่สมปรารถนาก็สู้อย่าเอ่ยถึงและลืมไปเลยเสียดีกว่า

"คุณหนูท่านยอมให้เขาช่วยสักครั้งเถิดเจ้าค่ะ คุณหนูมีเพียงเขาเท่านั้นนะเจ้าคะ หากคุณชายหวังไม่รังเกียจยอมรับคุณหนูเป็นภรรยา ฮูหยินใหญ่ก็รั้งคุณหนูไว้ในจวนเพื่อทรมานไม่ได้นะเจ้าคะ"

อาโจวเองก็มองเห็นทางรอดของหนานอิงเช่นกัน นางเชื่อมั่นในตัวของคุณชายหวังว่าเขาเป็นคนดีเพียงใด เขาย่อมไม่ทอดทิ้งคุณหนูเป็นแน่

หนานอิงกลั้นน้ำตาไม่อยู่แล้ว นางกอดอาโจวร้องไห้แม้จะไม่อยากพบเขา หนานอิงบัดนี้ก็ต้องกล้ำกลืนความอับอายแล้วกดข่มมันเอาไว้ เขาคือหนทางรอดของนางคือความหวังเดียวที่นางหวังได้ในตอนนี้ นางหวังว่าเขาจะพานางออกไปจากที่นี่ ออกไปจากการทรมานของฮูหยินใหญ่

"อาโจว ข้าอับอายเขา ข้าไม่เคยคิดฝันว่าจะมีสภาพเช่นนี้ ข้าอับอายเหลือเกิน"

หนานอิงได้แต่ร้องไห้ ในขณะที่อาโจวเองก็สะอื้นออกมา สองนายบ่าวกอดกันกลมได้แต่ภาวนาว่าความหวังที่หวังเหยียนจะช่วยหนานอิงออกไปได้จะเป็นจริง

เรือนรับรอง

หนานฮูหยินโบกพัดเข้าไปทักทายหวังเหยียน ใบหน้าของนางบัดนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนพร้อมกับเชิญเขาให้ดื่มชาอย่างสนิทสนม

"อาเหยียนเจ้าช่างเป็นบุรุษที่น้ำใจประเสริฐแท้ ไม่ถือสาอิงเอ๋อร์ของเราทั้งไม่รังเกียจเหมือนผู้อื่น ยังมีน้ำใจมาเยี่ยมนางทันทีที่ได้ข่าว"

ใบหน้าของหวังเหยียนดูหม่นหมอง แต่กระนั้นก็ยังคงงดงามเปล่งประกายจนฮูหยินหวังอยากได้เป็นลูกเขยใจจะขาด

"ท่านป้าอย่างไรข้าก็ถือว่านางเป็นคู่หมั้นของข้า ข้ารักนางด้วยใจจริงขอรับ ได้ข่าวว่านางกลับมาแล้วเป็นเช่นไรบ้าง ข้าเป็นห่วงนางยิ่งไม่ทราบว่าท่านป้าจะอนุญาตให้ข้าได้พบกับนางหรือไม่"

ฮูหยินใหญ่ทำหน้าลำบากใจ นางไล่บ่าวออกไปจนหมดพร้อมเอ่ยกับหวังเหยียนเสียงเบา

"อิงเอ๋อร์ของเราน่าสงสารยิ่ง โจรพวกนั้นเฮ้ย...."

กล่าวถึงคำนี้น้ำตาพลันคลอเบ้า ฮูหยินใช้หลังมือปาดน้ำตาเล็กน้อยดูเหมือนว่านางจะเสียใจจนไม่อาจพูดออกมาได้

หวังเหยียนถอนหายใจอย่างเจ็บปวด หากไม่ได้ข่าวว่าทหารของท่านอ๋องสังหารโจรจนตายหมดแล้วเขาก็คงต้องจ้างคนมีฝีมือไปตามล่าพวกมันเป็นแน่

ในยามที่นางถูกจับตัวน่าเสียดายที่เขาไม่อาจช่วยนางได้เพราะอยู่ไกลถึงเมืองหลวง ข่าวคราวของนางเขาก็รู้หลังผู้อื่นหลายวันแล้ว

 เขาเองก็รู้สึกสงสารนางเป็นอย่างยิ่งแต่เขาหาได้รังเกียจยินดีจะเลี้ยงดูนางในจวน อย่างไรเขาก็จะพานางไปอยู่เมืองหลวงห่างหูห่างตาชาวบ้านที่นี่ พานางไปให้พ้นความอัปยศที่นางได้รับและตั้งใจจะเลี้ยงดูนางให้ดี

"ท่านป้าข้าขอโทษขอรับ ข้าไม่ได้มีเจตนา"

เมื่อเห็นว่าฮูหยินใหญ่ร้องไห้ เขาก็ลนลานแล้วเขาเป็นบัณฑิตผู้อ่อนโยนยิ่ง การเห็นน้ำตาของสตรีทำให้เขารู้สึกเหมือนเข็มที่ทิ่มตำ แต่เพราะเขาอ่อนโยนมากเช่นนี้จึงไม่สามารถขัดคำสั่งของมารดาได้แม้แต่ครั้งเดียว

ฮูหยินใหญ่แสร้งปาดน้ำตาของสองสามครั้ง แอบมองบัณฑิตที่อ่อนต่อโลกผู้นี้ด้วยวัน ๆ อยู่แต่กับตำราจึงไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมผู้ใด เพราะเป็นเช่นนี้เขาจึงเหมาะที่จะเป็นลูกเขยนัก 

"ป้าแค่สงสารอิงเอ๋อร์ ถึงไม่ได้คลอดนางมาแต่ก็เลี้ยงดูนางด้วยตนเองตั้งแต่แบเบาะ เห็นหลานชายรักใคร่ห่วงใยนางเพียงนี้ก็อดหลั่งน้ำตาไม่ได้"

"ท่านป้า แล้วนางเป็นเช่นไรบ้างข้าอยากพบนางสักครั้งให้คำมั่นว่าข้าจะไม่ทอดทิ้งนางขอรับ"

ฮูหยินใหญ่ใช้พัดบังหน้า ไม่เข้าใจว่าเหตุใดบัณฑิตผู้นี้ถึงได้โง่งมเช่นนี้ มีผู้ใดบ้างยังอยากได้สตรีที่ถูกโจรย่ำยีให้เสื่อมเกียรติ สงสัยว่าเขาคงจะเรียนหนักจนหนังสือกินสมองไปหมดแล้ว

 ฮูหยินใหญ่ถอนหายใจออกมาแล้วเอ่ยเสียงเบาราวกระซิบ

"อิงเอ๋อร์ล้มป่วย ด้วยสภาพของนางในยามนี้เกรงว่าท่านลุงของเจ้าจะไม่อนุญาตให้พบ"

ได้ยินเช่นนั้นหวังเหยียนเองรู้สึกผิดหวัง แต่ด้วยเหตุผลเขาย่อมเข้าใจดี อีกอย่างการที่สกุลของเขาขอถอนหมั้นทันทีหลังจากที่หนานอิงถูกจับตัวก็ทำให้ท่านลุงหนานโกรธมากเช่นกัน จนป่านนี้ท่านลุงยังไม่ยอมพูดคุยกับเขาเลยสักประโยค

"ข้าเข้าใจขอรับ แต่นางไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตใช่หรือไม่ บ่าวของข้าบอกว่านางยังสามารถเดินเองได้ตอนที่ก้าวเข้าจวน"

ฮูหยินใหญ่ทำหน้าเศร้า ในใจเอ่ยไปตามความสัจจริงว่าบัดนี้แม้กระทั่งเดินก็ไม่อาจเดินได้แล้วนั่นเป็นเพราะมีดสั้นด้ามนั้นที่นางปักไว้บนขาของหนานอิง

"นางยังสบายดี ไม่เจ็บไข้รุนแรงเพียงนั้น แต่ร่างกายก็ได้รับบาดเจ็บหลายจุด"

"ขอรับเพียงเท่านี้ข้าก็วางใจแล้วขอรับ ขอเพียงนางไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต"