Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 675

บทที่ 675 : หลิงหยุนออกจากจิงฉู!
　　หลิงหยุนไม่มีทางปล่อยให้เกาเทียนหลงคุกเข่าทำความเคารพเขาได้สำเร็จอย่างแน่นอนเขาผลักฝ่ามือข้างหนึ่งออกไป และปล่อยให้ลมปราณภายในร่างกายออกมากดร่างของเกาเทียนหลงให้ลงไปนั่งที่เตียงดังเดิม
　　หลิงหยุนครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะถามขึ้นมาว่า“ใครกันที่ตามไล่ล่าคุณ แล้วพวกมันมีกันกี่คน?”
　　ตอนนี้เกาเทียนหลงกำลังตกตะลึง..เพราะฝ่ามือของหลิงหยุนนั้นไม่ได้สัมผัสร่างกายของเขาเลยแม้แต่น้อย แต่เขากลับรับรู้ได้ถึงพลังบางอย่างที่แม้แต่เขาเองก็ยังไม่อาจต้านทานได้ ในใจจึงรู้สึกตกใจอย่างมาก!
　　เมื่อสองสามเดือนที่ผ่านมา..เขายังจำได้ว่าเกาเฉินเฉินได้โทรไปเล่าให้ฟังว่า หลิงหยุนเพิ่งจะสามารถก้าวข้ามขีดจำกัดของร่างกายได้เท่านั้นเอง!
　　“พวกมันมีกันสามคน..นี่ผมก็ขโมยรถมาจากปั๊มน้ำมันแถวนั้นเพื่อหนีเอาชีวิตรอด! ตอนนี้พวกมันน่าจะอยู่ในตัวเมืองจิงฉูแล้วล่ะ..”
　　หลังจากนั้น..เหล่ากุ่ยที่ตามหลิงหยุนมาก็เพิ่งจะมาถึงบ้านเลขที่-1 และทันทีที่ได้เห็นหน้าเกาเทียนหลง เขาก็ถึงกับชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่พูดอะไร!
　　เหล่ากุ่ยนั้นรู้จักเกาเทียนหลงแต่เกาเทียนหลงไม่รู้จักเหล่ากุ่ย ทายาทรุ่นหลังๆของเจ็ดตระกูลใหญ่แห่งปักกิ่งนั้น แทบไม่มีใครรู้จักเหล่ากุ่ยเลย..
　　หลิงหยุนจึงถามต่อ“คุณพอมีวิธีที่จะล่อพวกมันออกมาได้บ้างมั๊ย”
　　เกาเทียนหลงตอบกลับทันที“พวกมันเป็นแวมไพร์.. จึงสามารถดมกลิ่นเลือดบนตัวผมได้ไกลถึงสองกิโลเมตร..”
　　ทันทีที่ได้ยินคำบอกเล่าของเกาเทียนหลงสีหน้าของเหล่ากุ่ยถึงกับเปลี่ยนไปทันทีพร้อมกับร้องถามออกอย่างตกใจ
　　“อะไรนะ!แวมไพร์.. ผีดูดเลือดงั้นเหรอ?!”
　　เหล่ากุ่ยทั้งตกใจและประหลาดใจและคิดว่าตนเองอาจจะหูฝาดไป! ตระกูลเกากับผีดูดเลือด.. มันมาเกี่ยวข้องกันได้อย่างไรกัน!
　　“ถ้างั้นก็เยี่ยมเลย!คุณไม่ต้องอาบน้ำแล้ว..”
　　“เหล่ากุ่ย..พวกเรารีบออกเดินทางไปปักกิ่งคืนนี้เลย!”
　　ในเมื่อหลิงหยุนเองก็ได้เตรียมการทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว จะออกเดินทางคืนนี้หรือพรุ่งนี้เช้า ก็คงไม่มีอะไรแตกต่างกัน! อีกทั้งตอนนี้ตระกูลเกาก็กำลังเกิดเรื่อง เกาเฉินเฉินเองก็ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร มีหรือที่หลิงหยุนจะอดทนรอให้ถึงพรุ่งนี้เช้าแล้วค่อยออกเดินทางได้!
　　หลิงหยุนหันไปสั่งตี้เสี่ยวอู๋“เสี่ยวอู๋.. ตามร่างกายของนายมีคราบเลือดของเกาเทียนหลงติดอยู่ นายรีบถอดเสื้อผ้าออกมาให้ฉันเร็วเข้า! แล้วก็รีบไปอาบน้ำให้สะอาด! รีบไปเร็วเข้า!”
　　ในเมื่อภายในบ้านมีเพียงแค่ผู้ชายสี่คนตี้เสี่ยวอู๋จึงไม่จำเป็นต้องเขินอาย เขาจัดการถอดเสื้อผ้าต่อหน้าทุกคนส่งให้หลิงหยุน แล้วรีบวิ่งไปยังห้องน้ำทันที
　　หลิงหยุนรีบคว้าเสื้อผ้าของตี้เสี่ยวอู๋และเกาเทียนหลงเข้าไปไว้เก็บในแหวนพื้นที่..
　　“ห๊ะ..”เกาเทียนหลงร้องอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นเสื้อผ้าทั้งหมดหายไปในพริบตา
　　“คุณรอผมเดี๋ยวนะ!”
　　หลิงหยุนไม่มีเวลาที่จะอธิบายอะไรให้เกาเทียนหลงฟังทั้งนั้นเขากระโจนไปทางหลังบ้าน และรีบจัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก แล้วเปลี่ยนมาสวมชุดดำที่ตัดเย็บด้วยผ้าไหมทองคำแทน
　　ในเวลานั้น..ตี้เสี่ยวอู๋เองก็อาบน้ำเสร็จพอดี หลิงหยุนสั่งให้เขาสวมเสื้อยืดและกางเกงขายาวที่สวมใส่สบาย พร้อมกับกำชับว่า
　　“คืนนี้นายห้ามอยู่ที่บ้านหลังนี้..กลับไปพักที่บ้านของนายก่อน รอจนกระทั่งคืนนี้ผ่านไป และหากไม่มีอันตรายอะไรเกิดขึ้น นายก็ค่อยกลับมาฝึกวิชาที่นี่ใหม่..”
　　ระดับสูงสุดของขั้นโฮ่วเทียน-8อย่างเกาเทียนหลงยังถูกพวกมันเล่นงานจนย่ำแย่ แล้วตี้เสี่ยวอู๋ที่เพิ่งจะเข้าสู่ระดับเริ่มต้นของขั้นโฮ่วเทียน-6 คงต้องถูกพวกมันฆ่าตายแน่หากตามกลิ่นของเกาเทียนหลงมาถึงที่นี่ได้
　　“อ่อ..ยังมีอีกหนึ่งเรื่อง! รถแลนด์โรเวอร์ของฉันจอดอยู่ที่หน้าบ้านเหล่ากุ่ย พรุ่งนี้นายไปจัดการเอากลับมาด้วย!”
　　เมื่อตี้เสี่ยวอู๋กำลังจะออกจากบ้านนั้นเขาก็หันมาพูดกับหลิงหยุนพร้อมน้ำตา “พี่หยุน.. พี่ต้องระวังตัวให้มากนะ! ฉันจะตั้งใจฝึกฝนอย่างหนัก และจะต้องเข้าสู่ขั้นเซียงเทียนให้ได้สักวัน!”
　　หลิงหยุนตบบ่าตี้เสี่ยวอู๋พร้อมกับยิ้มให้เขาเล็กน้อย“เสี่ยวอู๋.. นายเป็นคนที่มีพรสวรรค์! สำหรับนาย.. คงจะสามารถเข้าสู่ขั้นเซียงเทียนได้ในเวลาไม่ถึงปีแน่! อะไรที่ต้องสอน ฉันก็สอนนายไปหมดแล้ว ตอนนี้หน้าที่ของนายคือตั้งใจฝึกให้ดี แล้วก็ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน!”
　　“พี่หยุน..พี่ต้องโทรหาฉันนะ..” ตี้เสี่ยวอู๋ไม่ลืมที่จะกำชับหลิงหยุนก่อนไป
　　หลิงหยุนจัดการส่งเสื้อผ้าชุดเก่าของเขาที่เพิ่งถอดออกเมื่อครู่ให้เกาเทียนหลงพร้อมกับสั่งว่า
　　“คุณใส่เสื้อผ้าชุดนี้ของผมแทน..”
　　เกาเทียนหลงนั้นมีรูปร่างใกล้เคียงกับหลิงหยุนเขาสูงหนึ่งเมตรแปดสิบเซนติเมตร จึงสามารถสวมใส่เสื้อผ้าของหลิงหยุนได้อย่างไม่มีปัญหา
　　“หลิงหยุน..กลางคืนแบบนี้ไม่สามารถฆ่าพวกแวมไพร์ได้! นี่คุณจะไปจัดการกับพวกมันคืนนี้จริงๆเหรอ!”
　　เกาเทียนหลงคิดไม่ถึงว่าหลิงหยุนจะร้อนใจยิ่งกว่าตนเองเช่นนี้!เขาจึงต้องรีบเตือนหลิงหยุนก่อน เพราะไม่มั่นใจว่าหลิงหยุนจะรู้จักจุดอ่อนและจุดแข็งของพวกแวมไพร์ดีมากแค่ใหน
　　หลิงหยุนกลับตอบอย่างไม่มีอาการตื่นตระหนกตกใจแม้แต่น้อย“กลางคืนฆ่าไม่ตาย.. แล้วกลางวันล่ะ”
　　เกาเทียนหลงตอบกลับไปว่า“พวกมันไม่กล้าออกมาในตอนกลางวัน.. พวกมันกลัวแสงอาทิตย์! แวมไพร์เป็นพวกที่มีสายเลือดของมนุษย์และสัตว์ผสมกัน พละกำลังของมันนั้นมหาศาล ไม่ว่าจะเป็นการโจมตีหรือป้องกันตัว! ส่วนเรื่องความเร็วนั้นแทบไม่ต้องพูดถึง.. ”
　　หลิงหยุนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน“ถ้างั้นก็ดี.. พวกเรารีบออกเดินทางตอนนี้เลย ขืนรอให้เช้าพวกมันจะไม่ออกมาตามไล่ล่าเรา..”
　　พูดจบ..หลิงหยุนก็เดินนำเหล่ากุ่ยกับเกาเทียนหลงออกไปทันที!
　　หลิงหยุนให้เกาเทียนหลงขับรถเก่าๆที่ขโมยมาส่วนตัวเขาก็ขับรถออดี้สีดำออกไปพร้อมเหล่ากุ่ย และรถสองคันก็มุ่งหน้าออกจากบ้านเลขที่-1 ทันที
　　-คุณค่อยๆขับนำออกนอกเมืองจิงฉูไปช้าๆไม่ต้องขับเร็วนัก!- หลิงหยุนใช้วิธีส่งกระแสจิตบอกเกาเทียนหลงที่ขับรถอยู่ด้านหน้า
　　หลิงหยุนไม่มีทางลืมหญ้าทั้งสามชนิดในสวนหลังบ้านเขาโทรสั่งไป๋เซียนเอ๋อให้รีบกลับมาเฝ้าหญ้าทั้งสามต้นที่บ้านในคืนนี้..
　　หลังจากจัดการธุระทุกอย่างเรียบร้อยแล้วหลิงหยุนก็หันมาจดจ่ออยู่กับการขับรถตามเกาเทียนหลงไป และเวลานี้รถทั้งสองคันก็กำลังมุ่งหน้าออกนอกเมืองไปทางทิศเหนือ
　　ตลอดเวลาที่ขับรถไปนั้นหลิงหยุนก็เปิดจิตหยั่งรู้ของตนเองสำรวจหาสิ่งผิดปกติในรัศมีแปดสิบเมตร และเริ่มเร่งความเร็วไปตีคู่กับรถของเกาเทียนหลง
　　“รถนี่เก่าจนจะพังไม่พังแหล่อยู่แล้ว..”
　　หลิงหยุนเห็นเกาเทียนหลงมีอาการหวาดระแวงและเคร่งเครียดอย่างมากเขาจึงขับไปใกล้ๆ แล้วหาเรื่องพูดจาหยอกเย้าให้เขาคลายความหวาดวิตกลง
　　“ถ้าไม่ได้รถคันนี้ผมคงต้องตายไปแล้ว!ตอนที่กำลังวิ่งหนีแวมไพร์พวกนั้น ผมเองก็เกือบจะเอาชีวิตไม่รอดแล้ว โชคดีที่ตรงสามแยกมีปั๊มน้ำมันอยู่พอดี และที่นั่นก็ติดกล้องวงจรปิดไว้ด้วย พวกแวมไพร์มันไม่กล้าให้กล้องวงจรปิดจับภาพพวกมันไว้ได้.. ผมก็เลยหนีรอดมาได้!”
　　“แล้วรถของคุณล่ะ”
　　“ขับๆมาแล้วน้ำมันหมดผมก็เลยต้องจอดทิ้งไว้ที่ถนนข้างหน้านี้ อีกสิบกิโลเมตรก็ถึงแล้ว..”
　　หลิงหยุนถึงกับพูดไม่ออกและได้แต่คิดในใจว่าเกาเทียนหลงนั้นนับว่าแข็งแกร่งไม่เบาเลยทีเดียว จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาถังเมิ่ง
　　“ถังเมิ่ง..ฉันมีสองเรื่องให้นายไปจัดการ! เรื่องแรก – ตอนนี้มีรถสีดำจอดอยู่บนถนนไฮเวย์ห่างจากตัวเมืองจิงฉูไปราวสิบกิโลเมตร นายหาคนมาเอากลับไปด้วย อย่าลืมล้างรถก่อนขับกลับบ้านด้วยล่ะ!”
　　“เรื่องที่สอง– เกิดการขโมยรถขึ้นที่ปั๊มน้ำมันแถวสามแยกตรงถนนไฮเวย์ นายไปบอกลุงถังด้วยว่าไม่มีอะไรร้ายแรง และหัวขโมยกำลังจะเอารถกลับไปคืนเดี๋ยวนี้แล้ว..”
　　เกาเทียนหลงได้ฟังบทสนทนาของหลิงหยุนแล้วก็ได้แต่คิดในใจว่าหลิงหยุนช่างเป็นคนที่มีอำนาจอิทธิพลในเมืองจิงฉูมากจริงๆ! เพียงแค่โทรศัพท์กริ๊งเดียวก็สามารถจัดการแก้ปัญหาต่างๆได้ในทันที!
　　แล้วรถทั้งสองคันก็ขับมาใกล้ถึงปั๊มน้ำมันตรงสามแยกไฮเวย์แล้ว..
　　ตอนนี้ที่ปั๊มน้ำมันมีรถตำรวจจอดอยู่หลายคันและกำลังสอบปากคำเจ้าของปั๊ม และเด็กปั๊มอยู่พอดี
　　หลิงหยุนจึงพูดกับเกาเทียนหลงยิ้มๆ“ผมว่าคุณไม่ต้องเอารถกลับไปคืนแล้วล่ะ! จอดไว้ใกล้ๆปั๊มก็แล้วกัน แล้วก็รีบวิ่งมาขึ้นรถของผมแทน..”
　　เกาเทียนหลงจ้องมองใบหน้าที่สงบนิ่งของหลิงหยุนหลิงหยุนไม่เคยแสดงความกังวล หรือกระวนกระวายอะไรออกมาเลยแม้แต่น้อย.. ไม่ว่าเรื่องอะไร และท่าทางที่สงบนิ่งของหลิงหยุนนั้นก็ช่วยให้ทหารอย่างเขารู้สึกมั่นคงตามไปด้วย
　　“ได้!”เกาเทียนหลงเริ่มรู้สึกว่ามีความั่นใจกลับคืนมาบ้างเล็กน้อย
　　หลังจากนั้น..เกาเทียนหลงก็รีบเหยียบคันเร่งตรงเข้าไปใกล้ปั๊มน้ำมันที่ตอนนี้มีรถตำรวจจอดอยู่หลายคัน แล้วรีบร้องตะโกนไปว่า
　　“ผมเอารถมาคืนแล้วครับ!”
　　พูดจบ..เกาเทียนหลงก็รีบยกเท้ากระทืบเบรกดังเอี๊ยด! เมื่อทุกคนในปั๊มหันมามอง เขาก็รีบวิ่งลงจากรถไปขึ้นรถออดี้ของหลิงหยุนทันที..
　　หลิงหยุนหัวเราะร่า..ก่อนจะเหยียบคันเร่งจนมิด และรถออดี้ก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วในยามค่ำคืน
　　หลังจากแล่นออกไปได้ราวหนึ่งกิโลเมตรหลิงหยุนเกรงว่าจะไม่เป็นที่ดึงดูดความสนใจของศัตรู เขาจึงชะลอความเร็วลง และเรียกเสื้อผ้าของตี้เสี่ยวอู๋ออกมาจากแหวนพื้นที่โยนให้เกาเทียนหลงที่นั่งอยู่เบาะหลัง
　　“ถ้าเลือดของคุณยังไม่เพียงพอที่จะล่อพวกมันออกมาได้คุณก็ถือชุดนี้ไว้ ยังไงก็ต้องล่อพวกมันออกมาให้ได้..”
　　เกาเทียนหลงยังคงกังวลใจจึงได้แต่ถามหลิงหยุนอีกครั้ง“จำเป็นต้องล่อแวมไพร์ทั้งสามตัวออกมาจริงๆน่ะเหรอ พวกมันรับมือได้ยากมากนะ!”
　　หลิงหยุนยิ้มและตอบกลับไปอย่างมั่นอกมั่นใจ“ไม่ต้องกังวลไป! พวกมันไม่มีทางทำอะไรคุณได้แน่!”
　　เกาเทียนหลงได้แต่คิดในใจว่าหากหลิงหยุนสามารถจัดการกับแวมไพร์เหล่านี้ได้จริงๆ ตระกูลเกาของเขาก็มีทางรอดแล้ว! แต่หากหลิงหยุนไม่สามารถจัดการกับพวกมันได้ ตระกูลเกาก็คงต้องมีอันต้องสูญสิ้น! ถึงตอนนั้นคงไม่มีประโยชน์อะไรที่เขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเช่นกัน!
　　คิดได้เช่นนั้น..เกาเทียนหลงก็หยิบมีดสั้นทหารขึ้นมา จากนั้นจึงกรีดลงไปที่แขนหนึ่งครั้ง!
　　เลือดสีแดงสดของเกาเทียนหลงค่อยๆหยดลงบนเสื้ออย่างช้าๆ
　　“พอแล้วล่ะ!”
　　แม้จะไม่ได้หันหลังไปมองหลิงหยุนก็เห็นทุกอย่างด้วยจิตหยั่งรู้ของตนเอง
　　จากนั้น..หลิงหยุนก็สังเกตุเห็นที่กระจกข้างรถว่ามีรถหรูสีเงินคันหนึ่งกำลังแล่นตามรถของเขามา
　　“ใช่รถสีเงินคันนี้มั๊ย”หลิงหยุนถามเกาเทียนหลง
　　เกาเทียนหลงหันไปมองและทันทีที่เห็นรถคันสีเงินซึ่งเปรียบเหมือนฝันร้ายของเขานั้น เกาเทียนหลงก็รีบพยักและระล่ำระลักตอบไปทันที
　　“ใช่ๆคันนี้ล่ะ!”
　　“เอาล่ะ..ถ้างั้นก็เล่นกับพวกมันหน่อย!”
　　ยังไม่ทันจะพูดจบ..เท้าของหลิงหยุนก็กดคันเร่งจนมิด และรถออดี้ก็ทะยานออกไปด้วยความเร็วสูงสุด
　　สองสามนาทีต่อมา..หลิงหยุนก็เห็นรถสีดำของเกาเทียนหลงจอดอยู่ข้างถนน เขาขับผ่านไปโดยไม่สนใจ
　　รถสีเงินก็ขับตามมาด้วยความเร็วที่ไม่ลดละเช่นกัน..
　　“ตามมาเลย..ดีมาก!”
　　หลิงหยุนยิ้มเล็กน้อยและค่อยๆชะลอความเร็วลงเล็กน้อย ด้านหน้าเป็นภูเขาและป่าเขียว เป็นสถานที่ที่เหมาะสมสำหรับการสังหารใครสักคน!
　　หลิงหยุนใช้จิตหยั่งรู้ของตนเองสำรวจดูภายในรถสีเงินคันนั้นและพบว่าภายในรถมีคนอยู่ทั้งหมดสามคน
　　“เป็นชาวต่างชาตินี่!”หลิงหยุนอุทานออกมาอย่างแปลกใจ
　　เมื่อครั้งที่ได้ยินเกาเทียนหลงพูดถึงแวมไพร์นั้นหลิงหยุนยังคิดว่าน่าจะเป็นปีศาจ หรืออสูรชนิดใดชนิดหนึ่ง แต่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นชาวต่างชาติ
　　แต่ไม่ใช่ปีศาจหรืออสูรก็ดีแล้ว!
　　รถของหลิงหยุนค่อยๆชะลอจอดและรถสีเงินก็ชะลอตามเช่นกัน..
　　หลิงหยุนทำเสียงเย้ยหยันก่อนจะเรียกยันต์บำบัดออกมาปิดไว้ที่แผลบนแขนของเกาเทียนหลง และทันทีที่ร้องสั่งให้ยันต์ออกฤทธิ์ แผลที่แขนของเกาเทียนหลงก็หายไปทันที
　　“ลงจากรถเร็วเข้า..แล้วรีบวิ่งไปทางภูเขานั่น!”
　　หลิงหยุนตะโกนบอกพร้อมกับกระโจนออกไปจากรถและวิ่งตรงเข้าไปที่ป่าลึกข้างถนนทันที!