ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 48

ลู่หนิงหวังสอดนิ้วเข้าไปในเรือนผมที่ถูกรวบขึ้นไปจนตึงของหนานอิงแล้วตรึงศีรษะของนางเอาไว้เช่นนั้น ใบหน้าของคนผู้นี้ยังเฉยชาแต่ดวงตากลับเป็นประกายระยิบระยับในยามที่ก้มลงมาสูดดมความหอมหวานจากเรือนผมของนาง

สัมผัสจากปลายนิ้วที่ร้อนผ่าวส่งผ่านซึมเส้นผมไหลวนเข้าไปถึงร่างกายของหนานอิงอย่างช้า ๆ พลอยทำให้หัวใจของนางเต้นแรงขึ้นผิวพรรณขาวผ่องของหนานอิงพลันเปลี่ยนเป็นสีชมพู อีกทั้งลมหายใจยังคล้ายจะขาดหาย

น้ำเสียงเย็นกระด้างของลู่หนิงหวังเอ่ยขึ้นอีกครา

"อาเซียว นางยังไม่พร้อม"

หานเซียวพยักหน้าทั้งมองนางที่กำลังถอยหนีลู่หนิงหวังเหมือนกวางน้อยที่ตื่นตระหนกต่อเสือร้ายแล้วอดขำในใจไม่ได้ ลู่หนิงหวังแค่มองนางเท่านั้นไยสามารถสร้างความตระหนกให้นางได้เพียงนี้ เขาถอนหายใจก่อนจะหันมาสนใจลู่หนิงหวังอีกครั้ง

"จริงของท่านพี่ข้าเพียงแต่คิดว่าฝีมือนางรุดหน้าไปมากจึงอยากให้ลองสนามจริง แต่ข้าลืมนึกถึงเรื่องนี้ บางทีอาจจะต้องจับนางเข้าไปอยู่ในคอกหมูสักเดือนกลบกลิ่นนางให้หายไปเสียก่อน"

คอกหมู!!! 

หนานอิงตกตะลึงแล้ว นี่พวกเขากำลังเอ่ยถึงสิ่งใดกัน แล้วเหตุใดจึงคิดจับนางไปไว้ที่คอกหมูอันแสนสกปรก

"ไม่นะเจ้าคะ พวกท่านกำลังพูดเรื่องอันใด แต่อย่างไรข้าก็ไม่ไปอยู่ที่คอกหมูเด็ดขาด"

หานเซียวกล่าวเสียงขรึม

"หากเจ้าไม่ไปชุบตัวเสียเจ้าคงเริ่มภารกิจแรกไม่ได้เสียแล้ว อิงอิงต่อไปลำบากเจ้าแล้ว อดทนเสียหน่อยนะคอกหมูไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เจ้าคิด"

หนานอิงถอยร่นไปด้านหลัง พวกเขาบ้าไปแล้วเป็นแน่ นางไม่ยินยอมเด็ดขาด หัวเด็ดตีนขาดอย่างไรนางก็ไม่ไป 

"ไม่เจ้าค่ะ หากใครจะถูกต้องขังในคอกหมูย่อมไม่ใช่ข้า ข้าทำผิดอันใดกัน เหตุใดข้าต้องไปที่นั่นด้วย"

หานเซียวทำตาปริบๆ เขายกมือกอดอก

"อิงอิงกลิ่นกายเจ้าหอมเกินไป คอกหมูจะช่วยทำให้มันดีขึ้น"

หนานอิงข่มโทสะ นางเป็นคนรักสะอาดรักกลิ่นหอม หากมีใครสักคนที่จะอยู่ที่นั่น ย่อมไม่ใช่นาง

"หากท่านคิดว่าอดทนได้ก็ไปอยู่เองเสีย อย่ามายุ่งกับข้า พวกท่านดีแต่คิดรังแกข้า สารเลวยิ่ง วิธีอื่นในการดับกลิ่นหอมมีมากมาย ข้าเพียงแต่ไม่คลุกคลีกับเครื่องหอมแล้วไม่นานกลิ่นก็จางหายไปเอง พวกท่านต่างกลายเป็นพวกสมองหมูไปแล้วเรื่องง่ายเช่นนี้จึงคิดไม่ได้ วัน ๆ คิดเอาแต่หาเรื่องรังแกข้า"

เพราะนางโกรธมาก จึงเอ่ยปากด่าออกไป ทั้งที่แต่ก่อนจะพูดสักคำต่อหน้าพวกเขาก็แข้งขาสั่น แต่ยามนี้หนานอิงผู้ถูกข่มเหงมามากย่อมหมดความอดทนแล้ว

ลู่หนิงหวังฟังนางด่าจบพลันหัวเราะจนปวดท้อง เขาหัวเราะจนกระทั่งหนานอิงตาแข็งค้าง คนผู้นี้ ลู่หนิงหวัง เขาหัวเราะเป็นด้วยหรือ นางด่าเขาแท้ ๆ กลับหัวเราะออกมาได้พวกเขาวิปริตไปแล้วยังมีหานเซียวอีกคนที่หัวเราะจนแทบจะลงไปนอนกลิ้งบนพื้นอีกแล้ว

"พวกท่านล้วนบ้าไปแล้ว เรื่องนี้มันไม่ตลกแม้แต่น้อยอยากจะหัวเราะก็หัวเราะไปข้าไม่อยู่กับพวกท่านแล้ว"

หนานอิงคิดจะเดินออกไปแต่ถูกมือแข็งแรงของลู่หนิงหวังคว้าแขนเอาไว้เสียก่อน นางมองหน้าเขาทั้งยังจับจ้องเขาอยู่เช่นนั้น คล้ายว่าลู่หนิงหวังจะอารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย เขาแย้มยิ้มหล่อเหลา หนานอิงเพิ่งเห็นว่าลู่หนิงหวังมีฟันที่เรียงตัวสวยมากเช่นนี้ รอยยิ้มของเขาก็งดงามเป็นอย่างยิ่ง

กระทั่งเสียงหัวเราะค่อย ๆ เบาลง ใบหน้านั้นยังคงมีร่องรอยงดงามหลงเหลืออยู่ หนานอิงถูกความหล่อเหลานี้ทำให้สติหลุดลอยแล้ว

เสียงเย็นคล้ายจะเจือความอบอุ่นเล็กน้อยของหานเซียวจึงเอ่ยขึ้น

"ข้าพูดเล่นเจ้าอย่าจริงจังนักเลย"

ความจริงเขาเพียงแค่เย้าแหย่เล่นไม่คิดว่านางจะคิดจริงจังถึงกับโกรธได้ปานนี้ แต่น่าประหลาดยิ่งนางโกรธยิ่งงดงามขึ้นอีกหลายเท่าตัวนัก

"ท่านพูดจริงนะ"

หานเซียวพยักหน้า "จริงสิ ผู้ใดจะให้เจ้านอนคอกหมูกันเล่า หากทำเช่นนั้นแล้วผู้ใดจะอุ่นเตียงให้ข้ากันเล่า"

หนานอิงจึงได้แต่เม้มปากตนเองแน่นมองเขาด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในใจ เห๊อะ ที่แท้ก็หวังผลประโยชน์ของตนเองหาได้คิดถึงนางอย่างแท้จริง

มือของลู่หนิงหวังที่จับข้อมือเล็กของนางอยู่คลายออกและปล่อยนางในที่สุด หนานอิงจึงยืนนิ่ง ๆ และปล่อยให้ตนเองได้สำรวจเขาอีกครั้ง

ลู่หนิงหวังดูจะผ่ายผอมลงเล็กน้อยกระนั้นยังหล่อเหลาทั้งยังให้ความรู้สึกสูงส่งจนน่าหวาดหวั่น สันกรามคมของเขาเด่นชัดมันคมจนทำให้นางรู้สึกได้ว่าหากแตะต้องสันกรามของเขาเข้าอาจจะทำให้มือได้รับบาดเจ็บได้เป็นแน่

ดวงตาสีดำสนิทคู่นี้ยังคงงดงามและยากแก่การคาดเดาว่าเขากำลังนึกคิดสิ่งใดกันแน่

 เขาเองก็กำลังมองนางเช่นกัน หนานอิงในยามที่อยู่ในอาภรณ์ของบุรุษช่างดูคล้ายหนุ่มน้อยหน้าหวานผู้หนึ่ง กระนั้นก็ยังมิอาจปิดบังความอ่อนหวานงดงามของเรือนร่างได้

เพียงพบหน้าลู่หนิงหวังที่อดทนอดกลั้นมาเนิ่นนานก็ทนไม่ไหวเสียแล้ว

"จ้องมองข้าเช่นนี้ด้วยเพราะคิดถึงหรือเพราะอยากให้ข้าทำอย่างอื่น"

หญิงสาวมองเขาอย่างหวาดระแวงด้วยสายตาคู่นั้นคล้ายกลับกำลังถอดเสื้อผ้าของนางให้ร่างกายเปลือยเปล่า

"ข้าไม่ได้คิดสิ่งใดเจ้าค่ะ"

ลู่หนิงหวังยกมุมปาก 

"แต่ข้าว่าเจ้ากำลังคิด หานเซียวเจ้าเห็นด้วยหรือไม่"

ผู้เป็นน้องชายรีบพยักหน้า "ความจริงข้ารู้ดีว่านางคิดถึงท่านมาก"

หนานอิงหันขวับไปจ้องหานเซียว "นายน้อยเข้าใจผิดแล้วเจ้าค่ะ"

หานเซียวยักไหล่ "อิงอิงเจ้าคิดสิ่งใดอยู่ไยข้าจะไม่รู้"

ลู่หนิงหวังดูจะพอใจกับคำพูดของน้องชายอยู่มาก เขาเดินเข้าประชิดตัวนางโดยช้า ๆ