ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 31

เมื่อหนานอิงฟื้นขึ้นมาก็ผ่านพ้นไปจนถึงช่วงเวลาดึกสงัดของอีกวัน

หนานอิงลืมตาขึ้นทั้งยังกลอกตาไปมา รู้สึกว่าเหงื่อของตนเองซึมออกมาที่ช่วงลำคอและไรผม นางขยับกายแต่กลับขยับไม่ได้

เกิดอะไรขึ้น

ร่างกายของนางบัดนี้หนักอึ้ง นางรู้สึกราวกับว่าตนเองกำลังถูกหินสองก้อนใหญ่ทาบทับเอาไว้ แม้ว่าจะพยายามเพียงใดก็ไม่อาจขยับกายได้สำเร็จ

สถานที่แห่งนี้มืดมากแต่กลับไม่หนาวเย็น ยังมีความอบอุ่นที่อยู่รอบร่างกายของนางและดูเหมือนว่ามันจะอบอุ่นเกินไปจนนางรู้สึกร้อน

เอ๊ะ หรือว่า ที่นี่คือ....นรก?

หนานอิงตกใจเป็นอย่างยิ่ง หัวใจเต้นแรงรัว นางตายได้อย่างไร ทั้งยังมีเสียงที่ไม่หนักไม่เบาอยู่ข้างหูทั้งสองข้างของนางอีก

เหมือนจะเป็นเสียงหายใจ หรือจะเป็นเสียงหายใจของภูตผีปีศาจที่อยู่ในนรกแห่งนี้ หนานอิงคิดเตลิดไปไกลแล้ว เสียงที่อยู่ข้างหูของนางหากไม่ตั้งใจฟังก็คล้ายจะไม่มี แต่หากตั้งใจฟังดี ๆ แล้วกลับสัมผัสและยังได้ยินอย่างชัดเจน

แขนของนางไม่อาจขยับเพราะถูกหินก้อนใหญ่ทับอยู่ มันชาไปหมดแล้ว และนิ้วมือของนางทั้งสองข้างบัดนี้กลับเหมือนถูกบางสิ่งบางอย่างรวบรัดเอาไว้แน่นหนา อีกทั้งขาของนางเล่าก็ถูกทาบทับเอาไว้เช่นกัน

หรือว่านางตายแล้วยังถูกลงทัณฑ์ในนรกหรือ?

หนานอิงใคร่ครวญอย่างจริงจัง เมื่อคิดถึงความตายในใจพลันหวาดกลัวอย่างประหลาด หนานอิงกลืนน้ำลายลงคอกลับมีความรู้สึกฝาดขมอยู่ในนั้น หนานอิงลองกลืนน้ำลายอีกครั้งหรือนางถูกจับให้ดื่มน้ำแกงยายเมิ่งจึงจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ได้ว่าตนเองตายเช่นไร

หรือจะหนาวตายใช่หรือไม่ ช่างเป็นสาเหตุการตายที่หนานอิงคิดว่าน่าอนาถโดยแท้ แม้ว่านางเคยคิดอยากจะฆ่าตัวตายแต่ในเมื่อนางตั้งใจจะแก้แค้นแล้วเหตุใดสวรรค์จึงไม่เห็นอกเห็นใจนางเสียบ้าง

หนานอิงขยับกายอีกครั้ง อาการชาไปทั้งตัวทวีความรุนแรงขึ้น ในที่สุดนางก็ไม่อาจทนได้แล้ว 

"ข้าทำเรื่องผิดอันใดกันจึงได้ลงโทษข้าเช่นนี้ ท่านยมบาลได้โปรดปล่อยข้าเถิดเจ้าค่ะ แม้ข้าจะตัดขาดจากท่านพ่อของข้าแต่เป็นเขาที่ไม่รับข้าเป็นลูกก่อน ข้าจึงเฉือนเลือดคืนเขา ไม่คิดว่าจะมีความผิดบาปถึงเพียงนี้"

แต่แล้วเสียงเย็นของคนผู้หนึ่งพลันเอ่ยขึ้น

"หากเจ้าไม่หุบปากและไม่เลิกดิ้นไปมาเช่นนี้ เจ้าได้ไปพบยมบาลจริง ๆ เป็นแน่"

หัวใจของหนานอิงแทบจะหลุดออกจากอกด้วยความตกใจ แน่นอนว่านางหุบปากทันใด ภายใต้ความมืดมิดนี้ดูเหมือนว่าเหงื่อร้อนของนางจะเริ่มซึมออกมาจนชื้นหลัง เสียงเมื่อสักครู่ที่ดังขึ้นเป็นเสียงของยมทูตใช่หรือไม่

นรกแห่งนี้ช่างร้อนเหลือเกิน ร้อนจนเหงื่อซึมเต็มหลังนางไปหมดแล้ว

หนานอิงนิ่งเงียบพยายามไม่ส่งเสียงจนกระทั่งผ่านมาราวก้านธูป นางในตอนนี้เริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่กำลังเกิดขึ้น

นางปวดปัสสาวะ!!!

บ้าจริงไยตายแล้วต้องปวดปัสสาวะอีก แล้วนางจะทำเช่นไร ในแดนนรกมีที่ปลดปล่อยหรือไม่ หรือนางสามารถปลดทุกข์ตรงนี้ได้เลย

นางครุ่นคิดไปมาอยู่เช่นนั้น จวบจนกระทั่งรู้สึกว่าไม่ไหวแล้วเมื่อหินก้อนใหญ่ก้อนนั้นยังทาบทับลงมาช่วงหน้าท้องของนางอีก

หนานอิงเริ่มขยับตัวและข่มใจให้สงบ เอ่ยออกมาด้วยเสียงขลาดเขลา

"ท่านยมทูตที่นรกแห่งนี้มีห้องปลดทุกข์หรือไม่"

เมื่อหนานอิงทำใจกล้าเอ่ยคำนี้ออกมาดูเหมือนว่าหินก้อนใหญ่ที่กำลังทับร่างของนางอยู่นั้นพลันขยับออกราวปาฏิหาริย์ หรือว่านี่คือสัญญาณลับในการปลดปล่อยคนจากขุมนรก หนานอิงจึงลองพูดคำนี้อีกครั้ง

"ข้าปวดปัสสาวะมีที่ให้ปลดทุกข์หรือไม่"

ครานี้นอกจากหินสองก้อนจะเคลื่อนห่างนางแล้ว หนานอิงยังได้ยินวาจาที่แสนจะน่ากลัวดังขึ้น

"หากเจ้าพูดอีกคำเดียว ข้าได้จับเจ้าโยนให้สุนัขป่ากินแน่"

หนานอิงในใจตระหนกวาบ แย่แล้วที่นี่หาใช่ปรโลกแต่มันเลวร้ายยิ่งกว่าเสียอีก นางยังนิ่งงันลืมว่าตนเองนั้นปวดปัสสาวะจนทนไม่ไหวเพียงใด

หัวใจของหนานอิงบัดนี้คล้ายกับกำลังถูกจับแขวนเอาไว้บนขื่อขึ้นมาทันใด เมื่อเริ่มตระหนักได้ว่าน้ำเสียงนั้นเป็นของผู้ใด นางอยู่กับพวกเขามานานเพียงนี้พบเจอหน้ากันทุกวัน เหตุใดนางจึงได้ลืมน้ำเสียงชั่วร้ายนี้ไปได้

กระทั่งหานเซียวเอ่ยด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวเพราะโดนปลุกกลางดึกด้วยสาเหตุที่ไร้สาระที่สุด ทั้งที่เขากำลังหลับอย่างมีความสุขโดยมีร่างนุ่มนิ่มของนางให้กอดอยู่แท้ ๆ

"จะไปไหนก็รีบไปเสีย แล้วให้รีบกลับมาอย่าชักช้า"

ลู่หนิงหวังที่นอนอยู่ด้านนอกขยับกายหลีกทางนางแม้ว่าหนานอิงจะมองไม่เห็นพวกเขา ในยามที่สติกลับมาก็ย่อมจำเสียงคนทั้งสองได้เป็นอย่างดี

นางสัมผัสได้ถึงสายตาที่เย็นเยียบของพวกเขา หัวใจของหนานอิงคล้ายถูกแช่แข็งไปแล้ว นางหวาดกลัวจนไม่กล้าขยับ

และด้วยความกรุณาอย่างล้นเหลือหรือความรำคาญอย่างที่สุดของลู่หนิงหวัง หนานอิงพลันถูกเขาผลักให้ลงจากเตียง เพียงขาของนางก้าวลงไปก็ทรุดลงตรงนั้น

แน่นอนว่าด้วยสาเหตุอีกประการหนึ่งที่เพิ่มขึ้นมา นางถูกคนทั้งสองทาบทับร่างกายนานจนเกินไปและอากาศที่เย็นเหลือแสนหลังจากไร้ไออุ่นของพวกเขาแล้วก็ทำให้นางเกิดอาการตะคริวกินขาขึ้นมาอย่างฉับพลัน