ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 83

ด้านฮูหยินใหญ่ในจวนสกุลหนานด้วยใบหน้าที่เป็นเช่นนี้ของนางทำให้ท่านหนานหมางเมินเป็นอย่างยิ่ง ความทุกข์ระทมของนางยิ่งหนักขึ้นเมื่อท่านหนานมิได้มาเยี่ยมนางเลยแม้สักครั้ง

ท่านหนานเองในยามนี้มีเรื่องกลัดกลุ้มและวุ่นวายใจเป็นอย่างยิ่ง ทั้งเรื่องหนานหงที่สร้างเรื่องกับหนานอิงจนไม่ได้รับความโปรดปรานดังเดิม

ยังมีลู่หนิงหวังที่กำลังกดดันเขาเพราะความกังวลที่เข้ามารอบด้านทำให้ท่านหนานที่แต่เดิมเป็นบุรุษเจ้าสำราญที่มีอนุมากมายล้อมหน้าล้อมหลังไม่ขาดกลับกลายเป็นคนไร้สมรรถภาพไปโดยไม่รู้ตัว

เรื่องผิดปกตินี้เกิดขึ้นกับเขาเพียงไม่กี่วันก็ทำให้เขาเกิดอาการหวาดวิตกกินไม่ได้นอนไม่หลับ กระทั่งพ่อบ้านคนใหม่ที่ถูกแต่งตั้งขึ้นมาแทนคนของฮูหยินใหญ่ผู้นั้นได้กล่าวกับเขาในเชิงชี้แนะ

"นายท่านหรือว่าสตรีในจวนทำให้ท่านเบื่อหน่ายจึงได้เป็นเช่นนี้ขอรับ"

พ่อบ้านผู้นี้เป็นคนเก่าแก่ผู้หนึ่งในจวน รู้งานดีเป็นอย่างยิ่งเดิมทีเป็นคนของมารดาของหนานอิงหลังจากนางตายไปคนผู้นี้ก็ถูกละเลย

เมื่อพ่อบ้านสือไม่อาจทำงานได้ทั้งยังล้มป่วยจนไม่มีทีท่าว่าจะหาย ฮูหยินใหญ่ก็เกิดเรื่องจนไม่อาจดูแลงานหลังบ้านในจวนได้พ่อบ้านผู้นี้จึงถูกท่านหนานคิดถึงด้วยเขาเองไม่อาจสะสางงานเล็กน้อยในจวนได้ด้วยตนเอง ไหนจะยังมีงานค้าขายที่เขาไร้ผู้ช่วยที่วางใจได้ในยามนี้ ปัญหารุมเร้าทำให้สุขภาพของท่านหนานทรุดลงและแก่ชราภายในไม่กี่วัน

เมื่อได้รับตำแหน่งคนผู้นั้นก็ทำงานได้เรียบร้อยยิ่ง เรื่องต่าง ๆ ที่เป็นปัญหายุ่งยากของท่านหนานถูกเขาสะสางภายในพริบตา เพียงไม่กี่วันเขาก็ได้รับความไว้วางใจจากท่านหนานแล้ว

ความทุกข์ของท่านหนานไม่อาจเล็ดลอดหูตาของเขาได้ เขาจึงได้ชี้แนะท่านหนานในหนทางแก้ไข

"นายท่าน หรือว่าสตรีในจวนจะทำให้ท่านเบื่อหน่าย เช่นนั้นลองออกไปเปิดหูเปิดตาดีหรือไม่ขอรับ"

ท่านหนานวางถ้วยยาบำรุงลง สายตาเหม่อลอยเป็นอย่างยิ่ง

"เจ้าหมายความว่าอย่างไร"

"ข้าน้อยได้ข่าวว่าที่หอนางโลมบัดนี้มีสตรีผู้หนึ่ง ชื่อเสียงเรื่องความงามเลื่องลือเป็นอย่างยิ่งอีกทั้งนางหาได้รับแขกทั่วไป คนที่เข้าถึงตัวนางได้ล้วนเป็นนายท่านที่มีฐานะเป็นชนชั้นสูง ท่านอยากจะลองพบนางดูสักคราหรือไม่ขอรับ"

ท่านหนานถอนหายใจ เรื่องหอนางโลมนั้นเขาเองไม่ได้เหยียบย่างเข้าไปเป็นเวลาเนิ่นนานแล้ว เนื่องจากอนุในจวนล้วนงดงามอ่อนหวานทั้งเอาอกเอาใจยิ่งนัก

"เจ้าเหตุใดรู้เรื่อง ข้าไม่คิดว่าคนเช่นเจ้าจะสนใจสตรีจากหอนางโลมด้วย"

พ่อบ้านก้มหน้า เอ่ยอย่างเขินอาย

"นายท่านแม้ว่าข้าจะชราแล้วแต่ยังเป็นบุรุษที่ใช้งานได้เป็นอย่างดีทั้งไม่มีภรรยานะขอรับ"

คำว่าใช้งานได้เป็นอย่างดีจี้ใจดำของท่านหนานนัก เขาถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า

"เจ้าว่าจะหายหรือ"

พ่อบ้านได้ทียุยง

"นายท่านโบราณว่าบุรุษควรหากลิ่นแปลกใหม่มาเชยชมให้กระชุ่มกระชวย ในจวนนี้สถานที่เดิม ๆ สตรีคนเดิมอาจทำให้ท่านเบื่อหน่ายโดยไม่รู้ตัวนะขอรับ"

ท่านหนานยกน้ำชาผสมยาชูกำลังขึ้นดื่ม ในใจก็นึกเห็นด้วยกับพ่อบ้านผู้นั้น

หลังจากวันนั้นเขาวางภาระและความกลัดกลุ้มลงจากบ่าแล้วมุ่งตรงสู่หอนางโลมตามคำแนะนำ ผู้ที่ออกมาต้อนรับเขาคือนางเหมยเซียงแม่เล้าผู้ที่เคยช่วยชีวิตหนานอิงเอาไว้ เมื่อคนสำคัญอย่างท่านหนานมาเยือนและยังต้องการพบแม่นางอวี้ชิงสตรีหมายเลขหนึ่งของหอนางโลมนางจึงเล่นตัวอย่างอิดออด

"ใต้เท้าข้าเองก็ลำบากใจเจ้าค่ะ แม่นางอวี้ชิงของเรามักจะงดรับแขกสิบห้าวันในหนึ่งเดือน วันนี้นับเป็นวันที่นางงดรับแขกจึงไม่อาจปรนนิบัติท่านได้"

โดยปกติสตรีที่เป็นนางโลมมักจะงดรับแขกเจ็ดถึงสิบวันในหนึ่งเดือนเนื่องจากเป็นวันที่ระดูมาทำให้ไม่สามารถทำงานได้ แต่เหตุใดแม่นางผู้นี้จึงงดรับแขกถึงสิบห้าวันกัน

ท่านหนานไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง พ่อบ้านสกุลหนานชักสีหน้าใส่นางเหมยเซียง ทั้งทำตาดุ

"เจ้าไม่รู้หรือว่าใต้เท้าคือผู้ใด หอนางโลมของเจ้ามีวาสนาต้อนรับใต้เท้าเช่นนี้ยังบังอาจอีก"

นางเหมยเซียงคุกเข่าลงทั้งน้ำตา

"ผู้น้อยทราบดีเจ้าค่ะว่าใต้เท้าคือผู้ใด แต่จิตใจของแม่นางอวี้ชิงไม่อาจบังคับได้แต่ในเมื่อเป็นใต้เท้าข้าน้อยจะไปตามนางเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ เด็กคนนั้นไม่รู้ที่ต่ำที่สูงแล้ว"

ท่านหนานรอด้วยความเกียจคร้านเขาเองก็ไม่คาดคิดว่าในวันนั้นสตรีนางโลมผู้หนึ่งจะทำให้เขาตื่นตะลึงได้เพียงนั้น

หลังจากท่านหนานกลับมาจากหอนางโลมเขาเองกลับกินไม่ได้นอนไม่หลับ ในใจโหยหาแม่นางอวี้ชิงประดุจหนุ่มน้อยผู้หนึ่งที่ได้พบสตรีอันเป็นรักแรก พละกำลังของเขากลับมาแล้วและดูเหมือนว่าจะใช้ได้กับแม่นางอวี้ชิงได้เพียงคนเดียวเท่านั้น

ท่านหนานบัดนี้ตื่นเช้าเป็นอย่างยิ่ง ทุกวันตอนเช้าต้องออกกำลังเป็นเวลาหนึ่งชั่วยามทั้งยังสนใจบำรุงดูแลรักษาใบหน้าและร่างกายของตนเองให้เยาว์วัยเช่นวันวาน

และเพียงไม่นานหลังจากนั้นหลังจากที่เขาไปเฝ้าแม่นางอวี้ชิงที่หอนางโลมทั้งยังทุ่มเทเงินทองเพื่อแม่นางอวี้ชิงเพื่อแสดงความรักที่เขามีต่อนางเป็นจำนวนมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สุดท้ายแม่นางอวี้ชิงผู้งดงามอ่อนหวานก็ยอมตกลงโดยมีเงื่อนไขว่า

ท่านหนานต้องยกย่องนางเป็นฮูหยินใหญ่

ท่านหนานครุ่นคิดอยู่ครึ่งค่อนวัน ในยามนี้เขาจะทำเช่นใดดีเล่าในเมื่อใจของเขานั้นรักใคร่แม่นางอวี้ชิงเพียงนี้ ถึงเขาจะไม่มีใจให้ฮูหยินใหญ่แล้วแต่บ้านเดิมของนางก็สนับสนุนเขาในยามที่เขาตกต่ำเพราะหนานอิงในยามนั้น ความดีของนางก็มีมากเขาจะหาเหตุใดหย่าขาดจากนางได้

หากเขายืนเงื่อนไขนั้นด้วยตัวของเขาเองย่อมได้รับคำตำหนิติฉินเป็นแน่ เมื่อกลัดกลุ้มยิ่งไม่รู้จะหาทางออกอย่างใดดีจึงแสดงออกด้วยความหงุดหงิด ผู้ใดทำสิ่งใดก็ล้วนไม่ถูกใจจนบ่าวไพร่เข้าหน้าไม่ติดแล้ว มีเพียงพ่อบ้านคนใหม่ผู้เดียวที่พอจะพูดคุยกับเขาได้

กระทั่งวันต่อมาพ่อบ้านได้เข้ามาขอลากลับบ้านเดิมที่อยู่ไม่ห่างกับเขา ท่านหนานที่กำลังว้าวุ่นใจเรียกใช้ผู้ใดก็ขัดหูขัดตาเป็นอย่างยิ่งจึงถามด้วยความหงุดหงิด

"งานเจ้าเสร็จแล้วหรือ เหตุใดจึงละทิ้งเช่นนี้"