Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 607

บทที่ 607 : ข้าจะสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเจ้า!
　　“นายน้อย..ข้าเชื่อในตัวท่าน! ข้าเชื่อว่าจากนี้ไปท่านจะทำให้ตระกูลหลิงได้หลุดพ้นจากความขมขื่น และกลับมาพบกับความสุขได้อีกครั้ง!”
　　เหล่ากุ่ยกำหมัดแน่นพร้อมกับร้องบอกหลิงหยุนอย่างตื่นเต้น!
　　“ความจริงแล้วท่านปู่ของนายน้อยก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรบุ่มบ่ามเพราะเกรงว่าจะทำให้นายน้อยไม่ปลอดภัยไปด้วย แต่โชคดีที่ข้าได้ติดตามท่านมาระยะหนึ่งแล้ว ข้าจึงมั่นใจอย่างที่สุดว่าท่านจะสามารถนำพาตระกูลหลิงให้กลับมารุ่งเรือง และยิ่งใหญ่ได้อีกครั้ง!”
　　หลิงหยุนยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับพึมพำเสียงเบา“รอมาได้ตั้งสิบแปดปี รออีกหน่อยจะเป็นไรไป!”
　　แววตาทั้งคู่ของหลิงหยุนเป็นประกายพร้อมบอกกับเหล่ากุ่ยด้วยเสียงที่ดังฟังชัด“เหล่ากุ่ย.. ท่านจัดการส่งข่าวบอกท่านปู่ว่าข้าจะไปพบท่านปู่ที่เมืองหลวงด้วยตัวเอง..”
　　เหล่ากุ่ยถึงกับตกใจเพราะคิดไม่ถึงว่าหลังจากที่หลิงหยุนได้ทราบเรื่องราวที่น่าเศร้าของตระกูลหลิงแล้ว เขาจะถึงกับอดรนทนไม่ได้เช่นนี้!
　　และเหล่ากุ่ยก็นึกถึงคำพูดที่หลิงลี่ได้กำชับไว้จึงรีบบอกกับหลิงหยุนว่า “นายน้อย.. เรื่องนี้คงทำไม่ได้! เพราะนายผู้เฒ่าได้สั่งข้าไว้ว่า หากท่านได้รู้ชาติกำเนิดที่แท้จริง และยอมรับแล้ว ให้รอจนกว่าท่านจะสอบเอนทรานซ์เสร็จจึงค่อยให้ท่านเดินทางไปเมืองหลวง ตอนนี้ตระกูลหลิงยังไม่เป็นอะไร.. ท่านสบายใจได้..”
　　หลิงหยุนได้แต่แอบคิดในใจว่าเวลาเช่นนี้ยังจะคิดเรื่องสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีกงั้นหรือ หลิงหยุนนึกอยากจะปฏิเสธ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ..
　　เพราะเขาเองก็ได้รับปากฉินจิวยื่อและหนิงหลิงยู่ไว้เช่นกันอีกทั้งตอนนี้ฉินจิวยื่อก็ไม่อยู่ เขาจึงไม่อยากทำให้แม่ของเขาต้องผิดหวัง
　　เหล่ากุ่ยได้แต่พูดแนะนำว่า“นายน้อย.. เรื่องนี้นับว่าเป็นเรื่องใหญ่ รอให้ข้ารายงานนายผู้เฒ่าก่อน แล้วนายผู้เฒ่าจะเป็นผู้ตัดสินใจเอง”
　　“เวลาเพียงแค่ครึ่งเดือนเดี๋ยวเดียวก็ผ่านไปแล้ว.. หลังจากสอบเอนทรานซ์เสร็จ ท่านก็จะไม่มีภาระผูกพันใดๆ ถึงตอนนั้นจะได้จัดการเรื่องราวภายในตระกูลได้อย่างอิสระ..”
　　หลิงหยุนพยักหน้าเห็นด้วยหลังจากนั้นครู่ใหญ่จึงร้องถามออกไปว่า..
　　“อ้อ..เหล่ากุ่ย! หลังจากนี้ท่านจะกลับไปที่เมืองหลวง หรือว่าจะอยู่ที่จิงฉูนี้”
　　เหล่ากุ่ยตอบกลับทันที“ข้าจะอยู่ที่จิงฉูรอจนกว่าท่านจะสอบเอนทรานซ์เสร็จ แล้วค่อยกลับไปเมืองหลวงพร้อมกับท่าน!”
　　………..
　　หลิงหยุนพูดกำชับเหล่ากุ่ยอีกครั้งให้รายงานข่าวดีนี้ให้หลิงลี่ทราบจากนั้นจึงโทรเรียกถังเมิ่งให้มารับกลับไปยังบ้านเลขที่-1 ทันที
　　ฉินตงเฉี่วยและหนิงหลิงยู่รวมทั้งไป๋เซียนเอ๋อ เหมี่ยวเสี่ยวเหมา ต่างก็นั่งรอกันอยู่ที่บ้าน
　　“กลับมาแล้วรึ”
　　สายตาของฉินตงเฉี่วยที่มองหลิงหยุนนั้นแตกต่างจากทุกครั้งและรีบร้องถามด้วยความกังวลใจ
　　หลิงหยุนเพียงแค่พยักหน้าจากนั้นจึงหันไปบอกหนิงหลิงยู่กับคนอื่นๆ “พี่จะไปเดินเล่นที่ทะเลสาบกับน้าหญิงหน่อย..”
　　หลิงหยุนและฉินตงเฉี่วยเดินออกจากบ้านไปและเพียงไม่นานก็มาถึงทะเลสาบจิงฉู ทั้งคู่ต่างก็เดินไปตามชายฝั่งจ้องมองน้ำสีฟ้าในทะเลสาบ และเริ่มสนทนากัน
　　“เจ้าเด็กดื้อ..เหล่ากุ่ยเล่าทุกอย่างให้เจ้าฟังแล้วใช่หรือไม่”
　　ฉินตงเฉี่วยเห็นสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักของหลิงหยุนและท่าทางที่นิ่งเงียบมาตลอดทางของเขา จึงได้แต่เป็นฝ่ายเอ่ยปากถามออกมาก่อน
　　หลิงหยุนเลียริมฝีปากก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับฉินตงเฉี่วย“น้าหญิง.. ข้าเป็นทายาทของตระกูลหลิงจริงๆ ท่านพ่อของข้าก็คือคุณชายสาม – หลิงเสี่ยว และท่านแม่ของข้าก็คือธิดาพรรคมารคนก่อน…”
　　ฉินตงเฉี่วยได้แต่แอบคิดอยู่ในใจว่าครั้งนี้เหตุใดเหล่ากุ่ยจึงได้พูดตรงเช่นนี้..
　　“แล้ว..เจ้าคิดอ่านกับเรื่องนี้อย่างไร”
　　ฉินตงเฉี่วยไม่พูดอะไรมากหลังจากที่สงบจิตใจอยู่นานนางเพียงแค่ถามไถ่ความคิดเห็นของหลิงหยุนเท่านั้น
　　“ข้ายังไม่คิดอ่านอะไรทั้งนั้นในตอนนี้!แต่หลังจากสอบเอนทรานซ์เสร็จ ข้าจึงจะไปพบกับบรรพบุรุษตระกูลหลิงที่เมืองหลวง..”
　　หลิงหยุนตอบเพียงแค่นั้นแต่จู่ๆสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา และน้ำเสียงที่พูดก็เต็มไปด้วยความเคียดแค้น
　　“ข้าต้องจัดการแก้แค้นให้กับท่านพ่อท่านแม่ของข้ารวมทั้งคนอื่นๆในตระกูลหลิงที่ตายไป ข้าจะไม่ปล่อยศัตรูของข้าให้ลอยนวลอย่างแน่นอน!”
　　ฉินตงเฉี่วยถึงกับเย็นยะเยือกและชาไปทั้งร่างหลังจากที่ได้ยินคำพูดของหลิงหยุน!
　　หลังจากนิ่งไปครู่ใหญ่..ฉินตงเฉี่วยก็พูดขึ้นมาว่า “หลิงหยุน.. เจ้าจะทำเช่นนั้นจริงๆรึ เจ้ารู้หรือไม่ว่าหากทำเช่นนั้น เจ้าจะต้องเป็นศัตรูกับยอดฝีมือทั้งโลก! เรื่องนี้..”
　　แต่หลิงหยุนตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยอย่างไม่แยแส“พวกมันไล่ล่าพ่อแม่ของข้าไปหลายพันไมล์ ทำลายตระกูลหลิงของข้า ท่านพ่อกับท่านแม่ของข้ารักกัน ทั้งที่ไม่ใช่กงการอะไรของพวกมัน แต่พวกมันกลับบังคับให้ท่านพ่อของข้าทำลายวรยุทธตัวเองต่อหน้าคนอื่น เท่านั้นยังไม่พอ พวกมันยังบังคับให้ท่านพ่อประกาศต่อหน้าท่านแม่ว่าจะไม่พบหน้านางอีกตลอดไป และบังคับให้ท่านพ่อประกาศแต่งงานกับหญิงอื่นต่อหน้าทุกคน สร้างความอับอายให้กับท่านแม่ของข้า การกระทำที่ชั่วช้าเช่นนี้ ข้าไม่มีวันยอมแน่!”
　　“ความคับแค้นครั้งนี้..หากข้าไม่ถล่มจอมยุทธลวงโลกพวกนี้ให้ราบเป็นหน้ากอง ก็คงยากที่จะสลายความคับแค้นนี้ในใจของข้าได้!”
　　ดวงตาทั้งสองข้างของหลิงหยุนนั้นปรากฏแววตาสังหารที่รุนแรงอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนนัยน์ตาสีขาวและสีดำของเนตรหยินหยางปรากฏขึ้นมาเพียงวูบเดียวแล้วก็หายวับไปทันที หลิงหยุนพยายามสกัดกั้นความโกรธแค้นไว้ภายใน..
　　“หากเจ้าตัดสินใจเช่นนี้จริง..ข้าก็พร้อมสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเจ้า..”
　　ฉินตงเฉี่วยพูดกับหลิงหยุนเพียงแค่ประโยคสั้นๆและเป็นครั้งแรกที่นางเอื้อมมือที่อ่อนนุ่มไปเกาะกุมมือของหลิงหยุนไว้อย่างอ่อนโยน ท่าทางของนางเวลานี้ไม่ต่างจากหญิงคนรักที่เดินเคียงข้างหลิงหยุนไปอย่างช้าๆ
　　หลิงหยุนไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน!ฉินตงเฉี่วยรู้สึกเศร้าใจมาก แต่นางก็ไม่พูดอะไรออกไป และได้แต่ใช้ท่าทางแสดงความรู้สึกห่วงใยออกไปแทน
　　หลิงหยุนอยากจะยกมือขึ้นลูบไล้ผมยาวสลวยราวกับไหมนั้นแต่เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่านางคือฉินตงเฉี่วย ไม่ใช่หนิงหลิงยู่หรือว่าไป๋เซียนเอ๋อ จึงได้ชะงักและหยุดทันที..
　　“น้าหญิง..ภารกิจของข้ามีแต่การเข่นฆ่าสังหาร ท่านปล่อยให้ข้าจัดการเรื่องนี้เพียงลำพังเถิดเพราะมันเป็นเรื่องของข้า.. ไม่เกียวกับท่าน!”
　　ฉินตงเฉี่วยได้ฟังถึงกับขุ่นเคืองใจ“นี่เจ้าแค่รู้จักชาติกำเนิดของตนเองได้ไม่ถึงวัน ก็มองข้าเป็นคนนอกไปแล้วรึ หากเจ้ายังกล้าพูดเช่นนี้อีก ข้าจะเตะก้นเจ้าเดี๋ยวนี้!”
　　หลิงหยุนรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างมากเขาเพียงแค่ยิ้มแต่ไม่พูดอะไรแล้วเดินต่อไปอีกครู่หนึ่ง
　　“น้าหญิง..ข้ายังจำได้ว่าท่านบอกให้ข้ารีบกลับบ้าน เพราะมีบางสิ่งบางอย่างจะให้ข้าดู.. ท่านคงหมายถึงกล่องไม้ของท่านแม่ใช่หรือไม่”
　　ฉินตงเฉี่วยถามอย่างตกใจ“ใช่.. นี่เจ้ารู้ได้ยังไง!”
　　หลิงหยุนหัวเราะพร้อมกับตอบไปว่า“ข้าเดาเอาน่ะ! แต่ไม่จำเป็นต้องดูข้าก็รู้ว่าข้างในกล่องไม้นั่นมีอะไร..”
　　ฉินตงเฉี่วยรีบถามไปว่า“นี่เจ้าเคยเห็นแล้วรึ แต่พี่ใหญ่บอกว่านางไม่เคยเปิดให้เจ้าดูมาก่อนนี่..”
　　หลิงหยุนยิ้มพร้อมกับอธิบายว่า“เหล่ากุ่ยเองก็ให้กล่องไม้แบบเดียวกันนั้นกับข้าเช่นกัน และตอนนี้มันก็อยู่ในแหวนพื้นที่ของข้า..”
　　ฉินตงเฉี่วยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น“บอกข้ามาเร็วเข้าว่าข้างในมีอะไร”
　　หลิงหยุนตอบเสียงเบา“มันเป็นมรดกตกทอดของตระกูลหลิง.. มันคือ.. ซากไม้แห้ง..”
　　หลังจากที่พูดจากับฉินตงเฉี่วยอยู่ร่วมยี่สิบนาทีหลิงหยุนก็ค่อยคลายความคับแค้นใจลงไปมาก และทั้งคู่ก็กลับไปที่บ้าน
　　“ถังเมิ่ง..นายไปตลาดค้าของเก่ากับฉัน!” หลิงหยุนลากถังเมิ่งออกจากบ้านทันที
　　และตอนนี้ก็เป็นเวลาบ่ายสองโมงตรงพอดี..
　　ระหว่างทางที่กลับจากบ้านเหล่ากุ่ยนั้นถังเมิ่งสังเกตเห็นว่าหลิงหยุนอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ เขาจึงเลือกที่จะหุบปากมาตลอดทาง
　　ถังเมิ่งขับรถพาหลิงหยุนไปที่ตลาดค้าของเก่าตามคำสั่งและในวันอาทิตย์เช่นนี้ ตลาดค้าของเก่าจึงมีผู้คนเดินเบียดเสียดกันเต็มตลาดไปหมด ร้านค้าต่างๆก็พากันขายดิบขายดี
　　หลิงหยุนสัมผัสได้ถึงพลังชีวิตที่มีจนล้นตลาดค้าของเก่านั้นกำลังพวยพุ่งไปยังบ้านเลขที่-1จึงรู้สึกสุขใจอย่างมาก
　　“ฉันจำไม่ได้ว่าเมื่อครั้งที่แล้วพวกเราได้เข้าไปเดินด้านในตลาดบ้างหรือยัง”
　　ถังเมิ่งตอบยิ้มๆ“พี่หยุน.. แต่ฉันจำได้แม่นเลย! ฉันพยายามชวนพี่เข้าไปดูเขาพนันหินกัน แต่พี่ก็ไม่ยอมไป จะกลับบ้านท่าเดียว..”
　　หลิงหยุนยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับตอบไปว่า“ตอนนั้นยังไม่ใช่เวลา ในเมื่อไม่มั่นใจว่าจะชนะ แล้วจะเล่นไปทำไม แต่วันนี้ฉันจะให้นายได้เห็นกับตาว่าพนันหินจริงๆเป็นยังไง? รับรองว่าไม่มีพลาดแม้แต่ครั้งเดียว!”
　　“ไม่พลาดแม้แต่ครั้งเดียวงั้นเหรอ!พี่หยุน.. พี่อย่าขี้โม้ไปหน่อยเลย ตั้งแต่ฉันดูการพนันหินมา ฉันก็ไม่เคยเห็นใครไม่พลาดแม้แต่ครั้งเดียว แต่แค่พนันได้ถูกถึงสิบในร้อยก็ร่ำรวยมหาศาลแล้ว!”
　　ถังเมิ่งไม่ได้นึกดูถูกแต่เพียงแค่ต้องการเตือนสติหลิงหยุน..
　　แต่ตอนนี้หลิงหยุนซึ่งอยู่ในระดับสูงสุดของขั้นปรับร่างกาย-8นั้น จิตหยั่งรู้ของเขาสามารถรับรู้ได้กว้างไกลถึงสามสิบห้าเมตรโดยรอบ ประกอบกับเนตรหยิน-หยางของเขาที่สามารถมองทะลุสิ่งกีดขวางได้ มีหรือที่จะไม่สามารถพนันได้ถูกต้องทุกครั้งไป
　　“พี่หยุน..พวกเราไปหาซ่งเจิ้งหยางกันก่อน เขาน่าจะกำลังรอพวกเราอยู่” ถังเมิ่งร้องบอก
　　หลิงหยุนพยักหน้าและทั้งคู่ก็เดินเข้าไปภายในตลาดค้าของเก่า แต่จู่ๆ หลิงหยุนก็สัมผัสได้ถึงพลังชีวิตที่กระจายออกมา
　　ระหว่างที่เดินเข้าไปในตลาดค้าของเก่านั้นถังเมิ่งก็ได้โทรหาซ่งเจิ้งหยาง แต่ขณะที่เดินผ่านร้านขายของเก่าร้านหนึ่ง หลิงหยุนก็รีบใช้จิตหยั่งรู้สำรวจเข้าไปภายในร้าน และเมื่อพบว่าของดีที่เขาสัมผัสได้นั้นไม่ได้ถูกนำมาวางไว้ที่หน้าร้าน จึงรีบร้องบอกเจ้าของร้านว่า
　　“เถ้าแก่อยู่มั๊ย..ถ้าอยู่ก็รีบบนำของดีๆที่ร้านออกมาดูเร็วเข้า!”
　　“สวัสดีครับ..ผมเป็นเจ้าของร้านนี้เอง! ไม่ทราบว่าสนใจชิ้นใหนเหรอครับบ” ชายร่างอ้วนวัยกลางคนอายุราวสี่สิบปียิ้มทักทายหลิงหยุนทันที
　　แต่เมื่อฉิวหย่งโช่วซึ่งเป็นเจ้าของร้านเห็นหลิงหยุนที่ดูเหมือนจะอายุเพียงแค่สิบเจ็ดหรือสิบแปดปี ก็ได้แต่รู้สึกผิดหวังอย่างมาก
　　นั่นเพราะหลิงหยุนไม่เพียงไม่รู้ธรรมเนียมแต่ยังมามือเปล่า และนอกเหนือจากใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาแล้ว ก็ดูเหมือนจะไม่ใช่คุณชายจากตระกูลร่ำรวยเลย!
　　“นี่เถ้าแก่..ของหน้าร้านท่านมีแต่ของธรรมดาๆ ผมไม่ต้องการซื้อของพวกนี้! คุณไปเอาของแท้ออกมาจะดีกว่า ผมนัดเพื่อนไว้ไม่มีเวลามาก..”
　　“นี่..เธอพูดจาแบบนี้ได้ยังไง อยากจะได้ของดี พกเงินมาซื้อหรือเปล่า?”