ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 7

ลู่หนิงหวังผู้เห็นกองทัพเป็นชีวิตคนในกองทัพคู่พี่น้องร่วมทุกข์ร่วมสุขเขาจึงไม่รอช้าที่จะเอ่ยว่า

"หากเจ้าชอบนางล่ะก็..."

หานเซียวรู้ว่าพี่ชายของตนจะพูดคำใดออกมา แต่แวบหนึ่งในใจเขาไม่เคยเห็นพี่ชายนอนกับสตรีใดอย่างบ้าคลั่งเช่นคืนที่ผ่านมาพลันคิดว่าบางทีนางอาจยังเป็นที่ต้องการอยู่เขาจึงยับยั้งเอาไว้ก่อนที่จะรู้สึกผิด

"เจ้าออกก่อนไปเถิด ให้ท่านแม่ทัพไตร่ตรองให้ดีก่อนเจ้าก็รู้อารมณ์ของเขาดีบางครั้งก็ผลุนผลันไปหน่อย"

ทหารผู้นั้นแม้จะเสียดายแต่ก็เข้าใจเป็นอย่างดี หากท่านแม่ทัพเปลี่ยนใจขึ้นมาคนที่แตะต้องของ ๆ เขาก็อาจจะแย่ไปตาม ๆ กัน

เสียงของคนสนทนากันดังอยู่ด้านนอกหนานอิงได้ยินบางคำชัดบางคำไม่ชัดเจน ร่างกายของนางร้อนยิ่งกว่าไฟครานี้หาใช่ด้วยยาปลุกกำหนัดแต่เป็นเพราะพิษไข้ที่กำลังเข้าเล่นงาน

นางรู้สึกเหมือนตนเองกำลังจะตายเสียแล้ว

แม่ทัพใหญ่ทั้งสองต่างชำระร่างกายจนสะอาด ทหารนำโจ๊กร้อน ๆ ชามใหญ่สองชามมาให้เพื่อเป็นอาหารเช้า  คนทั้งคู่ต่างกินไปอย่างเงียบเชียบเมื่อกินอิ่มก็พูดคุยเรื่องศึกสงครามระหว่างรอให้ทหารเตรียมความพร้อมที่จะออกเดินทางเพื่อเข้าวังหลวง

ที่นี่อยู่ห่างจากเมืองหลวงราวสิบวันหากเร่งรีบใช้เวลาเพียงครึ่งหนึ่งก็คงถึงแต่คนทั้งสองกลับเลือกที่จะเดินทางอย่างสบายไม่ต้องการให้ความเร่งรีบเข้ามากำหนดพวกเขาอีกแล้ว

สองอ๋องสนทนากันจนลืมไปว่ายังมีสตรีผู้หนึ่งกำลังจะสิ้นใจด้วยพิษไข้นอนหายใจระรวยอยู่บนเตียง กระทั่งถึงเวลาที่จะต้องออกเดินทางและมีทหารมาเก็บข้าวของในกระโจมจึงพบนางนอนอยู่บนเตียงเข้า

"ท่านแม่ทัพขอรับ นางผู้นี้ทำเช่นไรดีขอรับจะปล่อยนางเอาไว้ที่นี่หรือจะพานางไปพร้อมกับเราขอรับ"

ซู่อ๋องและอวิ๋นอ๋องต่างมองหน้ากันไม่มีผู้ใดเอ่ยคำใดออกมาต่างคนต่างคิดว่าไม่ใช่ธุระของตนเอง แต่แล้วเสียงแหบโหยของนางก็ดังขึ้น

"ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย"

ทหารผู้นั้นจึงมองพวกเขาอีกครั้ง อวิ๋นอ๋องได้ยินเสียงแหบโหยไร้เรี่ยวแรงนั้นพลันคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาเขาหน้าแดงเล็กน้อย ยอมรับว่าติดใจในเรือนกายของนางอยู่บ้างในเมื่อนางปรนนิบัติถูกใจก็ย่อมได้รับรางวัล

"เช่นนั้นก็นำนางไปด้วย"

"ท่านรองแม่ทัพแต่นางเป็นสตรีของพวกท่านแล้ว ไม่มีผู้ใดกล้าแตะต้องนางแล้วนะขอรับ นางไม่อาจนั่งม้าร่วมกับผู้อื่นได้"

ซู่อ๋องเอ่ยเสียงเย็นอย่างรำคาญใจ

"ก็แค่นางโลมผู้หนึ่งเอานางไปให้พ้นหูพ้นตาข้าเป็นพอ"

อวิ๋นอ๋องเห็นพี่ชายไม่ยินยอมให้นางนั่งม้าไปกับเขาพลันหัวเราะออกมา สำหรับซู่อ๋องแล้วเมื่อไม่ได้อยู่บนเตียงสตรีทุกคนล้วนน่ารำคาญ ส่วนตัวเขาเองก็หาได้ใส่ใจในตัวนาง สตรีสำหรับอวิ๋นอ๋องก็ล้วนอ่อนแอน่ารำคาญเช่นกัน

"เจ้าพานางมาเช่นไรก็พานางกลับไปเช่นนั้น ข้างหน้าคือเมืองซูอานไม่ใช่หรือนางคงเป็นคนของหอนางโลมที่เมืองนั่นหากเข้าเมืองให้ใครสักคนพานางกลับไปส่ง โยนถุงเงินให้นางสักถุงใหญ่ก็น่าจะพอ"