เจาะมิติพลิกชีวิตแม่หญิงชาวบ้าน นิยาย บท 3

“อะไรนะ?”

นางเฉาร่างกายอ่อนยวบ เป็นลมล้มทรุดลงบนพื้น

นางคว้ามือของกู้เหวินจูนไว้ “เกิดอะไรขึ้นกับพ่อเจ้า? พ่อเจ้าล่ะ พ่อเจ้าอยู่ไหน?”

“ท่านพ่อได้ยินเรื่องที่น้องซวงถูกตระกูลสวีตบตี จึงไปที่ตระกูลสวีเพื่อเจรจา กลับกลายเป็นว่าถูกคนตระกูลสวีลากไปรุมกระทืบที่ทุ่งนา ตอนข้าไปเห็น ร่างกายของท่านพ่อเต็มไปด้วยเลือด เถ่หนิวกับข้าเลยช่วยกันหามกลับมา ตอนนี้นอนหมดสติอยู่หน้าบ้าน”

ใบหน้าของนางเฉาพลันซีดขาวในชั่ววินาที จากนั้นก็ก้าวเร็วๆดั่งคันศรณ์พุ่งตรงไปที่หน้าบ้าน ต่อมาก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนปานจะขาดใจของนางดังขึ้นมา

“ท่านพี่ ท่านพี่！ตื่นขึ้นมาสิท่านพี่！”

กู้เหวินจูนรีบวิ่งออกไปเช่นเดียวกัน

เหลือเพียงกู้หมิงซวงยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิมคนเดียว

ในหัวของนางพลันฉายภาพใบหน้าแสนใจดีของใครบางคนอย่างเลือนราง

ในภาพจำ บิดาของเจ้าของร่างเดิมผู้มีนามว่ากู้หย่วนเต้าเป็นคนซื่อสัตย์ซื่อตรง เขากับนางเฉารักและเคารพซึ่งกันและกันเป็นอย่างมาก ยิ่งความรักที่มีให้บุตรทั้งสามคนก็ยิ่งล้นเหลือ

ไม่เคยปล่อยปละละเลยเจ้าของร่างเดิมผู้บกพร่องทางสติปัญญา มีแต่ห่วงหาอาทรด้วยซ้ำ

แต่ในตอนนี้ เจ้าของร่างเดิมกลับทำให้บิดาที่รักตนเองเสียยิ่งกว่าอะไรต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย เพียงเพราะบุรุษไร้หัวใจคนหนึ่ง

ชั่วขณะนั้นหัวใจของกู้หมิงซวงพลันอัดแน่นไปด้วยความเจ็บปวด

แม้นว่านางจะไม่ได้มีส่วนผิดในเรื่องนี้ แต่ในเมื่อนางสลับมาอยู่ในร่างนี้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นผลดีหรือผลดี ก็จำต้องกล้ำกลืนมันลงไป

แต่เพียงไม่นานหลังจากนั้น กู้เหวินจูนกับนางเฉาก็แบกร่างกายที่อาบไปด้วยเลือดของกู้หย่วนเต้าเข้ามา

กู้หมิงซวงเตรียมจะเข้าไปช่วย แต่ติดตรงร่างกายอ้วนท้วมที่ออกแรงเคลื่อนไหวเมื่อใดก็ต้องเหนื่อยครานั้น อย่าหวังเลยว่าจะช่วยแบกหามใครได้

นางจึงทำได้เพียงยืนอยู่ข้างประตู อาศัยแสงสว่างจากดวงไฟในเรือนมองสำรวจกู้หย่วนเต้าที่นอนอยู่บนเตียงไม้

ตอนยังไม่เห็นก็ยังนึกภาพไม่ออก แต่พอได้เห็นก็สะดุ้งวูบ

ร่างกายของกู้หย่วนเต้าเปื้อนไปด้วยเลือดและโคลนตม

บนแขนเป็นรอยเหวอะขนาดใหญ่ หน้าอกมีไม้ไผ่ปลายแหลมเสียบคาเอาไว้ เลือดสดยังคงไหลทะลักออกมาไม่หยุด

ได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงเพียงนี้ กู้หย่วนเต้าจึงแทบจะหมดสติไป ทว่ายามที่ถูกหามผ่านกู้หมิงซวง กู้หมิงซวงกลับได้ยินเขาพึมพำบางอย่างว่า

“เอ้อยา เอ้อยาคือสิ่งล้ำค่าของตระกูลกู้ ผู้ใด….ก็อย่าคิดที่จะมารังแก”

ชาติก่อน นางไม่เคยถูกพ่อแม่ปกป้องเช่นนี้มาก่อน

หัวใจเหมือนถูกบีบ น้ำตาอุ่นๆหลั่งไหลออกมาตามหางตา

บาดแผลของกู้หย่วนเต้า บาดตานางเป็นอย่างยิ่ง

ตระกูลสวีทำร้ายเจ้าของร่างเดิมยังไม่พอหรืออย่างไร ไยต้องมาทำร้ายกู้หย่วนเต้าด้วยอีกคนจนมีสภาพเยี่ยงนี้！

หลายปีที่ผ่านมา กู้หย่วนเต้าอุตส่าห์ช่วยเหลือตระกูลสวีไว้ตั้งมากมาย！

กู้หมิงซวงกำหมัดทั้งสองข้างแน่น อยากจะเฉือนตระกูลสวีออกเป็นชิ้นมันเสียเดี๋ยวนี้!

เพียงแต่ในตอนนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือชีวิตของกู้หย่วนเต้า ดูจากบาดแผลสาหัสของบิดาแล้ว หากไม่รีบทำการรักษา เกรงว่าคงเสี่ยงถึงชีวิต

เมื่อเห็นนางเฉาและกู้เหวินวางกู้หย่วนเต้าไว้บนเตียง กู้หมิงซวงก็เตรียมจะเข้าไปดูอาการ

ทันใดนั้นก็มีเสียงของใครบางคนดังมาจากประตูข้างนอก “เหวินจูน เหวินจูน ข้าพาจ้าวหลิงยีมาแล้ว!”

บุรุษวัยหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่่งสวมใส่เพียงเสื้อตัวในวิ่งเข้ามาในบ้าน ด้านหลังมีท่านลุงอายุราวหกสิบปีเดินตามมา

ท่านลุงหัวหงอก มือหนึ่งถือหีบยาอีกมือถือไม้เท้าที่มีกระดิ่งห้อยอยู่

“กู้เหวินจูนบุตรชายของกู้เจ้าสามเพิ่งสิบสี่ปีเอง บุตรสาวคนกลางก็สติไม่สมประกอบ คนสุดท้องก็เพิ่งจะตัดรกออก นางเฉาผู้เป็นภรรยาก็ป่วยออดๆแอดๆ….หากสูญเสียเสาหลักของครอบครัวไปล่ะก็ ตระกูลนี้คงได้จบเห่เป็นแน่”

“ใช่ที่ไหนเล่า ยังมีครอบครัวกู้เจ้าใหญ่อยู่มิใช่หรือ?”

“เจ้าก็เห็นขนาดกู้เจ้าสามเกิดเรื่องถึงเพียงนี้ ยังมิมีผู้ใดจากครอบครัวนั้นมาสักคน”

“จะว่าไปแล้ว ทุกอย่างเป็นเพราะบุตรสาวปัญญาอ่อนของเขาเห็นๆ กู้เจ้าสามนี่ช่างเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเสียจริง ถึงได้มาเจอบุตรสาวเช่นนี้ ถ้าสาเหตุไม่ได้มาจากนาง เรื่องมันจะเป็นเช่นนี้หรือ?”

“นั่นสิ……”

“..........”

ผู้คนต่างพากันเห็นด้วย ถึงขั้นสาปส่งกู้หมิงซวงเสียไม่เหลือชิ้นดี

กู้หมิงซวงยืนอยู่ตรงประตู จึงได้ยินบทสนทนาของคนเหล่านั้นอย่างแจ่มแจ้ง นางทำได้เพียงขมวดคิ้วมุ่น ไม่ได้ส่งเสียงกล่าวอันใดออกมา

ภายในเรือน จ้าวหลิงยีหยิบผ้าขึ้นมา พร้อมกับจุดไฟฆ่าเชื้อตรงปลายเข็มไม้ไผ่ จากนั้นก็ปักลงบนปากแผลของกู้หย่วนเต้า แล้วนำผ้าที่ถืออยู่ปิดแผลเอาไว้ ฝ่ามือเหี่ยวย้นกำรอบเข็มไม้ไผ่ หลับตาลงแล้วดึงเข็มไม้ไผ่ที่ปักอยู่บนตัวของกู้หย่วนเต้าออก

เมื่อดึงเข็มออกจนไปสะกิดแผล เลือดสดๆพลันพุ่งกระฉูดออกมา

นางเฉาปิดปากมองดูเหตุการณ์เบื้องหน้าปานจะขาดใจ ทำได้เพียงกลั้นน้ำตาที่กำลังเอ่อล้นเอาไว้ เพราะไม่กล้าไปรบกวนการรักษาของหลิงยี

จ้าวหลิงยีรีบหยิบยาห้ามเลือดและผ้าปิดแผลแปะลงบนตัวของกู้หย่วนเต้า

ใครเล่าจะรู้ ปากแผลรูใหญ่ กลับมีเลือดไหลออกมาเรือยๆ ชั่วขณะนั้น จ้าวหลิงยีพลันลนลานขึ้นมา

แม้เข็มไม้ไผ่จะไม่ได้แทงถูกจุดสำคัญ แต่ดูท่าแล้วคงแทงถูกหลอดเลือดใหญ่เข้าเป็นแน่

จ้าวหลิงยีพึมพำออกมาว่า

“แย่แล้ว…….”