กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 897

สิ่งที่ทำให้นางรู้สึกโกรธเคืองคือเสื้อผ้าของหลินซือหย่วนไม่เรียบร้อยและบนร่างก็มีร่องรอยอันคลุมเครือไม่ชัด

ผมดำสนิมทั่วทั้งศีรษะของเขาไม่รู้ว่าได้กลายเป็นสีขาวราวหิมะตั้งแต่เมื่อใด

ใบหน้าทั้งหน้าซีดเผือดไร้ซึ่งสีเลือดเลยแม้แต่น้อย

แม้แต่ร่างกายของเขาก็ไม่มีสีเลือดเลือดสักนิด

นางรู้ด้านการแพทย์เลยรู้ได้ในทันทีว่าเขาเสียเลือดมากเกินไป

หรือควรจะกล่าวว่าเลือดในร่างกายของเขาแทบทั้งหมดได้ถูกดูดไปจนเกลี้ยงแล้ว

ดูดเลือดของคนผู้หนึ่งจนเกลี้ยงทั้งเป็นแล้วก็ทำลายเขา วิธีการลงมือนี้ก็ช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก

กู้ชูหน่วนฝืนทนความมุทะลุที่จะพุ่งทะยานไปและมองดูพวกขันทีนำตัวเขากลับไปบนเปลหามใหม่อย่างหยาบคายจากนั้นก็คลุมเขาด้วยผ้าขาว

หูของนางแหลมคมสามารถได้ยินเสียงบ่นกระซิบเสียงเบาของพวกขันที

“ชายผู้นี้ไม่ใช่ว่ายังไม่ตายหรอกนะ?”

“เจ้ามองผิดไปแล้วกระมัง ฝ่าบาททรงโปรดปรานคุณชายมากมายในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ ผู้ใดที่จะไม่สิ้นลมหลังจากปรนนิบัติเข้าบรรทม แล้วเขาจะเป็นข้อยกเว้นได้อย่างไร”

“ไม่ใช่นะ เมื่อครู่ข้าเห็นมือของเขาขยับจริงๆ หรือไม่พวกเราลองตรวจดูลมหายใจของเขาเสียก่อน”

“เจ้าไม่ต้องการมีชีวิตอยู่แล้วหรือ? เบื้องบนสั่งการให้เผาพวกเขาซะแล้วโยนเถ้าถ่านลงไปในบ่อส่งคืนวิญญาณ พวกเราทำตามก็พอแล้วไม่ต้องสนใจว่าเขาจะเป็นหรือตายหรอก”

“ก็ใช่ ช่วงนี้ฝ่าบาทยิ่งทรงอารมณ์ไม่ดีผิดปกติ พวกเราอย่าได้สร้างปัญหาให้มากขึ้นกว่านี้อีกเลย”

พวกขันทียกศพจากออกไป

กู้ชูหน่วนยังคงจ้องมองไปทิศทางที่พวกเขาจากไปโดยไม่ตอบสนองเป็นเวลาเนิ่นนาน

ขันทีที่นำทางกล่าวว่า “ท่านหมอจิน ท่านรักษาคุณชายเยี่ยให้หายดี ฝ่าบาทจะต้องทรงประทานรางวัลให้แก่ท่านอย่างดีเป็นแน่ สำนักหมอหลวงก็อยู่ด้านหน้าแล้วรบกวนท่านเดินตามบ่าวมากขึ้นไม่กี่ก้าว”

“ท่านกงกง ทุกๆคืนฝ่าบาทจะต้องทรงโปรดปราน......อืม......คุณชายเป็นจำนวนมากหรือ?”

“ฝ่าบาททรงเปี่ยมด้วยเลือดลมทรงโปรดปรานคุณชายบ้างบางส่วนก็เป็นเรื่องปกติ”

“ความขื่นชอบของฝ่าบาททรงพิเศษเช่นนี้ คนธรรมดาทั่วไปกล้าที่จะเข้าวังมาเป็นสนมหรือ? ไม่รู้ว่าคุณชายเหล่านั้นเข้ามาในวังจากที่ใดหรือ?”

“ชู่ว์ ท่านหมอจิน ท่านเป็นท่านหมอมาจากนอกวังเกรงว่าจะไม่เข้าใจระเบียบกฎเกณฑ์ในวัง คำพูดบางคำไม่สามารถกล่าวเรื่อยเปื่อยได้ ระวังจะรักษาหัวเอาไว้ไม่อยู่”

"ข้าเพียงแค่รู้สึกแปลกใจ"

“ไปกันเถอะ บ่าวจะส่งท่านไปยังสำนักหมอหลวงก่อน”

"ได้"

กู้ชูหน่วนกรอกตาไปมา

นางขยับมือ ผงยาก็กระจายออกไปอย่างไร้ร่องรอย

ขันทีนำทางหายใจเข้าพร้อมกับกุมท้องและกล่าวโดยขมวดคิ้วทันทีว่า "โอ๊ย......ช่างปวดยิ่งนัก......เหตุใดจู่ๆท้องของข้าถึงได้ปวดเช่นนี้นะ?"

“ท่านกงกง ท่านไม่เป็นไรนะ จะให้ข้าช่วยดูหน่อยไหม”

"คือ......ลำบากแล้ว"

กู้ชูหน่วนยิ้มพร้อมกับจับชีพจร จากนั้นก็มองดูกงกงที่นำทางเจ็บปวดจนเหงื่อเย็นแตกออกอย่างเย็นชาซึ่งจับตรงก้นของตนเองอย่างไม่สนใจภาพลักษณ์

“เป็นอย่างไร นี่ข้าเป็นอันใดหรือ......โอ๊ย......ข้าปวดยิ่งนัก......”

“ไม่เป็นอันใด ท้องเสียหน่ะ ไปเข้าห้องส้วมก็พอแล้ว”

“แต่ว่าข้ายังต้องพาเจ้าไปสำนักหมอหลวง......”

“หากท่านยังไม่ไปห้องส้วมอีกจะราดกางเกงแล้วนะ เอาเช่นนี้สำนักหมอหลวงอยู่ที่ใด ท่านบอกข้าหน่อยแล้วข้าจะไปเองนะ”

ขันทีนำทางเดิมทีไม่กล้าให้นางไปลำพังผู้เดียว

อย่างไรก็ตามท้องของตนปวดอยู่เป็นพักๆ หากไม่ไปอีดเขาเองก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

จึงทำได้เพียงบอกตำแหน่งของสำนักหมอหลวงอย่างลวกๆจากนั้นก็รีบไปยังห้องส้วมด้วยความรีบร้อน

ทันทีที่ขันทีจากไปกู้ชูหน่วนก็เร่งฝีเท้าไล่ตามพวกขันทีที่ยกศพจากไปไว้ทันที

ท้องฟ้ามืดมิดแล้วและที่นี่ก็ห่างไกล กู้ชูหน่วนปลอมตัวเป็นนางกำนัลใหม่และได้ผ่านเหล่าองคครักษ์ตรวจเวรทั้งหลายได้

ตามไปตลอดทาง

นางมาถึงตำหนักร้างที่หนึ่ง

ขันทีน้อยสองสามคนสุมกองไฟอยู่และกำลังจุดไฟด้วยตะบันไฟเพื่อเตรียมจัดการเผาศพ

ลมหนาวพัดมาเป็นพักๆ ด้านข้างของตำหนักได้ปลูกต้นอู๋ถงเอาไว้จำนวนไม่น้อย ลมบางพัดโชยผ่านใบไม้ก็บังเกิดเสียงขึ้น

คืนนี้อากาศหนาวและลมแรง

ตะบันไฟจุดขึ้นหลายครั้งแต่ก็จุดไม่ติด ร่างกายของเหล่าขันทีน้อยสั่นเทาขึ้นโดยตรง