ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 73

อ้ายเจิงเห็นส่วนผสมของยาเขาถึงกับตื่นตระหนก

"ท่านพ่อส่วนผสมนี่อาจจะทำให้..."

ผู้เป็นบิดาบีบไหล่ของเขาแล้วเอ่ยเบา ๆ

"ไปจัดการเถิด"

ภายในใจของอ้ายเจิงคล้ายกำลังเปิดออกดวงตาคู่งามของอ้ายเจิงส่องประกายไหววูบ กิริยาท่าทางเช่นนั้นของเขาทำให้ลู่หนิงหวังและหานเซียวรู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่าง

"แต่ท่านพ่อ..."

เมื่ออ้ายเจิงยังลังเลฝ่าบาทจึงทรงตรัสว่า

"ทำตามที่พ่อเจ้าสั่งเถิด อย่างน้อยให้ช่วงเวลาสุดท้ายในชีวิตของข้าได้ดื่มกินอย่างเต็มที่และจัดการเรื่องให้จบสิ้นและจากไปอย่างสงบ"

"ฝ่าบาท"

อ้ายเจิงหมอบลงหน้าแท่นบรรทมเขากำมือแน่น

"ไปเถิดเจ้าเด็กคนนี้เหตุใดจึงดื้อนักเล่า"

ฝ่าบาทแย้มสรวลย้อนนึกถึงเวลาที่ครั้นอ้ายเจิงยังเยาว์วัยเด็กคนนี้มักตามพ่อของเขาเข้าวังและคอยซักถามด้วยความสงสัยไม่หยุด ความเฉลียวฉลาดและยังใบหน้าที่งดงามน่ารักคล้ายอิสตรีทั้งดวงตากลมโตของอ้ายเจิงทำให้ฝ่าบาททรงถูกพระทัยยิ่งนัก พระองค์ทรงโปรดเขายิ่งกว่าองค์ชายผู้หนึ่งและมักจะถือหางของเขาอยู่เสมอจนสร้างความอิจฉาริษยาไปทั่ววังหลัง

เมื่ออ้ายเจิงเติบใหญ่และถึงคราที่ต้องใช้งานพระองค์ส่งให้เขาไปตามเฝ้าสังเกตการณ์สองอ๋องอย่างใกล้ชิด

ด้วยอำนาจทางทหารที่ซู่อ๋องและอวิ๋นอ๋องกุมเอาไว้จึงไม่อาจวางพระทัยได้ อ้ายเจิงทำหน้าที่ของเขาอย่างเต็มที่และเป็นคนที่ชักนำให้พระองค์ทรงไว้วางพระทัยในตัวของอ๋องทั้งสองอีกทั้งพระองค์ยังวางตำแหน่งของลู่หนิงหวังและหานเซียวเสียใหม่

จากเดิมที่แม้จะสงสารและรักใคร่แต่พระองค์ก็ยังหวาดระแวงอยู่มาก แต่เมื่อมีอ้ายเจิงบัดนี้ด้วยความสามารถของเขาสองอ๋องได้กลายเป็นคนสำคัญของฝ่าบาทอย่างแท้จริงไปโดยที่พระองค์เองก็ไม่รู้ตัว บัดนี้พระองค์จึงไม่อาจขาดผู้ใดไปได้

เมื่ออ้ายเจิงและท่านหมอหลวงอ้ายออกไปแล้วฝ่าบาทจึงทรงเรียกลู่หนิงหวังและหานเซียวเข้ามาข้างแท่นบรรทม

"ฝ่าบาท"

"เรื่องของพวกเจ้าช่างวุ่นวายยิ่งนัก มีคนร้องเรียนมาไว้เว้นวันขุนนางพวกนั้นว่างงานยิ่งนักถึงได้ขุดพฤติกรรมของพวกเจ้ามาให้เราได้ปวดหัว"

"ขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ"

คนทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมกัน ลู่หนิงหวังและหานเซียวย่อมรู้ดีว่าในจำนวนคนหลายแสนในกองทัพย่อมมีทั้งคนดีและคนเลว พวกคนเลวก็มักจะใช้ชื่อเสียงของพวกเขากดขี่ข่มเหงผู้อื่นเพื่อหวังผลประโยชน์

แน่นอนว่าคนที่เดือดร้อนจริง ๆ ก็คือพวกเขา หากฝ่าบาทใส่พระทัยในเรื่องเล็กน้อยพวกนี้เกรงว่าทั้งลู่หนิงหวังและหานเซียวแม้จะมีร้อยหัวก็ไม่เพียงพอให้ตัดเสียแล้ว

"ช่างเถิด เรายังจำคำขู่ของหานเซียวได้เราไม่กล้าลงมือทำอันใดพวกเจ้าเป็นแน่"

"ฝ่าบาท ทรงล้อกระหม่อมเล่นแล้ว"

หานเซียวก้มหน้า ฝ่าบาททรงไอออกมากงกงรีบถวายการดูแล หานเซียวเห็นชัดว่าผ้าเช็ดหน้าผืนขาวผืนนั้นมีรอยแดงของเลือดอยู่จุดหนึ่ง

ถึงพระอาการประชวรจะมากเพียงใดพระองค์ก็ไม่ทรงอนุญาตให้พวกเขาเอ่ยถึงเรื่องนี้ให้เสียบรรยากาศ ทั้งสองคนจึงได้แต่กล้ำกลืนความห่วงใยลงไปในกระเพาะ

"หานเซียวเจ้าบอกเราเองมิใช่หรือ ว่าหากเราไม่ยกของกำนัลผ้าแพรพวกนั้นให้เจ้า เจ้าจะลาออกจากราชการเสีย เราเองในยามนั้นก็หวาดกลัวยิ่งนักกลัวเจ้าจะลาออกแล้วหนีเราไปยังที่แสนไกลจริง ๆ เช่นนั้นผู้ใดจะช่วยลู่หนิงหวังคุมกองทัพเรือนแสนกันเล่า เราเองก็ชราเพียงนี้ไม่อาจช่วยเขาได้จริง ๆ ทั้งหมดก็เพียงเพราะว่าที่พระชายาของเจ้าใช่หรือไม่"

"ฝ่าบาท"

ฝ่าบาททรงโบกพระหัตถ์เมื่อเห็นหานเซียวใบหน้าแดงก่ำทั้งยังอึกอึกอ้ำอึ้ง

"เรารู้ว่าเจ้าเห็นนางสำคัญเพียงใด กระทั่งเราที่ชุบเลี้ยงเจ้ามาเจ้ายังทอดทิ้งได้เช่นนี้"

ลู่หนิงหวังถอนหายใจ เขายิ้มเล็กน้อย

"ฝ่าบาทหานเซียวยังเด็ก ความคิดอ่านบุ่มบ่ามยิ่งนักกระหม่อมในฐานะผู้เป็นพี่สั่งสอนเขาไม่ดีเอง เรื่องนี้ขอพระราชทานกรุณาลงโทษกระหม่อมแทนเถิด"

"ข้ารู้ว่าพวกเจ้ารักใคร่กันยิ่งนัก ยอมตายแทนกันได้กระทั่งพระชายายังแต่งสตรีคนเดียวกัน เอาเถิดอย่างไรข้าก็ถูกหานเซียวข่มขู่มาเนิ่นนานแล้ว ชินเสียแล้วมิใช่เรื่องใหญ่"

"ทรงมีพระกรุณาต่อกระหม่อมยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ"

ฝ่าบาททรงพยักหน้าเห็นด้วยอย่างสุดซึ้ง

"นั่นสิกระทั่งลูกแท้ ๆ ของเรา พวกเขายังริษยาพวกเจ้ารวมอ้ายเจิงด้วย คิดว่าพวกเจ้าเป็นองค์ชายที่เราแอบซ่อนเอาไว้ เพราะแบบนี้พวกเขาต้องการกำจัดพวกเจ้า พวกเขาไม่คิดว่าเพราะพวกเขาล้วนด้อยสามารถ ทั้งบุ๋นทั้งบู๊มีองค์ชายใดบ้างที่จะเทียบเคียงพวกเจ้าได้ เช่นนี้ข้าจึงหวังให้เจ้าคอยช่วยเหลือองค์รัชทายาทแต่เขากลับไม่คิดเช่นนั้น ทั้งหมดเป็นเพราะข้าทำให้พวกเจ้าเดือดร้อนแล้ว"

"ฝ่าบาทหากให้กระหม่อมสละลาภยศออกจากราชการเพื่อตัดปัญหากระหม่อมและหานเซียวก็มิได้ขัด"

ความฝันของลู่หนิงหวังและหานเซียวในยามนี้จะมีสิ่งใดมากไปกว่าการอยู่อย่างสงบในบั้นปลายชีวิตกับสตรีอันเป็นที่รักของพวกเขากันเล่า

ฝ่าบาททรงส่ายพระพักตร์ยันพระวรกายแล้วนั่งตัวตรง ทรงโบกมือเมื่อกงกงจะช่วยเหลือ

"กงกงเจ้าออกไปก่อน"

"พ่ะย่ะค่ะ"

กงกงผู้นั้นเป็นกงกงที่อยู่ข้างพระวรกายมานานท่าทางสุขุมทำงานว่องไวเรียบร้อย รู้พระทัยเป็นอย่างยิ่ง ลู่หนิงหวังชำเลืองมองตามเขากระทั่งกงกงหายออกจากประตูใหญ่