Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 306

ตี้เสี่ยวอู๋ หลี่หยุนเซียง และหลิวลี่ต่างก็มองหนังสือเก่าจนขาดวิ่นที่ป้าหลี่ส่งให้กับหลิงหยุนด้วยความอยากรู้อยากเห็น

จากสีหน้าของหลี่หยุนเซียงและหลิวลี่ เห็นได้ชัดว่าทั้งคู่เองก็เพิ่งจะเคยเห็นหนังสือเล่มนี้เป็นครั้งแรกเช่นกัน

ขณะที่หลิงหยุนกำลังจะเปิดออกดูนั้น ป้าหลี่ที่กำลังยิ้มให้หลิงหยุนก็รีบพูดขึ้นมาว่า “พ่อหนุ่ม.. หนังสือเล่มนี้ยกให้เธอแล้ว อย่าเพิ่งเปิดอ่านที่นี่ เก็บกลับไปอ่านที่บ้าน!”

เมื่อเห็นท่าทางที่ดูลึกลับของหญิงชรา หลิงหยุนจึงได้แต่พยักหน้าแทน และรีบปิดหนังสือเก่าแก่เล่มนั้นลง

ในเมื่อกำลังถามถึงที่มาที่ไปของพู่กันจักพรรดิ แต่จู่ๆหญิงชรากลับเดินเข้าไปหยิบหนังสือเล่มนี้ออกมาให้ อาจเป็นไปได้ว่าหนังสือเล่มนี้ได้บันทึกที่มาของพู่กันจักรพรรดิด้ามนี้ไว้ หรือไม่ก็ต้องมีความเกี่ยวข้องอะไรบางอย่างกับพู่กัน..

หลังจากที่ป้าหลี่มอบหนังสือเล่มนั้นให้กับหลิงหยุนแล้ว เธอก็เรียกลูกสะใภ้ให้ไปช่วยเธอทำไส้เกี๊ยวสำหรับอาหารกลางวันต่ออย่างขมักเขม้น

หลิงหยุนคิดไม่ถึงว่าป้าหลี่และหลิวลี่จะทำอาหารได้เก่งถึงเพียงนี้ สองคนช่วยกันทำกับข้าวจนเต็มโต๊ะ แม้ว่าจะเป็นเพียงอาหารพื้นๆธรรมดา แต่ก็มีกลิ่นหอมกระตุ้นต่อมอาหารอย่างมาก

หลังจากสิ้นสุดอาหารกลางวัน หลิงหยุนกลับรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับครอบครัวหลี่นั้นสนิทสนมมากขึ้นอีกหนึ่งขั้น และสามารถพูดคุยกันได้ราวกับเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน

และในเวลาบ่ายโมงตรง เฉิงเม่ยเฟิงก็โทรเข้ามาหาหลิงหยุนพอดี เขาจึงได้ขอตัวกลับ และยิ่งนึกถึงหนังสือที่หญิงชรามอบให้ เขาก็ยิ่งอยากรู้ว่ามันคือหนังสืออะไรกันแน่

ทุกคนในครอบครัวหลี่รู้ดีว่าหลิงหยุนนั้นมีธุระมากมาย พวกเขาจึงไม่รั้งหลิงหยุนไว้อีก ทั้งสามคนเดินออกมาส่งหลิงหยุนและตี้เสี่ยวอู๋ที่หน้าประตู และรอจนทั้งคู่ขับรถออกไป

เมื่อรถออดี้สีดำลับสายตาไปแล้ว ป้าหลี่จึงหันไปพูดกับหลิวลี่และหลี่หยุนเซียงด้วยสีหน้าราบเรียบว่า “ หลิงหยุนเป็นเทพจุติมา ตระกูลหลี่ของเรานับว่ามีบุญอย่างมาก…”

หลังจากได้ฟัง ดวงตาคู่สวยของหลิวลี่ถึงกับเป็นประกายขึ้นมาทันที แต่ในสมองกลับคิดอะไรไม่ออก!

…………..

ตี้เสี่ยวอู๋ตั้งหน้าตั้งตาขับรถอย่างเดียว ส่วนหลิงหยุนก็เริ่มหยิบหนังสือเก่าแก่เล่มนั้นออกมาเปิดอ่าน

หนังสือเล่มนี้ถูกเย็บเข้าด้วยกันด้วยลวด และด้วยความเก่าแก่ของมัน ลวดที่ผูกอยู่ก็ขาดออกจากกันหลายจุด กระดาษก็ทั้งเหลืองและคอยจะหลุดขาดจากกันอยู่ตลอดเวลา

หลิงหยุนค่อยๆเปิดออกอย่างระมัดระวัง เขาพบว่าหนังสือเล่มนี้ต้องอ่านจากขวาไปซ้าย ซึ่งบังเอิญตรงกับการอ่านแบบเดียวกับในโลกบ่มเพาะที่ยิ่งใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ!

ยิ่งไปกว่านั้น ตัวอักษรในหนังสือยังเขียนด้วยอักษรจีนโบราณ และมีหลายคำที่หลิงหยุนเองก็อ่านไม่ออก แต่ด้วยความเป็นอัจฉริยะของหลิงหยุน ทำให้เขาสามารถพอที่จะเดาออก และสามารถเข้าใจได้

จากการอ่านคร่าวๆ หลิงหยุนจึงรู้ว่าหนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่มีผู้คัดด้วยลายมือมาจากหนังสือเล่มอื่นอีกที และมีทั้งหมดสามส่วน ส่วนแรกเป็นเรื่อง ‘พิธีการฝังศพ’ ที่เขียนขึ้นในสมัยราชวงศ์จิ้นตะวันออก ส่วนที่สองเป็นเรื่อง ‘หลุมฟังศพในสุสาน’ ซึ่งจะเขียนถึงเฉพาะศพของขุนนางขั้นห้าขึ้นไปเท่านั้น และส่วนที่สามจะเป็นบันทึกของผู้เขียนเอง ที่เขียนเกี่ยวกับการขโมยขุดสุสานสำคัญบางแห่ง

และแน่นอนว่าผู้ที่เขียนหนังสือเล่มนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากบรรพบุรุษของหลี่หยุนเซียง

ตอนนี้สิ่งที่หลิงหยุนอยากรู้ที่สุดก็คือเรื่องที่มาของพู่กันจักรพรรดิ เขาอยากรู้ว่าพู่กันด้ามนี้ถูกขุดมาจากสุสานแห่งใหน แต่น่าเสียดายที่หลังจากอ่านหนังสื่อส่วนที่สามจนจบ หลิงหยุนก็ยังคงไม่พบเรื่องที่เกี่ยวกับพู่กันด้ามนี้แม้แต่น้อย

มีเพียงเรื่องเดียวที่ชัดแจ้งเกี่ยวกับพู่กันจักรพรรดิด้ามนี้ก็คือ บรรพบุรุษของหลี่หยุนเซียงเป็นผู้ขโมยมาจากสุสาน แต่หลังจากนั้นเมื่อพบว่าเป็นสิ่งที่ไม่มีค่า เพราะไม่ว่าจะพยายามขายอย่างไรก็ขายไม่ได้ พวกเขาจึงไม่ได้ทำการบันทึกไว้

แต่บรรพบุรุษของหลี่หยุนเซียงก็ดูเหมือนจะเป็นคนที่ค่อนข้างละเอียดมากทีเดียว เพราะหลังจากที่ขโมยขุดสุสานแต่ละสุสานแล้ว เขาไม่เพียงบันทึกกระบวนการขุดสุสานอย่างละเอียด แต่ยังบันทึกตำแหน่งของสุสานแต่และแห่งอย่างละเอียดด้วยเช่นกัน และนั่นทำให้หลิงหยุนสนใจมากกว่าส่วนอื่น

‘ไว้ว่างๆคงต้องมาค่อยๆอ่านดู…’ หลิงหยุนคิดอยู่ในใจว่า ในเมื่อไม่รู้ว่าพู่กันจักรพรรดิถูกขุดมาจากหลุมใหน เขาก็จะค่อยๆอ่านไปทีละนิดอย่างละเอียด

ในหนังสือเล่มนี้มีอักษรโบราณบางตัวที่หลิงหยุนยังคงไม่สามารถเดาออกได้ เขาจึงยังไม่อยากครุ่นคิดในเรื่องนี้มากนัก หลิงหยุนจัดการเก็บหนังสือเล่มนี้ไว้ในแหวนพื้นที่ก่อน ไว้เขาเรียนเรื่องอักษรจีนโบราณให้เข้าใจก่อน แล้วจึงค่อยหยิบมาอ่านใหม่

และด้วยความทรงจำที่เหนือธรรมดของหลิงหยุน การเรียนรู้อักษรโบราณของหลิงหยุนจึงไม่ใช่เรื่องยาก เพราะเพียงแค่ได้อ่านรอบเดียว เขาก็จะสามารถจำอักษรโบราณได้ทุกคำแล้ว

หนังสือเล่มนี้ช่างแปลกนัก! หลิงหยุนเชื่อว่า หลังจากที่เขาสามารถพัฒนาขึ้นสู่ขั้นที่สูงกว่านี้ได้ หนังสือเล่มนี้น่าจะมีประโยชน์กับเขาอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงต้องการศึกษามันอย่างจริงๆจังๆ

“พี่หยุน.. พวกเราจะไปใหนกันต่อ?” หลังจากที่รถออดี้ของตี้เสี่ยวอู๋เลี้ยวแล่นเข้าสู่ถนนวงแหวนตะวันออก เขาก็ถามหลิงหยุนขึ้นมาทันที

“ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตก่อน แล้วค่อยกลับไปที่อพาร์ทเมนท์” หลิงหยุนตอบ

ทั้งคู่เข้าไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตฮัวเหลียน หลิงหยุนจัดการซื้ออาหารและน้ำดื่มจำนวนมาก และหลังจากจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว เขาก็จัดการเก็บของที่ซื้อมาทั้งหมดไว้ในแหวนพื้นที่

และแน่นอนว่าของเหล่านี้หลิงหยุนเตรียมไว้สำหรับการสำรวจหลุมยักษ์ในคืนนี้!

หลิงหยุนคิดจะไปหาซื้อมีดสั้นสักสองเล่มไว้สำหรับเป็นอาวุธป้องกันตัว แต่เมื่อคิดว่าอาวุธชนิดใดก็คงไม่ดีเท่าพู่กันจักรพรรดิของเขา เขาจึงได้เปลี่ยนใจ..