ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 51

บัดนี้ทหารแทบจะทั้งกองทัพต่างกำลังคุกเข่าอยู่ต่อหน้าหานเซียวและลู่หนิงหวัง ที่บริเวณลานกว้างรวมพลของค่ายทหารแห่งนี้ การรวมกันในยามวิกาลเช่นนี้ย่อมมีข้อสงสัยว่าบัดนี้เกิดเรื่องอันใดขึ้นเร่งด่วนขึ้นกันแน่

หานเซียวนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่งที่ตั้งอยู่บนพื้นยกขึ้นสูงหน้าลานกว้างรวมพล ในอ้อมแขนของเขามีร่างเล็กของสตรีผู้หนึ่งซุกอยู่ที่อกท่าทางของนางคล้ายกับไร้เรี่ยวแรงที่จะพยุงตนเองเอาไว้

ผมยาวดำขลับประดุจหมึกยาวสยายแผ่ลงไปด้านหลัง ใบหน้าของนางปูดบวมปากแตกยับหางคิ้วแตกมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อยทั้งที่ถูกทายาเอาไว้แล้ว

นางในตอนนี้สภาพคล้ายภูตผีตนหนึ่งแต่กระนั้นก็ยังได้รับการเอาใจใส่อย่างทะนุถนอมจากท่านรองแม่ทัพหานเซียวเป็นอย่างยิ่ง

ทหารที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าในกองทัพแห่งนี้แม้จะมีเพียงห้าหมื่นนายเพราะเป็นกองกำลังรักษาการเขตเมืองชั้นกลางแต่กล้าแกร่งเป็นอย่างมาก ทุกคนต่างเงียบกริบหาได้มีผู้ใดกล้าปริปากเอ่ยถามในสิ่งที่พวกเขากำลังสงสัย

ลู่หนิงหวังยืนสง่างามเคร่งขรึม กำลังกวาดสายตาจ้องมองนายกองนามจางลี่ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า คล้ายกำลังพิจารณาดูว่าคนผู้นี้มีเส้นเอ็นเนื้อหนังและกระดูกให้เขาเลาะออกมาได้กี่ชิ้น

ยาพิษที่อาบอยู่บนมีดนั้นเพียงแต่ทำให้ศัตรูเป็นอัมพาตและชาไปทั้งร่างในเวลาหนึ่งชั่วยามหลังจากนั้นจะค่อย ๆ หายเป็นปกติ ด้วยเหตุที่ไม่ต้องการสังหารให้ตายแต่ต้องการลงโทษหากมีผู้ใดคิดล่วงเกินหนานอิง

คนผู้นั้นที่ถูกหนานอิงแทงกำลังนอนโลหิตอาบอยู่บนพื้น ลมหายใจบางเบาเป็นอย่างยิ่งแทบจะคล้ายคนตายไปครึ่งหนึ่งแล้ว

หนานอิงได้รับยาจากอ้ายเจิงก็รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย แต่หานเซียวยังปรนนิบัตินางอย่างดีคล้ายนางเป็นผู้โดนยาพิษของเขาเสียเอง โดยที่หานเซียวเอาแต่กอดนางเอาไว้แนบอกเช่นนั้น

เขาไม่ได้เอ่ยปลอบแม้แต่คำเดียว เพียงแต่จับจ้องนางเล็กน้อยก็แสดงสีหน้าปวดใจออกมามากมายจนหนานอิงต้องปลอบเขาเสียเอง

"นายน้อยข้าหาได้แย่เช่นนั้น ท่านเลิกทำหน้าตาเหมือนข้ากำลังจะตายทีเถิด"

"เจ้าอย่าพูดเลย เจ็บปากหรือไม่"

หานเซียวมองนางอย่างเจ็บปวด เขาซัดคนสองคนจนน่วมไปแล้ว กระทั่งฟันของพวกเขาก็หักคามือของเขา แต่เมื่อเห็นใบหน้าของหนานอิงเป็นเช่นนี้ก็อยากจะลงมืออีกสักหลาย ๆ หน

"เล็กน้อย ท่านไม่ชอบให้ข้าอ่อนแอไม่ใช่หรือ"

เขาลูบแก้มนางเบา ๆ ทั้งฝืนยิ้มให้นาง

"ยามอยู่ในอ้อมกอดของข้า อนุญาตให้อ่อนแอได้เท่าที่เจ้าต้องการ"

หนานอิงใบหน้าแดงระเรื่อ หานเซียวกินสิ่งใดผิดสำแดงมาจึงได้ปากคอหวานฉ่ำยิ่งกว่าน้ำผึ้งหวานเช่นนี้ 

ดวงตาของสองพี่น้องแดงก่ำแทบจะถลนออกมาจากเบ้าด้วยโทสะ ในยามที่จ้องมองผู้อื่นกลิ่นอายสังหารแผ่กระจายอยู่รอบกายหาได้มีผู้ใดกล้าสบสายตาพวกเขาแม้แต่คนเดียว

อ้ายเจิงมองดูบุรุษคลั่งรักที่ทำท่าเจ็บปวดเจียนตายแทนหนานอิงแล้วได้แต่ส่ายหน้า นางผู้นี้ช่างโชคดีอย่างยิ่งที่สามารถกุมใจของหานเซียวเอาไว้ได้ เพราะคนทั้งสองคิดถึงนางมากอยู่ห่างแค่ประเดี๋ยวก็ทนไม่ไหว หลังเข้าเฝ้าฝ่าบาทแล้วก็ขึ้นม้าเร็วกลับค่ายทันใด 

ไม่แม้แต่จะหยุดพักม้าเลยด้วยซ้ำ แม้ว่าจะให้เหตุผลว่าห่วงค่ายจนไม่อาจรอช้าได้ก็ตามทีเถิด

"ลองขยับที่ข้อเท้าของเจ้าดูและไหล่ของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"

อ้ายเจิงบัดนี้ยืนอยู่ข้างเก้าอี้ของหานเซียว คอยดูแลหนานอิงไม่ห่าง สภาพของนางในยามนี้ดูน่าตกใจเป็นอย่างมาก กระนั้นสตรีผู้นี้ก็ยังคงมีดวงตาที่แข็งกล้า ไม่หวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย

หนานอิงขยับตามที่อ้ายเจิงบอก กระทั่งรู้สึกว่าตนเองสามารถยืนเองได้แล้ว ทหารที่อยู่ตรงหน้ามากันทั้งค่ายหนานอิงบัดนี้รู้สึกกระดากอายที่ตนเองอ่อนแอเอาแต่นั่งหลบอยู่บนตักของหานเซียว

"ข้าคิดว่าข้าสามารถยืนได้แล้วเจ้าค่ะ ไหล่นั้นก็ไม่เจ็บแล้ว"

หนานอิงขยับไหล่รู้สึกสยองเป็นอย่างยิ่งเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่ที่ไหล่ของนางหลุดและลู่หนิงหวังเห็นเช่นนั้นเขาไม่รอช้า กลับขยับไหล่ของนางอย่างแรงและเร็วหนานอิงยังไม่ทันร้องเพราะความเจ็บไหล่นี้ก็กลับเข้าที่ราวกับว่ามันเป็นชิ้นไม้ชิ้นหนึ่งที่หลุดออกมาแล้วถูกช่างซ่อมต่อหุ่นไม้ต่อเข้าไปเช่นเดิม

นางสะกิดบอกหานเซียวเบา ๆ 

"นายน้อยข้าไม่เป็นไรแล้ว ปล่อยข้าเถิดเจ้าค่ะ"

หานเซียวกลับมองนางด้วยสายตาตำหนิ

"อย่าอวดเก่ง นั่งอยู่ตรงนี้บนตักข้า นั่งดี ๆ หากกลัวก็กอดข้าให้แน่นเท่าที่เจ้าต้องการ"

หนานอิงมองเขาตาปริบ ๆ นางไม่ได้กลัวเลยสักนิดเพียง คำว่ากลัวบัดนี้ได้หายไปจากความคิดของนางนานแล้ว เมื่อคิดได้เช่นนั้นหนานอิงเองก็แปลกใจตัวเองอยู่ไม่น้อย เมื่อใดกันที่นางไม่รู้สึกหวาดกลัวอีกต่อไป

"ข้าไม่กลัวเจ้าค่ะ ข้ายืนเองได้แล้ว"

นางส่ายหน้า แต่กลับถูกสายตาดุดันของหานเซียวจ้องเป็นการห้ามไม่ให้นางขยับ ยังจับศีรษะของนางซุกเข้าที่อกของเขาแล้วลูบเบา ๆ ราวกับนางเป็นเด็กน้อยผู้หนึ่ง

"พักสักครู่เถิด เจ้าไม่รู้หรือว่าอ้อมกอดของข้าช่วยเพิ่มพลังคนได้ดียิ่ง ยิ่งเจ้ากอดข้ามากเท่าใด เรี่ยวแรงของเจ้ายิ่งกลับมาเร็วเท่านั้น"

หานเซียวเอ่ยจริงจัง ในขณะที่หนานอิงกลั้นยิ้มหากนางไม่เจ็บปากนางคงหัวเราะออกมาแล้ว คนผู้นี้เหตุใดสามารถเอ่ยเรื่องขบขันนี้ด้วยน้ำเสียงที่แสนจริงจังได้เพียงนี้ เสียงเล็ก ๆ ของนางดังเล็ดออกมาพลอยทำให้คนผู้นั้นร้อนตัว

"ท่านกอดเพิ่มพลังให้สตรีกี่คนกันแล้ว ข้าไม่อยากใช้ท่านร่วมกับผู้ใด เก็บไว้ให้ผู้อื่นเถิด ปล่อยข้า"

หานเซียวกลับกอดนางแน่นขึ้น นิ้วของเขายังไล้เบา ๆ ที่แก้มอันบวมเป่งของนางเขายกยิ้มอ่อนโยนแล้วเอ่ยว่า

"ไม่มี ไม่เคยมีผู้ใด นอกจากเจ้า"