ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 32

หนานอิงไม่รู้ว่าต้องทำเช่นไร นางก้าวขามาเพียงไม่กี่ก้าวก็จมอยู่ในกองหิมะแล้ว อากาศก็หนาวเย็นจนจับใจแม้เสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกของลู่หนิงหวังจะอบอุ่นเพียงใดแต่ด้วยอากาศในยามดึกที่หนาวเย็นจับใจก็ไม่อาจต้านได้

หนานอิงบัดนี้ไม่อาจขยับขาได้ นางโกรธตนเองที่ไร้วรยุทธ์ นางโกรธตนเองที่ปัญหาเพียงเล็กน้อยเท่านี้ก็ไม่อาจแก้ไขได้ ยิ่งนึกถึงตอนลู่หนิงหวังอุ้มนางบินเมื่อสักครู่แล้วก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ

ไยข้าอ่อนแอเพียงนี้!!!

ในคฤหาสน์สกุลหนานเดิมทีเคยมีอาจารย์มีฝึกวรยุทธ์ให้พี่น้องของนางที่เป็นบุรุษ ในยามนั้นท่านแม่และนางยังได้รับความโปรดปรานจากท่านหนานจะทำสิ่งใดก็ย่อมได้ แม้กระทั่งการเรียนวรยุทธ์ที่สตรีในห้องหอไม่สมควรข้องเกี่ยวท่านหนานก็ยังอนุญาตให้นางได้เรียน

แต่ในยามนั้นหนานอิงกลับปฏิเสธ นางคิดว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องป่าเถื่อน หากรู้เช่นนี้นางฝึกเอาไว้เสียหน่อยยังดีกว่า ผู้ใดจะรู้ว่าชีวิตของนางจะพลิกผันเพียงนี้

หนานอิงไม่ขยับตัวแล้ว รู้สึกขบขันกับชะตาชีวิตของตนเองนัก อันที่จริงแล้วความหนาวเย็นในตอนนี้ที่กำลังกัดกร่อนกระดูกขาของนางทำให้หนานอิงจดจำบางสิ่งที่นางลืมไปแล้วได้อีกครั้ง

ย้อนกลับไปในอดีตที่นางยังเล็กนัก นางเองก็เติบโตขึ้นมาเป็นเพียงบุตรีของอนุที่ไม่มีปากเสียงในสกุลผู้หนึ่ง เพราะบิดาเคยหลงมารดาของนางอยู่ช่วงหนึ่งทำให้ฮูหยินใหญ่ไม่พอใจมาก

ในยามนั้นฮูหยินใหญ่ถึงกับหาสตรีผู้อื่นมาปรนเปรอสามีจนกระทั่งเขาทอดทิ้งมารดาของนางอีกครั้ง เมื่อไม่ได้รับการเหลียวแล หนานอิงและมารดาก็ถูกรังแกโดยไม่มีทางสู้

ความทรงจำอันเจ็บปวดที่นางได้ฝังมันเอาไว้ที่ก้นบึ้งจนเกือบจะลืมไปแล้วได้ย้อนกลับมาอีกครั้ง ในคืนอันเหน็บหนาวที่เรือนของนางไม่มีแม้กระทั่งถ่านเพื่อจุดให้ความอบอุ่น

ท่านแม่ของนางกอดนางแนบแน่นเพื่อช่วยคลายความหนาว แต่แม้จะกอดกันเท่าไหร่ก็ไม่เพียงพอ หนานอิงในตอนนั้นด้วยความไม่เข้าใจ นางถึงกับวิ่งไปหาท่านพ่อที่เรือนหลังใหญ่แต่กลับไม่ได้พบ

มีบ่าวของฮูหยินใหญ่คอยกีดกัน นางร้องไห้คุกเข่าร้องขอถ่านพวกนั้น อย่างน้อยนางก็คือคุณหนูผู้หนึ่งของบ้าน แต่ในยามนั้นกลับไร้คนเหลียวแล

หนานอิงร้องไห้อยู่เช่นนั้น ในขณะที่นางกำลังเดินกลับเรือนก็พบกับฮูหยินใหญ่ ในครานั้นหนานอิงยังจำได้ถึงสายตาที่แสดงความสะใจออกมาของสตรีผู้นั้น

ในยามนั้นหนานอิงผู้ยังไม่รู้ความได้คุกเข่าขอร้อง ฮูหยินใหญ่กลับเอ่ยว่า

"แม่ของเจ้าก็แค่สตรีชั้นต่ำผู้หนึ่งที่ยั่วยวนนายท่านจนตั้งครรภ์ขึ้นมาและให้กำเนิดคนไร้ค่าเช่นเจ้า ที่นายท่านยังเลี้ยงดูอยู่ก็นับว่าปราณีแล้วยังจะหวังสิ่งใดอีก คนที่ไร้ประโยชน์เช่นพวกเจ้าทั้งสองที่แม้กระทั่งนายท่านยังไม่เหลียวแล ยังคิดเรียกร้องสิ่งใดอีก"

แววตาที่ไร้ความเมตตา สายตาที่ดูถูกรังเกียจของฮูหยินใหญ่ทำให้หนานอิงที่แม้ยังเด็กกลับจดจำได้เป็นอย่างดี ในยามนั้นนางตั้งใจแน่แน่วว่า นางและมารดาจะต้องมีที่ยืนอยู่ในสกุลหนานแห่งนี้

นับตั้งแต่นั้นหนานอิงจึงแอบฝึกฝนและเรียนรู้จากมามาผู้หนึ่งที่เชี่ยวชาญเรื่องเครื่องหอมของสกุลหนาน ทั้งหมดเพราะนางเป็นเด็กหน้าตาน่ารักอ่อนน้อมถ่อมตนไปเฝ้าคุกเข่าอยู่หน้าเรือนของมามาทุกวันด้วยความอดทน ผ่านมานับเดือนกระทั่งมามาผู้นั้นใจอ่อนยอมสอนให้ โชคดีที่นางเป็นคนมีพรสวรรค์ ฝึกฝนผ่านมาเพียงสองปีหนานอิงก็ชำนาญแล้ว

เครื่องหอมชิ้นแรกที่นางทำขึ้นมาด้วยมือของตนถูกส่งให้ท่านหนานผ่านมามาผู้นั้น และต่อมาไม่นานมามาผู้ชราก็สุขภาพไม่ดีลาออกจากสกุลหนานไปใช้ชีวิตบั้นปลายที่อื่น นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ท่านหนานเริ่มให้นางเข้ามาดูแลงานเครื่องหอม และนับเป็นความรุ่งโรจน์ในสกุลจนกลายเป็นคุณหนูที่มีค่า แม้แต่บุตรสาวของฮูหยินใหญ่ยังต้องหลีกทางให้นาง 

ในที่สุดหนานอิงก็ทำสำเร็จ นางมีความสำคัญต่อบิดาและทำให้มารดาสุขสบายแล้ว

เมื่อย้อนคิดถึงเรื่องพวกนั้นหนานอิงก็พลันเหน็บหนาวหัวใจ นางลืมเรื่องพวกนี้ไปได้อย่างไร ในช่วงเวลาที่ลำบากที่สุดในคราวนั้นนางผ่านมาได้เพราะมีอ้อมกอดของท่านแม่ ทว่าในค่ำคืนนี้กลับยิ่งแย่กว่ามาก เมื่อนางสิ้นไร้กระทั่งความอบอุ่นจากอ้อมแขนของมารดา

แน่นอนว่านางไม่หวังพึ่งบุรุษทั้งสองที่ใจดำอำมหิตอีกต่อไป แต่นางยังมีคนอื่นให้พึ่งพิงแม้จะต้องยอมขายหน้าหนานอิงก็ไม่อยากแข็งตายในกองหิมะ จำต้องขอร้องเขาอีกสักครั้ง

นางปัดหิมะที่ติดอยู่ที่เส้นผมออก หนานอิงไม่ได้เกล้ามวยผมงดงามอีกเลยตั้งแต่ถูกโจรจับตัวมา แม้แต่ปิ่นปักผมสักอันนางก็ยังไม่มี สุดท้ายแล้วเมื่อนางไม่รู้ต้องทำเช่นไรจึงใช้สองมือป้องปากคล้ายกำลังจะตะโกน

บุรุษสองคนในเงามืดต่างกำลังจ้องมองนางอยู่โดยที่หนานอิงไม่รู้ตัว พวกเขามองหน้ากัน ดวงตาที่อยู่ในความมืดต่างไหววูบคล้ายกำลังลุ้นอยู่กับบางสิ่งบางอย่าง

นางจะเอ่ยปากขอความช่วยเหลือหรือไม่ และจากผู้ใด?

หนานอิงกระแอมให้โล่งคอถึงแม้ว่าจะรบกวนคนผู้นั้นแต่นางก็ไม่มีทางเลือกแล้ว ไม่ใช่แค่เพียงขาที่จมลงไป ดูเหมือนว่าใต้พื้นหิมะนี้จะเริ่มเคลื่อนไหวและดูดนางให้จมลงไปทั้งร่างอย่างช้า ๆ หนานอิงเกิดความกลัวขึ้นมาจนจับใจ

หนานอิงร้องในใจว่าแย่แล้ว ก่อนจะตะเบ็งเรียกคนจนสุดเสียง

"ท่านตา ช่วยข้าด้วย ท่านตาข้ากำลังจะจมลงไปในหิมะ ท่านอ้ายเจิงช่วยข้าด้วย ท่านตา อ้ายเจิง"

ในขณะที่หนานอิงตะโกนโหวกเหวกขอความช่วยเหลืออย่างสุดชีวิตกลับมีเสียงหึดังออกมาจากปากของบุรุษสองคนที่แฝงกายในความมืด 

"นางอยากตายหรืออย่างไร อกตัญญูไม่รู้คุณคน"

เป็นหานเซียวที่เอ่ยขึ้น บัดนี้คนทั้งคู่กำลังรู้สึกคล้ายคลึงกัน

พ่ายแพ้ยับเยินเหมือนกำลังจะเสียเมืองให้ศัตรู