ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 33

หนานอิงถูกลากตัวมาจนกระทั่งถึงกระท่อมน้อยนางรีบกลิ้งลงจากเตียงทันทีแต่ยังช้ากว่าหานเซียวอยู่มาก

"จะไปที่ใด"

"กลับไปนอนยังที่ของข้า"

นางตอบเสียงแข็ง

"ไม่ได้เจ้าทำให้ข้านอนไม่หลับแล้วคิดจะทิ้งไปเช่นนี้หรือ"

หานเซียวเสียงเย็นดึงแขนของนางอย่างแรงให้นางกลับมานอนที่เดิม ในใจของหนานอิงย่อมไม่เป็นสุขเมื่อสักครู่ที่นางลืมตัวข่วนหน้าของเขาไป ไม่ใช่คนผู้นี้จะฆ่านางทิ้งหรือ?

นางต้องรีบหนีให้เขาอารมณ์เย็น แต่หนานอิงกลับขยับไม่ได้เมื่อเขากำลังทาบทับร่างกายของเขาลงมา หนานอิงใช้มือยันร่างสูงใหญ่ของเขาเอาไว้อย่างเต็มที่ แต่กลับถูกเขารวบกอดด้วยมือเดียว

"รับผิดชอบความผิดของตนเองแล้วนอนอย่างสงบเสียข้าง่วงแล้ว พรุ่งนี้ค่อยชำระความกับเจ้าทีหลัง"

แน่นอนว่าหานเซียวย่อมไม่ปล่อยนางให้อยู่ดี หนานอิงจำเป็นต้องออกแรงแล้ว นางขยับอย่างอึดอัดแต่ก็ขยับไม่ได้ แต่หากจะให้นางขอโทษที่ข่วนเขาหนานอิงก็คิดว่าหานเซียวสมควรแล้ว

อันที่จริงนางควรควักลูกตาเขาเสียแต่นางในตอนนี้ไม่รู้วิธีการควักลูกตาคน ไม่รู้ว่ามือสังหารเขาจะได้ฝึกเรื่องพวกนี้ด้วยหรือไม่ หากได้ฝึกนางจะลองใช้กับหานเซียวเป็นคนแรก

ตัวของหนานอิงยังไม่ทันอุ่นประตูกระท่อมก็เปิดออกอีกครา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าผู้ที่เข้ามาคือผู้ใดเขาถอดรองเท้าออกแล้วจู่ ๆ ก็ดึงเสื้อคลุมที่คลุมร่างของหนานอิงออกอย่างรวดเร็ว

นางอิงคิดจะโต้แย้งแต่กลับถูกเขาลู่หนิงหวังกดตัวของนางเอาไว้แล้วจู่ ๆ เขาก็จูบนาง

หนานอิงตกตะลึง นี่เขากำลังทำสิ่งใด นางยิ่งดิ้นรนลู่หนิงหวังก็ยิ่งบ้าคลั่ง เขากำลังโกรธแน่ ๆ แต่โกรธใคร ผู้ใดไปแหย่รังแตนเข้า

หานเซียวนอนตะแคงใช้มือค้ำศีรษะของตนเองไว้ มองเห็นเงาตะคุ่มของพี่ชายในความมืด ลู่หนิงหวังกำลังทำโทษนางเป็นแน่เขามองดูเงียบ ๆ ไม่คิดเข้าไปร่วมวง

หนานอิงผู้นี้แน่นอนว่านางต้องชดใช้เพียงแต่เขายังหาวิธีไม่ออกที่จะทำให้นางหลาบจำ

รสจูบอันรุนแรงของลู่หนิงหวังทำให้หนานอิงหายใจลำบาก มือหนาของเขายังบีบขยำหน้าอกของนาง เขาลงแรงค่อนข้างหนักจนหนานอิงรู้สึกปวดร้าวไปที่ก้อนเนื้อสองก้อนของตนเอง

"คนบ้า ปล่อยข้านะ"

หนานอิงร้องในลำคอแต่คนอย่างลู่หนิงหวังมีหรือจะฟัง ยิ่งนางดิ้นเขายิ่งจูบนางหนักขึ้น หนานอิงรับรู้ถึงสัมผัสอันรุนแรง อดคิดไม่ได้ว่าเขาอดอยากบ้าคลั่งมาจากไหน

หากเขาลงมือกับนางวันนี้นางคงไม่รอดแล้ว

นางอยากจะร้องไห้แต่หนานอิงบัดนี้กลับไร้น้ำตาเสียแล้ว คนสองคนนี้เห็นนางเป็นสิ่งใดกัน สุดท้ายแล้วเมื่อหนานอิงไม่ดิ้นรนให้เขาปล่อยลู่หนิงหวังกลับเป็นฝ่ายปล่อยนางเอง

หนานอิงได้กลิ่นบางสิ่งบางอย่างจากปากของเขา เหมือนกลิ่นยาที่ติดอยู่ริมฝีปากของนาง ชั่วเวลานั้นหนานอิงก็พูดไม่ออกแล้ว

นางไม่ใช่คนโง่ในยามที่หมดสติวิธีป้อนยาจะมีกี่วิธีกันเชียว และลู่หนิงหวังคงเลือกวิธีนั้นแน่นอน 

เหตุใดคนผู้นี้ต้องช่วยนางเช่นนี้ หรือนางจะมีประโยชน์ต่อเขาจริง ๆ สุดท้ายแล้วเมื่อลู่หนิงหวังปล่อย หนานอิงเองก็ไม่ดิ้นรน นางอยู่ภายใต้ผ้าห่มกับพวกเขาอีกครั้งในใจกลับคิดไปถึงบุรุษโชคร้ายที่ตั้งใจมาช่วยนางกลับโดนลูกหลงไปด้วย

อ้ายเจิงป่านนี้จะเป็นเช่นใดบ้าง 

นางไม่กล้าเอ่ยถามลู่หนิงหวัง แต่ก็ห่วงเป็นอย่างยิ่ง หนานอิงนอนไม่หลับนางไม่สบายใจและยังอึดอัดที่ถูกก้อนหินสองก้อนนี้นอนทับนางเอาไว้ 

พวกเขาคล้ายจะหลับสนิทแล้ว หนานอิงคิดว่าจะค่อย ๆ ลุกขึ้นแล้วแอบหนีไปนอนที่เรือนของตนเองในตอนนั้น นางรออยู่นานเมื่อตั้งใจจะขยับกาย หานเซียวกลับกอดนางแน่นยังมีมือของลู่หนิงหวังที่ทาบทับหน้าอกของนางยังจับเอาไว้อย่างหวงแหนราวกับเป็นของตนเองอีก

หนานอิงอยากกรีดร้องนัก 

สุดท้ายแล้วเมื่อทำไม่สำเร็จหนานอิงเองก็ไม่อาจฝืนตนเองได้เช่นกัน ฤทธิ์ยายังมีอยู่ในร่างกายของนางไม่นานหลังจากนี้หนานอิงก็ไม่รู้สึกตัวแล้ว

อ้ายเจิงบัดนี้ทำลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่นอกกระท่อมในมือของเขามีกระบอกไม้ไผ่ที่บรรจุยานอนหลับ เขาเป่ายาเข้าไปในกระท่อมไม่กี่ครั้งคนข้างในก็สิ้นฤทธิ์แล้ว

เมื่อมั่นใจว่าคนหลับสนิทเขาก็วางใจ คืนนี้เขารู้ว่าลู่หนิงหวังโกรธหนานอิงมากและหานเซียวก็เช่นกัน หากเขาสองคนข่มเหงหนานอิงในยามนี้เกรงว่าหนานอิงจะรับไม่ไหวแล้วหนีไปเสียก่อน

เขาไม่อาจปล่อยเป็นเช่นนั้นได้จึงคิดยืดเวลาไปอีกหน่อย สุดท้ายแล้วเขาก็ทำสำเร็จพรุ่งนี้เวลาสายพวกเขาจึงจะตื่น ตอนนั้นค่อยให้หันมาพูดคุยกันดี ๆ ปรับความเข้าใจกันเสียและเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

อ้ายเจิงเดินกลับเข้าไปที่กระท่อมหลังเล็กของพรานชราอย่างร่าเริง กระท่อมนี้เล็กมากจริง ๆ เดิมเคยเป็นที่อาศัยของพรานชราและภรรยาของเขาอ้ายเจิงบัดนี้จึงมายึดเตียงของชายชราอย่างหน้าด้านเช่นกัน

กว่าหนานอิงจะตื่นก็ปลายยามเฉินแล้วหากเป็นในปกติทุกวันที่นางสบายดี ต่างจากปกติที่นางมักจะตื่นในช่วงยามเหม่าก่อนพระอาทิตย์ขึ้นเพื่อมาเตรียมอาหารให้คุณชายทั้งหลาย

แต่เมื่อตื่นขึ้นมาก็ยังพบว่าตนเองยังคงอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของสองบุรุษ หนานอิงเข้าใจว่าก่อนหน้านี้ที่นางตื่นเช้าเป็นเพราะอากาศที่หนาวเกินไปจนสะดุ้งตื่น ได้มาทำครัวอาศัยความอบอุ่นจากเตาไฟทำให้รู้สึกดีขึ้น

แต่วันนี้กลายเป็นคนเกียจคร้านเพราะมีความอบอุ่นของบุรุษร่างยักษ์ทั้งสองจึงทำให้นอนสบายขึ้น หนานอิงเผลอมองบุรุษสองคนอย่างเต็มตาเมื่อแม้ตนเองจะขยับพวกเขาก็ยังไม่รู้สึกตัว

ทั้งหานเซียวและลู่หนิงหวังมีใบหน้าที่คล้ายคลึงกันราวกับมีบิดามารดาคนเดียวกัน รูปร่างสูงใหญ่พอกันเพียงแต่หานเซียวออกจะผอมบางกว่าเล็กน้อย

จมูกของพวกเขาโด่งรั้น แพขนตาเป็นแพจนทำให้สตรีอาย ในยามหลับเช่นนี้ใบหน้าของพวกเขาดูสงบและอ่อนโยนชวนมองเป็นอย่างยิ่ง ต่างจากเวลาตื่นโดยสิ้นเชิง

หนานอิงเห็นรอยเล็บเป็นทางยาวของตนเองบนใบหน้าหานเซียวพลันรู้สึกหนาววาบขึ้นมา เขาคงไม่ค่อยรู้สึกเจ็บจึงยังไม่รู้ตัว

ที่นี่ไม่มีกระจกนอกจากในห้องของนางที่นายพรานเฒ่ากรุณานำสมบัติเดิมของภรรยาที่ตายไปมาให้นางได้ใช้ หนานอิงคิดว่าด้วยแผลเล็กเพียงนี้หากไม่มีใครทักหานเซียวย่อมไม่รู้แน่

ลู่หนิงหวังเป็นบุรุษปากหนัก แม้หานเซียวจะถูกแทงเขาก็แค่ทำแผลให้ไม่คิดเอ่ยถาม เช่นนั้นนางจึงวางใจได้ แต่อ้ายเจิงผู้นั้น แม้จะเป็นคนดีข้อเสียคือปากมากนางจึงต้องรีบไปบอกเขาว่าห้ามทักหานเซียวโดยเด็ดขาด

หนานอิงลนลานลุกขึ้นแล้วย่องไปเก็บเสื้อผ้าของตนเองที่มุมหนึ่งของกระท่อม นางสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วก่อนจะวิ่งออกไปยังกระท่อมหลังเล็กด้านหลังอันเป็นที่พำนักของอ้ายเจิงและพรานชรา

เมื่อมาถึงพรานเฒ่าออกไปล่าสัตว์แล้วทางเดินระหว่างกระท่อมด้านหน้ากับด้านหลังยังถูกกวาดหิมะจนเรียบร้อยคงเป็นฝีมือของผู้ชราที่มักจะตื่นเช้าเป็นปกติ

ในขณะที่อ้ายเจิงเพิ่งจะตื่นเช็ดหน้าเช็ดตา หนานอิงยืนหอบอยู่หน้าเรือนของเขา ผมเผ้าค่อนข้างยุ่งเหมือนคนเพิ่งตื่น แต่กระนั้นใบหน้าของนางก็ยังเกลี้ยงเกลางดงามเป็นอย่างยิ่ง

อ้ายเจิงมองนางพลางอมยิ้ม 

"รีบวิ่งมานี่เป็นห่วงข้าหรือ เมื่อคืนขายหน้าเจ้าแล้วจึงอยากให้เจ้าลืมเสียเถิด"

หนานอิงยังหอบอยู่เล็กน้อย ได้ยินดังนั้นก็สบายใจ

"เมื่อคืนขอบคุณท่านมาก เพียงแต่นอกจากเรื่องที่ข้าห่วงท่านยังมีเรื่องอื่นอีก"

"เรื่องอันใดหรือ"