Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 597

บทที่ 597 : องค์กรนักฆ่า!
　　เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียว..หลิงหยุนกลับสามารถสังหารยอดฝีมือได้พร้อมกันถึงหกคน นักฆ่าระดับสวรรค์ที่เหลืออีกห้าคน ต่างก็รู้ตัวดีว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลิงหยุน พวกมันจึงรีบถอยหนีพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
　　“พวกเจ้าคิดจะหนีไปตอนนี้..มันไม่สายไปหน่อยรึ!”
　　หลิงหยุนเห็นนักฆ่าทั้งห้าคนที่กระโดดถอยหลังออกไปพร้อมๆกันจึงได้แต่ร้องบอกพวกมันด้วยท่าทางที่ไม่รีบร้อนนัก จากนั้นจึงเรียกกระบี่โลหิตแดนใต้ออกมา
　　ชัวะ!ชัวะ! ชัวะ!
　　ภาพที่เกิดขึ้นหลังจากสิ้นเสียงนี้ก็คือ..ร่างของยอดฝีมือขั้นเซียงเทียนอีกสามคนได้แยกออกเป็นสองท่อนในทันที!
　　“ถึงคราวของพวกเจ้าทั้งสองคนแล้ว!”
　　ร่างจริงของหลิงหยุนปรากฏขึ้นพูดคุยกับยอดฝีมือที่เหลือทั้งสองคนจากนั้นหลิงหยุนก็ใช้มังกรพรางร่างพุ่งเข้าหายอดฝีมือสองคนสุดท้ายอีกครั้ง และจัดการจี้จุดของพวกมันทั้งคู่ไว้
　　หลังจากจี้จุดของทั้งคู่ไว้แล้วหลิงหยุนก็ยกเท้าเตะนักฆ่าคนหนึ่งลอยเข้าไปภายในบ้าน แล้วตัวของเขาก็ถือกระบี่โลหิตแดนใต้กระโดดตามเข้าไปทันที
　　หลิงหยุนนั่งลงพร้อมกับจ้องมองนักฆ่าที่อยู่ภายในบ้านจากนั้นจึงถามขึ้นว่า “เจ้าอยากตาย.. หรือว่าอยากมีชีวิตรอด”
　　“ข้าอยากรอด..”
　　หลิงหยุนพอใจอย่างมากเพราะหากไม่ต้องการมีชีวิตรอด มันก็คงจะไม่หนีเช่นนั้น! หลิงหยุนยิ้มพร้อมกับพูดขึ้นว่า..
　　“หากเจ้าต้องการมีชีวิตรอดก็จงเล่าเรื่องภายในขององค์กรนักฆ่ามาให้ข้าฟัง และอย่าได้คิดโกหกแม้แต่คำเดียว เล่ามาให้หมดว่าองค์กรนักฆ่ามีอยู่ที่ใหนบ้าง!”
　　นักฆ่าผู้นี้อยู่ในขั้นเซียงเทียนและเป็นถึงนักฆ่าระดับสวรรค์ขององค์กร แน่นอนว่าเขาจะต้องรู้เรื่องราวความลับภายในองค์กรอย่างแน่นอน
　　ผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง..หลิงหยุนก็ได้รู้จักกับองค์กรนักฆ่ามากขึ้น เขายิ้มเล็กน้อย ก่อนจะยกขาขึ้นเตะยอดฝีมือจนลอยกระเด็นออกไปที่ลานบ้านอีกครั้ง
　　“เจ้าจงเล่าเรื่องราวภายในขององค์กรนักฆ่ามาให้ข้าฟังอย่าได้โกหกข้าแม้แต่น้อย ไม่เช่นนั้น.. ข้าจะสังหารเจ้าทันที!”
　　“ได้..ข้าเล่า.. ข้าเล่า!”
　　หลังจากผ่านไปสิบกว่านาทีหลิงหยุนก็พบว่านักฆ่าทั้งคู่ต่างก็เล่าได้ตรงกัน แต่จู่ๆ หลิงหยุนก็ยกมือขึ้นห้ามให้หยุดเล่าก่อน
　　“พวกเจ้าทั้งสองรู้เรื่องของธิดาสวรรค์บ้างหรือไม่!”
　　แต่ครั้งนี้หลิงหยุนก็ต้องผิดหวัง!นักฆ่าทั้งสองคนต่างก็ไม่มีใครรู้เรื่องของธิดาสวรรค์เลยแม้แต่น้อย พวกเขารู้เพียงแค่วว่าองค์กรนักฆ่านั้นมีตำแหน่งที่เรียกว่า – ธิดาสวรรค์ และตำแหน่งธิดาสวรรค์ในองค์กรนักฆ่านั้นจะมีการคัดเลือกกันทุกๆสิบปี แต่ถึงกระนั้นตำแหน่งธิดาสวรรค์ก็ยังเป็นที่สองรองจากตำแหน่งเทพสังหารขององค์กร
　　ตำแหน่งเทพสังหารคือตำแหน่งหัวหน้าใหญ่สุดขององค์กรนักฆ่าที่อยู่ของเขาจึงค่อนข้างลึกลับ และไม่เปิดเผย แม้แต่ราชันย์นักฆ่าซึ่งต้องอยู่ในขั้นเซียงเทียน-7 ขึ้นไปนั้น ยังยากที่จะพบกับเทพสังหารได้เลย
　　ในองค์กรนักฆ่านั้นแบ่งระดับนักฆ่าจากขั้นกำลังภายในของแต่ละคน ยอดฝีมือตั้งแต่ขั้นเซียงเทียน-1 ถึงเซียงเทียน-6 จะถูกจัดอยู่ในตำแหน่งของนักฆ่าระดับสวรรค์ซึ่งมีตั้งแต่ขั้นหนึ่งถึงหกตามลำดับขั้นกำลังภายในนั่นเอง
　　และสำหรับนักฆ่าที่อยู่ในขั้นเซียงเทียน-7ขึ้นไป ก็จะได้อยู่ในตำแหน่งของราชันย์นักฆ่าซึ่งมีหน้าที่รับผิดชอบดูแลนักฆ่าระดับสวรรค์ขององค์กรอีกที
　　องค์กรนักฆ่ามีสำนักงานใหญ่อยู่สามแห่งแต่ละแห่งก็จะมีราชันย์นักฆ่าเป็นผู้ดูแลอีกที และสำนักงานใหญ่ทั้งสามแห่งนั้นก็จะอยู่ที่ปักกิ่งหนึ่งแห่ง ฮู่ตงหนึ่งแห่ง และทางด้านตะวันออกของเยี่วยตงอีกหนึ่งแห่ง
　　“แล้วองค์กรนักฆ่าเกี่ยวข้องกับพรรคมารอย่างไร”
　　และนี่เป็นเรื่องสำคัญอีกหนึ่งเรื่องที่หลิงหยุนต้องการรู้แต่น่าเสียดายที่ตำแหน่งของนักฆ่าทั้งสองคนยังไม่สูงพอ พวกเขาจึงไม่รู้ว่าองค์กรนักฆ่ากับพรรคมารนั้นมีความเกี่ยวข้องกันอย่างไร
　　หลังจากได้ข้อมูลตามที่ต้องการแล้วหลิงหยุนก็ค่อยๆลุกขึ้นพร้อมกับหันไปพูดยิ้มๆ
　　“เอาล่ะ..ขอบใจที่พวกเจ้าทั้งสองคนเล่าเรื่องขององค์กรนักฆ่าให้ข้าฟัง และตอนนี้พวกเจ้าก็ได้เวลาตายแล้ว!”
　　“อะไรกัน!”
　　“เจ้าบอกว่าจะไม่ฆ่าพวกเรายังไงล่ะ!”
　　ทันทีที่ได้ยินว่าหลิงหยุนจะสังหารพวกเขาทั้งคู่นักฆ่าทั้งสองคนก็ถึงกับตื่นตระหนกทันที!
　　หลิงหยุนตอบกลับไปว่า“นี่.. ข้าถามพวกเจ้าว่าอยากจะมีชีวิตอยู่ หรือว่าอยากจะตาย แล้วพวกเจ้าก็ตอบข้าว่าอยากมีชีวิตอยู่ แต่ข้าไม่ได้บอกว่าจะไม่สังหารพวกเจ้า หากพวกเจ้าอยากจะมีชีวิตอยู่ ก็ต้องดูว่ามีความสามารถหรือไม่”
　　“คนไข้ทั้งสิบคนก็ไม่ต้องการที่จะตายเช่นกันแต่พวกเจ้ากลับปล่อยให้พวกเขาหิวโหยจนตายไม่ใช่รึ”
　　พูดจบ..หลิงหยุนก็ซัดเข็มเข้าใส่หว่างคิ้วของนักฆ่าระดับสวรรค์ทั้งสองคน แล้วพวกมันก็สิ้นใจตาย ร่างไร้วิญญาณทั้งสองร่วงลงไปกองกับพื้นในทันที
　　“ดูเหมือนว่าองค์กรนักฆ่าจะเป็นองค์กรที่พรรคมารก่อตั้งขึ้นเพื่อใช้หาผลประโยชน์ต่างๆให้กับพรรค..”
　　“และธิดาสวรรค์ก็น่าจะเป็นคนเดียวกับธิดาพรรคมารที่เล่าขานกันมา..”
　　คนในพรรคมารล้วนต้องกินต้องฝึกฝน.. ดังนั้นการที่พรรคมารจะก่อตั้งองค์กรนักฆ่าขึ้นเพื่อใช้หาผลประโยชน์ให้กับพรรค จึงนับว่าเป็นเรื่องธรรมดา
　　หลังจากที่จัดการทำลายศพเรียบร้อยแล้วหลิงหยุนก็จากไป..
　　หลิงหยุนกลับไปถึงที่คลินิกสามัญชนเกือบเที่ยงคืนและเหยาลู่เองก็รอคอยให้หลิงหยุนมารับเธอกลับไปที่บ้าน
　　“พร้อมหรือยัง!”
　　หลิงหยุนโอบกอดร่างของเหยาลู่ไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับร้องถาม..
　　เหยาลู่เอียงอายหน้าแดงกัดริมฝีปากและพยักหน้าเอียงอายแทนคำตอบ
　　“ถ้างั้นก็รีบปิดประตูคลินิกแล้วกลับไปที่บ้านของคุณกันดีกว่า!”
　　หลังจากที่ปิดประตูคลินิกเรียบร้อยแล้วหลิงหยุนก็อุ้มร่างบอบบางของเหยาลู่ขึ้นมา และให้เธอบอกทางกลับบ้านให้
　　ยิ่งดึกก็ดูเหมือนลมจะยิ่งแรง..
　　“ฝนกำลังจะตกแล้ว..”
　　เหยาลู่ที่อยู่ในอ้อมกอดของหลิงหยุนนั้นเมื่อคิดว่าอีกไม่นานทั้งคู่ก็จะได้เข้าหอกันแล้ว ใจของเธอก็เต้นแรงขึ้น..
　　“รีบกลับกันดีกว่า..”
　　บ้านของเหยาลู่นั้นไม่ใหญ่นักมีขนาดใกล้เคียงกับบ้านของหลินเมิ่งหาน แต่ลานหน้าบ้านนั้นกว้างกว่าเล็กน้อย และรอบๆก็เป็นภูเขาและแม่น้ำ ทิวทัศน์จึงค่อนข้างสวยงามมาก
　　“คุณนอนห้องใหน”หลิงหยุนถามเหยาลู่
　　“ฉันนอนอยู่ชั้นล่าง..”เหยาลู่ตอบอายๆพร้อมกับยกมือขึ้นชี้ไปที่ห้องนอนของตนเอง
　　หลิงหยุนเดินอุ้มเหยาลู่ตรงไปที่ห้องนอนทันที..
　　ห้องนอนของเหยาลู่มีขนาดที่ไม่ได้เล็กมากแต่สิ่งที่ทำให้หลิงหยุนตกใจก็คือสีสันภายในห้องที่ถูกตกแต่งด้วยสีแดงเกือบทั้งหมด!
　　ไม่ว่าจะเป็นผ้าห่มสีแดงผ้าปูสีแดง ปลอกหมอนสีแดง และไฟสีแดง..
　　“นี่..คุณเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!” หลิงหยุนถึงกับตกใจ และร้องถามออกไปทันที
　　“ฉัน..ฉันเตรียมไว้รอคุณนานแล้ว..” เหยาลู่เงยหน้าขึ้นมองอายๆ
　　“เหยาลู่..คุณคงต้องอดทนกับผมมากมายเลยสินะ เป็นความผิดของผมเอง!”
　　หลิงหยุนได้แต่นึกตำหนิตัวเองที่ไม่ได้ใส่ใจเหยาลู่มากนัก..
　　“ไม่ต้องกังวลใจไป..ฉันไม่เคยนึกตำหนิคุณเลยแม้แต่นิดเดียว..” เหยาลู่บอกให้หลิงหยุนสบายใจ
　　“คุณวางฉันลงแล้วไปอาบน้ำก่อนส่วนฉันจะได้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า..”
　　หลิงหยุนพูดพร้อมกับมือใหญ่ๆก็เริ่มทำหน้าที่กระตุ้นร่างกายที่น่าดึงดูดของเหยาลู่ และภายใต้บรรยากาศสีแดงเช่นนี้ก็ยิ่งดูน่าตื่นเต้น
　　“ได้สิ..งั้นผมไปอาบน้ำก่อน”
　　หลิงหยุนไม่รีบร้อนคืนนี้เหยาลู่ก็ต้องเป็นของเขาอยู่ดี และพรุ่งนี้ก็เป็นวันอาทิตย์ เขายังมีเวลามากมามาย
　　หลิงหยุนรีบเข้าไปอาบน้ำทั้งแช่อ่าง และอาบฝักบัว เขาใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานถึงยี่สิบนาที ก่อนจะห่อตัวด้วยผ้าเช็ดตัวสีขาวเดินออกมาจากห้องน้ำ
　　แต่เมื่อเห็นเหยาลู่ที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วลำคอของหลิงหยุนก็ถึงกับแห้งผาก..
　　เพราะเหยาลู่นั้นอยู่ในชุดกระโปรงพยาบาลสีแดง..
　　“น่าดูมากเลยทีเดียว!”
　　เหยาลู่ที่นั่งเอนหลังรอคอยหลิงหยุนอยู่บนเตียงก็ถึงกับหน้าแดงด้วยความเขินอาย มือของเธอค่อยๆรูดซิบเครื่องแบบพยาบาลสีแดงลง เผยให้เห็นแผ่นหลังนวลเนียน..
　　“น่าดู..น่าดูมาก”
　　หลิงหยุนไม่รออะไรอีกเขารีบตรงเข้าไปที่เตียงทันที
　　ริมฝีปากแดงของเหยาลู่เผยอขึ้นอย่างเย้ายวนและลมหายใจก็ถี่ขึ้นจนหน้าอกของเธอกระเพื่อมขึ้นลง ช่วยให้ดึงดูดมากยิ่งนัก เธอหลับตาเชิดหน้าขึ้นพร้อมกับพูดออกไปว่า
　　“คืนนี้..ฉันพร้อมเป็นของคุณแล้วค่ะ..”
　　เหยาลู่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทาและมือที่ปลดกระโปรดงสีแดงก็สั่นเทิ้มเช่นกัน..