ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 24

หนานอิงในตอนนี้ไร้เรี่ยวแรงแล้วเธอจึงถูกจับขึ้นมากลับมาพร้อมกับลู่หนิงหวัง จะเป็นโชคของนางหรือไม่ก็ไม่อาจรู้ที่ลู่หนิงหวังยังคิดว่านางอาจตั้งท้องจึงไม่จับนางมัดไว้บนหลังม้าอีก

เมื่อกลับมาถึงกระท่อมของพรานชราหนานอิงก็ถูกเขาหิ้วเป็นปลาไปเก็บที่โรงเก็บฟืนที่นางทำเป็นที่นอนชั่วคราวด้วยใบหน้าบึ้งตึง

เพียงเปิดประตูเข้าไปกลิ่นหอมจาง ๆ ของสมุนไพรพลันโชยเข้าสู่จมูก ลู่หนิงหวังพบว่าหนานอิงผู้นี้ได้ปรับเปลี่ยนโรงเก็บฟืนโกโรโกโสให้กลายเป็นวิมานน้อย ๆ ของนางแล้ว

กระทั่งฟางแห้งหนานั่นนางยังทำเป็นเตียงนอนและยังมีผ้าซักสะอาดปูเอาไว้ด้านบน เขาวางนางลงบนเตียงฟาง หนานอิงอ่อนแรงยิ่ง ลำคอแห้งผากไม่มีแรงกระทั่งจะเอ่ยขอบคุณเขา

แต่ลู่หนิงหวังก็หาได้สนใจคำขอบคุณนั่น เขานั่งลงข้างกายนางตรวจชีพจรนางอย่างละเอียด ไม่พบสิ่งผิดปกติอันใดไม่มีสิ่งใดบ่งบอกว่านางกำลังตั้งครรภ์ แต่เขาก็ไม่อาจวางใจหากเพราะครรภ์นางยังอ่อนเขาก็ไม่อาจตรวจเจอได้เช่นกัน

วิชาแพทย์ของเขาก็ล้วนเรียนรู้มาจากอ้ายเจิงดังนั้นลู่หนิงหวังจึงเชื่อบุรุษผู้นั้นอยู่หลายส่วน เอาล่ะนางท้องหรือไม่ลู่หนิงหวังคาดว่าอีกไม่เกินหนึ่งเดือนต่อจากนี้พวกเขาก็คงได้รู้แล้ว

เขาเดินออกจากโรงเก็บฟืนไปแล้วหนานอิงจึงขยับกาย ในตอนที่เขาอยู่นางไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ด้วยหวาดกลัวว่าเขาจะมีโทสะจนลงมือทำร้ายนาง

หนานอิงขยับกายด้วยกระหายน้ำ นางจึงลุกขึ้นอย่างยากลำบากคิดจะรินน้ำให้ตนเอง แต่ฉับพลันเสียงคนเปิดประตูเข้ามาอีก หนานอิงตกใจล้มตัวลงนอนแล้วแกล้งตายอยู่ตรงนั้น

เสียงนุ่มของบุรุษหน้าขาวเอ่ยขึ้น

"แม่นางไม่ต้องกลัวข้านำยามาให้ท่าน"

เสียงของเขาทั้งนุ่มทั้งอ่อนโยนผิดจากเสียงของสองพี่น้องคู่นั้น หนานอิงจึงลืมตาพบว่าเขาคุกเข่าอยู่ข้างที่นอนของนางพร้อมกับรินน้ำลงจอกเล็ก

"แม่นางอาจจะจำข้าไม่ได้ ข้าเป็นคนที่นายท่านทั้งสองส่งมาช่วยท่าน ข้าเป็นหมอผู้หนึ่งและที่ท่านรอดมาได้ก็มีความชอบของข้าส่วนหนึ่ง"

อ้ายเจิงเอ่ยยิ้ม ๆ ให้นางวางใจ

หนานอิงไม่มีเสียงและยังมองเขาอย่างหวาดระแวง แต่กระนั้นนางก็รับน้ำจากมือเขาอย่างขลาดกลัวแล้วดื่มด้วยความกระหาย

"ค่อย ๆ ดื่มไม่ต้องรีบ"

เสียงของคนผู้นั้นยังคงนุ่มนวล และรินน้ำให้นางอีกจอก

ความชุ่มชื่นจากสายน้ำที่ไหลลงไปในลำคอ ทำให้หนานอิงรู้สึกดีเป็นอย่างยิ่งหลังจากนั้นคนผู้นั้นยังนำยาให้นางอีก หนานอิงลังเลไม่กล้ากินยาเม็ดนั้น

"ข้าไม่วางยาท่านหรอก อย่าลืมว่าเป็นข้าที่อ้อนวอนนายท่านให้ช่วยเหลือไม่ใช่หรือ นามของข้าคืออ้ายเจิงเป็นเลขาของนายท่านทั้งสองและยังเป็นหมอประจำกายด้วย"

เมื่อหนานอิงคิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาจึงเริ่มวางใจในตัวของคนผู้นี้ นางยิ้มออกมาแล้วกล่าวขอบคุณเขาทั้งที่ยังไม่มีเสียง อ้ายเจิงเป็นบุรุษหน้าขาวลักษณะของเขาเหมือนคุณชายเจ้าสำอางผู้หนึ่ง ใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาเป็นแบบที่สตรีชื่นชอบ ทั้งยังมีท่าทางนุ่มนวลผิดแผกจากสองคนนั้นไม่รู้ว่าเขาอยู่กับคนพวกนั้นได้อย่างไร ช่างแตกต่างกันเป็นอย่างยิ่ง 

"ท่านคงตะโกนอยู่นานเสียงจึงได้หายไปเช่นนี้ แต่ท่านไม่ต้องห่วงกินยาของข้าแล้วขยันดื่มน้ำอุ่นและน้ำผึ้งไม่กี่ชั่วยามก็จะดีขึ้น"

หนานอิงพยักหน้า เมื่อพูดถึงของกินนางต้องตกใจตาโต นางทำสัญญาณมือให้เขาแต่อ้ายเจิงฟังไม่เข้าใจ จนกระทั่งนางใช้ไม้เขียนอักษรลงบนพื้น

"อาหารหรือ ยังไม่ได้นำไปให้นายน้อยหานหรือ"

หนานอิงพยักหน้าอย่างหวาดหวั่นนางรู้ตัวดีว่าหนีไม่ได้แล้ว คนผู้นั้นจะเกิดโทสะจนคิดจะสังหารนางหรือไม่ 

อ้ายเจิงกลับยิ้มอย่างปลอบประโลม

"ไม่ต้องห่วงข้าจัดการเอง เจ้าพักเถิดแต่ข้าขอตรวจร่างกายเจ้าสักเล็กน้อยได้หรือไม่"

หนานอิงย่อมยินดีจึงยืนมือให้เขา อ้ายเจิงจับชีพจรตรวจหาเส้นที่ผิดปกติแต่กลับไม่พบ หรือว่านางไม่ได้ตั้งครรภ์จริง ๆ แต่ในตอนนั้นเส้นลมปราณของนางผิดปกติจริง ๆ คล้ายเป็นของคนที่กำลังตั้งครรภ์แต่บัดนี้กลับหาไม่พบแล้ว หรือว่าในครานั้นเขาตรวจผิดไปหากในตอนนี้เป็นท่านพ่อของเขาก็คงจะรู้แล้ว

เอาล่ะอย่างไรก็ยังไม่อาจสรุปได้เขาจึงยังมีความหวังอยู่บ้าง เขายกนิ้วออกจากข้อมือผอมบางของนาง ครั้งสุดท้ายที่เขาตรวจนางหนานอิงไม่ได้ผอมถึงเพียงนี้จึงรู้สึกสะท้อนใจและสงสารอยู่มาก

"เจ้าเพียงแต่อ่อนเพลียพักสักหน่อยก็ดีขึ้นแล้ว"

หนานอิงพยักหน้าขอบคุณเขาในใจคิดว่าคนผู้นี้ทั้งใบหน้ารวมทั้งอัธยาศัยไมตรีนั้นดีเป็นอย่างยิ่ง ยังน่าสงสารที่ต้องมารับใช้คนโฉดสองคนนั้น แต่คิดไปคิดมาสถานภาพของเขายังดีกว่านางอีกมาก

นางนอนพักอยู่ชั่วครู่หนานอิงพลันรู้สึกหิวขึ้นมาจึงลุกขึ้นค่อย ๆ แง้มประตูโรงเก็บฟืนแล้วย่องไปที่โรงครัว นางพบว่าอาหารที่นางทำนั้นได้หมดเกลี้ยงแล้วไม่มีเหลือแม้แต่ข้าวสักเม็ด หนานอิงหิวจนไส้กิ่วแม้อยากจะประหยัดข้าวในถังรอจนกระทั่งท่านตากลับมานางก็อดทนไม่ไหวแล้ว

หนานอิงเปิดถังข้าวพบว่าบัดนี้ข้าวในถังนั้นเต็มจนแทบล้น ด้านข้างยังมีปลาแห้งเนื้อแห้งเพิ่มขึ้นมาอีกและยังมีผิงกั่วและผลไม้ป่าอีกหลายอย่างอยู่กองหนึ่ง หนานอิงตาลุกวาวถูมือขอบคุณสวรรค์อย่างน้อยนางก็ไม่อดตายแล้ว

นางรื้อของออกมาดูอย่างใจเย็น คนพวกนั้นเงียบหายไปในกระท่อมของท่านตาแล้วคงกำลังรักษากันอยู่เป็นแน่ หมายความว่าในช่วงเวลานี้นางไม่ต้องกลัวพวกเขามาเล่นงานนางแล้ว

ลู่หนิงหวังยกมุมปากแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว ในขณะที่คนป่วยบัดนี้ก็ถูกอ้ายเจิงตำหนิทั้งกำลังพันแผลใส่ยาให้เขาใหม่ ยาของอ้ายเจิงย่อมมีสรรพคุณที่วิเศษยิ่งกว่ายาของหมอชาวบ้านเช่นท่านตานายพราน หานเซียวคิดว่าไม่กี่วันต่อจากนี้แผลของเขาคงจะดีขึ้น

"แผลที่แขนก็ปริจนได้เลือดอีกแล้ว แผลนี่ถูกพิษเดิมก็สมานยากอยู่แล้วซุกซนเช่นนี้เมื่อใดจะหาย ท่านจะหัดนั่งนอนอยู่อย่างสงบไม่เป็นหรืออย่างไร ไยชอบหาเรื่องให้ตนเองลำบากนัก"

หายเซียวไม่ตอบคำของอ้ายเจิงทั้งยังเปลี่ยนเรื่องพูด

"ท่านพี่บอกข้าเถิดเหตุใดนางยินยอม ไม่ใช่ท่านไปรับปากรับนางเข้าจวนหรอกนะ ท่านไม่ชอบทำเรื่องที่ฝืนใจไม่ใช่หรือ"

คนตอบกลับกลายเป็นอ้ายเจิง

"หาใช่เช่นนั้น แม่นางร้อยพิษนั่นคิดใช้แผนชั่วกับท่านอ๋องโดยเอาชีวิตท่านอ๋องน้อยเป็นเดิมพัน แต่นางหารู้ไม่ว่าท่านอ๋องกลับเดินออกมาอย่างไม่สนใจนางเลยแม้แต่น้อย"

หานเซียวหัวเราะออกมาจนเจ็บปอด

"ท่านคิดจะให้ข้าตายด้วยพิษโดยไม่ยอมแต่งนางหรือ?"

ลู่หนิงหวังกลับเอ่ยว่า

"หากนางไม่ให้ยาถอนพิษ และทำให้เจ้าตายอย่างมากข้าก็ตายเป็นเพื่อนจะกลัวไปไย"

หานเซียวพยักหน้า คนอย่างพี่ชายของเขาย่อมไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างของผู้ใด กระทั่งถูกจับเป็นตัวประกันในการทำสงครามกับซีเป่ย ฝั่งนั้นจะส่งสารขอแบ่งแยกดินแดนแลกกับชีวิตของลู่หนิงหวังท่านพี่ของเขายังคิดฆ่าตัวตายไม่ยินยอมตกเป็นเบี้ยล่างศัตรูเป็นอันขาด หากครานั้นเขาบุกเข้าไปช่วยไม่ทันลู่หนิงหวังคงได้ฆ่าตัวตายเพื่อปกป้องแผ่นดินเป็นแน่

เขาละทิ้งชีวิตของตนเองไปกับสนามรบมานานแล้ว และหานเซียวเองก็ไม่ต่างจากเขา คนทั้งสองรู้ตัวดีว่าที่ฝ่าบาทไม่ยอมยกดินแดนให้พวกเขาปกครองเพราะหากมีสงครามไม่ว่าเป็นสมรภูมิใดยังมีพวกเขาคอยปกป้อง

ลู่หนิงหวังเช็ดเลือดที่ติดอยู่บนมีดสั้นในหานเซียวจนสะอาดแล้วส่งคืนให้น้องชาย เขาเพียงแต่ส่ายหน้าเมื่อหานเซียวหลบสายตาของเขา

อ้ายเจิงเห็นอาการของสองพี่น้องคู่นี้ก็พลันยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ทั้งคิดในใจอย่างกระหยิ่มยินดีอีกทั้งยังตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง

เอาล่ะในเมื่อพวกเขาไม่รู้ตัวเอง อ้ายเจิงผู้นี้ก็จะเป็นคนเปิดโปงพวกเขาเอง