ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 56

สตรีผู้นั้นเดิมหันหลังให้พวกเขา กำลังชี้นิ้วอันสั่นเทาก่นด่าบ่าวรับใช้ผู้หนึ่งที่ก้มลงขดกายอยู่ที่เสาด้านในตำหนัก เมื่อนางรับรู้ว่าบุตรชายทั้งสองยินยอมมาพบแล้วพลันหันกลับมา

หนานอิงพบว่าแม้เกศาของสตรีผู้นั้นจะกลายเป็นสีเทาไปบางส่วนแต่ใบหน้านั้นกลับอ่อนเยาว์ประดุจสตรีอายุไม่เกินสี่สิบ ใบหน้านั้นงดงามลึกล้ำ ดวงตากลมโตดำขลับเหมือนบ่อน้ำอันดับมืด ยิ่งพิจารณายิ่งคล้ายกับลู่หนิงหวังเป็นอันมาก

ที่จริงแล้วเขาถอดแบบความงามมาจากมารดานี่เอง

ในมือของสตรีผู้นั้นมีขวดยาสีขาว นางกำเอาไว้แน่นคล้ายกับมันคือของสำคัญที่สุดในชีวิต

"ลูกอกตัญญูเช่นพวกเจ้าในที่สุดก็โผล่มาแล้วสินะ"

คนทั้งคู่ไม่พูดคำใด ลู่ไท่เฟยพบว่าอ้ายเจิงมาพร้อมพวกเขาด้วย ยังมีสตรีอีกนางหนึ่งก็พลันสงสัย แต่ดูจากท่าทางที่อ๋องทั้งสองปกป้องเช่นนั้นก็เกิดความสนใจ

ท่าทางของสตรีนางนั้นองอาจผ่าเผย ในขณะเดียวกันก็ดูอ่อนหวานอยู่ในที ถึงจะแต่งกายด้วยชุดที่ค่อนข้างเก่าและยังเป็นอาภรณ์ของบุรุษยังไม่สามารถกลบความงามของนางได้

ช่างน่าสนใจดีแท้

"อ้ายเจิง บอกข้ามาสตรีผู้นี้คือผู้ใด"

ลู่ไท่เฟยกลับเดินไปนั่งตรงตำแหน่งประธาน นางไม่อาละวาดแล้วเพราะเกิดความสนใจในตัวของสตรีที่มาใหม่ พระนางไม่ถามบุตรชายทั้งสอง แต่เลือกที่จะถามอ้ายเจิงแทน

"ทูลพระนาง นางคือหนานอิงแห่งสกุลหนาน เป็นบุตรีของหนานกั๋วกงที่ฝ่าบาททรงแต่งตั้งได้ไม่นาน และยังเป็นว่าที่หวางเฟยของท่านอ๋องทั้งสองพ่ะย่ะค่ะ"

ลู่ไท่เฟยหัวเราะเสียงเย็น

"ว่าที่หวางเฟยของลูกข้าทั้งสองหรือ เหตุใดมีเพียงคนเดียวเล่า ตัวกาลกิณีอันใดกัน"

พระนางหัวเราะหยัน ในขณะที่ลู่หนิงหวังและหานเซียวบัดนี้ไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง พวกเขาลืมตัวกระทั่งต่างคนต่างบีบแขนของหนานอิงจนเจ็บร้าว

หนานอิงกลับเป็นคนมีมารยาท แม้จะรู้สึกโกรธมากเพียงใดที่จู่ ๆ ก็ถูกแม่สามีหาว่าเป็นตัวกาลกิณี แต่นางกลับสามารถกดข่มอารมณ์เอาไว้ได้

"หนานอิงคารวะลู่ไท่เฟยเพคะ"

นางยอบกายอีกครั้งน้ำเสียงก็สุภาพนอบน้อมยิ่ง แต่สตรีวิปริตผู้นั้นกลับหัวเราะเสียงดังคล้ายหัวเราะหยัน

"บุตรสาวของกั๋วกงคนใหม่หรือ มารยาทนับว่าใช้ได้คงฝึกฝนมานาน ตั้งใจจะจับบุตรชายของข้าเพื่อไต่เต้าหรือ เจ้าคิดผิดแล้ว พวกเขามันตัวซวย เป็นกาลกิณีไม่รู้หรือ กระทั่งข้ายังตกต่ำเพราะลูกชายทั้งสองแล้วเจ้าเล่าจะรอดหรือ พวกเขาจะนำความวิบัติมาให้เจ้า ข้าเตือนด้วยหวังดีคนเดียวก็มากพอแล้วเจ้ายังจะแต่งให้สองคน อนาคตต้องวิบัติโดยแท้"

หนานอิงได้ฟังดังนั้นแทบไม่เชื่อหูของตนเอง มีมารดาที่ไหนบ้างที่คิดเช่นนี้กับบุตรตนเอง คนทั้งสองช่างน่าสงสารยิ่ง

แต่แล้วนางกลับคิดถึงท่านหนานที่เป็นบิดาแท้ ๆ ของนาง นั่นไม่เลวร้ายกว่าหรือ เขาหาว่านางเป็นตัวซวย เป็นกาลกิณีที่ทำให้สกุลตกต่ำ ยังขับไล่นางและยังปล่อยให้ผู้อื่นมาสังหารมารดาของนางอีก หากจะว่าไปแล้วเรื่องของนางยังเลวร้ายกว่าเสียอีก

สวรรค์บันดาลโดยแท้ หนานอิงไม่คิดฝันมาก่อนว่าลู่หนิงหวังและหานเซียวเอง ก็กลายเป็นบุตรชายที่มารดาจงเกลียดจงชังได้เช่นนี้

ในยามนี้คนทั้งคู่กลับบีบมือของนาง แน่นอนว่าพวกเขาที่ผ่านมาพยายามไม่ถือสาลู่ไท่เฟย สาเหตุเพราะพระนางคือพระมารดาของพวกเขา แต่ในยามนี้หนานอิงกลับถูกลากมาเกี่ยวข้อง ลู่หนิงหวังเองกลับรู้สึกร้อนรนทนไม่ได้

"หุบปากของท่านเสีย"

นั่นเป็นคำทักทายคำแรกที่เขาเอ่ยขึ้น

ลู่ไท่เฟยได้ยินดังนั้นเหยียดยิ้ม ทว่าใบหน้ากลับเฉยเมยไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของลู่หนิงหวังเลยแม้แต่น้อย

"ก็ได้ ข้าไม่พูด คงอับอายใช่หรือไม่? ได้ข้าไม่พูดถึงเรื่องนี้ แต่ข้าขอดูหน้าว่าที่พระชายาของลูกชายทั้งสองได้หรือไม่ อยากเห็นหน้านางใกล้ ๆ ว่าจะงดงามเพียงใด แล้วพวกเจ้าก็พานางกลับไปได้"

"ท่านกับนางไม่เกี่ยวข้องกัน ข้าพานางมาที่นี่ก็เพราะมารยาทเล็กน้อยที่ฝ่าบาทกำชับเท่านั้น"

ลู่หนิงหวังกลับไม่ยินยอมให้นางเข้าใกล้ลู่ไท่เฟย ในขณะที่หานเซียวขวางหน้าหนานอิงเอาไว้ ใช้กายของตนเองบังนางจนมิดเพื่อปกป้อง หนานอิงเองกลับสงสัยลู่ไท่เฟยจะทำสิ่งใดได้ นางหาใช่สตรีอ่อนแอเสียหน่อย

ลู่ไท่เฟยผู้นั้นแสร้งเอ่ยด้วยน้ำเสียงน้อยเนื้อต่ำใจจนดูน่าสงสาร

"ข้ายังเป็นแม่ของพวกเจ้าหรือไม่ กระทั่งสะใภ้ยังไม่สามารถพูดคุยได้ เนรคุณสิ้นดี ข้าไม่น่าปล่อยให้พวกเจ้าเติบโตขึ้นมาเลย"

หนานอิงได้ยินดังนั้นจึงดึงมือออกจากมือของคนทั้งสองแผ่วเบา ทั้งเอ่ยว่า

"นายท่าน นายน้อย ข้าไม่เป็นไรในเมื่อลู่ไท่เฟยมีรับสั่ง อย่างไรนางก็คือมารดาของพวกท่านก็ตามใจนางเสียหน่อยเถิด"