ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 72

เรื่องราวหาได้จบลงเพียงนั้นเมื่อในวันถัดไปหนานกั๋วกงถึงกับแต่งกายเต็มยศเข้าไปร่ำไห้ในท้องพระโรงเพื่อเรียกร้องความเป็นธรรมให้กับฮูหยินของตนเอง

ความป่าเถื่อนและการกระทำอันโหดร้ายมิหนำซ้ำยังไม่ไว้หน้าผู้ใดย่อมแสดงถึงความไม่จงรักภักดีที่มีต่อฝ่าบาท ตำแหน่งกั๋วกงเป็นตำแหน่งที่ฝ่าบาททรงแต่งตั้งด้วยตนเองเหตุใดหานเซียวจึงได้ลงมืออุกอาจเช่นนั้น

หนานกั๋วกงคุกเข่าร่ำไห้ กระทั่งพระสุรเสียงแหบแห้งดูคล้ายรำคาญพระทัยของฝ่าบาทดังขึ้น

"อวิ๋นอ๋องเจ้ามีสิ่งใดจะอธิบายหรือไม่?" 

หานเซียวและลู่หนิงหวังรวมทั้งอ้ายเจิงยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับหนานกั๋วกง หานเซียวยกมือประสานกันใบหน้าก้มต่ำเล็กน้อย

"ทูลฝ่าบาทเป็นเพราะตอนนั้นกระหม่อมขาดสติเนื่องจากเห็นบาดแผลอันน่าสยดสยองของว่าที่พระชายาพ่ะย่ะค่ะ"

"หนานกั๋วกงบอกเราว่าเป็นแผลเพียงเล็กน้อย กระบี่ยังไม่ได้ฝังคมเข้าไปในเนื้อของนางมิใช่หรือ"

หานเซียวตีหน้าเศร้า

"เรื่องนี้ท่านราชเลขาอ้ายเจิงเป็นพยานได้พ่ะย่ะค่ะ"

ฝีมือของหมอเทวดาอ้ายเจิงได้รับการสืบทอดมาจากผู้เป็นบิดาคำพูดของเขาย่อมได้รับการเชื่อถือจากเหล่าขุนนางเป็นอย่างมากพูดออกไปไม่กี่ประโยคคนพวกนั้นก็เชื่อถือแล้ว

อ้ายเจิงจึงรับไม้ต่อทันใด

"ทูลฝ่าบาทที่ลำคอของว่าที่พระชายาเป็นแผลฉกรรจ์หากลงแรงอีกเพียงนิดเดียวนางคงไม่รอดเป็นแน่ โชคดีที่มีผู้เข้าไปพบเสียก่อน มือสังหารผู้นั้นจึงไม่ทันได้ลงมือพ่ะย่ะค่ะ"

เมื่ออ้ายเจิงเอ่ยจบพลันเสียงพูดคุยก็ดังขึ้น แม้แต่ละคนจะพูดคุยกันด้วยเสียงอันเบา แต่คนมากเช่นนั้นก็ทำให้เกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์อันอื้ออึง

ฝ่าบาททรงหอบหายใจยาว เอ่ยอย่างตรงไปตรงมา

"หนานกั๋วกงข้าเข้าใจท่านว่ากำลังเรียกร้องความเป็นธรรมให้ฮูหยินของตนเอง แต่ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บก็คือบุตรสาวของท่านเช่นกัน ท่านกั๋วกงหรือว่าเรื่องที่ชาวบ้านลือกันจะเป็นเรื่องจริง ท่านหาได้ใส่ใจบุตรสาวผู้นี้อย่างที่สมควรเป็นทั้งยังเคยขับไล่นางออกจากสกุลด้วยใช่หรือไม่"

เรื่องกลับกลายเป็นเช่นนี้ หนานกั๋วกงถึงกับคุกเข่าในขณะที่สายตากำลังอ้อนวอนขอความช่วยเหลือจากองค์รัชทายาทที่เอาแต่ยืนนิ่ง

แน่นอนว่าเรื่องนี้คล้ายเผือกร้อนที่ไม่มีผู้ใดอยากเข้ามาร่วมวงด้วย

"ฝ่าบาทมิได้เป็นเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ ทั้งหมดเพราะชาวบ้านหาได้รู้จริงจึงเล่าลือกันผิด ๆ กระหม่อมเองก็ยากจะแก้ไขความเข้าใจผิดนี้พ่ะย่ะค่ะ"

ฝ่าบาททรงแย้มสรวล ยังกล่าวตำหนิหนานกั๋วกงและทรงเข้าข้างหานเซียวอย่างเห็นได้ชัด

"เช่นนั้นก็แล้วไปเถิดในเมื่อผู้หนึ่งคือบุตรสาว อีกผู้หนึ่งก็คือภรรยา ทั้งยังเกี่ยวข้องกับว่าที่บุตรเขยทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องในเรือนความจริงท่านก็ชรามากแล้วไม่รู้ธรรมเนียมเลยหรือว่ามิควรนำเข้ามาในที่ประชุมเช่นนี้  อีกทั้งอวิ๋นอ๋องก็หาใช่เด็กไม่รู้ความเขาควบคุมกองทัพออกรบนานนับสิบปีเรื่องการปกครองคนหมู่มากเรายังสู้เขาไม่ได้ เราคิดว่าเรื่องในเรือนให้เขาตัดสินใจก็ถูกต้องแล้ว เรื่องเข้าใจผิดเกิดขึ้นได้คนที่บาดเจ็บก็รักษากันไป บาดแผลคงหายทันงานมงคลกระมังอย่าให้เกิดเรื่องราวอันใดขึ้นอีกแล้วกัน"

หนานกั๋วกงถูกฝ่าบาทตำหนิต่อหน้าคนหมู่มากอีกทั้งทุกคนล้วนเห็นเป็นเรื่องภายในครอบครัว กระทั่งองค์รัชทายาทเองยังไม่ออกหน้าเขาจึงได้แต่กล้ำกลืนความแค้นเอาไว้แล้วตอบรับพระบัญชาเบา ๆ 

"พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไม่ทันไตร่ตรองขอฝ่าบาทลงอาญา"

หนานกั๋วกงก็เอ่ยไปเช่นนั้นเขาย่อมไม่หวังให้ฝ่าบาทลงโทษเขาจริง ๆ ฝ่าบาทเองก็ทรงไว้หน้าเขาอยู่มากจึงโบกพระหัตถ์เบา ๆ

"ช่างเถิดอย่าให้ผิดพลาดเช่นนี้อีกแล้วกัน"