ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 28

พระจันทร์ลอยขึ้นสูงหนานอิงยังคงนั่งคุกเข่าอยู่หน้ากระท่อม นางไม่แม้แต่ขยับทั้งที่ขาทั้งสองข้างชาจนทรมานไปหมด นี่คือจุดเริ่มต้นของเส้นทางที่นางเลือก

การแก้แค้น

อย่างที่ลู่หนิงหวังบอกว่านางช่างโง่งม อย่างที่หานเซียวบอกว่านางช่างอ่อนแอแม้แต่จะฆ่าตัวตายยังไม่มีปัญญา หากนางคิดจะแก้แค้น หากนางคิดจะสังหารคนนางต้องแข็งแกร่งกว่านี้ แข็งแกร่งกว่าที่นางเคยคิดเอาไว้

สุดท้ายแล้วเส้นทางนี้จะสิ้นสุดที่ตรงไหนหนานอิงก็ยอมรับแล้ว นางอาจจะตายก่อนได้แก้แค้นด้วยซ้ำ แต่อย่างน้อยนางก็ได้พยายามจนสุดความสามารถแล้ว

เช่นนี้นางก็จะสามารถไปคุกเข่าในปรโลกและมองหน้าท่านแม่ได้อย่างไม่ละอายอีกต่อไป

"ท่านอ๋องนางนั่งอยู่ตรงนั้นมาหลายชั่วยามแล้วนะขอรับ"

อ้ายเจิงเดินไปมาอย่างกระวนกระวายใจ เขาเองเป็นพวกจิตใจอ่อนแอยิ่งเกี่ยวกับสตรีผู้มีใบหน้างดงามด้วยแล้วอ้ายเจิงยิ่งอาการย่ำแย่ แต่ดูเหมือนท่านอ๋องทั้งสองจะไม่สนใจสิ่งใดนอกจากอาหารที่วางอยู่หน้าโต๊ะ

ทั้งสองมีความคิดเห็นที่ตรงกันเป็นอย่างยิ่ง

ไร้รสชาติสิ้นดี

แต่เดิมก่อนที่จะได้ลิ้มรสชาติของอาหารที่หนานอิงทำ ฝีมือของท่านตานายพรานผู้นี้ก็ยังพอที่จะยัดลงท้องได้ แต่หลังจากได้ลิ้มลองรสมือของสตรีผู้นั้นแล้ว อาหารที่อยู่ตรงหน้าในยามนี้ล้วนยากที่จะยัดลงท้องเสียจริง ทั้งรูปร่างหน้าตาของสิ่งนี้ก็ยากเกินที่จะทำใจเรียกว่าอาหารคน

หากเป็นทหารในกองเสบียงลู่หนิงหวังคิดว่าเขาคงคิดจะลากทหารพวกนั้นไปตัดหัวแล้วโทษฐานทำอาหารคนให้กลายเป็นอาหารสุนัข

เมื่อไม่เจริญอาหารคนทั้งสองจึงวางตะเกียบลงอย่างพร้อมกัน และไม่สนใจที่จะพูดคุยกับอ้ายเจิงเรื่องอื่นอีกต่อไป 

"ท่านอ๋องท่านจะปล่อยให้นางนั่งอยู่อีกนานเท่าใด"

หานเซียวบ้วนปากพร้อมทั้งเดินไปที่เตียงนอน เขาขยับที่เข้าไปด้านในแน่นอนว่าที่ว่างที่เหลือย่อมแบ่งให้พี่ชาย เขานอนตะแคงเนื่องจากแผลที่หลังยังไม่หายดี ยังกระดิกนิ้วเรียกอ้ายเจิงเข้าไปหาแล้วชี้ไปที่อ่างไม้ที่วางอยู่ด้านข้าง

อ้ายเจิงรู้แล้วว่าเขาต้องทำหน้าที่นี้แทนหนานอิง จึงเดินเข้ามาอย่างว่าง่ายหวังเอาใจอ๋องน้อยผู้นี้เสียหน่อย อ้ายเจิงนั่งลงใช้ผ้าชุบน้ำเย็นยะเยือกบิดจนหมาดแล้วเช็ดหน้าหน้าให้หานเซียว หานเซียวถึงกับสะดุ้งโหยง

"เหตุใดน้ำจึงเย็นเช่นนี้เจ้าคิดจะฆ่าข้าหรือ"

อ้ายเจิงปาผ้าผืนนั้นลงไปในอ่างไม้อย่างไม่พอใจ แม้เขาจะมีตำแหน่งต่ำกว่าแต่หลายครั้งเขาก็ไม่สงวนวาจาและท่าทางที่จะแสดงออกมาว่าไม่พอใจคนทั้งสองอย่างเต็มที่โดยไม่สนใจด้วยซ้ำว่าจะทำให้ผู้เป็นนายมีโทสะ

"นี่เจ้าไม่พอใจข้าหรือ"

หานเซียวถลึงตาใส่เขาแต่อ้ายเจิงผู้นี้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหวาดกลัว

"ใช่ข้าไม่พอใจ"

หานเซียวเองก็ประดุจน้องชายของอ้ายเจิง นอกจากลู่หนิงหวังแล้วคงมีเพียงอ้ายเจิงที่หานเซียวเกรงใจอยู่บ้าง น้ำเสียงของเขาจึงอ่อนลงเล็กน้อย

"ข้าทำเรื่องอันใดให้เจ้าไม่พอใจกัน ข้ายังป่วยอยู่นะ"

อ้ายเจิงเบะปาก ครานี้ด่ากราดไปที่ลู่หนิงหวังด้วย

"เห๊อะ ท่านอ๋องพวกท่านทั้งสองจะกลายเป็นเดนคนอยู่แล้ว ท่านอ๋องน้อยท่านคิดว่าข้าจะฆ่าท่านด้วยน้ำเย็นนี่แล้วสตรีตัวเล็กผู้นั้นที่นั่งตากลมอยู่ด้านนอกท่านไม่คิดว่านางจะหนาวตายหรือ"

"อ้อ ที่แท้ก็เป็นเรื่องนี้เองหรือ เจ้าจะเดือดร้อนแทนนางไปไย มีผู้ใดบังคับนางกันเป็นนางที่ต้องการเองไม่ใช่หรือ หากหนาวก็กลับไปนอนที่โรงเก็บฟืนของนางสิ ไม่แน่นางอ่อนแอเพียงนั้นไม่ถึงก้านธูปก็คงกลับไปแล้ว"

หานเซียวส่ายหน้าก่อนจะนอนหันหลังให้เขา อ้ายเจิงเห็นท่านอ๋องน้อยผู้นี้เป็นเช่นนี้จึงหมดหวังแล้วเขาก่นด่าออกมาคำหนึ่ง

"คนเลว ถ้าท่านไม่อนุญาตนางจะกล้าลุกขึ้นหรือ"

คนถูกด่าย่อมไม่สะทกสะท้าน สุดท้ายอ้ายเจิงจึงลุกขึ้นแล้วกลับไปนั่งที่เดิมเก้าอี้ตรงข้ามกับลู่หนิงหวัง

 ลู่หนิงหวังมองอ้ายเจิงด้วยใบหน้าไร้คลื่นลมสงบราบเรียบเป็นอย่างยิ่ง เขายังรินสุราลงในจอกให้อ้ายเจิงราวกับจะบอกว่าหุบปากแล้วดื่มเหล้านี่ซะ

อ้ายเจิงมองเขาด้วยดวงตาคล้ายลูกสุนัขขี้อ้อนตัวหนึ่ง