ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 66

สองอ๋องกลับไปแล้วท่ามกลางกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งจวนของท่านกั๋วกงผู้สูงศักดิ์ ท่านหนานพร้อมทั้งฮูหยินใหญ่ยืนส่งสองอ๋องที่หน้าประตูจวน ภายในลานกว้างของจวนกั๋วกงบัดนี้เต็มไปด้วยสินสอดของหนานอิงที่จวนอ๋องส่งมาให้

อ้ายเจิงจัดการสินสอดเสร็จเขาก็เอ่ยลาท่านหนาน

"ว่าที่พระชายามีตำแหน่งสำคัญเช่นไร คงไม่ต้องเอ่ยเตือนท่านกั๋วกงอีก ข้าหวังว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์บุกเข้าเรือนของว่าที่พระชายาอีก"

"ข้าเข้าใจแล้ว"

ท่านหนานประสานมืออย่างนอบน้อม อ้ายเจิงเห็นเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาจากหน้าผากท่านหนานแล้วหัวเราะสว่างไสว

"ท่านกั๋วกงกำลังหวาดกลัวสิ่งใดอยู่หรือ ถึงได้เหงื่อซึมเช่นนี้ ไม่ต้องกลัวไปซู่อ๋องกับอวิ๋นอ๋องถึงจะมีความชอบในการบั่นหัวคนเล่นเพื่อความสนุก เขาก็ไม่คิดจะตัดศีรษะของว่าที่พ่อตาเป็นแน่ ข้ารับรองได้"

"ข้ามิกล้า ข้ามิกล้า"

ท่านหนานประสานมืออีกครั้ง ในใจคิดเพียงว่าเมื่อไหร่ท่านราชเลขาผู้นี้จะกลับเสียที รอยยิ้มของเขาดูไปดูมาน่ากลัวไม่ต่างจากใบหน้าเฉยชาเป็นก้อนหินของอ๋องนั่นเลยแม้แต่น้อย

"ข้ามียาบำรุงที่ส่งมอบให้พระชายา ท่านช่วยให้ผู้ใดสักคนตามบ่าวของว่าที่พระชายาให้ข้าได้หรือไม่"

"ท่านราชเลขาเกรงใจไปแล้ว ข้าจะให้คนไปตามเดี๋ยวนี้"

เพราะบารมีของอ้ายเจิงทั้งฐานะและต้นตระกูลขุนนางอันเก่าแก่ จึงทำให้ขุนนางใหม่เช่นหนานกั๋วกงไม่กล้าที่จะวางอำนาจเหนือเขา อ้ายเจิงจึงแอบหัวเราะอยู่ในใจ เขาย่อมรู้ดีว่าลับหลังเขาท่านหนานผู้นี้คงจะก่นด่าเขาแทบจะถ่มน้ำลายลงพื้นเพื่อขับไล่เป็นแน่

อาฉีตามมาพบอ้ายเจิงที่หน้าประตู เขานำยาบำรุงให้แก่นางในยามนั้นท่านหนานยังอยู่ที่นั่น อาฉีแอบส่งข่าวให้อ้ายเจิงโดยไร้พิรุธในยามที่รับยามือของสองคนประสานกันโดยบังเอิญ อาฉีพยายามดึงมือออก แต่อ้ายเจิงไม่ยอมเขารวบมือของนางเอาไว้ แสร้งทำเป็นเจ้าชู้ต่อหน้าท่านหนาน

ท่านหนานกระแอมเมื่อเห็นท่าทางเจ้าชู้ของอ้ายเจิงที่มีต่อบ่าวของหนานอิง ด้วยมารยาทเขาจึงหันหลังให้ แววตาของอ้ายเจิงแพรวพราว ใบหน้าหล่อเหลาของเขาก้มลงมาใกล้อาฉีกระทั่งแทบจะจุมพิตใบหูของนาง

หูของอาฉีร้อนจนเห่อแดง อ้ายเจิงเอียงคอแสงแดดยามเย็นส่องกระทบใบหน้าด้านข้างของอาฉี ผิวพรรณอันละเอียดราวกับกระเบื้องเคลือบคล้ายจะสะท้อนแสงนั้นกลับไปจนอ้ายเจิงรู้สึกแสบตา

"ท่านมีสิ่งใดรีบพูด"

น้ำเสียงห่างเหินของนางยังคงเดิม อ้ายเจิงยิ้มน้อย ๆ เขาเอ่ยเบา ๆ 

"ข้าคิดถึงเจ้า"

อาฉีตกตะลึง คาดไม่ถึงว่าเขาจะเอ่ยคำนี้กับนางหมายความว่าอย่างไรนางจ้องเขาตาไม่กะพริบคล้ายกับจะกินเลือดกินเนื้อของเขาที่บังอาจพูดคำนี้กับนาง

อ้ายเจิงหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นกิริยาของแม่เสือร้าย

"ข้าไม่ได้หมายถึงเจ้า แต่เป็นคำที่ท่านอ๋องฝากมาถึงพระชายา"

อาฉีหัวใจราวกับจะหยุดเต้น หากไม่มีคนนอกนางคงได้ทุบเขาไปแล้ว ตั้งแต่นางเข้ามาเป็นนักฆ่ามีครั้งใดบ้างที่คนผู้นี้ไม่ยียวนกวนประสาทนางให้อยู่อย่างสงบ และนางก็รู้ดีว่าไม่มีทางที่สองอ๋องปากแข็งนั่นจะฝากคำพูดหวานเลี่ยนนี้มาเป็นอันขาด

คงเป็นเขาที่ตั้งใจหาเรื่องให้นางมีโทสะ แต่นางก็ไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขาจึงรับคำไปส่งเดช

"เข้าใจแล้ว"

"แล้วเจ้าเล่าคิดถึงข้าหรือไม่?"

"ข้าจะถามพระชายาให้"

"ข้าหมายถึงเจ้า อาฉีเจ้าไม่คิดถึงข้าเลยหรือเราเองก็ไม่ได้พบหน้ากันหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้วนะ?"

อาฉีไม่เล่นกับเขานางยื่นมาดึงห่อยาบำรุงมาจากมือของเขา แล้วกระทืบเท้าเขาไปครั้งหนึ่งใบหน้างดงามของนางเฉยชาทั้งยังเหี้ยมเกรียมเป็นอย่างมาก อ้ายเจิงแทบจะกระโดดเป็นกบขาดแต่ยังไม่ร้องโอดโอยออกมาให้ขายหน้า ดวงตาของเขาถลึงตามองนางทั้งยังชี้หน้าคาดโทษ

แต่อาฉีมีหรือจะสนใจ คนมากเล่ห์เสเพลเช่นบุรุษผู้นี้ 

"ผู้น้อยขอตัว"

กล่าวจบนางก็ยอบกายแล้วสะบัดหน้าเดินจากไปโดยไม่หันมามองเขาอีก

"คุณหนูผู้นี้ยังดุร้ายและเย็นชาเช่นเดิม ฮึแม้จะงดงามก็เถอะแบบนี้จะมีผู้ใดอยากได้มาปรนนิบัติกัน"

อ้ายเจิงส่ายหน้ารู้สึกเจ็บที่เท้าไม่หาย

 ท่านหนานเห็นว่าอาฉีเดินไปแล้วจึงกล้าหันหน้ามาหาเขาในขณะที่อ้ายเจิงเก็บสาส์นลับของอาฉีอย่างรวดเร็ว

เมื่อส่งของเรียบร้อยอ้ายเจิงก็ขอตัวทันใด 

ประดุจยกภูเขาลูกสุดท้ายออกจากอกของท่านหนาน เมื่ออ้ายเจิงก้าวออกจากประตูจวนแล้วขึ้นรถม้ากลับไป เขาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน เข่าทั้งสองข้าดูเหมือนจะไร้เรี่ยวแรงเสียแล้ว

"พวกเขาป่าเถื่อนยิ่งนัก"

เป็นฮูหยินใหญ่ที่เอ่ยขึ้นทันทีที่รถม้าของอ้ายเจิงขับออกไป

"หุบปาก"

ท่านหนานเอ่ยเสียงต่ำตำหนิฮูหยินที่ไม่รู้เรื่องผู้นี้ด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยียบ หากเรื่องนี้มีบ่าวคนใดไปฟ้องท่านอ๋องอีกเกรงว่านางจะถูกลงโทษจนปากฉีกกระมัง

ลักษณะท่าทางของลู่หนิงหวังและหานเซียวหาใช่ว่าคนทั่วไปจะนินทาลับหลังได้ แม้แต่ผีในหลุมคงหวาดกลัวพวกเขาเช่นกัน

ฮูหยินใหญ่หุบปากสนิท ท่านหนานในยามนี้อารมณ์ไม่ดีเป็นอย่างยิ่ง บ่าวไพร่ยังวุ่นวายต่างสาละวนกันเช็ดเลือดและนำองครักษ์จากหนานเจียงผู้นั้นไปทิ้งให้สุนัขกินตามคำสั่งของลู่หนิงหวัง

สองสามีภรรยาเดินเคียงกันเข้ามาในเรือนที่มิดชิด บ่าวรับใช้รีบมาปรนนิบัติท่านหนานยังคงมีโทสะ ไม่ว่าใครทำสิ่งใดล้วนไม่พอใจไล่ตะเพิดบ่าวรับใช้ออกไปจนหมด

คงมีฮูหยินใหญ่ที่ในยามนี้ที่กล้าสู้หน้าเขาเพียงคนเดียว นางรินน้ำชาให้ท่านหนาน ด้วยเป็นสามีภรรยากันมานานหลายปีย่อมรู้อารมณ์ของบุรุษผู้นี้เป็นอย่างดี เมื่อเห็นว่าเขาอารมณ์เย็นแล้วก็ถึงคราที่ต้องเติมเชื้อไฟสักหน่อย

"ท่านพี่ในจวนมีคนถูกฟันจนหัวขาด อัปมงคลแท้ ๆ หากหนานอิงนางไม่กลับมาเรื่องไม่เป็นมงคลเช่นนี้คงไม่เกิดขึ้น ทั้งหมดเพราะนางทั้งสิ้น คนผู้นั้นเป็นองครักษ์ขององค์รัชทายาทที่ส่งมาให้เรา เช่นนี้แล้วก็เท่ากับลู่หนิงหวังฆ่าคนขององค์รัชทายาทแล้ว ข้าคิดว่าพระองค์ย่อมไม่ยินยอมแน่เจ้าค่ะ เราเองก็ควรจะส่งข่าวเรื่องนี้ให้รู้ถึงหูองค์รัชทายาทดีหรือไม่"

ท่านหนานกำมือแน่น เขาเห็นด้วยกับคำพูดของฮูหยิน ทั้งหมดเพราะหนานอิงตัวกาลกิณีจากไปแล้วก็สมควรไปตายไกล ๆ จวนของเขาเสียจะกลับมาให้เขาล่มจมอีกด้วยเหตุใด

"ฮูหยินหลักแหลมยิ่ง ลู่หนิงหวังฆ่าคนขององค์รัชทายาทในจวนของเราโดยไม่ไว้หน้า เช่นนี้เราก็นำเรื่องนี้ไปฟ้องพระองค์เสีย อย่างน้อยก็เป็นการแสดงออกถึงความจงรักภักดี ข้าตัดสินใจแล้วต่อให้ลู่หนิงหวังและหานเซียวจะเก่งกาจเพียงใด แต่ไร้คนสนับสนุนในราชสำนักก็ย่อมไม่มีทางครองบัลลังก์ได้แน่ เช่นนี้เราต้องเกาะองค์รัชทายาทไว้ให้หมั่น หากพระชายาได้ขึ้นเป็นฮองเฮาในยามนั้นต่อให้มาอีกสิบลู่หนิงหวังสิบหานเซียวข้าก็ไม่กลัวแล้ว"

"แล้วท่านจะจัดการกับหนานอิงอย่างไรเจ้าคะ อย่างไรนางก็เป็นบุตรสาวแม้ว่านางจะนำแต่ความฉิบหายมาให้เราก็เถิด"

ท่าทางของฮูหยินใหญ่กลัดกลุ้มเป็นอย่างยิ่ง ท่านหนานเห็นภรรยาเอกแสนดีเช่นนี้ก็ยิ่งรู้สึกเกลียดชังหนานอิง ถึงเขากับนางจะร้างราจากการร่วมเตียงเพราะอายุของนางที่มากขึ้นสู้ฮูหยินรองไม่ได้ แต่เขาก็ให้เกียรตินางมากที่สุด

"ข้ากำลังหาทางอยู่ จะเป็นการดีหากนางไม่ได้แต่งกับสองอ๋องนั่น"

ฮูหยินใหญ่ชี้ทางสว่างให้สามี

"ข้าแปลกใจยิ่ง ข่าวของข้าที่ได้รับมาว่านางถูกโจรผู้นั้นฉุดคร่าในคราที่หายไปจากจวนครานั้นคิดว่าไม่ผิด เหตุใดสุดท้ายจึงมาอยู่ที่จวนอ๋องได้ หรือว่านางจะใช้มารยายั่วท่านอ๋องเข้า หากสามีตัวจริงของนางทราบเข้าจะกลับมาฉุดนางอีกหรือไม่เจ้าคะ"

ฉับพลันท่านหนานกลับยกยิ้มมุมปาก 

"ก็เป็นไปได้ว่าโจรผู้นั้นอาจจะกลับมา หากไม่กลับมาในคืนนี้ข้าก็จะเปิดทางให้เอง หากนางเสียชื่อเสียงอีกครั้ง ครานี้เราก็สามารถปฏิเสธฝ่าบาทได้ว่าด้วยเหตุใด เพียงแต่เรื่องนี้ห้ามให้เล่าลือออกไปต้องกระทำการอย่างเงียบเชียบเพื่อไม่ให้เสียชื่อสกุลหนานได้อีกเป็นอันขาด"

"ท่านพี่ ท่านจะหาคนแสร้งเป็นโจรมาฉุดนางหรือเจ้าคะ"

ฮูหยินใหญ่ยกมือทาบอกใบหน้าคล้ายจะตกใจกับแผนการของสามีทั้งที่ในใจนั้นกลับยิ้มอย่างยินดีเป็นอย่างยิ่ง

"เพราะนางบีบบังคับให้ข้าต้องทำ เจ้าไม่ต้องกังวลหลังจากลักพาตัวนางไปแล้วข้าจะส่งนางไปยังที่ไกลแสนไกลไม่ให้กลับมาเหยียบสกุลหนานได้อีก"