กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 898

เขาปวดศีรษะจนแทบระเบิด เจ็บปวดเสียจนร่างทั้งร่างกระตุกโดยตรง

ร่างกายเสียเลือดมากเกินไปแม้ว่าจะมีกำลังภายในของกู้ชูหน่วนทว่าทุกครั้งที่เขากล่าวประโยคหนึ่งก็แทบจะใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีอยู่ ยิ่งกว่านั้นสมองของเขาราวกับจะระเบิดออกมาเช่นนั้น

“เจ้าอดทนเอาไว้ กินยาเม็ดนี้ซะก่อนซักครู่ข้าจะถ่ายเลือดให้กับเจ้า”

น้ำตาไหลรินลงมาจากขอบตาของหลินซือหย่วน

"ข้าไม่ไหวแล้ว......อย่า......อย่าได้เสียแรงเปล่าเลย......"

“เจ้าปวดศีรษะมากเลยหรือ?”

กู้ชูหน่วนตรวจสอบดูและก็ไม่เห็นว่าสมองของเขามีปัญหาอันใด

"เจ็บ......เจ็บยิ่งนัก......พวกเขา......พวกเขาไม่ได้ตายเพราะเลือดถูกดูดจนแห้ง แต่เป็น......แต่เป็นการกุมศีรษะด้วยความเจ็บปวดจนตายทั้งที่ยังเป็นๆ......หัวของข้า......ช่างเจ็บปวดยิ่งนัก......"

กู้ชูหน่วนก็ได้ตรวจสอบอีกครั้งแต่ก็ตรวจไม่พบสิ่งใดเลย

“แคร๊ก......”

จู่ๆสมองของหลินซือหย่วนได้แยกออกเป็นสองส่วน

ดวงตาทั้งคู่ของเขาเบิกกว้าง นั่นเป็นการแสดงออกถึงความทุกข์ทรมานอันเจ็บปวดมากมายก่อนสิ้นใจที่ได้เผชิญ

ไม่ว่ากู้ชูหน่วนจะกล้าหาญเพียงใดอดไม่ได้ที่จะตกใจกลัวจนเนื้อตัวสั่นสะท้านอย่างรุนแรง

ผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่ผู้หนึ่งในตอนนี้ได้เสียชีวิตอยู่ตรงหน้านางภายในชั่วพริบตา

สมองของเขาก็แยกออกเป็นสองส่วนอย่างแปลกประหลาด

ที่น่าแปลกคือในสมองของเขาไม่มีเลือดและไม่มีไข

ไขสมองได้สูญหายว่างเปล่าตั้งนานแล้ว

เมื่อมองดูดวงตาเบิกกว้างที่เจ็บปวดของเขา ในใจของกู้ชูหน่วนขึ้นลงไม่แน่นิ่งโดยไม่สามารถบอกได้ว่าลำบากใจเพียงใด

สิ่งแรกที่นางเห็นเมื่อฟื้นขึ้นมาก็คือหลินซือหย่วน

แม้ว่ามิตรภาพกับหลินซือหย่วนจะไม่ได้ลึกซึ้งเท่ากับของเซี่ยวอวี่เซวียน แต่ก็เป็นหนึ่งในสหายจำนวนไม่กี่คนของนาง

ก่อนหน้านี้นางก็เคยคิดที่จะช่วยเขาเพิ่มพูนการบำเพ็ญเพียรเพื่อใที่เขานั้นจะได้ไม่ต้องถูกคนรังแกอีก

ส่วนในตอนนี้......

เขาได้เสียชีวิตแล้ว

แล้วยังเป็นความตายอันน่าเศร้าสลดเช่นนี้อีก

เขายังไม่ทันได้ฝากฝังถ้อยคำประโยคหนึ่ง

กู้ชูหน่วนยื่นมือออกไปปิดตาของเขาลงจากนั้นก็ค่อยๆวางลงบนพื้นแล้วก็ลุกขึ้นไปดูชายหนุ่มอีกสิบกว่าคนที่สิ้นลมอย่างอนาถ

ชายหนุ่มเหล่านี้ไม่มีข้อยกเว้น ทุกๆคนสมองแยกออกเป็นสองส่วนเฉกเช่นเดียวกับหลินซือหย่วนและในสมองไม่มีไขสมองใดอยู่เลย

คำพูดของหลินซือหย่วนยังคงดังกึกก้องอยู่ในใจของกู้ชูหน่วนอย่างต่อเนื่อง

การชุมนุมควบคุมสัตว์ร้ายเป็นแผนร้ายแผนการหนึ่ง

ชายหนุ่มทุกคนที่เข้าร่วมการชุมนุมควบคุมสัตว์ร้ายล้วนเป็นเป้าหมายการตามล่าของจักรพรรดินี

งั้นเซี่ยวอวี่เซวียนหล่ะ?

เป็นเวลาหลายวันแล้วนางก็ยังคงหาเซี่ยวอวี่เซวียนไม่พบเลย เซี่ยวอวี่เซวียนจะเหมือนกับพวกเขาถูกทรราชหญิงสังหารไปแล้วหรือไม่นะ?

เมื่อคิดว่าเซี่ยวอวี่เซวียนอาจเป็นเช่นเดียวกับหลินซือหย่วน ในใจของกู้ชูหน่วนก็อดที่จะตื่นตระหนกขึ้นมาไม่ได้

ในช่วงระยะเวลาสั้นๆ นางสูญเสียญาติมิตรไปมากเกินไปแล้ว

ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่สามารถสูญเสียเซี่ยวอวี่เซวียนได้อีกแล้ว

ในระยะไกลขันทีได้นำองครักษ์มาด้วยความรีบร้อน คนยังมาไม่ถึงเสียงก็ได้ดังมาถึงก่อนแล้ว

"อยู่ตรงนั้น ตรงนั้นมีผีอยู่......ร้องห่มร้องไห้อย่างน่าอนาถนัก"

“เอาหล่ะ ในวังหลวงกลิ่นไอหนักหน่วงจะมีภูตผีได้อย่างไร หากว่ายังกล้าตะโกนร้องระวังข้าจะรายงานผู้ดูแลให้หมายเอาชีวิตเจ้านะ”

“มีจริงๆ ไม่เชื่อเจ้าก็ฟังดูดีๆ”

"เห็นได้ชัดว่าไม่มีสิ่งใดเลย"

“เมื่อครู่มีนี่นาข้ายังได้ยินอยู่เลย พวกเสี่ยวเซี่ยนจื่อก็ไม่ได้ยินไม่เชื่อท่านก็ถามพวกเขาดู”

"......"

กู้ชูหน่วนเหลือบมองหลินซือหย่วนอย่างอาลัยอาวรณ์แล้วร่างกายก็จากไปราวกับควัน

เมื่อมาถึงสำนักหมอหลวง ขันทีน้อยที่นำทางเมื่อครู่นี้วิตกกังวลราวกับมดที่อยู่บนกระทะร้อนๆ เมื่อเห็นนางกลับมาก็อดไม่ได้ที่จะวิ่งมาอย่างยินดี

“ท่านหมอจินท่านไปที่ใดมา ทำให้ข้าน้อยตกใจกลัวแทบตาย”

“วังหลวงใหญ่โตเกินไปหลงทางหน่ะ ขออภัยด้วย”

“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร เป็นข้าน้อยที่ละเลยในหน้าที่ หากไม่ใช่เพราะข้าน้อย......ท่านหมอจินก็คงจะไม่หลงทาง ท่านหมอจินข้าน้อยรู้ว่าผิดไปแล้วท่านอย่าได้บอกใต้เท้าผู้ดูแลเลยนะ ข้าน้อยรับประกันว่าต่อไปจะไม่กินของผิดสำแดงอีก”