กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 899

นางกำนัลคนหนึ่งเข้ามาอย่างลนลาน และกระซิบข้างหูของขันที

ขันทีมองไปที่ไป๋หลี่เฉิงอย่างครุ่นคิด น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นเย่อหยิ่ง

"ผู้อาวุโสไป๋หลี่ ฝ่าบาททรงมีคำเชิญ"

"ฝ่าบาททรงให้ข้าไปเข้าเฝ้า？" ไป๋หลี่เฉิงตกตะลึง และมองไปที่ซั่งกวนชิงและคนอื่น ๆ ด้วยความงุนงง

"ใช่ เชิญเถอะ"

"กงกง แล้วพวกเราเล่า ฝ่าบาททรงให้ไปเข้าเฝ้าด้วยหรือไม่？"

"ทุกท่านงต้องรอก่อน"

กู้ชูหน่วนกวาดสายตามองไปที่ฝูงชน และเดินจากไปพร้อมกับขันทีและไป๋หลี่เฉิง

เนื่องจากนางแปลงโฉมเป็นหมอจิน คนเหล่านั้นจึงจำนางไม่ได้

"ข้าน้อยผู้ต่ำต้อยถวายบังคมฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่น ๆ ปี"

ในพระราชวัง

ไป๋หลี่เฉิงคุกเข่าลง

กู้ชูหน่วนเพียงแค่กำหมัดและคำนับ

สายตาของทุกคนต่างมองไปที่กู้ชูหน่วน และคิดว่านางไม่รู้จักมารยาท บรรดากงกงทั้งหลายใช้สายตาเพื่อบอกใบ้ แต่ดูเหมือนกู้ชูหน่วนจะไม่เห็น บรรดากงกงทั้งหลายจึงอดไม่ได้ที่จะปาดเหงื่อ

จักรพรรดินีกำลังนอนอยู่บนเก้าอี้ยาวหลังผ้าม่านอย่างเหนื่อยหน่าย และเสื้อผ้าเปิดเผยครึ่งหนึ่ง

นางเลิกคิ้วขึ้นเบา ๆ มือข้างหนึ่งถือจอกสีทอง

และมืออีกข้างหนึ่งก็โอบชายรูปงามที่อยู่ข้าง ๆ ดวงตาของนางหรี่ลง และมองไปที่กู้ชูหน่วนด้วยความสนใจ

ที่เท้าของนาง ยังมีชายหนุ่มอีกหลายคนที่กำลังบีบนวดขาของนาง

กู้ชูหน่วนปล่อยให้นางมองอย่างไม่ถือสา

"เห็นฝ่าบาทแล้วยังไม่รีบคุกเข่าอีก" กงกงปาดเหงื่อและเร่งรัดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

คนนอกวังก็คือคนนอกวัง ไม่รู้จักกฎระเบียบแม้แต่น้อย

อยู่ต่อหน้าพระพักตร์ของฝ่าบาทกล้าไร้มารยาทได้อย่างไร นี่เป็นบุคคลแรกในประวัติศาสตร์ของรัฐปิง

กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างชอบธรรม "เพียงแค่ในใจมีฝ่าบาท เคารพยำเกรงฝ่าบาท และรักฝ่าบาท การคุกเข่ากับการไม่คุกเข่าแตกต่างกันอย่างไร？บางคนแม้ว่าจะคุกเข่า แต่ก็รู้สึกไม่พอใจฝ่าบาท"

ที่นี่มีเพียงกู้ชูหน่วนและไป๋หลี่เฉิง

ไป๋หลี่เฉิงตกตะลึง

เห็นได้ชัดว่าหมอผู้นี้ตีวัวกระทบคราด และกำลังพูดถึงเขา？

หากเขาตอบโต้ก็ยืนยันได้ว่าเขาเป็นคนผู้นั้น

หากเขาไม่ตอบโต้ เขาก็จะถูกใส่ความเปล่า ๆ

ไป๋หลี่เฉิงกล่าวว่า "ฝ่าบาททรงอยู่เหนือหัว เป็นบุตรมังกรสวรรค์ ใต้หล้านี้ใครบ้างไม่ความเคารพยำเกรง？ใครบ้างที่ไม่รัก？"

"อ้อ......เช่นนั้นท่านเข้ามาในวังเพื่อขอเข้าเฝ้าฝ่าบาททำไมกัน？ทูลขอให้ฝ่าบาททรงเมตตาศิษย์ของตระกูลไป๋หลี่ หรือว่าทูลขอให้ฝ่าบาทปล่อยพวกเขาไป？"

"เจ้า......"

ไป๋หลี่เฉิงโกรธจัด

เขากับหมอผู้นี้ไม่รู้จักกันมาก่อน และไม่มีความบาดหมางหรือความเกลียดชังใด ๆ แต่คำพูดของนางช่างเฉียบคม

ในพระราชวังอันกว้างใหญ่ ใครบ้างที่ไม่รู้ว่าเขาเข้ามาในวังเพื่อขอความเมตตาให้หลานชายและลาวกในตระกูลของเขา แต่นางเลือกที่จะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่มีเจตนาไม่ดีเช่นนี้ แล้วจะให้เขาพูดในภายหลังว่าอย่างไร？

แม้ว่าจะมีคำพูดมากมาย แต่ไป๋หลี่เฉิงก็ไม่รู้จะอธิบายให้จักรพรรดินีฟังอย่างไร

จึงทำได้เพียงโขกศีรษะและกล่าวว่า "ฝ่าบาททรงพระปรีชา ข้าน้อยผู้ต่ำต้อยและทุกคนในตระกูลไป๋หลี่ล้วนแต่จงรักภักดีต่อฝ่าบาท และไม่กล้าที่จะต่อต้านฝ่าบาท"

"ลุกขึ้นเถอะ"

จักรพรรดินีจิบสุราเบา ๆ และลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็กล่าวอย่างเฉื่อยช้า "เจ้ามาขอเข้าเฝ้าข้าด้วยเรื่องอันใด？"

"คือว่า......ข้าน้อยผู้ต่ำต้อย......ไป๋หลี่ชุนหลานชายของข้า และลูกหลานอีกแปดคนของตระกูลไป๋หลี่เข้ามาในวังเพื่อปรนนิบัติฝ่าบาท ข้าไม่รู้ว่าพวกเขาปรนนิบัติฝ่าบาทได้อย่างน่าพึงพอใจหรือไม่？"

หากหมอไม่ผู้นั้นไม่ได้พูดเช่นนั้น ไป๋หลี่เฉิงคงจะกล้าทูลขอให้ฝ่าบาทปล่อยเขา

แต่ในตอนนี้......

เขาทำได้เพียงหยั่งเชิงดูคร่าว ๆ ว่าหลานชายของเขายังอยู่ที่นี่หรือไม่

จักรพรรดินีกล่าวเบา ๆ "ก็พอใช้ได้"

แค่คำว่าพอใช้ได้ก็ทำให้สีหน้าของไป๋หลี่เฉิงเปลี่ยนและหายใจถี่ขึ้น"

"ฝ่าบาท ไป๋หลี่ชุนยังเด็กนัก แน่นอนว่าพระองค์ย่อมไม่พอใจการปรนนิบัติของเขา เช่นนั้นให้ข้าน้อยผู้ต่ำต้อยนำกลับไปอบรม แล้วค่อยให้เขาเข้าวังมาปรนนิบัติฝ่าบาท"

"ไม่ต้องหรอก"