ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 27

บัดนี้หนานอิงย่อมเข้าใจคำว่า อยู่ไม่สู้ตาย อย่างถ่องแท้

ที่แท้ชีวิตของนางก็เป็นเช่นนี้ เกิดมาเพื่อที่จะทำให้มารดาลำบาก ที่แท้คำสรรเสริญเยินยอที่ได้ยินมาทั้งหมดเป็นสิ่งเหลวไหล นางหาได้เป็นอภิชาตบุตรอย่างที่ผู้อื่นเคยกล่าวอ้าง แต่นางคือตัวกาลกิณีที่ไม่มีผู้ใดต้องการ แม้แต่มารดาก็ต้องมาจบชีวิตเพราะนาง

นางในตอนนี้แม้อยากจะเอื้อมมือคว้าใครสักคนเอาไว้ก็ยังมองไม่เห็น ต่อให้นางพยายามเอื้อมมือจนสุดกำลังก็คว้าได้เพียงแต่ความว่างเปล่า คนที่นางรักเพียงคนเดียวได้จากไปแล้วจากไปอย่างไม่มีวันกลับ

ภาพท่านแม่ที่โอบอุ้มนางเอาไว้ในอ้อมแขน ภาพของท่านแม่ที่ช่วยประคองให้นางลุกขึ้นเมื่อยามล้ม ภาพของท่านแม่ที่เป่ายาร้อนป้อนนางยามนางเจ็บป่วย อีกทั้งความอ่อนโยนของท่านแม่ที่มีให้กับนางและอ้อมแขนอันอบอุ่นนั้นหนานอิงจะไม่ได้สัมผัสมันอีกแล้ว

ท่านแม่ลูกอกตัญญู ล้วนเป็นเพราะลูกที่ทำให้ท่านเจ็บปวดเช่นนี้ กระทั่งน้ำตาที่จะหลั่งร้องแสดงความอาลัยต่อหน้าท่านลูกยังไม่สามารถทำได้ ท่านแม่รอลูกก่อน ลูกกำลังจะไปหาท่านแล้ว

หนานอิงดวงใจสลาย ชีวิตที่ไร้ค่าเช่นนี้จะอยู่ต่อไปเพื่อสิ่งใด ความเย็นเยียบของสายน้ำที่กำลังห่อหุ้มร่างของนางบัดนี้ยังน้อยกว่าความเย็นเยียบที่กำลังกัดกร่อนหัวใจอันบอบช้ำของนาง 

หนานอิงหลับตาลงพร้อมกับกลั้นหายใจเมื่อบัดนี้ความสูงของน้ำผ่านพ้นจมูกของนางไปแล้ว น้ำยิ่งลึกหัวใจของนางก็ยิ่งดำดิ่งสัมผัสความเจ็บปวดจนร่างกายและหัวใจแทบแหลกสลาย

เบื้องหลังบุรุษทั้งสามคนต่างเฝ้ามองดูนางด้วยความรู้สึกแตกต่าง สองคนที่แสนจะเย็นชาและอีกหนึ่งคนที่กระวนกระวายจนแทบจะขัดคำสั่งผู้เป็นนายเป็นครั้งแรกในชีวิตเพื่อกระโดดลงไปช่วยชีวิตของนางผู้นั้น

"ท่านอ๋อง ท่านอ๋องน้อย นางกำลังจะจมแล้ว หากนางตั้งครรภ์จะทำเช่นไร"

"ข้ามั่นใจแล้วว่านางไม่ได้ตั้งครรภ์ เจ้าอย่าสอดเรื่องของนางจะดีกว่า"

เสียงเย็นของลู่หนิงหวังเอ่ยขึ้น

อ้ายเจิงพยายามหาเหตุผลเพื่อช่วยนางอย่างเต็มที่ แต่อย่างไรบุรุษทั้งสองกลับไม่แม้แต่จะขยับนิ้ว

ในฟากฝั่งแม่น้ำอันหนาวเย็น บัดนี้หนานอิงค่อย ๆ จมลงไปต่อหน้าพวกเขา อ้ายเจิงไม่อาจทนดูอีกต่อไปได้เขาถอดรองเท้าหุ้มแข็งออกตั้งใจแล้วว่าแม้จะถูกลงโทษเขาต้องช่วยนางให้ได้

"ข้าต้องช่วยนางแล้ว ข้าต้องช่วยนางก่อนที่นางจะตาย"

เมื่อเงยหน้าขึ้นก่อนที่อ้ายเจิงจะก้าวลงไปในน้ำ เสียงน้ำสาดกระเซ็นจากการที่ร่างสูงใหญ่ของใครผู้หนึ่งที่กระโดดลงไปในน้ำพลันดังขึ้น

อ้ายเจิงมองบุรุษสองคนที่อยู่ข้างกายบัดนี้มีเพียงหานเซียวที่ยังจ้องเขม็งไปบริเวณนั้น แต่ร่างของลู่หนิงหวังได้หายไปแล้ว

อ้ายเจิงยกมุมปากคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม ในขณะที่บุรุษอีกผู้หนึ่งมีใบหน้าเรียบเฉยดวงตาคมเข้มคู่นั้นไม่แสดงความรู้สึกอย่างอื่นนอกจากความว่างเปล่า อ้ายเจิงถอนหายใจอย่างโล่งอก

ที่แท้ท่านอ๋องของข้ายังพอจะมีความเป็นคนอยู่บ้าง เขาไม่ได้กลายเป็นปีศาจที่เห็นชีวิตคนเป็นผักปลาไปจริง ๆ

ก่อนที่หนานอิงจะจมหายไปกับสายน้ำ จู่ ๆ นางกลับโผล่พรวดขึ้นมาก่อนที่ลู่หนิงหวังจะได้ค้นหาร่างของนางเสียอีก ลู่หนิงหวังที่กำลังจะดำดิ่งลงไปค้นหาจึงหยุดนิ่งอยู่กับที่มองนางด้วยความประหลาดใจ

 ที่แท้เป็นเพราะว่าหนานอิงนั้นว่ายน้ำเป็นและนางยังว่ายน้ำเก่งยิ่งกว่าปลาเสียอีก เมื่อถึงคราใกล้สิ้นใจร่างกายของนางกลับไม่ยอมรับการจมน้ำในครานี้ทำให้นางตะเกียกตะกายโผล่พ้นน้ำขึ้นมาหายใจโดยที่นางเองก็ไม่รู้ตัว

ลู่หนิงหวังพลันยกมุมปาก เอ่ยออกมาประโยคหนึ่ง

"ข้าไม่เคยพบคนโง่เขลาเช่นเจ้ามาก่อน"

มุมปากของเขาคล้ายจะหยักโค้งขึ้น ลู่หนิงหวังยิ้มบางด้วยหัวใจของพระโพธิสัตว์ที่ยังมีความเมตตาอยู่บ้าง 

เพราะร่างกายของหนานอิงเคยรู้วิธีการเอาตัวรอดจากการจมน้ำ จึงเป็นความเคยชินตามธรรมชาติที่คนเราจะไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองตาย ดังนั้นเขาจะช่วยนางสักครั้งให้นางได้สมใจ

เขาว่ายเข้าไปคว้าร่างของหนานอิงจากด้านหลัง แล้วลากร่างบอบบางของนางด้วยมือเดียว หนานอิงลืมตาขึ้นรู้สึกเหมือนตนเองกำลังลอยอยู่เหนือน้ำโดยที่นางไม่ได้ขยับตัว

เกิดเรื่องอันใดขึ้น นางยังไม่ตายหรอกหรือ?

เมื่อรู้สึกตัวอีกครั้งเท้าเปลือยของนางก็สามารถเหยียบพื้นดินด้านล่างได้แล้วน้ำท่วมถึงแค่ช่วงท้องของนางเท่านั้น ที่แท้เป็นลู่หนิงหวังที่เข้ามาช่วยชีวิตนาง

"ปล่อยข้า ได้โปรดปล่อยข้าเถิด ให้ข้าตายตามต้องการเถิด"

นางเอ่ยทั้งน้ำตา ลู่หนิงหวังปล่อยมือจากร่างของหนานอิงทันใด เขารังเกียจที่นางเอาแต่คร่ำครวญถึงความตายไร้สาระนั่น

หนานอิงไม่สนใจเขาอีกต่อไป นางหันหลังคิดจะลงน้ำไปอีกครั้ง คราวนี้นางต้องทำสำเร็จแต่ขายังไม่ทันได้ก้าว กลับรู้สึกถึงแรงดึงจากมือใหญ่ของคนผู้นั้น

หนานอิงกำลังจะขอให้เขาปล่อยให้นางตายเสีย แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปากก็พบว่าตนเองถูกลู่หนิงหวังกดศีรษะลงไปในน้ำ คราแรกหนานอิงตกใจยิ่งนางจึงดิ้นรนขัดขืนให้เขาปล่อยด้วยหายใจไม่ออกทั้งสำลักน้ำจนทรมานไปหมด

แต่มือของเขาแข็งแรงราวกรงเหล็กนางมีหรือจะหนีรอดได้ หนานอิงตั้งสติเมื่อคิดได้ว่าตนเองอยากตาย นางจึงนิ่งงันปล่อยให้เขาจับนางกดน้ำอยู่เช่นนั้น

แต่น่าแปลกประหลาดเมื่อนางจะสิ้นใจร่างกายของนางกลับไม่ยอมรับ ยังดิ้นรนอย่างสุดชีวิตที่จะตะเกียกตะกายขึ้นมาเหนือผิวน้ำ

ลู่หนิงหวังยกมุมปากดึงศีรษะนางขึ้นมาให้นางหายใจสักหน่อยแล้วกดลงไปอีกครา

ครานี้ก็เช่นกันหนานอิงเหมือนจะแน่นิ่งไปยอมให้เขากดน้ำแต่โดยดี แต่สักพักนางก็ดิ้นรนเอาชีวิตรอดอีกครั้งนางรู้สึกทรมานเป็นอย่างมาก ความตายแท้ที่จริงแล้วมันน่ากลัวเช่นนี้หรือ

แต่ลู่หนิงหวังกลับไม่ปล่อยให้นางตายเขาดึงนางขึ้นเหนือน้ำอีกครั้ง หนานอิงครานี้สูดลมหายใจเข้าปอดด้วยอาการโหยหาและตะกละตะกลาม

"เจ้านี่หนังเหนียวใช่เล่น"

 ลู่หนิงหวังไม่ปล่อยนางให้หายใจนานกว่านี้ มือใหญ่กดศีรษะของหนานอิงลงน้ำกระทำเรื่องเดิมซ้ำลงไปอีก ไม่สนใจว่านางที่อยู่ในมือของเขาจะทรมานเพียงใด

อ้ายเจิงอ้าปากค้าง ด้วยคิดว่าลู่หนิงหวังตั้งใจจะช่วยนาง แต่สิ่งที่เขาเห็นนี้คือ ลู่หนิงหวังกำลังพยายามจะฆ่านางชัด ๆ เขากำลังจับสตรีผู้หนึ่งกดน้ำอย่างบ้าคลั่ง

ในขณะที่หานเซียวกลับนึกว่าเป็นเรื่องแปลกประหลาดที่พี่ชายของตนเองยื่นมือเข้าไปสอดอันเป็นเรื่องผิดปกติวิสัยของลู่หนิงหวัง หากเป็นผู้อื่นเขาคงได้เดินกลับกระท่อมไปแล้วไม่สนใจว่านางจะเป็นจะตายแต่ประการใด

เมื่อเป็นเช่นนี้หานเซียวจึงมองดูอย่างสงบ 

 ในช่วงเวลานั้นเองนายพรานผู้นั้นเห็นว่าไม่มีผู้ใดอยู่ที่กระท่อมสักคน เขาจึงออกมาดูที่ริมทะเลสาบพบว่าลู่หนิงหวังกำลังจะสังหารแม่หนูผู้นั้นเขาจึงตื่นตระหนกจนลนลาน

หานเซียวหัวเราะเสียงต่ำ เขารู้สึกสมเพชนางยิ่ง

"แค้นของเจ้า เจ้าต้องชำระด้วยตัวเอง มีดอยู่ในมือเจ้าแล้วเจ้าจงเลือกว่าจะตายอย่างไร้ศักดิ์ศรีปล่อยคนที่ย่ำยีเจ้า ปล่อยคนที่ทำร้ายเจ้าและฆ่าแม่ของเจ้าให้ลอยนวลเสวยสุข หรือจะตามฆ่าพวกมันให้หมดก็เป็นเรื่องของเจ้าหาใช่เรื่องของผู้ใด หาใช่เรื่องของข้า"

หนานอิงเจ็บปวด นางร้องไห้ออกมา

"ข้า ข้า ฮือ ฮือ ข้าไร้หนทางแล้ว ท่านจะให้ข้าทำเช่นไร"

หานเซียวยัดมีดสั้นของเขาใส่มือของนาง แล้วกุมมือของนางเอาไว้ ก่อนจะดึงทั้งมือทั้งมีดเข้ามาจ่อที่ตำแหน่งหัวใจของเขา กล่าวน้ำเสียงเยียบเย็นแววตาแข็งกร้าว

"หากข้าบอกว่าข้าคือศัตรูของเจ้า เจ้าจะทำเช่นไร จะกล้าลงมือสังหารข้าหรือไม่"

หนานอิงดวงตาสั่นระริก มือของนางสั่นเป็นอย่างยิ่งเมื่อหานเซียวกดปลายมีดแหลมที่อยู่ในมือนางเข้ากับเนื้อหนังของเขา ปลายมีดแหลมทิ่มเข้าไปตรงนั้นจนเลือดซึมออกมาด้วยเสื้อของหานเซียวเป็นสีขาวจึงมองเห็นรอยเลือดนั้นได้ชัดเจน

"ท่าน กำลังจะทำสิ่งใด"

หนานอิงพยายามขืนมือของตนออก แต่กลับถูกเขากดเอาไว้เช่นนั้น ปลายมีดยิ่งกรีดเข้าไปในผิวเนื้อของชายหนุ่มมากขึ้น

"เจ้าไม่คิดบ้างหรือว่าท่านแม่ของเจ้าจะตายอย่างทรมานเช่นไร ในยามที่เจ้าถูกกดจมน้ำความรู้สึกนั้นทรมานมากแค่ไหน นั่นคือความรู้สึกของท่านแม่ของเจ้าในขณะที่นางกำลังจะตายเช่นกัน เจ้ากลับโง่เขลาเช่นนี้คิดว่าแม่ของเจ้าตายตาหลับหรือ เอาสิ ข้าคือศัตรูของเจ้าสังหารข้าเสีย กดมีดลงมาฆ่าข้าให้ตายตอนนี้"

"นายท่านอย่า"

หนานอิงไม่รู้ว่าหานเซียวพูดความจริง นางไม่กล้าฆ่าเขา นางไม่กล้าฆ่าคน แต่นางอยากแก้แค้น นางรู้แล้วว่าความรู้สึกเมื่อสักครู่ที่ถูกลู่หนิงหวังจับกดน้ำนั้นมันทรมานเพียงใด

ท่านแม่ของนางก่อนตายจะรู้สึกเช่นนี้หรือไม่

หานเซียวปล่อยมือของนางแล้ว ปลายมีดยังคาอยู่ที่อกของเขา นางดึงออกด้วยความตกใจ หานเซียวเชยคางนางขึ้นอีกครั้ง เอ่ยเป็นครั้งสุดท้าย

"หากเจ้าอยากแก้แค้น ก็จงเปลี่ยนตนเองเสียใหม่ตามหาพวกมันให้หมด และสังหารมันเสีย ไม่ว่าคนผู้นั้นจะเป็นข้าหานเซียวผู้นี้หรือจะเป็นลู่หนิงหวัง หากมันคือศัตรูของเจ้าก็จงฆ่ามันอย่าได้ใจอ่อนเป็นอันขาด แต่หากเจ้าทำไม่ได้ก็ใช้มีดเล่มนี้ฆ่าตัวตายเสีย สตรีอ่อนแอเช่นเจ้าไม่สมควรที่จะอยู่บนโลกอันโหดร้ายเช่นนี้อีกต่อไป"

มุมปากของหานเซียวยกขึ้นอีกครั้ง เขาลุกขึ้นปล่อยมีดเล่มนั้นไว้ในมือของหนานอิง หนานอิงสะอื้นร่ำไห้

อ้ายเจิงหยิบมีดที่นางทำหล่นแล้วส่งคืนให้หนานอิง นางมองมีดเล่มนั้นแล้วกำเอาไว้แน่น คำพูดของหานเซียวยังก้องอยู่ในหัว

ไม่ว่าศัตรูของนางจะเป็นผู้ใด จงตามล่าและสังหารมันให้หมดอย่าได้ใจอ่อนอย่างเด็ดขาด

อ้ายเจิงยกมุมปากแล้วเอ่ยว่า

"หากเจ้าต้องการแก้แค้น ข้าช่วยเจ้าได้"